นิเวศวิทยาจากทางอากาศ

ป่าของเรานั้น แท้จริงประกอบด้วยอะไร นักนิเวศวิทยา เกรก แอสเนอร์ ใช้กล้องสเปกโตรมิเตอร์ ที่มีพลังเลเซอร์สูง ทำแผนที่ธรรมชาติจากทางอากาศ ในรายละเอียดแบบสามมิติ ที่มีสีสันหลากหลาย ที่เขาเรียกว่า "ระบบบัญชีที่มีเทคโนโลยีสูงมาก" ของสารคาร์บอน ในการพูดที่ตรึงใจนี้ แอสเนอร์ ส่งข้อความชัดเจนว่า เพื่อที่จะรักษาระบบนิเวศน์ไว้ เราจำเป็นต้องมีข้อมูลเพิ่มขึ้น ซึ่งเป็นข้อมูลที่ถูกเก็บรวบรวมโดยใช้วิธีการแบบใหม่

เทคโนโลยีสามารถเปลี่ยนความเข้าใจของเรา
เกี่ยวกับธรรมชาติได้

ยกตัวอย่างเช่น กรณีของสิงห์โต

หลายศตวรรษมาแล้ว กล่าวกันว่า สิงห์โตตัวเมีย

ทำการล่าเหยื่อทั้งหมด
ในป่าเปิดทุ่งหญ้าเขตร้อนสะวันนา (savanna)

