The Internet: Wires, Cables, & Wifi

Ang Internet | Mga Kawad, Kable at Wi-Fi

Ako si Tess Winlock, ako ay software engineer

sa Google. Narito ang tanong: Paano naipapadala
ang larawan, mensaheng text, o email mula sa isang device

papunta sa isa pa? Hindi ito mahika, ito ang Internet.
Isang mahahawakan, pisikal na sistema na ginawa upang ilipat ang impormasyon.

Ang Internet ay katulad na katulad ng serbisyo sa koreo,
pero ang pisikal na bagay na naipapadala ay

naiiba nang kaunti. Sa halip na mga kahon at
sobre, ipinapadala ng Internet ang binary na impormasyon.

Impormasyon ay gawa sa mga bit. Ang isang bit ay maaaring
mailarawan bilang anumang pares ng mga magkasalungat: nakasindi o

nakapatay, oo o hindi. Tipikal na ginagamit natin ang 1 na ibig sabihin ay nakasindi, o 0 ibig sabihin nakapatay. Dahil ang bit ay may dalawang

posibleng estado tinatawag natin itong binary code. 8
bit na pinagsama-sama ay bumubuo ng 1 byte. 1000 byte

na pinagsama ay isang kilobyte. 1000 kilobyte
ay isang megabyte. Ang isang kanta ay karaniwang na-encode

gamit ang halos 3-4MB. Hindi mahalaga kung ito'y
larawan, video o kanta, lahat

sa Internet ay kinakatawan at ipinapadala bilang mga bit.
Ang mga ito ang mga atom ng impormasyon.

Pero hindi ito tulad ng pisikal na nagpapadala tayo
ng mga 1 at 0 mula sa isang lugar sa isa pa o isang

tao sa isa pa. Kaya ano ang pisikal
na bagay na totoong naipapadala sa mga kawad

at sa ere? Buweno, tingnan natin ang isang maliit
na halimbawa dito kung paano pisikal na makikipag-usap

ang mga tao upang magpadala ng isang bit ng impormasyon
mula sa isang lugar papunta sa isa pa. Sabihin nating

masisindi natin ang ilaw ng 1 o mapapatay ng 0. O gumamit ng mga beep o mga katulad na uri ng mga bagay

sa Morse code. Gumagana ang mga paraang ito pero
talagang napakakupad nila, madalas nagkakamali, at nakadepende nang buo

sa mga tao. Kung ano ang talagang kailangan natin ay isang makina. Sa buong kasaysayan, gumawa tayo ng maraming sistema

na maaaring totoong makapagpadala ng binary na impormasyong ito sa iba't ibang uri ng mga pisikal na medium.

Sa ngayon, pisikal nating ipinapadala ang mga bit sa pamamagitan ng kuryente, liwanag, at mga radio wave. Upang makapagpadala ng bit sa kuryente,

isipin na may dalawa kang bombilya na konektado
ng kawad na tanso. Kung ang operator ng device ay

sinisindihan ang kuryente saka umiilaw ang bombilya.
Walang kuryente, kung gayon walang ilaw. Kung ang

mga operator sa dalawang bahagi ay sumang-ayon na ang nakasinding ilaw ay 1 at nakapatay na ilaw ay 0, kung gayon mayroon tayong

sistema sa pagpapadala ng mga bit ng impormasyon mula sa isang tao papunta sa isa pa gamit ang kuryente. Pero

mayroon tayong maliit na problema, kung kailangan mong magpadala ng 0 limang beses na sunod-sunod, buweno paano

mo magagawa iyan sa paraan na sinumang
tao ay totoong mabibilang ang numero ng mga 0?

Buweno ang solusyon ay maglagay ng relo
o timer. Maaaring sumang-ayon ang mga operator na ang

sender ay magpapadala ng 1 bit kada segundo at ang receiver ay uupo at i-record ang bawat isang

segundo at tingnan kung ano ang nasa linya. Upang ipadala ang limang 0 na sunod-sunod, papatayin mo lang ang ilaw,

maghintay ng 5 segundo, ang tao sa kabilang dulo ng linya ay isusulat ang lahat sa 5 segundo.

Para sa limang 1 na sunod-sunod, sindihan ito, maghintay ng 5 segundo, isulat ang bawat segundo. Halatang gusto nating

ipadala ang mga bagay na mas mabilis ng kaunti kaysa isang
bit kada segundo, kaya kailangan nating pataasin ang ating

bandwidth - ang maximum na transmisyon na kapasidad
ng isang device. Sinusukat ang bandwidth sa bitrate,

na siyang numero ng mga bit na maaari nating totoong ipadala
sa loob ng ibinigay na yugto ng panahon na kadalasang sinusukat

sa mga segundo. Isang naiibang pagsukat ng tulin ay ang
latency, o ang dami ng oras na maaabot

ng isang bit ng pagbiyahe mula sa isang lugar papunta sa isa pa,
mula sa isang pinagmulan papunta sa humihiling na device.

