Çocuklar cinsel şiddetten sonra neden sessiz kalıyor

Avukat Kristin Jones "Cinsel istismar asla mağdurun suçu değil." der. Bu cesur konuşmada, gençliğinde uğradığı cinsel istismar sonucu utanç duygusunun nasıl üstesinden geldiğini anlatıyor ve ebeveynlerin, çocuklarını açık iletişime teşvik ederek onları istismara karşı nasıl güçlendirebileceklerini ve yardım istemek için nasıl cesaretlendirebileceklerini paylaşıyor. (Bu konuşma yetişkin içeriği içerir.)

Birkaç hafta önce

annemle oturdum

ve ona yirmi iki yıl boyunca ondan
sakladığım bir şeyi anlattım.

On dört yaşımdan itibaren

on altı yaşıma gelene kadar

cinsel istismara uğradım.

Korkutucu ve kafa karıştırıcıydı.

Aşağılayıcıydı.

Hatta şunu gerçekten söyleyebilirim ki

annemle her zaman
yakın bir ilişkimiz olmasına rağmen

bunu ona asla anlatmadım.

Son zamanlarda ortaya çıkan hareketler

cinsel istismar ve cinsel saldırıları
gündelik sohbetlerimize getirmesine rağmen

sessiz kaldım.

"Ben de" diyen her cesur kişi için
bunu garanti ediyorum ki

söylememiş ve hala söyleyemeyen

sayısız kişi var.

O insanlar neden daha önce konuşmadı?

Ben neden konuşmadım?

Çünkü utanıyordum.

Çünkü içimdeki ses

bana bu olanların
benim hatam olduğunu söylüyordu.

Bazı zamanlar hepimiz bu sesi duyarız.

Bu ses bize

"Yeterince iyi değilsin."

"Yeterince zeki değilsin."

"Bir TED konuşması yapamazsın."
gibi şeyler söyler.

Bu sesi duyarız

ve başka bir şeyi duymamız
daha da zorlaşır.

Eğer en karanlık sırlarımız ortaya çıkarsa

insanların bizim hakkımızda ne düşüneceği

ve nasıl yargılayacağıyla ilgili
acı çekmeye başlarız.

Utanç duygusu o kadar güçlü ki
benliğimizin bir parçası haline gelebilir.

Anneme olanları anlattım

ve ilk söylediği şey

"Ah, Kristin,

o yıllarda seni bu kadar zorlayan şeyin
ne olduğunu merak ediyordum."

Ben göremezken o görebildi.

Utancım o kadar kökleşmişti ki

bunu hayatımın her anında

mükemmel olmaya çalışarak
telafi ediyordum.

Mükemmel aileyi,

mükemmel kariyeri,

içimde hissettiğim karmaşaya rağmen

kontrolü ele alarak
oluşturmaya çalışıyordum.

Tüm hayatım boyunca

dünyanın beni nasıl algılayacağını
düzenlemeye çalıştım

çünkü yeterince iyi hissetmiyordum.

Annem her zaman
gecemi gündüzüme kattığımı söylerdi.

Şimdi nedenini biliyor.

Bazı insanlar diğerlerine göre
utanca daha yatkındırlar.

Ama cinsel istismar ayırt etmez.

Hatta kendine en çok güvenenlere bile

acı verici, olumsuz düşünceler
düşündürme yeteneği var.

Neden?

Çünkü bu hayatta gerçekten ve tamamen

kendimizin olması gereken tek şeyin
kontrolünü elimizden alıyor:

Bedenlerimizin.

Bu deneyimim ilk başladığından beri
bir düşünceyle boğuşuyordum.

Bana ne olduğunu anlamaya çalışırken

kendi kendime diyordum ki:

Bunların hepsi benim hatam.

''Hayır''ı yeterince iyi söylemedim.

Bir sonrakinde "Hayır"ı
daha iyi söyleyeceğim.

Bunun neden benim
kurtarıcı cevabım olduğunu,

uzun zaman boyunca
gerçeği söylememe engel olan utancımın

neden bu kadar derin
ve ağır olduğunu sorguladım.

Şu anda iki mükemmel çocuğun annesiyim.

Sürekli benim ne yapabileceğimi

ve toplum olarak
utancın önüne geçebilmek için

ve hatta çocuklarımızın

cinsel istismarın kendi suçları olmadığını
şüphesiz bir şekilde bilmeleri için

ne yapabileceğimizi düşünüyorum.

Doktor Brené Brown,

utanç ve savunmasızlık hakkında
inanılmaz araştırmalar yapmış

ve utancı en güçlü duygu olarak görüyor.

Buna daha fazla katılamam.

Utancın, cinsel saldırıya
uğramış çocuklarda

veya başka yollarla
mağdur olmuş yetişkinlerde

kendilerini suçlamalarına

ve şiddetli iç acılar
yaşamasına neden olacak gücü var.