และสิงห์โตตัวผู้ไม่ได้ทำอะไรเลย จนถึงเวลาอาหาร

คุณก็เคยได้ยินเรื่องนี้มาเหมือนกัน ผมบอกได้

แต่ไม่นานมานี้ ผมได้เป็นผู้นำโครงการ
ทำแผนที่ทางอากาศ

ในอุทยานแห่งชาติครูเกอร์ (Kruger) ในแอฟริกาใต้

เพื่อนร่วมงานของเรา เอาปลอกคอ GPS

สวมให้กับสิงห์โตตัวผู้และตัวเมีย

และเราก็ทำแผนที่ พฤติกรรมการล่าเหยื่อของมัน

จากทางอากาศ

ข้างใต้ซ้ายมือ แสดงสิงห์โตตัวหนึ่งกำลังจดจ้อง

ฝูงละมั่งเพื่อจะล่าเป็นเหยื่อ

ด้านขวามือแสดงสิ่งที่ผมเรียกว่า

พื้นที่การมองเห็นของสิงห์โต

ซึ่งก็คือ ระยะทางไกลแค่ไหน ที่สิงห์โตมองเห็นได้
ในทุกทิศทาง

จนกระทั่งมุมมองที่มันเห็น ถูกขวางกั้นด้วยต้นไม้ใบไม้

และสิ่งที่เราพบ

ก็คือ สิงห์โตตัวผู้ ไม่ได้เป็นนักล่าที่เกียจคร้าน

อย่างที่พวกเราคิดว่ามันเป็น

พวกมันแค่พียงใช้กลยุทธที่ต่างออกไป

ในขณะที่ สิงห์โตตัวเมียล่าเหยื่อ

ในที่เปิดโล่งของป่าเปิดสะวันนา

ระยะทางยาวไกล โดยปกติในช่วงกลางวัน

สิงห์โตตัวผู้จะใช้วิธีการซุ่มอยู่

ในป่าหนาทึบ และมักจะเป็นในช่วงกลางคืน

วิดีโอนี้ แสดงการวิเคราะห์
พื้นที่การมองห็นในการล่าจริงๆ

ของสิงห์โตตัวผู้ ทางด้านซ้ายมือ

ส่วนตัวเมีย ทางด้านขวามือ

สีแดงและสีคลํ้าๆนั้น แสดงถึงป่าที่หนาทึบมากยิ่งขี้น

และสีขาวเป็นพื้นที่เปิดกว้าง

นี่เป็นการวิเคราะห์พื้นที่การมองเห็น
ตรงระดับสายตาพอดี

ของสิงห์โตตัวผู้ และตัวเมีย

ทันทีทันใด คุณก็จะเข้าใจได้ อย่างชัดเจนมาก

ถึงสภาพที่เอื้อต่อการพรางตัวอย่างยิ่งที่

สิงห์โตตัวผู้ทำการล่าเหยื่อ

ผมนำเรื่องนี้มาเป็นตัวอย่าง ในการเริ่มต้นพูด

ก็เพราะว่า มันยํ้าว่า เรายังรู้เรื่องของธรรมชาติ
น้อยนิดเพียงใด

จนถึงเดี๋ยวนี้ มีงานที่ได้ทำไปแล้วมากมาย

ในการพยายามที่จะชะลอการสูญเสียป่าเขตร้อน

เรากำลังสูญเสียป่าของเรา ในอัตราที่รวดเร็วมาก

ตามที่แสดงให้เห็นเป็นสีแดง ในสไลด์

ผมพบว่า มันเป็นเรื่องตลกร้าย
ที่เราก็กำลังทำอะไรมากมาย

แต่พื้นที่เหล่านี้ เกือบไม่ได้ถูกศึกษาเลย
ในทางวิทยาศาสตร์

ดังนั้น เราจะอนุรักษ์สิ่งที่เรายังไม่เข้าใจ ได้อย่างไร

ขณะนี้ ผมเป็นนักอนุรักษ์โลก และนักสำรวจโลก

พร้อมกับพื้นฐานทางฟิสิกส์และเคมี

และชีววิทยา และวิชาการที่น่าเบื่ออื่นๆ อีกมาก

แต่เหนือสิ่งอื่นใด ผมใจจดจ่อ อยู่กับสิ่งที่พวกเรายังไม่รู้

เกี่ยวกับโลกของเรานี้

ผมจึงได้สร้างสิ่งนี้ขึ้นมา

หอสังเกตการณ์ทางอากาศคาร์เนกี
(Carnegie Aorborne Observatory) หรือ CAO

มันอาจจะดูเหมือนเครื่องบิน ที่มีสีฉูดฉาด

แต่ผมใช้ขนอุปกรณ์หนักมากกว่า 1,000 กิโลกรัม

ได้แก่ เครื่องมือตรวจวัดที่มีเทคโนโลยีชั้นสูง
เครื่องคอมพิวเตอร์

และคนปฏิบัติงานที่มีแรงจูงใจสูง

เป็นนักวิทยาศาสตร์โลก และนักบิน

เครื่องมือสองแบบของเรา มีลักษณะเฉพาะอย่างมาก

เครื่องหนึ่งเรียกชื่อว่า กล้องสเปกโตรมิเตอร์
(imaging spectrometer)

