Le të jemi të sinqertë me financat e brendshme.

Vështirësia për të ndarë dhe menaxhuar financat është e zakonshme - por të folurit sinqerisht dhe hapur rreth saj nuk është. Pse i fshehim problemet tona rreth parave? Në këtë bisedë të kujdesshme dhe personale, autorja Tammy Lally na inkurajon të heqim dorë nga "turpi i parave" dhe na tregon se si të mos i barazojmë llogaritë tona bankare me vetëvlerësimin tonë personal.

A ju është dashur ndonjëherë të thyeni
rregullat e familjes suaj?

Sot, unë po thyej timen,

rreth parave, sekretit dhe turpit.

Në vitin 2006, në 40 vjetorin
e vëllait tim Keith, ai më telefonoi.

"Tam, jam ngusht me paratë.

Nuk do të të kerkoja
nese nuk do ta kisha te nevojshme.

A mund të marr hua 7.500 dollarë? "

Kjo nuk ishte hera e parë që
ai kishte nevojë urgjente për para,

por këtë herë, zëri i tij më frikësonte.

Nuk e kisha dëgjuar kurrë
aq të lodhur dhe poshtëruar,

dhe ishte në ditëlindjen e tij të 40-të.

Pas disa pyetjeve
që çdokush do ti pyeste,

unë rashe dakord t'i huazoja para,
por me një kusht:

që si profesionistja financiare
në familje,

doja të takohesha me të dhe të shoqen

për të parë se çfarë
po ndodhte në të vërtetë.

Javë më vonë,
u takuam tek Starbucks-i i afert

dhe fillova direkt me bisedën
e vështirë të buxhetit të dashur.

"Ju duhet të shisni shtëpinë,
blini diçka që mund ta përballoni,

shisni lodrat.

Dhe Starbucks?

Hiqni dorë nga kafeja ditore
pesë dollarëshe ".

Pra, të gjitha gjerat që bëjmë
për t'u ndjerë si gjithe te tjeret.

Menjëherë, vëllai im dhe gruaja e tij
filluan një lojë të frikshme faji,

dhe gjërat morën tatëpjetën.

Unë lëkundesha diku midis terapistit
dhe motrës së inatosur.

Doja që ata të ishin më mirë se kaq.

"Hë pra, ju dy. Ejani në vete.

Jeni prindër.

Silluni si të rritur dhe bëhuni serioz ".

Pasi u larguam, unë telefonova time më,

por Keith ma kaloi,

dhe i kishte thene asaj
se unë nuk po ndihmoja.

Në fakt, ai ishte i lënduar
dhe ndihej sikur po i merrnin frymën.

Sigurisht që ishte. E turpërova me bisedën
e vështirë të buxhetit të dashur.

Kishin kaluar dy muaj
kur mora një telefonatë.

"Tam? Kam lajme të këqija.

Keith kreu vetëvrasje mbrëmë. "

Ditë më vonë, në shtëpinë e tij,
shkova për të kërkuar përgjigje,

në "zyrën" e tij - garazhin.

Atje gjeta një pirg faturash
të papaguara te kartave të kreditit

dhe një njoftim hipoteke që i ishte dhënë
ditën kur ai vdiq.

Vëllai im la pas
vajzën e tij të bukur 10-vjeçare,

djalin i tij të shkëlqyer 18-vjeçar,
javë para diplomimit të shkollës së mesme,

dhe gruan e tij prej 20 vjetësh.

Si ndodhi kjo gjë?

Vëllai im ishte kapur në ciklin e turpit
të parave në familjen tonë,

dhe ai nuk ishte i vetëm në këtë gjë.

Normat e vetëvrasjeve
tek të rriturit 40-64 vjeç

janë rritur me rreth 40 për qind
që nga viti 1999.

Humbja e punës, falimentimi dhe hipoteka

ishin të pranishme pothuajse
ne 40 për qind të vdekjeve,

me burra të bardhë të moshës së mesme
duke përbërë shtatë nga 10 vetëvrasjet.

