راه‌حلی اقلیمی که درست زیر پای ما قرار دارد

کربن موجود در خاک دو برابر میزان آن در کل پوشش گیاهی زمین و جو روی هم است-- آسمرئست آسفائو بئره، زیست شیمیدان، متخصص علم خاک است و اطلاعات خود را درباره نحوه استفاده از این قدرت فوق‌العاده خاک در به دام انداختن کربن برای شروع تغییر می توانیم استفاده کنیم. « خاک، تفاوت بین حیا و عدم حیات را در سیستم زمین نشان می دهد، و همچنین می تواند به ما در نبرد با تغییر اقلیم کمک کند-- تنها اگر دست از به چشم گرد و غبار دیدن آن برداریم.»

خب یکی از مهم‌ترین راه‌حلها در

رابطه با چالش جهانی ناشی از تغییر اقلیم

درست زیر پای ما قرار گرفته.

بله، خاک.

خاک این لایه نازکی که سطح زمین
را می پوشاند،

در شکل دادن سرنوشت سیاره ما
قدرت دارد.

خاکی با عمق ۱۸۳ سانتی‌متر

فاقد موادی است که سطح
زمین را می‌پوشاند،

فرق بین حیات و عدم حیات در سیستم
زمین را نشان می‌دهد.

و همچنین قادر است به ما در نبرد با
تغییر اقلیم کمک کند

به شرطی که با آن مثل خاک و خل
رفتار نکنید.

(خنده)

تغییر اقلیم در حال رخ دادن است.

جو زمین در حال گرم شدن،

به خاطر افزایش میزان گازهای گلخانه‌ای که
به آزاد کردنشان

در هوا همچنان ادامه می‌دهیم.

همگی اطلاع دارید.

اما آنچه فکر می‌کنم هنوز نشنیده باشید

یکی از مهم‌ترین چیزهایی است که جامعه بشریت
در برخورد با

تغییر اقلیم می‌تواند انجام دهد در

این خاک قرار گرفته است.

من دانشمند خاک شناس هستم،
از ۱۸ سالگی روی خاک تحقیق می‌کنم،

چون رمزگشایی از خاک و کمک کردن
به آدمها به فهم این مطلب که خاک راه حلی

مهم در تغییر اقلیم است برایم جذاب است.

خب حقایقی درباره تغییر اقلیم:

غلظت دی‌اکسید کربن در جو زمین

۴۰٪ افزایش داشته

تنها ظرف ۱۵۰ سال گذشته.

اقدامهای بشر در حال حاضر
۱۰/۳۶ میلیارد تن کربن در جو

آزاد می‌کند،

از فعالیتهای مانند
سوزندان سوختهای فسیلی و

شیوه‌های کشاورزی فشرده،

و دیگر روشهای مروبط به تغییر کاربری زمین

از جمله جنگل‌زدایی.

اما غلظت دی اکسیدکربنی که در جو می‌ماند

تنها نیمی از آن افزایش می‌یابد،

و خب به این خاطر است که نصف دیگر کربن
آزاد شده در جو

در حال حاضر جذب خشکی و دریاها از طریق

فرایندی می‌گردد که با نام
جداسازی کربن می‌شناسیم.

در اصل هر پیامدی که فکرش را کنید
که الان به خاطر

تغییر اقلیم با آن مواجه‌ایم،

تنها ۵۰٪ از پیامدهای ناشی از آلودگی‌مان
را تجربه می‌کنیم،

زیرا زیست‌بومهای طبیعی ناجی ما بودند.

اما خیلی هم خیالتان آسوده نشود،

چون در حال حاضر دو چیز اصلی وجود دارد
که علیه ما عمل می‌کنند.

یک: اگر دست به کاری خیلی بزرگ

و بعد هم سریع نزنیم،

انتشارات همچنان افزایش خواهد داشت.

