Como reducir a fenda na riqueza entre afroamericanos e brancos

A fenda na riqueza racial nos Estados Unidos é alarmante: as familias brancas teñen unha riqueza media 10 veces maior que a que teñen as familias afroamericanas. Como chegamos alí e que podemos facer para que esa fenda deixe de crecer? A estratega da equidade da riqueza Kedra Newsom Reeves relata unha pequena historia sobre as orixes e a perpetuación da desigualdade na riqueza racial nos EUA e bosquexa catro formas nas que as institucións financieiras poden expandir as oportunidades para individuos afroamericanos, familias, emprendedores e comunidades.

Segundo o último rexistro

do Goberno dos EUA

a riqueza media

dunha familia branca nos EUA

foi de 171 000 dólares

e a riqueza media dunha familia negra

tan só de 17 000 dólares

10 veces menos,

150 anos despois da fin da escravitude.

Penso que o primeiro é preguntarse:

que é a riqueza?

Ben, riqueza son todos os activos,
todo o que un ten

menos todos os seus pasivos.

Activos son cousas como o coche,
a casa, a conta de aforros

a conta corrente, os investimentos.

outras propiedades que se teñan,

o seu negocio.

Ben, esa fenda de 10 veces

débese en parte a que durante moitos anos

décadas, de feito,

os afroamericanos foron expulsados
desa escaleira

e non tiñan acceso a ela.

Ben, por que estamos a falar disto agora?

En 2020, no medio dunha pandemia
e unha recesión inminente

as desigualdades quedan ao descuberto

en practicamente todos os sistemas
dos Estados Unidos:

atención sanitaria, educación,
xustiza penal e finanzas

e a xente pasou á acción na rede,
nas rúas

nas reunións no traballo,
nas salas de xuntas empresariais.

E eu, como consultora,
comecei a ter conversas con clientes

que nunca pensei que ía ter.

Supoño que a pregunta
que me fago é:

como asegurarnos de que neste intre,
isto se traduce en accións e avances

que comece a pechar esa fenda da riqueza

que enfronta afroamericanos e brancos?

Quen son eu?

Chámome Kedra Newson Reeves.

Son consultora para institucións bancarias

fondos de cobertura, xestores de activos.

Mais, por enriba de todo iso

son unha afroamericana

descendente de escravos.

E cando falamos da fenda da riqueza

é moi importante entender a historia

así que pensei contar
unha pequena historia dunha familia

a miña familia

e como a política interactúa coa riqueza.

Así, comezaremos
polo meu tataratataraavó.

Foi un home que se chamaba Silas Newsom

que naceu escravo
nas aforas de Nashville, Tennessee,

en Newsom Station

onde a súa familia mais el
traballaban nunha canteira.

El non era dono de nada.

Non era dono do seu fogar.
Non era dono de propiedade ningunha.

Non era dono nin do seu propio corpo

do seu propio traballo, dos seus fillos.

Calquera destas cousas,
todas estas cousas

estaban aquí para construír riqueza
para outra persoa.

Pensamos que foi un servente

durante a Guerra Civil
para un xeneral confederado

que de feito loitaba
para poder mantelo escravizado,

así pois, el non tiña riqueza,
non tiña control sobre a súa vida.

Ben, á fin da escravitude
xurdiu unha oportunidade política.

Había unha pregunta:

como reparamos
os centos de anos de escravitude

agora que estamos rematando con ela
e o país estase a unir?

E houbo unha elección.

Podiamos chegar a un acordo cos escravos

ou podiamos chegar a un acordo
cos propietarios dos escravos.

Os escravos non tiñan poder
para defenderse naquel momento

e o país tiña que pórse de acordo

para que o goberno federal decidira

darlles aos propietarios dos escravos
ese acordo,

esencialmente dándolles diñeiro
pola propiedade que perderan

á fin da guerra.

E non se trataba de propiedades físicas,
das súas casas, senón de xente

os escravos que forneceran
man de obra gratuíta

durante anos e décadas.

Así pois, á fin da Guerra Civil

Silas non tiña riqueza.

Era libre, pero non tiña riqueza.

Converteuse nun parceiro.

O meu bisavó Silas naceu

uns anos despois da fin da escravitude

e foi recrutado para servir
na Primeira Guerra Mundial

xunto con outros 350 000
soldados afroamericanos

en unidades segregadas.