Ajo që unë kam mësuar

është se sjelljet tona vetë-shkatërruese
dhe vetë-goditëse financiare

nuk shtyhen nga mendjet tona
racionale, logjike.

Në vend të kësaj, janë produkt i sistemeve
tona të pandërgjegjeshme të besimit

të rrënjosur në fëmijërinë tonë

dhe aq thellë të ngulitur tek ne,

sa që formojnë mënyrën se si ne merremi
me paratë gjatë gjithë rritjes sonë,

dhe kështu shumë prej jush ngelin
duke besuar se janë dembela,

të çmendur apo budallenj
- ose thjesht keq me të hollat.

Kjo është ajo që unë e quaj turp parash.

Dr. Brené Brown,
një studiuese e njohur e turpit,

e përcakton turpin si "ndjenjën
intensivisht të dhimbshme ose

të besuarit se ne kemi të meta,

dhe për këtë arsye jemi të padenjë
për dashuri dhe përkatësi. "

Bazuar në këtë përkufizim,
kështu e përcaktoj unë turpin e parave:

"ndjenjën intensivisht
të dhimbshme ose përvojën

e të besuarit se kemi të meta,

dhe për këtë arsye jemi të padenjë
për dashuri dhe përkatësi,

bazuar në bilancet e llogarisë bankare,

borxhet tona, shtëpitë tona, makinat tona

dhe titujt e punës sonë".

Më lejoni t'ju jap disa
shembuj të asaj që dua të them.

Besoj se ne të gjithë kemi turp parash,

pavarësisht nëse fitoni
10,000 dollarë në vit apo 10 milionë,

dhe kjo është për shkak se ne u japim
parave gjithë fuqinë tonë.

Ja se si do të dukej
nëse dikush që doni, ose ju,

mund të ketë turp parash.

Ata luajnë me shuma të mëdha,
gjithmonë e marrin çekun,

duke shpëtuar financiarisht
familje dhe miq.

Ata janë financiarisht të sigurt,

por jetojnë në një gjendje
kronike të pa-mjaftueshmërisë.

Ngasin një Mercedes, por buxheti i tyre në
realitet mund të përballojë vetëm një Honda.

Dhe ata duken mirë me çdo kusht.

E di që ne mund të shpëtojmë
nga mbërthimi i turpit të parave,

sepse unë e bëra.

Pak pas vdekjes së vëllait tim,
goditi recesioni.

Unë humba biznesin dhe hasa falimentimin.

Në fshehtësi, isha e tmerruar.

Qëndrova në shtëpinë time për një vit,
duke menduar se kisha bërë diçka gabim,

i thashë vetes: "Çfarë ke bërë?
Cfare ndodhi?"

Qëndroja në heshtje, teksa gjithë kohës,
dilja jashtë dhe buzëqeshja.

Askush nuk e dinte.

Ky është turpi i parave.

Cfarë duhet të bëja ishte të hiqja dorë
nga ai mbërthim që kisha

në njohjen e të gjitha përgjigjeve.

Unë isha ajo që i dinte
të gjitha në familjen time,

dhe duhej të hiqja dorë nga ideja
se një plan të ri financiar

ishte zgjidhja.

Dhe ashtu si çdo gjë
në jetën time, për mua,

U dërgua një njeri për të ndihmuar,

dhe unë e pranova ndihmën,

por duhet të isha kërkuese nga vetja

rreth historisë së parave në familjen time

dhe besimeve e mia rreth parave.

Duhet të fillojmë ta bejme këtë bisedë.

Paraja nuk mund të jetë më një temë tabu.

Duhet të jemi të ndershëm me njëri-tjetrin
kur po vuajmë me çështje monetare,

dhe le të bëhemi real - ne duhet të ndalojmë
së mpiri dhimbjen tonë.

Për të zbuluar pjesët e dhimbshme

të tregimit tuaj të parave
dhe historisë tuaj të parave,

ju nuk mund të jeni të mpirë.

Duhet ta lëshojmë të kaluarën tonë
në mënyrë që të jemi të lirë.

Lënia e së shkuarës
ndodh përmes dorëzimit,

besimit dhe faljes.

