Krzysztof Wodiczko: Monument for the Living | Art21 "Extended Play"

Αυτή η ζωγραφιά είναι η πρώτη μου
εξέταση του τόπου της προβολής.

Αυτό είναι το άγαλμα,

που στέκεται σε ένα βάθρο.

Ήταν πολύ σημαντικό για μένα

να φαντάζομαι πως μπορεί να ζωντανέψει
το άγαλμα με έναν προβολέα.

[ΚΡΙΖΤΟΦ ΒΟΝΤΙΖΚΟ : Mνημείο για τους
Ζωντανούς]

Οι άνθρωποι πάντα μαζεύονται μπροστά από
τα μνημεία.

Εκεί γίνονται εκδηλώσεις, διαμαρτυρίες.

Καμιά φορά καθόμαστε στους ώμους τους
ανεμίζοντας σημαίες.

Τα βάφουμε με μια νέα αφήγηση.

Αυτά τα μνημεία στάθηκαν μάρτυρες σε
διάφορα γεγονότα και παλιότερα-

μερικές φορές αυτά τα γεγονότα ήταν
ιστορικά, μεγάλα.

Θέλουμε τα μνημεία να παρατηρούν και να
καταγράφουν,

να επιβλέπουν ότι κάνουμε σήμερα,

για άλλη μια φορά.

Για πολλά χρόνια προσπαθούσα να δώσω
φωνή σε εκείνους που δεν έχουν φωνή,

να βοηθήσω να ακουστεί η φωνή εκείνων
που η φωνή τους δεν ακούγεται,

και εκείνων που τους σωπαίνουν.
- Είδα πολλά νεκρά παιδιά ή σχεδόν νεκρά.

-Ήταν φριχτό.

-Πήδηξαν μέσα χωρίς να ξέρουν ότι ήταν
δηλητηριασμένο, ραδιενεργό.

Υπάρχουν πάνω από εβδομήντα εκατομμύρια
πρόσφυγες,

άνθρωποι που αναγκάζονται να αφήσουν τις
χώρες τους

επειδή οι χώρες τους βρίσκονται σε πόλεμο-

πολύ συχνά σε εμφύλιο πόλεμο.

Στην πλατεία Μάντισον υπάρχουν άλλα
τέσσερα μνημεία.

Αυτό είναι το πιο διακεκριμένο.

Αυτό σίγουρα σχετίζεται με τον
Εμφύλιο Πόλεμο.

Δεν υπάρχουν μνημεία για τους
πρόσφυγες.

[ΦΩΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΒΟΛΕΑ]
-Άφησα τους γονείς μου.

-Άφησα την μαμά μου,

-και τα αδέλφια μου,

-χωρίς να πω καν αντίο.

-Έφυγα όπως με βλέπετε.

[ΑΛΛΗ ΦΩΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΒΟΛΕΑ]
-Για δέκα χρόνια ζούσαμε έτσι

-κοιμόμασταν σε σκηνές,

-ξυπνούσαμε,

-ζούσαμε μέσα στον φόβο όλη μέρα,

-δεν μπορούσαμε να κάνουμε τίποτα
με τις ζωές μας.

[ΑΛΛΗ ΦΩΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΒΟΛΕΑ]
-Ήταν βασανιστήριο.

-Δεν υπήρχε ελπίδα για καλύτερη ζωή.

-19 χρόνια της ζωής μου, της νιότης μου
πήγαν χαμένα.

[ΒΟΝΤΙΖΚΟ] Το να δει κανείς έναν
πρόσφυγα να μιλάει,

είναι μια σπάνια ευκαιρία για το κοινό.

[ΦΩΝΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΡΟΒΟΛΕΑ]
-Ήταν δύσκολο να αφήσω το παιδί μου.

-Αν μπορεί κανείς να φανταστεί πως είναι
να αφήνεις το παιδί σου πίσω...

-Δεν νομίζω πως μπορεί κανείς να αφήσει
το παιδί του πίσω ούτε για μια μέρα.

- Εγώ έπρεπε να αφήσω το παιδί μου πίσω
για δέκα χρόνια.

-Δέκα χρόνια!

[ΒΟΝΤΙΖΚΟ] Για να καταφέρεις να ζήσεις
με τόσο τραυματικές αναμνήσεις,

είναι πολύ σημαντικό,

να μπορείς να μιλήσεις και να
επικοινωνήσεις με τους άλλους.

Όσοι προσπαθούν να ξεπεράσουν το
τραύμα τους,

ξέρουν πολύ καλά πως δεν υπάρχει τίποτα
πιο οδυνηρό

από το να μην μπορείς να μοιραστείς
αυτή την συντριπτική εμπειρία.

Όταν καταφέρεις να τη μοιραστείς,

μπορείς να αρχίσεις να ζεις μια πιο υγιή
ζωή με αυτές τις τραυματικές αναμνήσεις.

Αυτή είναι η προσέγγισή μου όσο αφορά
τα μνημεία.

Πρέπει να είναι χρήσιμα και για τους
ζωντανούς,

πρέπει να σχετίζονται με τους ζωντανούς,

ώστε να χτίσουμε ένα μέλλον-

ένα καλύτερο μέλλον-

και ίσως σε αυτό το μέλλον μερικά από
αυτά τα μνημεία,

όπως τα πολεμικά μνημεία,

να μη χρειαστεί να χτιστούν,

γιατί δεν θα υπάρχουν πόλεμοι

και δεν θα υπάρχουν πρόσφυγες.