Serviu na guerra.

Cando regresou aos Estados Unidos

á fin da guerra existía unha animadversión
moi forte contra os afroamericanos.

A economía afogaba,
había moitos factores estresantes

e a poboación negra non podía ter terras,
non podía pedir préstamos para os fogares

en definitiva, non tiñan acceso a créditos
para construír riqueza co paso do tempo,

polo que se fixo granxeiro.

E tivo un fillo, que tamén se chamou Silas

--hai moitos Silas na miña familia.

O meu avó Silas foi tamén soldado
e loitou na Segunda Guerra Mundial.

Trala Segunda Guerra Mundial

o Goberno Federal dos EUA,
aprobou a Lei do soldado

que provía aos veteranos de ingresos.

A lei prevía a construción de hospitais,

préstamos estudantís

e máis importante para crear riqueza,

hipotecas a baixo interese para veteranos.

Nos anos posteriores á guerra

a Lei do soldado desembolsou
4 millóns de dólares de financiamento

para 9 millóns de veteranos.

Mais os veteranos afroamericanos
na súa maioría non se beneficiaron dela.

Así pois, o meu avó, regresou a Nashville

e casou coa miña avoa, Cinderella.

Sí, miña avoa chamábase Cinderella.

E tiveron 8 fillos.

Mais nunca mercaron unha casa.

E o momento culminante
nesa busca dunha vivenda

foi mudarse a un novo proxecto
de vivenda pública

cos seus fillos

e pagar renda
por aquel proxecto de vivenda,

que, en termos de calidade de vivenda,
era fantástico para eles

e supoñía un paso adiante

mais non lles permitía construír riqueza.

Meu pai, outro soldado

veterano logo de 20 anos
na Marina dos Estados Unidos,

mercou a súa primeira casa aos 50 anos

mais fixeron falla 4 xeracións

para que a nosa familia
fose propietaria dunha vivenda

e comezase a construír propiedade
e equidade nunha casa.

Esa é a historia dunha familia,
e saltei moitas cousas

que tiveron lugar
entre a fin da escravitude e hoxe:

exclusión financeira,
discriminación no acceso á vivenda

antes da Lei de vivenda xusta dos anos 70,

o importantísimo papel dos bancos
rexentados por afroamericanos

na construcción de comunidades negras,

a crise de aforros e préstamos dos 80

que destruíu moitos bancos
rexentados por negros

e a crise das hipotecas lixo de 2008

que despoxou a moitos propietarios
negros e latinos das súas casas.

Pasaron moitas cousas

mais esa historia ilustra
como chegamos a esa fenda de 10 veces

na que nos atopamos hoxe.

Agora ben, pensando no tamaño desa fenda

é fundamental que o Goberno Federal
emprenda unha serie de accións.

Non obstante, as institucións financeiras
xogan un papel moi importante

ao facilitar o acceso aos créditos,
o acceso ao capital

para construír comunidades

e permitirlles prosperar
ás comunidades negras.

Temos que ser claros:

non o lograremos
xestionando mellor os 17 000 dólares.

Non o lograremos
con mellor educación.

Precisamos acceso a créditos e capital.

Así pois, hoxe quero falar
de catro solucións

ás que poderían contribuír
as institucións financeiras

para comezar a pechar a fenda de riqueza.

A primeira é conseguir que máis xente
suba á escaleira,

conseguir que máis xente
use os bancos

Sabemos que aproximadamente
a metade dos afroamericanos

non deposita o seu diñeiro nos bancos.

Ou porque non teñen contas bancarias

ou porque, téndoas,
usan servizos alternativos

no cobro de cheques,
préstamos de día de pago

ou nas facturas.

E iso é custoso,
non só dende a perspectiva da transacción

e das taxas que se pagan,

senón que tamén é custoso polo tempo
que dedicas a pagar a factura.

Pense en como paga hoxe
a factura de servizos.

Probablemente sae da súa conta corrente.

Non ten nin que pensalo.

Prográmao con antelación
e faise automaticamente.

Ben, se non ten conta bancaria

probablemente deba facer
un xiro postal nalgunha parte,

físicamente, un documento.

Despois ten que acudir ao Concello
ou á oficina pertinente

para pagar esa factura.

Aproximadamente o 40 % das persoas
que non teñen conta bancaria

din que non a teñen porque pensan
que non chegan á cantidade mínima

para manter unha conta corrente.