ซึ่งวัดส่วนประกอบทางเคมีได้อย่างถ่องแท้

ของพืช ขณะเราบินอยู่เหนือพืชเหล่านั้น

อีกเครื่องหนึ่ง เป็นชุดเครื่องเลเซอร์หนึ่งชุด

ที่มีพลังเลเซอร์สูงมาก

ซึ่งยิงรังสีออกมา จากทางข้างใต้ท้องเครื่องบิน

กวาดไปตลอดทั่วระบบนิเวศน์

และวัดได้เกือบ 500,000 ครั้งต่อวินาที

มีความคมชัดสูงในระบบสามมิติ

นี่เป็นภาพของสะพานโกลเดนเกท

ในกรุงซานฟรานซิสโก ซึ่งไม่ไกลจากที่ผมอยู่

แม้ว่าพวกเราบินตรงอยู่เหนือสะพานนี้

เราถ่ายภาพสามมิติ จับสีของมันไว้ได้

ภายในแค่สองสามวินาที

แต่พลังจริงๆของเครื่อง CAO

ก็คือความสามารถของมัน
ในการจับภาพองค์ประกอบพื้นฐาน

ของระบบนิเวศน์

นี่เป็นเมืองเล็กๆ ในอเมซอน

เป็นภาพที่ได้จากเครื่อง CAO

พวกเราสามารถแยกข้อมูลของเราออก

และดูหลายๆ สิ่ง เช่น โครงสร้างสามมิติ

ของพืช และอาคารก่อสร้าง

หรือ เราจะสามารถใช้ข้อมูลทางเคมี

เพื่อคำนวณว่า พืชเหล่านั้นเติบโตได้รวดเร็วเท่าใด

ในขณะที่เราบินอยู่เหนือมัน

สีชมพูที่เข้มที่สุด คือพืชที่โตได้เร็วที่สุด

และเราจะสามารถเห็นความหลากหลาย
ทางชีวภาพ ในแบบที่

คุณไม่เคยคาดคิดมาก่อน

นี่คือ สิ่งที่ป่าหนาทึบในเขตร้อน
ซึ่งมีฝนตกมากอาจจะเป็นอยู่

เหมือนกับที่คุณบินอยู่เหนือมัน ในลูกบอลลูน

นี่คือ สิ่งที่เราเห็นในป่าฝนเขตร้อน

มีสีสันหลากหลาย ซึ่งบอกเรา

ว่ามีสิ่งมีชีวิตกี่สายพันธุ์ ที่อาศัยอยู่ด้วยกัน

แต่คุณจะต้องจดจำไว้ว่า ต้นไม้เหล่านี้

จริงๆแล้ว ใหญ่กว่าวาฬ

และนั่นหมายความได้ว่า เป็นไปไม่ได้ ที่จะเข้าใจมัน

โดยเพียงเดินอยู่บนพื้นดิน ใต้ต้นไม้เหล่านั้น

ภาพที่เราได้จึงเป็นสามมิติ มีข้อมูลทางเคมี และชีวภาพ

และสิ่งนี้ ไม่เพียงแค่บอกเราว่ามีกี่สายพันธุ์

ที่อาศัยอยู่ในแมกไม้เหล่านั้น

แต่มันให้ข้อมูลมากมายแก่เรา

เกี่ยวกับสายพันธุ์หลายที่เหลือ ซึ่งมีอยู่ในป่าฝนเขตร้อน

ขณะนี้ผมได้สร้างเครือง CAO

เพื่อใช้ตอบคำถามที่ถูกพิสูจน์แล้วว่า

เป็นสิ่งท้าทายอย่างที่สุด ที่จะหาคำตอบได้
จากตำแหน่งอื่นๆ

เช่น จากพื้นดิน หรือจากเครื่องมือตรวจวัดจากดาวเทียม

ในวันนี้ ผมอยากจะบอกคุณ
ถึงคำถามสามข้อนั้น

คำถามข้อแรกคือ

เราจะจัดการกับแหล่งคาร์บอนของเรา

ในป่าเขตร้อนอย่างไร

ป่าเขตร้อนมีปริมาณของคาร์บอนในตันไม้
อยู่เป็นจำนวนมาก

และเราจำเป็นต้องเก็บรักษา คาร์บอนในป่าเหล่านั้นไว้

ถ้าเราจะหลีกเลี่ยง ไม่ให้ภาวะโลกร้อนเพิ่มขึ้นอีก

แต่โชคร้าย ที่การปล่อยคาร์บอนออกมา

จากการทำลายป่าทั่วโลก

ปัจจุบัน มีปริมาณเท่าๆ กับภาคการขนส่งทั่วโลก

ซึ่งได้แก่ เรือ เครื่องบิน รถไฟ
และรถยนต์ ทั้งหมด เอามารวมกัน

เป็นที่พอเข้าใจได้ว่า เหล่านักเจรจาเพื่อร่างนโยบาย

ได้ทำงานหนักมาอย่างต่อเนื่อง เพื่อลดการทำลายป่า

แต่พวกเขากำลังทำอยู่บนภูมิทัศน์

ที่ไม่เป็นที่รู้จักดี ในเชิงวิทยาศาสตร์เลย

ถ้าคุณไม่รู้ว่า คาร์บอนนั้นอยู่ตรงไหนแน่

ในรายละเอียด คุณจะรู้ได้อย่างไร ว่าคุณกำลัง
สูญเสียอะไรอยู่

โดยพื้นฐานแล้ว เราต้องการระบบการจดบัญชี
ที่มีเทคโนโลยีสูง

ระบบของเรานั้น เราสามารถเห็นคลังของคาร์บอน

ของป่าเขตร้อน ในรายละเอียดสูงสุด