Fakat bir düşünün.

Bu inanılmaz bir şekilde
haksızlık değil mi?

İstismar sonucunda bir çocuğun
utanç duymasına sebep olarak

toplum olarak hepimiz
başarısızlığa uğramadık mı?

Utanması gerekenin
failler olması gerekmiyor mu?

Yaptıkları yüzünden utanması gerekenlerin
onlar olması gerekmiyor mu?

Bunun yerine
çocukların utançlarını kullanırlar

ve bu olanların kendi suçları olduğunu
düşündürerek manipüle ederler.

Beni istismar eden kişi utancımı besledi

ve ben de onun ekmeğine yağ sürdüm.

Bu bende yıllarca işkence edilmiş
bir sessizlik düğümü haline geldi.

Ama bu utanç aynı zamanda
benim suçum muydu?

Bir çoğumuz gibi kurban olarak değil
ama bir ebeveyn olarak

çocuklarımıza düşünmeden

"Kimsenin sana dokunmasına
izin verme."

"Kimsenin canını yakmasına
izin verme."

''Sonunda mağdur olabileceğin durumlara
kendini sokma." dedik.

Ebeveynler olarak,
çocuklarımızın bedenlerine sahip çıkarak

onları güçlendirdiğimize inandık ama

"Kimsenin sana dokunmasına
izin verme" dediğimizde

asıl söylediğimiz şey

"Başkasının davranışlarından
sen sorumlusun."

Bu konuya sanki

çocukların kontrol edebileceği
bir şeymiş gibi

gerçekdışı bir şekilde yaklaşıyoruz.

Çocukların zihninde

yanlış bir sorumluluk hissi yaratıyoruz.

Bir iç ses, onlara,

kötü şeylerin yaşanmasına engel olmanın
kendi işleri olduğunu

ve bu nedenle çocukların,

kendilerinden daha büyük, daha güçlü
ve daha yaşlı birinin eylemlerini

durdurmaktan
sorumlu olduğunu söylüyor.

Bana olanları durdurabilmem gerektiğini
söyleyen bir mesaj duydum

ve bu da kendimi suçlamama neden oldu.

Bir şeyi yanlış yaptığımı düşündüm
ve sonra buna inandım.

İstemeyerek çocuklarıma da aynı tuzağı
kurmuş olabileceğimi sürekli düşünüyorum.

Çocuklarımın güvende olmasını isteyerek
hata yapmıyorum.

Ancak onlara çocukken inandığım
türden şeyleri

istemeden anlattığım için
yanılıyor olabilirim.

"Hayır" diyerek birinin benden
yararlanmasını engelleyebilirdim

ve bu nedenle "Hayır"ım işe yaramazsa

bunun benim hatam olduğunu düşünürdüm.

Bunu atlatan biri olarak

zamanında duymak istediğim şeyi

şimdi onlara söylemek istiyorum:

''Kendinizi,

bunları daha iyi bilmesi gereken birinin
istismarından korumak için

yapabileceğiniz hiçbir şey yok.''

Ama aynı zamanda

çocuklarımın, onlardan yararlananları
durdurabilecek güce sahip olduklarına

inanmalarını istiyorum.

Kendi bedenlerinin sahipleri olduklarını
hissetmelerini istiyorum.

Çocuklarıma onları
koruyabileceğimi söylemek

ve de buna inanmak istiyorum.

Ama tüm bu iyi niyetin

ve annelik içgüdülerinin altında yatan

aynı utanç.

Eğer çocuklarıma cinsel istismarı
engelleyebileceklerini söylersem

bu, benim de engellemek için yapabileceğim
bir şeyin olduğu anlamına gelmez mi?

Çocuklarımıza "Hayır" demeyi öğretiyoruz.

Her zaman "Hayır" dedim

ve "Hayır"ın her zaman
işe yaramayacağını hızlı öğrendim.

Bu, "Hayır" demenin yanlış bir düşünce
olduğu anlamına değil,

sadece bir çözüm olmadığı
anlamına geliyor.

Bu, konuşmak için korkutucu bir görüş.

Ama çocuklarımızla yüzleşmemiz

ve onlara dürüst olmamız
gereken bir gerçek.

"Hayır"ı ne kadar çok söylediysem

kaçınılmazı o kadar çok geciktirdim.

Bu durum öyle bir hâle geldi ki

eğer kabullenmiş
ve üstesinden gelmiş olsaydım,

en azından bir dahakine kadar
huzurlu olabilecektim.

Bu, kendimi bir başarısızlık olarak
görmeme neden oldu.

Tüm güç duygusunu hissettim.
Durumdan kaçmıştım.

