Brené Brown: The power of vulnerability

Brene Brown studies human connection -- our ability to empathize, belong, love. In a poignant, funny talk at TEDxHouston, she shares a deep insight from her research, one that sent her on a personal quest to know herself as well as to understand humanity. A talk to share.

Ուրեմն, այսպես.

մի քանի տարի առաջ ինձ մի միջոցառման կազմակերպիչ զանգեց,

որովհետև ես պատրաստվում էի հանդես գալ իմ ելույթով:

Նա զանգեց ու ասաց.

«Ես իսկապես չգիտեմ, թե

ինչպես ներկայացնեմ Ձեզ փոքրիկ թռուցիկի մեջ»:

Ես էլ մտածեցի. «Լավ, ո՞րն է խնդիրը»:

Իսկ նա պատասխանեց. «Դե, ես տեսել եմ Ձեր ելույթներից մեկը

և կարծում եմ`Ձեզ կարելի է որպես գիտաշխատող ներկայացնել,

սակայն մտավախություն ունեմ, որ եթե Ձեզ այդպես կոչեմ, ոչ ոք չի գա,

որովհետև կմտածեն` Դուք ձանձրալի եք և անհետաքրքիր»

(Ծիծաղ)

Եվ ես ընդամենը պատասխանեցի. «Լավ»:

Նա էլ ասաց. «Բայց ես Ձեր ելույթում հավանեցի այն,

որ սիրում եք պատմություններ պատմել:

Այնպես որ, ես Ձեզ ուղղակի պատմություն պատմող կկոչեմ»:

Եվ այդ պահին իմ մեջ անվստահ խոսեց գիտնականի հպարտությունը.

«Ինչպե՞ս եք ներկայացնելու»:

Եվ նա ասաց. «Ես Ձեզ պատմություն պատմող կանվանեմ»:

Եվ ես մտածեցի. «Ինչու՞ ոչ հեքիաթասաց»:

(Ծիծաղ)

Ես ասացի. «Թույլ տվեք` մի րոպե մտածեմ»:

Ես քաջություն հավաքեցի:

Եվ գիտեք, մտածեցի, որ ես իսկապես պատմություններ պատմող եմ:

Ես որակավորված հետազոտող եմ:

Ես հավաքում եմ պատմություններ, դա է իմ աշխատանքը:

Գուցե պատմությունները հենց կենդանի փաստեր են:

Ես գուցե ես հենց պատմություն պատմող եմ:

Ուստի ասացի. «Գիտեք ի՞նչ,

Ինչու՞ ուղղակի ինձ հետազոտող-պատմիչ չեք անվանում»:

Նա քահ-քահ ծիծաղեց` ասելով, որ նման բան չկա:

(Ծիծաղ)

Այսպիսով, ես հետազոտող-պատմիչ եմ

և ես այսօր կզրուցեմ ձեզ հետ

մտահորիզոնի ընդլայնման մասին.

ես ցանկանում եմ խոսել ձեզ հետ, պատմություններ պատմել

իմ հետազոտության մի մասի վերաբերյալ,

որը հիմնովին ընդլայնեց իմ մտահորիզոնը

և իրապես փոխեց իմ ապրելու և սիրելու,

աշխատելու և ծնող լինելու մասին պատկերացումները:

Ահա թե ինչպես է սկսվում իմ պատմությունը:

Երբ ես երիտասարդ հետազոտող էի, ասպիրանտուրայի ուսանող,

առաջին կուրսում մի դասախոս ունեինք,

որը մեզ ասում էր.

«Բանն այն է,

որ եթե մի բան չես կարողանում չափել, ուրեմն այն գոյություն չունի»:

Այն ժամանակ ես կարծում էի, որ նա պարզապես մտերմիկ զրուցում է:

«Իսկապե՞ս», -հարցրի ես: «Միանշանակ», - եղավ պատասխանը:

Ուստի ասեմ, որ

ես ունեմ սոցիոլոգիայի ոլորտում բակալավրի և մագիստրոսի աստիճան,

իսկ հիմա գիտությունների թեկնածու եմ

այնպես որ, իմ ողջ ակադեմիական կարիերայի ընթացքում

ես շրջապատված եմ եղել այնպիսի մարդկանցով,

որոնք հավատացած էին

«կյանքը բազմազան է, սիրի՛ր այն»:

Ես հետյալ կարծիքին եմ. «Կյանքը խառնաշփոթ է,

կանոնակարգի՛ր այն, դասակարգի՛ր

և ամեն ինչ դի'ր իրենց դարակներում»:

(Ծիծաղ)

Ես ուստի մտածել, որ գտել եմ իմ ճանապարհը,

ինձ հետաքրքրող մասնագիտությունը.

iսկապես, հասարակական աշխատանքի գլխավոր կարգախոսներից է.