สีแดงแสดงอย่างชัดเจน ถึงป่าเขตร้อนที่แมกไม้
ขึ้นชิดติดกันอย่างหนาแน่น

แล้วคุณก็จะเห็นการตัดพื้นที่

หรือการตัดป่าเป็นสีเหลืองและสีเขียว

เหมือนๆ กับการตัดขนมเค้ก ยกเว้นเค้กก้อนนี้

มีความลึกประมาณ เท่าๆกับวาฬ

แต่เราก็สามารถซูมเข้าไปดูป่า

และดูต้นไม้ได้ ในเวลาเดียวกัน

และสิ่งที่น่าอัศจรรย์ก็คือ แม้ว่าเราจะบิน

อยู่สูงมาก เหนือผืนป่านี้

และหลังจากนั้น ในการวิเคราะห์ เราสามารถเข้าไป

และสัมผัสประสบการณ์ ราวกับอยู่บนยอดไม้จริงๆ

เห็นถึงใบไม้ และกิ่งก้าน

เช่นเดียวกับที่สัตว์อื่นๆ ที่อาศัยอยู่ในป่านี้

ได้สัมผัสต้นไม้เหล่านี้

เราได้ใช้เทคโนยีนี้เพื่อสำรวจ

และทำภูมิทัศน์ของคาร์บอนชิ้นแรกออกมาได้จริง

ที่มีความละเอียดของภาพสูง

ในที่ไกลๆ อย่างเช่น ลุ่มนํ้าอเมซอน

และในที่ที่ไม่ไกลนัก อย่างเช่น สหรัฐอเมริกา

และอเมริกากลาง

สิ่งที่ผมกำลังจะทำก็คือ ผมจะพาคุณไปทัวร์ครั้งแรก
กับภาพที่มีความละเอียดสูง

ของภูมิทัศน์ของคาร์บอน ของเปรู และปานามา

สีนั้นมีตั้งแต่สีแดง ไปจนถึงสีนํ้าเงิน

สีแดงเป็นแหล่งที่มีคาร์บอนสูงยิ่ง

หรือป่าที่มีต้นไม้ใหญ่ที่กว้างที่สุด ที่คุณจะสามารถ
จินตนาการได้

และสีนํ้าเงิน เป็นแหล่งที่มีคาร์บอนตํ่ามาก

และผมขอบอกคุณว่า เปรูประเทศเดียว
เป็นที่ๆ น่าอัศจรรย์แห่งหนึ่ง

ที่ไม่มีใครรู้อะไรเลย เกี่ยวกับภูมิศาสตร์ของคาร์บอน

จนถึงทุกวันนี้

เราสามารถบินไปยังพื้นที่นี้ ในตอนเหนือของเปรู

และเห็นแหล่งคาร์บอนที่สูงสุดยอด ซึ่งเป็นสีแดง

และแม่นํ้าอเมซอน และที่ราบที่นํ้าท่วมถึง

ตัดตรงผ่านเข้าไป

เราสามารถไปยังพื้นที่หนึ่ง ที่เสียหายอย่างสิ้นเชิง

สาเหตุเกิดจากการทำลายป่า ที่เห็นเป็นสีนํ้าเงิน

และการทำลายป่าก็ยังลุกลายขยายออกไป
ในบริเวณที่เห็นเป็นสีส้ม

เรายังสามารถบินไปที่เทือกเขาแอนดีสตอนใต้

เพื่อดูแนวต้นไม้ และดูให้แน่ๆว่า

ภูมิศาสตร์ของคาร์บอนนั้นจบลงอย่างไร

เมื่อเราขึ้นไปในเทือกเขา

และเราจะไปได้จนถึงบึงที่ใหญ่ที่สุด ในอเมซอนตะวันตก

เป็นโลกที่ชุ่มชื้นในฝัน

คล้ายกับภาพยนต์ของ เจมส์ คาร์เมรอน เรื่อง "อวาตาร"

เราสามารถไปที่ประเทศเล็กที่สุด ในเขตร้อนทั้งหลาย

เช่นปานามา และเห็นรูปแบบอันหลากหลาย

ของคาร์บอนได้อีกด้วย

ตั้งแต่ระดับสูง ที่เป็นสีแดง ถึงระดับตํ่า ที่เป็นสีนํ้าเงิน

แต่โชคไม่ดี คาร์บอนส่วนใหญ่ในพื้นที่ลุ่ม
ได้สูญเสียไปแล้ว

แต่ที่คุณเห็น ซึ่งหลงเหลืออยู่นั้น

แหล่งคาร์บอนสูง ที่เป็นสีเขียวและสีแดง

นั้นอยู่สูงขึ้นไปบนภูเขา

ข้อยกเว้นที่น่าสนใจอย่างหนึ่ง สำหรับเรื่องนี้

ก็คือ ตรงกลางจอของคุณพอดี

คุณจะเห็นโซนกันชน รอบๆ คลองปานามา

ตรงที่เป็นสีแดงและสีเหลือง

เจ้าหน้าที่ของคลอง ใช้กำลัง

เพื่อปกป้องการพาณิชย์โลก และแหล่งนํ้าของพวกเขา

การทำแผนที่คาร์บอนแบบนี้

ได้เปลี่ยนรูปของการพัฒนา

นโยบายทรัพยากรและการอนุรักษ์ไปแล้ว

เป็นความก้าวหน้า ในด้านความสามารถของเรา
ที่จะรักษาป่าไว้ได้อย่างแท้จริง

และเพื่อชะลอการเปลี่ยนแปลงของภูมิอากาศ

คำถามข้อที่สองของผมคือ เราจะเตรียมตัวสำหรับ
การเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศได้อย่างไร