Olanları düzeltmekle ilgili
herhangi bir büyük yanılsama,

istismarımı durduracak kadar
güçlü olmadığım için hissettiğim

suçluluk ve utancı yalnızca artırdı.

Şimdi zayıf olduğum için
suçlu hissediyorum.

Korktuğum için suçlu hissediyorum.

Daha güçlü olmam gerekiyordu.

"Hayır"ı daha etkili söylemem gerekiyordu.

"Hayır"ım yeterli olmalıydı.

Bunun yerine çocuklarıma
onlara kötü bir şey olursa,

bunu engellemedikleri için değil

ya da "Hayır" demenin tek başına
yeterli olmadığı için olduğunu söylüyorum.

Öyle hissettirse de

cinsel saldırı bir boşlukta gerçekleşmez.

Bu, her geçen gün toplumumuzun
cinsel şiddeti nasıl yanlış tanıttığı

ve bizi cinsel şiddeti düşünmeye
şartlandırmasıyla mümkün olur:

Her zaman var olan

cinsiyet normları
ve sistemik kadın düşmanlığı,

kurbanların mağduriyeti

ve çok daha fazlası.

Cinsel istismar,
bireysel bir problem değil.

Hatta bazı araştırmalar gösteriyor ki

her 4 kız çocuğundan biri

ve her 13 erkek çocuğundan biri

çocukluğunun bir döneminde
cinsel istismara uğruyor.

Bunlar, cinsel istismarın çözümünün

yalnızca mağdurlarda
olmadığını gösteriyor.

Elbette çocuklarıma güç, dayanıklılık,

sebat etme ve engellerin üstesinden
gelme hakkında bilgi vermeye çalışırken

gücün sadece zorluklarla
veya karanlık duygularla yüzleşmek

anlamına gelmediğini
bildiklerinden emin oluyorum.

Aslında, birlikten güç doğar

ve yardım istemekte güç var.

Zayıf görünebileceğimden korkmuş
ve susmuştum

ancak şunu öğrendim ki

bana ne olduğuyla ilgili konuşmam
beni daha da güçlendirdi.

Utancımı yok etmeye başladı.

Çocuklarıma cesareti öğretiyorum

ve bilmelerini istiyorum ki

cesaretli, güçlü insanlar yardım ister.

Hatırlıyorum da küçükken,

ebeveynlerim benimle
otobüs durağına kadar yürürdü.

Benim güvenliğim için
yürüdüklerini söylerlerdi

ve ben de buna inandım.

Beni uyardıkları beyaz kamyonete

sürekli dikkat ettiğimi hatırlıyorum.

Ama cinsel istismara uğrayan çocukların
%90'ından fazlası gibi

bir sokağın köşesinden
veya alışveriş merkezinden kaçırılmadım.

Tanıdığım bir kişi tarafından
istismara uğradım.

Ebeveynlerim beni korumak için
her şeyi yaptı.

Ama hiçbirimizin farkına varmadığı şey

yabancı bir tehlikeden bahsedip

"Hayır" derken

ve mağdur olmamaktan söz ederken

içeride inşa edilen utancın temeliydi.

Elbette bu kasıtlı değildi.

Onlar, ebeveynler olarak
yapmak istediğimiz her şeyi yaptı.

Çocuklarımızı kötü şeylerden korumak için
yapabileceğimiz şeyler olduğunu düşünün.

Ancak gerçek şu ki yapamayız.

Cinsel istismarın suçunu

mağdurlara veya potansiyel mağdurlara

hatta sevdiklerimize yükleyerek çözemeyiz.

Suçun tamamı faillerde.

Başka bir yerdeymiş gibi davranmak,
yalnızca saldırıya uğrayanların

tüm sorumluluktan kaçmalarına
izin vermekle kalmaz,

aynı zamanda kurbanlar için
utancı da sürdürür.

Ben utanmaktan bıktım.

Size dürüst olacağım.

Bu konuşmaya en az 10 farklı son yazdım

ancak hiçbiri doğru hissettirmedi.

Çünkü burada bir sonucun
olmadığını düşünüyorum.

Bu konuyu bir kutuya koyup

mükemmel bir fiyonkla bağlamanın

bir kenara koymanın
ve bitti demenin hiçbir yolu yok.

Bu, devam eden bir süreç,

dürüstlük,

ve bazen de
rahatsız edici bir sohbet gerektirir.

Çocuklarımı ne kadar çok
korumak istesem de

fark ettiğim şey onları cinsel şiddetten

ebeveynlerimin beni koruyabildiğinden
daha fazla koruyamam.

Ancak onları utançtan koruyabilirim.

Tanrı, çocuklarımın
benim yaşadıklarımı yaşamasını engellesin.

Çocuklarımın en azından
bilmesini istiyorum ki

cinsel istismar onların suçu değil,

asla olmadı

ve asla olmayacak.

Teşekkürler.