«Ապավինել դժվարություններին»:

Եվ ես որոշեցի ուղղակի ազատվել այդ անհարմարություններից

Առաջնոդվելով այս սկզբունքով` կարելի է բարձունքների հասնել:

Դա էր իմ սկզբունքը:

Այդ ամենն ինձ շատ էր ոգևորում:

Կարող եմ ասել, որ այս մասնագիտությունն ինձ համար է,

քանի որ ես հետաքրքրված եմ խրթին թեմաներով:

Բայց ես ցանկանում եմ պարզաբանել դրանք:

Ցանկանում եմ հասկանալ դրանք:

Ուզում եմ խորամուխ լինել

ինձ համար կարևոր այս երևույթների մեջ

և հասանելի դարձնել դրանք բոլորի համար:

Այսպիսով, սկսեցի շփումներից:

Քանի որ տասը տարի աշխատելով սոցիալական ոլորտում`

վերջապես հասկանում ես,

որ ամենից կարևոր բանը շփումն է:

Սա մեր կյանքին նպատակ և իմաստ է հաղորդում:

Ահա ամենը:

Կարևոր չէ` զրուցում ես մարդկանց հետ,

որոնց աշխատանքը կապված է սոցիալական արդարության, հոգեկան առողջության, չարաշահման կամ անտեսման հետ,

մի բան հաստատ է` շփումը,

շփման ունակությունը,

որը նյարդակենսաբանորեն կապում է մեզ,

ամենից կարևորն է:

Դե երևի հասկացաք, որ խոսելու եմ շփման մասին:

Երևի հայտնվել եք մի իրավիճակում,

երբ գնահատանքի եք արժանանում Ձեր ղեկավարի կողմից,

և նա թվարկում է 37 բան, որ դուք հրաշալի եք անում,

և մեկ բան, որում դեռ «աճելու տեղ ունեք»:

(Ծիծաղ)

Եվ դուք սկսում եք մտածել առաջխաղացման մասին, ճի՞շտ է:

Իրականում հենց այսպես էլ լինում է:

Չէ՞ որ երբ հարցնում ես մարդկանց սիրո մասին,

նրանք պատմում են իրենց կոտրված սրտերի մասին:

Երբ մարդկանց հարցնում ես շրջապատում իրենց ներգրավվածության մասին,

նրանք քեզ պատմում եմ կյանքում անտեսված լինելու

իրենց դառը փորձի մասին:

Եվ երբ հարցնում ես շփման մասին,

նրանք պատմում են իրենց միայնության մասին:

Ուստի շատ արագ՝ ընդամենը 6 շաբաթվա ընթացքում, զբաղվելով այս հետազոտությամբ`

ես կանգնեցի այս անանուն երևույթի առջև,

որը լիովին վեր հանեց շփման էությունը,

մի բան, որ նախկինում ոչ տեսել, ոչ էլ լսել էի:

Ուստի ես դադարեցրի հետազոտությունը

և մտածեցի, որ ես պետք է հասկանամ` ինչ է սա:

Պարզվեց, որ պատճառն ամոթի զգացումն է:

Ամոթը հեշտությամբ կարելի է հասկանալ այնպես,

ինչպես միայնության վախը.

«տեսնես` կա իմ մեջ մի բան,

որի մասին իմանալով`

մարդիկ այլևս չեն շփվի ինձ հետ»:

Մի բան կարող եմ ասել,

դա համընդհանուր է, մեզնից ոչ ոք անմասն չի մնում դրանից:

Միայն ամոթի զգացում չունեցող մարդիկ են,

որ ունակ չեն կարեկցանքի և շփման:

Ոչ ոք չի ուզում խոսել դրա մասին,

և որքան քիչ ենք խոսում, այնքան ավելի է արմատավորվում այն:

Այդ ամոթի հիմքում ընկած է

«Ես այնքան էլ լավը չեմ» սկզբունքը,

որը բոլորին էլ ծանոթ է.