Borxhi është manifestimi aktual
i të mosfalurit.

Nëse keni borxhe, nuk e keni
falur plotësisht të kaluarën tuaj,

kështu që është puna jonë
të falim vetveten dhe të tjerët

në mënyrë që të jetojmë lirshëm.

Përndryshe, historia jonë
do të vazhdojë të përsëritet.

Kjo nuk është një rregullim i shpejtë,
dhe e di që ne të gjithë e duam një,

por është një zgjim i ngadalshëm.

Ky është një nivel tjetër i punës.

Duhet të shkojmë më lart për ta marrë atë,

për ta arritur atë.

Pra provoni këtë: ndiqni dollarët tuaj.

Paratë tuaja do t'ju tregojnë
menjëherë atë që e vlerësoni.

Ku po shkojne?

Dhe pastaj pyesni veten:
A i vlerësoj vërtet të gjitha këto gjëra?

Dhe të interesoheni
çfarë ndjeni kur jeni duke shpenzuar.

A je i vetmuar?

A je i mërzitur?

Apo je thjesht i ngazëllyer?

Por ka punë më të thellë
që duhet të ndodhë.

Si i morët të gjitha këto
besimet e parave si fillim?

Unë e quaj këtë autobiografinë
tuaj të parave,

dhe si një trajner parash, ky është
hapi i parë që marr me klientët e mi.

Mendoni deri tek kujtimi juaj
më i hershëm i parave të fëmijërisë.

Si u ndjetë kur kishit para?

Ishit të emocionuar,
krenarë apo të hutuar?

Dhe çfarë bëtë me paratë?

A ju drejtuat dyqanit të karameleve,
apo ju drejtuat bankës?

Dhe çfarë dëgjuat t'ju thoshin prindërit,

dhe çfarë keni parë
të bëjnë prindërit me paratë?

Vëllai im dhe unë dëgjuam,

"Më shumë para do të na bëjnë të lumtur".

Çdo ditë.

"Më shumë para do të na bëjnë të lumtur".

Dhe ne e përshtatëm atë
në besimin e parave

se vlera jonë personale ishte e barabartë
me vlerën tonë neto

teksa ne shihnim nënën tonë të jetonte
në një gjendje kronike pa-mjaftueshmërie.

Dhe ajo e mpiu dhimbjen
me sheqer e pazare.

Pra, çfarë bëmë ne?

Keith përsëriti jetën e nënës sime.

Ai kishte të ardhura te ulta,
që kërkonte të shpëtohej financiarisht,

dhe ai e mpiu dhimbjen me alkool.

Unë bëra të kundërtën.

Unë kisha të ardhura te mira,

shpetuese,

dhe unë e mpiva dhimbjen
me libra vetë-ndihme.

Por ajo që ne kishim të përbashkët
ishte besimi ynë i parave.

Të dy ne besonim
se bilanci ynë i llogarisë bankare

ishte i barabartë me vlerën
tonë personale.

Kur shoh mbrapa tek
takimi me tim vëlla në Starbucks...

ai nuk kishte nevojë
për një buxhet dhe gjykimin tim.

Ai kishte nevojë për rrugëdalje
nga vuajtjet e tij,

dhe kishte nevojë për dhembshurinë time.

Keith nuk ishte në gjendje
të ishte ai që e ngre zërin

dhe që thyen ciklin e turpshëm
të parave në familjen tonë,

kështu që ai ma la mua ta bëj punën
dhe të ndaj trashëgiminë e tij.

Ndryshimi është i vështirë,

por në familjen time,
të mos ndryshosh është fatale.

Kështu që unë e bëra punën,

dhe kam përjetuar
një falje të thellë dhe kuptimplotë,

dhe teksa qëndroj këtu sot,

Unë po jetoj me një qëllim,

Unë shërbej dhe paraja më shërben mua.

Duhej vetëm një person në familjen tuaj

për të thyer ciklin e turpit të parave.

Unë dua që ju të jeni ai person.

Ju falemnderit.

(Duartrokitje)