Pois ben, iso non é certo.

Nos últimos anos

as cooperativas de crédito,
os bancos comunitarios

e as grandes institucións bancarias

crearon produtos a baixo custo e
contas correntes e de aforros sen mínimos

especificamente feitas
para esta poboación.

Así pois, temos un problema
de concienciación.

Bancos, asociados locais e outros

teñen que traballar xuntos
para sensibilizar sobre estes produtos

nas comunidades que os precisan,

de xeito que podamos comezar a reducir
o número de persoas

que non usan os bancos

e incluílos na escaleira
da que xa falamos.

O reto é o 28 %
de familias negras e latinas

que son invisibles para os bancos,

o que significa que teñen un feble
historial crediticio ou que non o teñen.

E os créditos e as avaliacións
de solvencia funcionan así:

se pode demostrar que devolveu o crédito
de maneira consistente con anterioridade

entón podo prestarlle máis crédito.

É como o peixe que morde o rabo.

O interesante é que os bancos
e as compañías de tecnoloxía financeira

innovaron moito nos últimos anos
para usar fontes alternativas de datos

facturas da tele por cable

facturas de servizos

pagos do alugueiro etc.

para que vostede demostre que pode
realizar pagos de xeito consistente.

O desafío adicional que isto supón,
a diferenza do anterior

que se trataba máis
dun problema de concienciación

é que é preciso contar
con apoio lexislativo para facelo.

Hai que demostrar aos lexisladores

que é posible usar xustamente
datos alternativos

para prestar crédito
a grupos marxinalizados.

O que precisamos ver do Goberno Federal

e da banca

é unión para crear mecanismos innovadores

e comezar a usar datos alternativos
e expandilos aos grupos marxinalizados.

Ben, é que hai das comunidades?

Sen riqueza comunitaria

a riqueza individual,
dalgún xeito, está illada.

E se vai aos Estados Unidos,
na maioría de cidades

na maioría de comunidades de cor

o que atopará son comunidades
cun baixo nivel de investimento.

Estas comunidades sufriron gravemente
os efectos de tódalas crises económicas.

E non se beneficiaron
de ningún auxe económico.

Así pois, o que vemos
en varias cidades do país

e porei Chicago como exemplo

estase a producir unha cooperación

entre institucións bancarias

filántropos

sociedades e dirixentes

para investir millóns de dólares

na construción de recursos comunitarios

e comunidades nas que
historicamente non se investiu.

E por último, hai que falar de empresas

e non só de pequenas empresas.

Ter estabilidade invidividual
e unha institución bancaria

ter acceso á crédito,
ter riqueza comunitaria

todas esas cousas están ben,
mais é preciso xerar emprego.

Tome como exemplo
tódalas novas compañías tecnolóxicas

e digo ''novas'' porque agora
xa non son tan novas,

mais pense en Facebook, Google, Amazon.

Nun momento dado, todas esas compañías
foron empresas unipersoais,

cun empregado

ou varios empregados

que estaban a deseñar unha tecnoloxía
que aínda non se probara.

O que recibiron esas empresas ao comezo

foi diñeiro de capital de risco.

E se se observa
o capital de risco de hoxe

tan só o 1 % dese diñeiro
se destina a fundadores afroamericanos.

Así pois, se os emprendedores negros
son excluídos destas redes

non poden prosperar

e o único xeito de que isto cambie

é que cambie a industria en si mesma.

A nosa xeración non só ten que falar
de negocios máis prosperos

nas comunidades negras.

Tamén temos que falar de que cada vez
son máis as empresas

fundadas e propiedade de negros
que saen á bolsa.

Estas non son máis que catro solucións.

Hai moitas outras cousas
que se poden e deberían facer

para pechar a fenda de riqueza.

Esta fenda non é nova.

Naceu e foi perpetuada
por políticas federais,

construcións sociais
e prácticas empresariais ao longo do tempo

e é preciso que todas esas cousas cambien

para comezar a pechar a fenda.

As institucións financeiras
xogan un papel clave

a nivel individual,
a nivel comunitario

e a nivel empresarial.

É importante para as nosas familias,
para as nosas comunidades

e para a nosa economía.

En lugar de falar sobre como
a fenda se agranda,

comecemos a pechala agora.

Grazas.