«ես այնքան էլ սպիտակամաշկ չեմ, նրբիրան չեմ,

հարուստ չեմ, գեղեցիկ չեմ, խելացի

կամ հաջողակ չեմ…»:

Սրա հիմքում ընկած է

տանջալից խոցելիությունը.

այն գաղափարը,

ըստ որի շփումն իրականացնելու համար

պետք է թույլ տալ մարդկանց ճանաչել մեզ,

իսկապես ճանաչել:

Եվ գիտեք` ինչ կարծիքի եմ խոցելիության մասին: Ես ատում եմ այն:

Եվ ես մտածեցի, որ սա իմ հնարավորությունն է

հաղթահարելու այն իմ չափանիշների օգնությամբ:

Ես որոշեցի ուսումնասիրել այս երևույթը, բացահայտել դրա էությունը`

գործին հատկացնելով մեկ տարի և նպատակ ունենալով հիմնովին փոխել ամոթի ընկալումը,

հասկանալ` ինչ է խոցելիությունը

և խորամանկությամբ հաղթահարել այն:

Ուստի ես պատրաստ էի և ոգևորված:

Ինչպես գիտեք, այս ամենը լավ չի ավարտվելու:

(Ծիծաղ)

Դուք գիտեք սա:

Այսպիսով, ամոթի մասին կարող եմ երկար խոսել,

բայց այդ կերպ կխլեմ մյուսների ժամանակը:

Բայց ահա, թե ինչի է այս ամենը հանգեցնոմ.

սա ամենակարևոր բանն էր, որ ես իմացա

այս տասնամյա հետզաոտության ընթացքում:

Մեկ տարին

դարձավ վեց.

հազարավոր պատմություններ,

հարյուրավոր երկար հարցազրույցներ, թիրախային խմբեր:

Մի պահ եկավ, երբ մարդիկ ինձ ուղարկում էին իրենց օրագրերի էջերը

կամ իրենց պատմությունն էին ուղարկում.

այսպիսով, վեց տարվա ընթացքում հավաքեցի տվյալների մեծ պաշար

և սկսեցի կիրառել այն:

Կարծես թե հասկացել էի.

ահա թե որն է ամոթի զգացումը, ահա թե ինչ է այն իրականում:

Ես գիրք գրեցի,

տեսություն հրատարակեցի,

բայց ինչ-որ բան այն չէր:

և սխալն այն էր,

որ ես անփութորեն էի մարդկանցից հարցազրույց էի վերցրել

ու բաժանել առանձին խմբերի`

մարդիկ, ովքեր ունեն պատվի զգացում:

Ահա թե ինչին է այն հանգում.

մարդիկ, ովքեր ունեն պատվի զգացում,

ունեն սիրո և նվիրվածության ուժգին զգացում:

Այսպիսով` մարդիկ, որ պայքարում են սիրո եվ նվիրվածության ուժեղ զգացումի համար,

եվ մարդիկ, ովքեր միշտ անհանգստանում են` արդյոք իրենք լավն են:

Միայն մի բան կա,

որ մարդկանց բաժանում է հետևյալ երկու խմբի՝

մարդիկ, որ ունեն սիրո եվ նվիրվածության ուժեղ զգացում,

եվ մարդիկ, որ իսկապես պայքարում են դրա համար:

Եվ արդյունքում մարդիկ, ովքեր ունեն

սիրո և նվիրվածության ուժեղ զգացում,

վստահ են, որ իսկապես արժանի են սիրո և նվիրվածության:

Հենց այդպես:

Նրանք վստահ են, որ արժանի են դրան:

Իսկ ինչ վերաբերում է ինձ, կասեմ, որ

մեզ շփումից հեռու պահող խոչընդոտներից մեկը

մեր` շփման արժանի չլինելու վախն է:

Ես, անձնական և մասնագիտական տեսանկյունից ելնելով,

գտնում էի, որ այդ երևույթը պետք է ավելի լավ հասկանամ:

Ուստի ես

հավաքեցի այն բոլոր հարցազրույցները,

որտեղ նկատում էի պատվի զգացում, դրանով ապրող մարդկանց,

և պարզապես ուսումնասիրեցի նրանք:

Ի՞նչ ընդհանրություն ունեն այս մարդիկ։

Ես գրասենյակային իրերի նկատմամբ թուլություն ունեմ,

բայց դա այլ զրույց է:

Մանիլա թղթապանակ ունեի, ինչպես նաև Շարփի ապրանքանիշի գրենական պիտույքներ:

Մտածում էի՝ ինչ եմ անվանելու այս ուսումնասիրությունը:

Եվ առաջին բառը, որ մտքովս անցավ

«սրտաբացն» էր:

Ուսումնասիրվողները սրտաբաց մարդիկ են, ովքեր ապրում են արժեքայնության խորը ընկալմամբ:

Հենց այդպես էլ գրեցի թղթապանակի վերևում

և սկսեցի ուսունասիրել տվյալները:

Իրականում ես դա արեցի սկզբում,

տվյալների 4-օրյա ինտենսիվ վերլուծությամբ`

տվյալների 4-օրյա ինտենսիվ վերլուծությամբ`

ետ գնալով, հավաքելով հարցազրույցները, պատմությունները և դեպքերը:

Ո՞րն է թեման, ո՞րն է նմուշը:

Ամուսինս երեխաների հետ մեկնեց քաղաքից այն պատճառով,

որ ես միշտ Ջեքսոն Փոլլոքին հատուկ մոլուցքով խորանում էի աշխատանքի մեջ՝

գրելով ու

ուսումնասիրություններ կատարելով:

Եվ ահա թե ինչ գտա:

Նրանց ընդհանրությունը

քաջության զգացմումն է։

Մի պահ եկեք տարբերակենք քաջություն ու համարձակություն բառերը։

Քաջություն բառը,

որն առաջացել է լատիներեն «cor» բառից

և նշանակում է «սիրտ»,

անգլերենում սկզբնապես նշանակել է

սրտանց մեկին մի բան պատմել/ասել։

Այսպիսով, այս մարդիկ

պարզապես ունեին քաջություն ընդունելու,

որ իրենք կատարյալ չեն։

Մարդիկ կարիք ունեն

նախ և առաջ իրենց հանդեպ բարի լինելու, և հետո միայն ուրիշների,

որովհետև, ինչպես գիտենք մենք չենք կարող կարեկցել մյուսներին ,

եթե չենք սիրում ինքներս մեզ։

Եվ հավելենք, որ շփման մեջ խոչընդոտը,

ու, թերևս, ամենաբարդը,

որպես իրակության արդյունք,

այն է, որ նրանք ուզում էին ազատ արձակել իրենց մտացածին <<Ես>>-ին,

որպեսզի լինեն այն ինչ կային,

մի բան, որ միանշանակ անհրաժեշտ է

շփման համար։

Մյուս ընդհանրությունը

այն էր , որ

նրանք լիովին ընդունում էին խոցելիությունը:

Նրանք կարծում էին,

որ այն, ինչ իրենց խոցելի էր դարձնում,

նաև գրավչություն էր հաղորդում:

Նրանք չէին խոսում խոցելիության

ոչ հարմարավետության,

ոչ էլ իրականում տանջալից լինելու մասին,

մի բան , որի մասին նախկինում լսել էի, ամոթի զգացումի վերաբերյալ հարցազրույցում:

Նրանք ուղղակի խոսում էին դրա անհրաժեշտության մասին:

Նրանք խոսում էին

«Ես քեզ սիրում եմ» առաջինը ասելու պատրաստակամության մասին,

պատրաստակամություն

ինչ- որ բան անելու,

երբ որևէ երաշխիք չկա,

պատրաստակամություն

մամոգրաֆիայից հետո

շունչը պահած բժշկի զանգին սպասելու համար:

Նրանք պատրաստ էին իրենց ներդրումն ունենալ հարաբերությունների մեջ,

անկախ նրանից որևէ արդյունքի կհասնեին, թե ոչ:

Նրանց կարծիքով դա էր հիմնասյունը:

Ես անձամբ դա համարում էի ինքնախաբեություն:

Չեմ ուզում հավատալ, որ հավատարմության երդում եմ տվել

մի ուսումնասիրության, որտեղ մեր գործը,

ինչպես գիտեք, գիտակարգի սահմանումը

վերահսկելն ու կանխագուշակելն է, ուսումնասիրել երևույթը

և ակնհայտ պատճառի համար

վերահսկել այն և կանխագուշակել:

Իսկ հիմա

վերահսկելու և կանխագուշակելու իմ առաքելությունը

տալիս է հետևյալ պատասխանը. միակ կենսաձևը խոցելիությամբ ապրելն է

և վերջ տալ վերահսկումներին և կանխագուշակումներին:

Սա հանգեցրեց հուսալքության

(Ծիծաղ)

որ իրականում հետևյալ տեսքն ուներ:

(Ծիծաղ):

Եվ այպես էլ եղավ:

Ես կոչեցի այն հուսալքություն. իմ թերապևտը կոչում է այն հոգևոր զարթոնք:

Հոգևոր զարթոնքն ավելի բարեհունչ է, քան հուսալքությունը,

բայց հավաստիացնում եմ ձեզ` դա հենց հուսալքություն է:

Եվ ես ստիպված էի մի կողմ դնել իմ բոլոր գործերը և թերապևտ փնտրել:

Թույլ տվեք մի բան ասեմ. դու սկսում ես իրականում քեզ ճանաչել,

երբ զանգում ես ընկերներիդ և ասում. «Ինչ-որ մեկի կարիքն ունեմ:

Ի՞նչ կառաջարկեք»:

Եվ իմ ընկերներից մոտ հինգը այսպես արձագանքեցին.

«Է~, ես չէի ցանկանա քո թերապևտը լինել»:

(Ծիծաղ):

Ես հարցրի` ինչ նկատի ունեք:

Իսկ նրանք. «Լավ էլ հասկանում ես:

Քո չափաձողը մի կիրառիր այստեղ»:

Ես ասացի` դե լավ:

Այսպիսով, ես թերապևտ գտա:

Իմ առաջին հանդիպմանը Դիանայի հետ

ես բերեցի

լիարժեք ապրելու կետերի ցուցակն ու նստեցի:

Նա ասաց. «Ինչպե՞ս եք»:

Ես էլ ասացի. «Հրաշալի, լավ»:

Դիանան հարցրեց. «Ի՞նչ է պատահել»:

Եվ սա թերապևտ է, որը տեսնում է թերապևտների,

որովհետև մենք ստիպված ենք գնալ նրանց մոտ,

քանի որ նրանք լավ են տարբերակում ճիշտն ու սուտը:

(Ծիծաղ):

Եվ ուստի ես ասացի.

«Ահա թե որն է իմ կռիվը»:

Նա ասաց. «Ո՞րն է»:

Ես էլ ասացի. «Դե, ես խոցելիության խնդիր ունեմ»:

Եվ ես գիտեմ, որ խոցելիությունը արմատավորում է

ամոթն ու վախը,

արժանի լինելու համար պայքարը,

բայց պարզում է, որ այն նաև ծնունդ է տալիս

երջանկությանը, ստեղծարարությանը,

կապվածությանը, սիրուն:

Եվ կարծում եմ` խնդիր ունեմ,

օգնության կարիք եմ զգում»:

Եվ ես մտածեցի.«Խնդիրը հետևյալն է`

ոչ ընտանիք,

ոչ մանկություն»

(Ծիծաղ)

«Ես պարզապես մի լավ մարտավարության կարիք ունեմ»:

(Ծիծաղ)

(Ծափահարություններ)

Շնորհակալ եմ:

Նա այսպիսի տեսք ուներ:

(Ծիծաղ)

Եվ հետո ես հարցրի. «Դա վատ է, այնպե՞ս չէ»

Եվ նա պատասխանեց. «Ո'չ վատ է, ո'չ էլ լավ»

(Ծիծաղ)

«Պարզապես այն է, ինչ կա»:

Եվ ես մտածեցի. «Աստվա~ծ իմ, սրանից լավ բան դուրս չի գա»:

(Ծիծաղ)

Եվ այդպես էր, և այպես չէր:

Դա ինձնից մեկ տարի խլեց:

Եվ դուք գիտեք, որ կան մարդիկ,

որոնք, գիտակցելով խոցելիության և քնքշության կարևորությունը,

հանձնվում և ընդունում են դա:

Առաջին` ես այդպիսին չեմ,

երկրորդ`ես նույնիսկ չեմ էլ շփվում նման մարդկանց հետ:

(Ծիծաղ)

Ինձ համար դա մեկամյա փողոցային կռիվ էր:

Դա մի հարված էր:

Խոցելիությունը առաջ էր գալիս, ես նրան հետ էի մղում:

Ես պարտվեցի կռվում,

բայց հավանաբար հետ նվաճեցի իմ կյանքը:

Եվ հետո նորից,երբ անդրադարձա իմ հետազոտությանը,

անցկացրի մի քանի տարի`

փորձելով հասկանալ` ինչ են նրանք,

ինչ ընտրություններ էին կատարում

և ինչ ենք մենք անում

խոցելիության հետ:

Ինչու՞ ենք մենք այդքան պայքարում դրա հետ:

Միայն ե՞ս եմ պայքարում խոցելիության դեմ:

Ո'չ:

Ահա այն, ինչ ես հասկացա:

Մենք ընդարմացնում ենք խոցելիությունը,

երբ սպասում ենք զանգի:

Շատ ծիծաղելի էր: Ես ֆեյսբուքով և թվիթերով մի հարց էի տեղադրել.

«Ինչպե՞ս կսահմանեիք խոցելիությունը:

Ի՞նչն է ձեր խոցելիության պատճառը»:

Եվ մեկ ու կես ժամվա ընթացքում ես ստացա 150 պատախան:

Քանի որ ես ուզում էի պարզել

դրա պատճառը:

Ստիպված եղա օգնություն խնդրել ամուսնուցս,

քանի որ հիվանդ էի, և մենք դեռ նոր էինք ամուսնացել.

ամուսնուս հետ սեռական հարաբերությունների մեջ մտնել,

կնոջ հետ սեռական հարաբերությունների մեջ մտնել.

մերժվել.ինչ-որ մեկին մի տեղ հրավիրել.

սպասել,որ բժիշկը հետ զանգի.

արհամարհել, լինել արհամարհված`

սա է կյանքը:

Մենք ապրում ենք խոցելի աշխարհում:

Եվ այն հաղթահարելու միջոցներից մեկը

խոցելիությունն ընդարմացնելն է:

Ու ես կարծում եմ փաստեր կան,

ու դա միակ պատճառը չէ, որ այս ապացույցները գոյություն ունեն,

իմ կարծիքով սա է հիմնական պատճառը,

սրանով է պայմանավորված, որ մենք համարվում ենք

ամենագեր,

ամենակախյալ, անառողջ և պարտքերի մեջ խրված

սերունդը Միացյալ Նահանգների պատմության մեջ:

Խնդիրն այն է (ես այս եզրահանգմանը եկել եմ հետազոտությունից),

որ պարզապես ցանկության դեպքում էլ հնարավոր չէ բթացնել զգացմունքները:

Դու ուղղակի չես կարող ասել սա վատն է,

սա խոցելիությունն է, սա թախիծն է, սա ամոթի զգացումն է,

սա վախն է, իսկ սա` հիասթափությունը:

Ես չեմ ուզում այդ ամենը զգալ:

Ես պատրաստվում եմ մի քանի բաժակ գարեջուր ըմպել և բանանով ու ընկույզով կեքս ուտել:

(Ծիծաղ):

Ես չեմ ուզում այդ ամենը զգալ:

Հասկանում եմ ձեր ծիծաղի պատճառը:

Այս կերպ ես ձեր կյանք եմ ներթափանցում:

Աստվա~ծ իմ:

(Ծիծաղ):

Հնարավոր չէ վերացնել ծանր ապրումները,

առանց բթացնելու մեր զգացմունքները:

Չես կարող պարզապես ընտրությամբ անզգայացնել:

Այսպիսով, երբ մենք սառեցնում ենք դրանք,

մենք այլևս չենք զգում ո'չ ուրախություն,

ո'չ երախտագիտություն,

ո'չ էլ երջանկություն:

Իսկ դրանից հետո մենք մեզ դժբախտ ենք զգում,

և նպատակ ու իմաստ փնտրում:

Հետո մենք մեզ խոցելի ենք զգում,

ապա ըմպում մի քանի բաժակ գարեջուր և բանանով ու ընկույզով կեքս ուտում:

Ապա հայտնվում ես մի վտանգավոր շրջապտույտի մեջ:

Իմ կարծիքով պետք է խորհենք,

թե ինչու և ինպես ենք ընդարմանում:

Պարտադիր չէ, որ պատճառը կախվածությունը լինի:

Մեկ ուրիշ բան, որ անում ենք,

անորոշը որոշակի դարձնելն է:

Կրոնը համոզմունքից և խորհրդավորությունից վերածվել է

որոշակիության:

Ես ճիշտ եմ, դուք`սխալ: Լռե’ք:

Սա է ամենը:

Պարզ է:

Ինչքան շատ ենք վախենում, այնքան խոցելի ենք դառնում,

և այդքան ավելի ենք վախենում:

Սա նման է այսօրվա քաղաքականությանը:

Այլեւս երկխոսություններ չկան:

Այլևս զրույց չկա:

Լոկ մեղադրանքներ:

Գիտեք` ինչպես է հետազոտությունների մեջ բնորոշվում մեղադրանքը`

ցավն ու նեղվածությունը դարմանելու միջոց:

Մենք կատարելագործվում ենք:

Եթե կա մեկը, որ ցանկանում է` կյանքն այսպիսին լինի `ես եմ.