ในพื้นที่อย่างเช่น ป่าฝนอเมซอน

ผมขอบอกคุณว่า ผมใช้เวลาไปมาก

ในที่ต่างๆ เหล่านี้ และเราก็เริ่มเห็นภูมิอากาศ
เปลี่ยนแปลงไปแล้ว

อุณหภูมิสูงขึ้น

และสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นจริงๆ
ก็คือ เกิดความแห้งแล้งขึ้นมากมาย

เป็นความแห้งแล้งที่เกิดขึ้นซํ้าแล้วซํ้าเล่า

ความแห้งแล้งครั้งยิ่งใหญ่ในปี 2010 ที่แสดงตรงนี้

ด้วยสีแดง แสดงพื้นที่เทียบเท่ายุโรปตะวันตก

แม่นํ้าอเมซอน แห้งมากในปี 2010

จนกระทั่งแม้เส้นนํ้าหลักของอเมซอนเอง

ก็ยังเหือดแห้งไปเป็นบางส่วน ดังที่เห็นอยู่ในภาพ

ในส่วนล่างของสไลด์

สิ่งที่เราพบก็คือ ในพื้นที่ห่างไกลมากๆ ก็คือ

ความแห้งแล้งเหล่านี้ มีผลกระทบเชิงลบอย่างมาก

ต่อป่าเขตร้อน

ตัวอย่างเช่น ต้นไม้เหล่านี้ตายไปแล้วทั้งหมด ที่เป็นสีแดง

เป็นผลจากความแห้งแล้งในปี 2010

พื้นที่นี้บังเอิญเป็นชายแดน

ของเปรู และบราซิล

ซึ่งไม่มีการสำรวจเลย

เกือบไม่เป็นที่รู้จักกันเลย ในเชิงวิทยาศาสตร์

ดังนั้น สิ่งที่เราคิด ในฐานะเป็นนักวิทยาศาสตร์โลก

ก็คือ สัตว์ต่างๆ จะต้องอพยพออกไป

จากการเปลี่ยนแปลงภูมิอากาศ
จากทิศตะวันออกในบราซิล

ไปยังฝั่งตะวันตก เข้าไปสู่เทือกเขาแอนดีส

และขึ้นไปบนภูเขา

เพื่อลดผลกระทบจากการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ

ปัญหาหนึ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ ก็คือ มนุษย์เรา

กำลังทำให้อเมซอนตะวันตกแยกออกจากกัน

มาดูรอยแผลลึก ขนาด 100 ตารางกิโลเมตร

ในป่าซึ่งเกิดจากคนทำเหมืองทองคำ

คุณเห็นป่า เป็นสีเขียว ในแบบสามมิติ

และคุณเห็นผล ของการทำเหมืองทองคำ

ลงไปลึกใต้ผิวดิน

ชัดเจนว่า สัตว์สายพันธุ์ต่างๆ
ไม่มีทางจะอพยพได้ในสภาพเช่นนี้

ถ้าคุณไม่เคยไปอเมซอน คุณก็ควรจะไป

มันเป็นประสบการณ์ที่น่าอัศจรรย์ ทุกครั้งไป

ไม่ว่าคุณจะไปตรงไหน

บางทีคุณอาจจะเห็นมันในรูปแบบนี้ ในแม่นํ้า

แต่สิ่งที่เกิดขึ้น คือ หลายต่อหลายครั้ง

แม่นํ้าซ่อนสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นจริงๆ

ไว้ด้านหลังในป่า

เราบินอยู่เหนือแม่นํ้าเดียวกันนี้

ถ่ายภาพระบบนี้ไว้ในแบบสามมิติ

ป่าอยู่ทางด้านซ้ายมือ

แล้วเราก็สามารถแยกป่าออกไปได้ โดยวิธีดิจิตอล

และเห็นสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น ข้างใต้แมกไม้นั้น

