«از آن به بعد» / « مرا می‌کشد»

لوک سیتال-سینگ ترانه‌هایی از عشق، اشتیاق و اندوه می‌خواند در نمایشی هیجان‌انگیز از «از آن به بعد» و « مرا می‌کشد.» سیتال سینگ می‌گوید، «این‌ها ترانه‌هایی هستند که هرگز از شنیدن‌شان و از نوشتن‌شان خسته نمی‌شوم، چون باعث می‌شوند کمتر احساس تنهایی کنم.»

(پیانو)

(آواز) انجام شد

وقتی نیایش اتفاق افتاد، فرزند.

آذرخش به نرمی ما را
از شب طلاییمان بیدار کرد.

غافلگیرانه،

توانستم برگردم تا چشمان باز تو را ببینم

و بدانم که زندهای.

آن لبخند را میشناسم

و دیگر هیچ.

سپس،

بیدار شدن از خواب تو بود

و عاشق تو

تنها سیمایی است که میبینی

ما بعد از آن هستیم

همیشه تا ابد

خنده خواهد بود

بعد از آن

در جنگ

هیچکس هرگز حتی نپرسید برای چه

بالای سر

هیچ چیز مهم نیست جز آنها که دوستشان داری

پس با من بیرون بزن

حالا که با من کافی شدهای،

فقط خودمان دوتا، خواهی دید،

و دیگر هیچ

سپس

بیدار شدن از خواب تو بود

و عاشق تو

تنها سیمایی است که میبینی

ما بعد از آن هستیم

همیشه تا ابد

خنده خواهد بود، بعد از آن

اوه، ما بعد از آن

همیشه تا ابد

خنده خواهد بود

بعد از آن

اوه

اوه

اوه

اوه

متشکرم.

(تشویق)

خیلی متشکرم.

(تشویق)

متشکرم.

آهنگ غمگین دوست دارم ...

(خنده)

میدانید؟

۱۵ سال است که دارم آنها را مینویسم،

و راستش را بخواهید، در این مدت،

به نوعی به این باور رسیدهام
که آنها اصلا هم غمگین نیستند.

در واقع، به نظر من آنها به نوعی
مهمترین آهنگهایی هستند که داریم.

ترانههایی که از اندوه،

حزن،

فراق،

و روی تاریک عشق،

و روی زیرین زنده بودن میسرایند،

اینها ترانههایی هستند
که هرگز از شنیدنشان

و از نوشتنشان خسته نمیشوم،

چون باعث میشوند کمتر احساس تنهایی کنم.

آنها درباره بخش خیلی واقعی
انسان بودن حرف میزنند

که معمولا ممکن است در ترس و شرم پنهان شود

و چنان فرو نهفته شود که بماند و بگندد.

اما من فکر میکنم
گوش دادن به این آهنگها --

واقعا گوش سپردن --

به ما اجازه میدهد
این عواطف سخت را دوباره حس کنیم،

اما به صورتی صاف کننده و التیام دهنده.

به نحوی که به ما یادآوری کند، همین طور که
گوش میدهیم، که ما در تاریکی تنها نیستیم.

یک جمله ژاپنی هست
که میگوید «مونو نو اور،»

که ترجمه آن تقریبا میشود،
«زنندگی تلخ و شیرین چیزها،»

یا ترحم برانگیزانندگی
یا «آه برآورندگی» چیزها.

این یک آگاهی ارزشمند از نپایندگی است،

که هم به گونهای آرام است،
اندوه گذران عبور از کنار چیزها در زندگی،

اما همچین اندوهی عمیقتر که به نرمی

در نپایندگی واقعیت درنگ میکند.

«مونو نو اور» میتواند بیانیهای باشد
در بسیاری از داستانهای زندگی و لحظهها

و ترانهها.

نمونهای از آن در فرهنگ ژاپنی
جشن شکوفه گیلاس است.

شکوفه گیلاس به خودی خود چیزی تاثیرگذارتر

از شکوفه سیب یا پرتقال ندارد،

اما چیزی که آن را
متمایز میکند ایجاز آن است.