բայց չի ստացվում:

Քանի որ մեր գործը

ուտելն ու պառկելն է:

(Ծիծաղ)

Հուսով եմ` 100 տարի անց

մարդիկ հետ կնայեն ու կասեն «Ա'յ քեզ բան»:

(Ծիծաղ)

Եվ մենք կատարյալ ենք, և որ ամենավտանգավորն է՝ մեր

մեր երեխաներն են կատարյալ:

Թույլ տվեք ասել, թե ինչ ենք մենք մտածում երեխաների մասին:

Նրանք ի ծնե կոչված են պայքարելու:

Եվ երբ պահում ենք այդ կատարյալ փոքրիկ երեխաներին մեր ձեռքերում,

մեր գործն այն չէ, որ ասենք. «Նայեք նրան, նա կատարյալ է»:

Մեր գործն է նրան կատարյալ պահելը,

որպեսզի թենիսի գնա 5-րդ դասարանից, իսկ Յեյլ` 7-րդից:

Դա մեր գործը չէ:

Մեր գործն է նայել ու ասել.

«Գիտես ինչ, դու կատարյալ չես և դու պետք է պայքարես,

բայց դու արժանիս ես սիրված և ընդունված լինելու»:

Դա է մեր գործը:

Ցույց տվեք ինձ այդպես դաստիարակված սերունդ

և ես կարծում եմ, որ վերջ կդրվի մեր՝ այսօր առկա խնդիրներին:

Մենք ձևացնում ենք, որ այն ինչ անում ենք

չի անդրադառնում մարդկանց վրա:

Նույնը նաև մեր անձնական կյանքում է:

Մենք միասնական ձևով ենք դա անում.

լինի դա օդապարիկով թռիչքը,

թե նավթահանություն.

մենք ձևացնում ենք, որ մեր գործողությունները

մեծ ազդեցություն չեն ունենում այլ մարդկանց վրա:

Ես կասեմ, որ սա մեր առաջին մրցավազքը չէ, մարդիկ:

Պարզապես պետք է լինել անկեղծ ու պարզ

և ասել. «Ներողություն,

մենք կուղղենք մեր սխալը»:

Բայց մեկ այլ մեթոդ էլ կա, և ես ուզում եմ այն ձեզ ներկայացնել:

Ահա թե ինչ եմ պարզել.

Թողնենք, որ մեզ տեսնեն,

խորապես հասկանան,

ուժգին ճանաչեն,

սիրեն ամբողջ սրտով,

եթե անգամ ոչ մի երաշխիք չկա.

իսկապես դժվար է:

Եվ իբրև ծնող կարող եմ ձեզ ասել, որ չափազանց դժվար է

ցուցաբերել երախտագիտություն և ուրախություն

այն ծայրահեղ բարդ պահերին,

երբ ինքներս մեզ հարց ենք տալիս. «Հնարավոր է այսքան շատ սիրել,

անվերապահորեն հավատալ դրան

և այդքան ափերից դուրս գալ»:

Սարսափով հետևանքների մասին մտածելու փոխարեն` կարելի է կանգ առնել

ասել. «Ես այնքան շնորհակալ եմ,

որովհետև քանի դեռ խոցելի եմ, ուրեմն ապրում եմ»:

Վերջիվերջո, ամենակարևորը

հավատալն է, որ մենք կատարյալ ենք:

Քանի որ երբ այդ տեսանկյունից ենք նայում,

համարում ենք, որ կատարյալ ենք

ապա այլևս չենք նյարդայնանում և սկսում ենք հասկանալ:

Այդպիսով դառնում ենք ավելի բարի և սիրալիր

թե ինքներս մեզ և թե մեր շրջապատի հանդեպ:

Այսքանը, շնորհակալություն:

(Ծափահարություններ)