และในกรณีนี้ เราพบว่าการทำเหมืองทองคำ

ซึ่งทั้งหมดนั้นผิดกฎหมาย

ลึกเข้าไปในป่าจากฝั่งแม่นํ้า

ตามที่คุณเห็นในรอยหลุมของแผลเป็นแปลกๆเหล่านั้น

ขึ้นมาบนจอทางด้านขวามือ

ไม่ต้องกังวลหรอกครับ เราทำงานกับเจ้าหน้าที่

เพื่อจัดการกับเรื่องนี้ และกับปัญหาอื่นๆ

อีกหลายๆ เรื่อง ในภูมิภาคนั้น

ดังนั้นเพื่อที่จะทำแผนการอนุรักษ์

สำหรับพื้นที่กันชนที่สำคัญ และมีเอกลักษณ์เฉพาะเหล่านี้

อย่างเช่น อเมซอนตะวันตก
และพื้นที่กันชนอเมซอน เทือกเขาแอนดีส

เราต้องเริ่มต้นทำ

การวางแผนที่ชัดเจนด้านภูมิศาสตร์ เสียแต่เดี๋ยวนี้

เราจะทำเรื่องนั้นได้อย่างไร ถ้าเราไม่รู้ภูมิศาสตร์
ของความหลากหลายทางชีวภาพในภูมิภาคนั้น

ถ้ามันไม่เป็นรู้จักกันเลย ทางวิทยาศาสตร์

ดังนั้น สิ่งที่เรากำลังทำอยู่ก็คือ การใชั

กล้องสเปกโตรมีเตอร์นำทางด้วยเลเซอร์ จาก CAO

เพื่อทำแผนที่แสดงความหลากหลายทางชีวภาพ
ขึ้นเป็นครั้งแรก

ของป่าฝนอเมซอน

ตรงนี้ คุณจะเห็นข้อมูลจริง
ที่แสดงสายพันธุ์ต่างๆ ในสีต่างๆ กัน

สีแดงเป็นสายพันธุ์หนึ่งชนิด สีนํ้าเงินอีกชนิดหนึ่ง

สีเขียวเป็นอีกชนิดหนึ่ง

และเมื่อเราเอามารวมกันเข้า และมาจัดมาตราส่วน

ในระดับภูมิภาคนั้น

เราก็จะได้ภูมิศาสตร์ใหม่ทั้งหมด

ของความหลากหลายทางชีวภาพ
ที่เราไม่เคยรู้ ก่อนหน้างานชิ้นนี้

สิ่งนี้บอกเราว่า การเปลี่ยนแปลงความหลากหลาย
ทางชีวภาพครั้งใหญ่ๆนั้น

เกิดขึ้นที่ใด จากแหล่งหนึ่ง ไปอีกแหล่งหนึ่ง

และเรื่องนั้นสำคัญอย่างแท้จริง เพราะว่ามันบอกเรา

อย่างมากมายว่า สัตว์แต่ละสายพันธุ์จะย้ายถิ่นไปที่ใด

และอพยพจากที่ใด เมื่อภูมิอากาศเปลี่ยนแปลง

และนี่เป็นข้อมูลสำคัญที่จำเป็น

สำหรับผู้มีอำนาจตัดสินใจ
เพื่อจะพัฒนาพื้นที่คุ้มครอง

ในบริบทของแผนพัฒนาภูมิภาคของเขา

และคำถามที่สามและสุดท้าย ก็คือ

เราจะจัดการกับความหลากหลายทางชีวภาพบนโลก

ของระบบนิเวศน์ที่ได้รับการคุ้มครองนี้ อย่างไร

ตัวอย่างที่ผมเริ่มต้นไว้นั้น เรื่องการล่าเหยื่อของสิงห์โต

ซึ่งเป็นงานวิจัยที่เราทำ

ในแนวเขตพื้นที่คุ้มครอง

ในแอฟริกาใต้

และความจริงก็คือ ธรรมชาติของแอฟริกาส่วนใหญ่

จะยังคงยืนหยัดไปในอนาคต

ในพื้นที่คุ้มครอง
เช่น ที่ผมแสดงเป็นสีนํ้าเงินบนจอ

สิ่งนี้ก่อให้เกิดความกดดันและ
ความรับผิดชอบขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ

กับการจัดการอุทยาน

พวกเขาจำเป็นต้องทำและต้องตัดสินใจ

ซึ่งจะเป็นประโยชน์ต่อสัตว์ทั้งหมด ที่พวกเขาปกป้องอยู่

การตัดสินใจบางอย่างของพวกเขา
ส่งผลกระทบที่ใหญ่ยิ่งจริงๆ

ยกตัวอย่าง จะมากน้อยแค่ไหน และที่ใดบ้าง

ที่จะใช้ไฟ เป็นเครื่องมือการจัดการ

หรือจะจัดการกับสัตว์ใหญ่ เช่น ช้างได้อย่างไร

ซึ่งบางที ถ้าประชากรช้าง มีมากเกินไป

ก็จะมีผลทางลบกับระบบนิเวศน์

และกับสิ่งมีชีวิตสายพันธุ์อื่นๆ

ผมขอบอกว่า ประเภทของกลไกเหล่านี้

เอาไปใช้ได้จริงๆในภูมิทัศน์

ทิวทัศน์ด้านหน้า เป็นพื้นที่ๆมีไฟเกิดขึ้นมาก

และก็มีช้างเป็นจำนวนมาก

ป่าเปิดกว้างสะวันนา ที่เป็นสีนํ้าเงิน และต้นไม้ไม่กี่ต้น

เมื่อเราข้ามแนวเส้นรั้วไป เราก็เข้าไป

ในพื้นที่ๆได้รับการปกป้องจากไฟ

และไม่มีช้างอยู่เลย

พืชขึ้นหนาทึบ ซึ่งเป็นระบบนิเวศน์ที่ต่างไปอย่างมาก

และในพื้นที่อย่างเช่น อุทยาน ครูเกอร์

ซึ่งความหนาแน่นของช้างเพิ่มสูงขึ้น

เป็นปัญหาที่แท้จริง

ผมทราบว่า มันเป็นปัญหาที่อ่อนไหว สำหรับหลายๆท่าน

และไม่มีคำตอบง่ายๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้

แต่สิ่งที่ดีก็คือ เทคโนโลยี ที่เราได้พัฒนาขึ้นมา

และที่เรากำลังใช้งานอยู่ในพื้นที่ เช่น แอฟริกาใต้ นั้น

ทำให้เราทำแผนที่ต้นไม้ทุกๆต้น ในป่าสะวันนา

และแล้วด้วยการบินซํ้าอีกครั้ง

เราก็สามารถเห็นว่าต้นไม้ต้นไหน

โค่นลงเพราะถูกช้าง

ที่เป็นสีแดง ตามที่เห็นบนจอ และนั่นกำลังเกิดขึ้น
มากน้อยเท่าใด

ในชนิดต่างๆของภูมิทัศน์ ในป่าสะวันนา

นั่นคือ ถ้าให้ผู้จัดการอุทยาน

โอกาสแรกสุด ที่จะใช้ยุทธวิธีการจัดการ

ที่เป็นการปรับเปลี่ยนเล็กน้อย

และไม่ใช่วิธีสุดโต่ง อย่างที่ผมเพิ่งแสดงให้ดู

จริงๆแล้ว มุมมองที่เรามี

ต่อพื้นที่คุ้มครอง ในปัจจุบันนี้

ก็คือ การคิดถึงมัน เหมือนการจัดการวงจรชีวิต

ที่ซึ่ง เรามีการจัดการไฟ

การจัดการช้าง ปัจจัยที่กระทบ
ต่อโครงสร้างระบบนิเวศน์

ปัจจัยที่กระทบต่อ

ทุกสิ่ง ตั้งแต่แมลง

ขึ้นไปจนถึงผู้ล่าชั้นบนสุด เช่น สิงห์โต

ต่อไปข้างหน้า ผมวางแผนจะขยาย

การสังเกตการณ์ทางอากาศให้มากขึ้น

ผมหวังว่า จะเอาเทคโนโลยีนี้ขึ้นไปบนวงโคจรโลก

เพื่อที่เราจะสามารถใช้เทคโนโลยีนี้

จัดการทั่วทั้งโลก

จนกว่าจะถึงวันนั้น คุณจะพบผมบินอยู่

ในพื้นที่ห่างไกลบางแห่ง ซึ่งคุณไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อน

ผมต้องการจบ ด้วยการกล่าวว่า เทคโนโลยีนั้น

สำคัญอย่างยิ่งยวด ต่อการจัดการโลกของเรา

แต่ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นก็คือ ความเข้าใจ

และความฉลาดที่จะนำมันไปประยุกต์ใช้

ขอบคุณครับ

(เสียงปรบมือ)