شکوفههای گیلاس در یک هفته میریزند --

میتوانند با نسیمی آرام به هم بخورند --

و این است که آن را زیباتر میکند.

کاملا شکننده است،

و شکنندگی اندوه زندگی را پدید میآورد.

خوب،از آنجا که
من یک مرد گیلاسی هستم،

هیچ چیز بیشتر از این
با من صحبت نمیکند، و --

(خنده)

میدانید، فکر میکنم این برای سالها
جوهر ترانهسرایی من بوده است،

که چه حرکتهایی را بنویسم،

چیزی که به من الهام میدهد که بخوانم.

زیرا درد و رنج و شک،

وقتی به بیانیهای در موسیقی،
در ترانه بدل شود --

وقتی در شعر و نقاشی زیبا شود،

میتواند یک جامعه و یک مهربانی بسازد

با این آگاهی که در تاریکی،
ما هیچکداممان به تنهایی نیستیم.

ترانه بعدی همان است
که اسمش را «مرا میکشد» گذاشتم،

و همان طور که از اسم پیداست،

آهنگی مخصوص صحنه رقص نیست.

(خنده)

اما بینوا هم نیست.

سرشار از عشق و امید است.

و گمان میکنم مثالی باشد برای هرآنچه گفتم.

و این اولین آهنگی است
که از نقطه نظر کس دیگری نوشتم،

به طور خاص مادربزرگم،

وقتی که به زندگی
بدون پدربزرگم ادامه میدهد،

وقتی چیزهای جدیدی در زندگی تجربه میکند --

ازدواج نوههایش،

بچهدار شدنشان،

در TED سخنرانی کردنشان --

تمام مدتی که او بدون او زندگی میکند،

و تمام مدتی که شریک زندگیش را
از دست داده است.

متشکرم.

(پیانو)

(آواز) عزیزم امروز بیدار میشوی؟

قول میدهم ایمانم را بشناسی

میخواهم نشانت بدهم چطور در اینجا رشد کردم

در اینجا تنها نیستم

و میدانم که خوب خواهم بود

اما همیشه سختتر است
وقتی زمستان میآيد که بماند

و نمیتوانم جلوی یادآوری
کلماتی که هرگز نگفتم را بگیرم

و اینکه اینجا با من نیستی دارد مرا میکشد

زندگی شادی دارم

اما احساس گناه میکنم

و باور نخواهی کرد
شگفتیهایی که میبینم را

این دنیا دارد مرا عوض میکند

اما وفادارانه تو را دوست خواهم داشت.

(پیانو)

اوه، این روزها همه چیز بلندتر است

شاید احساس میکنم کوچک شدهام
و زمان به سرعت میگذرد

چقدر چیزهایی که میتوانستم
نشانت بدهم زیاد است

چطور همه نتیجهها

میخندند مثل وقتی که ما جوان بودیم

من هم میخندم مثل وقتی که جوان بودیم

اوه، اینکه تو اینجا کنارم نیستی
دارد مرا میکشد

زندگی شادی دارم

اما احساس گناه میکنم

اوه، باور نخواهی کرد

این دنیا دارد مرا عوض میکنم

تو را وفادارانه دوست خواهم داشت

اوه

اوه

اوه

اوه

اوه، دارد مرا میکشد

که اینجا کنارم نیستی

زندگی شادی دارم

اما احساس گناه میکنم

اوه، باور نمیکنی
چه شگفتیهایی میتوانم ببینم

این دنیا دارد مرا عوض میکند

تو را وفادارانه دوست خواهم داشت

اوه، دارد مرا میکشد

که تو اینجا کنارم نیستی

زندگی شادی دارم

اما احساس گناه میکنم

اوه، باور نمیکنی
چه شگفتیهایی میتوانم ببینم

این دنیا دارد مرا عوض میکند

اما تو را وفادارانه دوست خواهم داشت

خیلی متشکرم.

(تشویق و هلهله)