و دوم: توانایی این زیست‌بومهای طبیعی

برای جذب دی اکسیدکربن از جو و جداسازی آن

در سکونتگاههای طبیعی است که

در حال حاضر به خطر افتاده‌اند،

چون فرسایشی بسیار جدی را به خاطر
کارهای انسان تجربه می‌کنند.

بنابراین کاملا روشن نیست

که ما همچنان به نجات یافتن از سوی
این زیست‌بومهای طبیعی ادامه خواهیم داد،

اگر این روند کنونی ما در کسب و کار
ادامه پیدا کند.

اینجاست که خاک مطرح می‌شود:

حدود سه هزار میلیارد تن کربن در خاک هست.

تقریبا ۳۱۵ برابر میزان کربنی که
در حال حاضر

در جو رها می‌سازیم.

و حدود دو برابر بیشتر کربن توی خاک
نسبت به هوا و پوشش گیاهی زمین هست.

لحظه‌ای درباره آن فکر کنید.

کربن بیشتری در خاک هست تا

در پوشش گیاهی کل جهان،

از جمله جنگلهای انبوه بارانی استوایی
و درختان سکویای غول پیکر،

علفزارهای پهناور،

همه انواع سیستم‌های تحت کشت قرار گرفته،

و هر نوع گل و گیاهی که در زمین تصور کنید،

بعلاوه کربنی که اکنون آن بالا توی جو است

و بعد دو برابرش کنید.

لذا، تنها یک تغییر خیلی کوچک درمیزان کربن
ذخیره شده در خاک می‌تواند

تغییری بزرگ در نگهداری جو زمین ایجاد کند.

اما خاک صرفا یک صندوق ذخیره کربن نیست.

بیشتر به یک حساب بانکی می‌ماند،

و میزان کربن توی خاک در هر زمانی

کارکرد مقدار کربن ورودی و خروجی
در خاک است.

کربن از طریق فرایند فتوسنتز
وارد خاک می‌شود،

وقتی گیاهان سبز دی‌اکسید کربن
را از خاک می گیرند

و از آن برای ساخت جسمشان
استفاده می کنند،

و موقع مرگ، جسمشان وارد خاک می‌شود.

و کربن خاک را ترک می کند و

مستقیما به جو برمی‌گردد

در حالیکه تنه آن اندام قبلا زنده به واسطه

فعالیت آن میکروبها در خاک می‌پوسد.

می‌بینید که تجزیه دی‌اکسید کربن
را وارد جو می‌کند،

همانطور که گازهای گلخانه‌ای دیگر از قبیل
متان و نیتروز اکساید را آزاد می‌کند،

همه مغذیها که لازم داریم را
آزاد می‌کند.

یکی از چیزهایی که خاک را به چنین
مولفه‌ای بنیادی در راهکار توقف

تغییر اقلیم مبدل می‌کند به خاطر قابلیتش

در نگهداری طولانی مدت کربن است.

کربنی که در صورت باقی ماندن در سطح،
در شکل تفاله‌ای در حال گندیدن

تنها یک یا دوسال عمر می‌کند

می‌تواند در خاک صدها سال باقی بماند،‌
حتی هزاران سال یا بیشتر.

زیست‌شیمیدانهای خاک شناس مثل من

بر نحوه عملکرد دقیق سیستم خاک
مطالعه می‌کنند که چطور این امکان را با

قفل کردن کربن در همنشینی فیزیکی مواد کانی
ممکن می‌کند،

با تجمیع کانیهای خاک در داخل

و تشکیل پیوندهای شیمیایی قوی که

کربن را به سطح کانی‌ها پیوند می‌دهد.

ببینید چطور وقتی کربن در
خاک به دام می‌افتد،

در این انواع همنشینی‌ها کانیهای خاک،

حتی موذیترین میکروبها هم به آسانی قادر به
استحاله آن نیستند.

و کربنی که سریع استحاله نمی‌شود

آن کربنی است که به عنوان گازهای گلخانه‌ای
به جو برنمی‌گردد.

اما منفعت جداسازی کربن

تنها به جلوگیری از تغییر اقلیم
محدود نمی‌شود.

خاکی که مقادیر زیادی از کربن
را ذخیره می‌کند سالم، حاصلخیز و نرم است.

سازش‌پذیر و قابل کار کردن است.

مثل اسفنج می‌ماند.

قادر به نگهداری کلی آب و مواد مغذی است.

خاکهای حاصلخیز و سالم مثل این

از انواع گسترده و پویایی از زیستگاه‌ها
برای موجودات زنده‌ای که

در کل سیستم زمین می‌شناسیم حمایت می‌کند.

حیات را برای همه چیز ممکن می‌کند از
کوچکترین میکروبها مثل

باکتری و قارچ تا

گیاهان بزرگتر و خورد و خوراک و فیبر

همه حیوانات از جمله من و شما را

تامین می‌کند.

بنابراین در این مرحله،‌ فرضتان
بر این خواهد بود که برخورد ما با خاک

در شان این منبع باارزش خواهد بود.

متاسفانه، اینطور نیست.

خاکها در کل دنیا نرخ بی سابقه‌ای از
فرسودگی را به سبب انواع اقدامات انسانی

که شامل جنگل‌زدایی، سیستم‌های
تولید فشرده کشاورزی،

چرای بیش از حد،‌ استفاده بیش از اندازه از

مواد شیمیایی کشاورزی،

فرسایش و مواردی از این قبیل را

تجربه می‌کند.

نیمی از خاکهای زمین الان در وضعیت
نابودی به سر می‌برند.

فرسایش خاک به دلایل زیادی بد است،

اما بگذارید تعدادی را بگویم.

یک: خاکهای فرسوده فاقد ظرفیت لازم
در حمایت از باروری گیاه هستند.

و بنابراین با فرسودگی خاک،

ما سر تواناییهای خود در جهت تامین
غذا و منابع دیگر که مورد نیازماست

و هر موجود زنده‌ای که روی

زمین زندگی می‌کند، مصالحه می‌کنیم.

و دوم:

استفاده از خاک و فرسایش آن
تنها طی این ۲۰۰ سال گذشته،

۱۲ برابر کربن بیشتر در جو آزاد کرده

در قیاس با نرخ کربنی که الان در

جو آزاد می‌کنیم.

متاسفم که خبرها کماکان بد است.

این قصه خاکها در عروض جغرافیایی مرتفع است.

پوده زارها در محیطهای قطبی حدود یک سوم

ذخایر کربن خاک جهان را نگه می‌دارند.

این پوده‌زارها یک لایه زیرین
منجمد دائمی دارند به اسم

خاک منجمد،

و کربن قادر بوده طی دوره‌های طولانی
در این خاکها جمع شود

زیرا با این که گیاهان قادرند حتی در ماههای
کوتاه گرم تابستان

فتوسنتز کنند،

محیط سریعا سرد و تاریک می‌شود و

سپس میکروبها قادر به تجزیه موثر پسمانده
نیستند.

بنابراین بانک کربنی خاک در این
محیطهای قطبی طی صدها و

هزاران سال ساخته می‌شود.

اما در حال حاضر، با گرمایش اتمسفری،

خاک منجمد ذوب و زهکشی می‌شود.

و وقتی خاک منجمد ذوب و زهکشی شد،

امکان بیرون آمدن میکروبها میسر می‌شود

و به سرعت همه این کربن را تجزیه می‌کنند،

با قابلیت رهاسازی صدها میلیارد تن کربن در

جو در قالب گازهای گلخانه‌ای.

و این رهاسازی گازهای اضافه گلخانه‌ای به جو

تنها به گرمایش بیشتر زمین کمک خواهد کرد

که این پیش‌بینی‌ها را حتی بدتر هم می‌کند،

چون یک چرخه بازخورد مثبت خود تقویت کننده
را شروع می‌کند

که همچنان می‌تواند ادامه پیدا کند،

که بشدت آینده اقلیم ما را تغییر خواهد داد.

خوشبختانه، همچنین می توانم به شما بگویم که
راه‌حلی برای این دو

مشکل موذی تغییر اقلیم و
فرسایش خاک وجود دارد.

درست همان شکلی که این مشکلات را خلق کردیم،

ما راه حل را می‌دانیم،

و راه‌حل در هم زمان خطاب دادن
این دو چیز با هم از طریق

آنچه اصطلاحا شیوه‌های
اقلیم-هوشمند

مدیریت خشکی می‌نامیم، قرار دارد.

حال منظورم چیست؟

منظورم مدیریت خشکی به روشی هوشمند است که

میزان ذخیره شدن کربن در خاک را
به حداکثر برساند.

و می‌توانیم به هدف نائل شویم اگر

گیاهان چندین ساله دارای ریشه عمیق
را در خاک داشته باشیم،

هروقت که ممکن است جنگلها را برگردانیم،

کمتر از خاک‌ورزی و دیگر اعمال مزاحم
در کشاورزی استفاده کنیم

از جمله بهینه‌سازی استفاده از
کودهای شیمیایی و چرا کردن و

حتی افزودن کربن به خاک هر
زمان که ممکن باشد،

از منابع بازیافت شده مثل کود گیاهی
و حتی فضولات انسانی.

این نوع هدایت زمین ایده‌ای افراطی نیست.

به این طریق بوده که حاصلخیز کردن خاک
را میسر ساخته تا

قادر به پشتیبانی از تمدن بشری از
زمانه‌های دیرین باشد.

در واقع، برخی الان این کار را می‌کنند.

اقدامی جهانی در دست است که این
هدف را دقیقا برآورده کند.

این اقدام که در فرانسه آغاز شد معروف
است به اقدام «۴ در ۱۰۰۰»

و هدفی الهام‌بخش را برای افزایش میزان

کربن ذخیره شده در خاک سالانه
تا ۰/۴درصد را افزایش می‌دهد تعیین می‌کند

با استفاده از همان شیوه‌های اقلیم -هوشمند
مدیریت زمین که

پیش‌تر ذکر کردم.

و اگر این اقدام کاملا موفقیت آمیز باشد،

یک سوم انتشارات جهانی کربن ناشی از
سوختهای فسیلی در

جو را جبران می‌کند.

اما حتی اگر این اقدام کاملا
موفقیت‌امیز نباشد،

حداقل در آن مسیر شروع به پیشروی کردیم،

هنوز می توانیم به خاکی برسیم که
سالم تر و حاصلخیزتر است،

و قابلیت تولید انواع خوراکیها و منابعی
را دارد که برای جمعیت بشر و

چیزهای بیشتر نیاز داریم و

همچنین خاکهایی که قابلیت بهتری در

جداسازی دی‌اکسیدکربن از جو دارند

و به توقف تغییر اقلیم کمک می‌کنند.

کاملا مطمئنم که آن راه حل برد-برد
معروف سیاستمدارهاست.

و همه ما می‌توانیم در ایفای
آن نقش داشته باشیم.

می‌توانیم از داشتن رفتار محترمانه‌تر که
لایق آن است شروع کنیم:

احترام برای تواناییش به عنوان پایه‌ای
ازانواع شکل حیات در زمین،

احترام در عملکردش به عنوان بانک کربن

و توانایی که در مهار اقلیم ما دارد.

و با انجام این کار،

همزمان قادر خواهیم بود دو چالشی را که

بیشترین فوریت را در عصر ما دارند
خطاب قرار دهیم:

تغییر اقلیم و فرسایش خاک.

و در این روند، ما قادر خواهیم بود امنیت
غذایی و تغذیه‌ایی را برای رشد

خانواده بشر تامین کنیم.

متشکرم.

(تشویق)