Sa ating analohiya sa tao, ang isang bit kada segundo ay napakabilis pero parang mahirap sa isang tao na

sabayan. Sabihin natin na totoong gusto
mo na mag-download ng 3 MB na kanta sa 3 segundo,

sa 8 milyon na bit kada megabyte na ibig sabihin isang
bit rate na halos 8 milyon bit kada segundo.

Halatang hindi makapagpapadala o makatatanggap ng 8
milyong bit kada segundo ang mga tao pero magagawa iyan

ng isang makina. Pero ngayon may
tanong din kung anong uri ng kable na padadalhan ng mga

mensaheng ito at gaano kabilis ang mga signal na
tatakbo. Gamit ang ethernet wire, ang uri na mahahanap

mo sa bahay, opisina o paaralan makikita mo
ang masusukat na pagkawala ng signal o interference sa

ilang daang talampakan lang. Para sa Internet
upang gumana sa buong mundo, kailangan nating magkaroon

ng isang alternatibong paraan upang ipadala ang mga bit sa talagang malayong distansiya. Pinag-uusapan natin ang pagtawid

sa mga karagatan. Kaya ano pa ang magagamit natin? Ano ang
alam natin na gumagalaw na mas mabilis kaysa kuryente

sa isang kawad? Liwanag. Maaari nating ipadala nang totoo
ang mga bit bilang mga beam ng liwanag mula sa isang lugar papunta sa isa pa

gamit ang fiber optic cable. Ang isang fiber optic cable
ay isang sinulid ng babasagin na ginawa upang magpaaninag ng

liwanag. Kapag nagpapadala ka ng isang beam ng liwanag
sa kable, tumatalbog ang liwanag pataas pababa sa haba

ng kable hanggang sa matanggap ito sa kabilang
dulo. Depende sa anggulo ng pagtalbog, maaari nating

totoong ipadala ang maraming bit nang sabay-sabay.
lahat sila naglalakbay sa bilis ng liwanag.

Kaya ang fiber ay talagang napakabilis. Pero ang mas mahalaga
ang signal ay hindi humihina ang kalidad sa mga mahabang

distansiya. Ito ang paano ka maglalakbay daan-daang
milya na walang pagkawala ng signal. Ito ang dahilan

ginagamit natin ang mga kable ng fiber optic na tinatawid
ang mga sabig ng karagatan upang ikonekta ang isa pang kontinente sa isa pa.

Noong 2008 may kable na tunay
na naputol malapit sa Alexandria, Egypt na talagang gumambala

sa Internet sa karamihan ng Middle East at
India. Binabalewala natin ang bagay na Internet na ito

ngunit talagang marupok ito na
pisikal na sistema. At ang fiber ay napakagaling pero

sobrang mahal nito at mahirap na katrabaho.
Para sa karamihan ng mga layunin, mahahanap mo

ang kable ng tanso. Pero napapagalaw ba natin ang mga bagay na walang mga kawad? Paano natin ipinapadala ang mga bagay nang wireless? Radyo.

Ang mga makina na nagpapadala ng bit nang walang kawad ay karaniwang gumagamit ng signal ng radyo upang magpadala ng mga bit mula sa isang lugar

papunta sa isa pa. Kailangang isalin ng mga makina
ang mga 1 at 0 bilang mga radio wave na may

iba't ibang lakas. Binabaligtad ng mga tumatanggap na makina
ang proseso at ikonokumberte ito pabalik sa

binary sa computer mo. Kaya ginawa ng wireless na mobile ang ating Internet. Pero ang signal ng radyo ay hindi

naglalakbay sa ganoong kalayo bago ganap
na wala sa ayos. Sa paraang ito hindi mo makukuha ang signal

ng istasyon ng radyo sa Los Angeles sa Chicago. Kahit na
magaling ang wireless, sa ngayon umaasa pa rin ito

sa Internet na may kawad. Kung nasa coffee shop
ka gamit ang wifi, ipinapadala ang mga bit sa

wireless na router na ito at saka inililipat
sa pamamagitan ng pisikal na kawad upang magbiyahe sa totoong

malalayong distansiya ng Internet. Ang pisikal na
paraan ng pagpapadala ng mga bit ay maaaring magbago sa

hinaharap, maging mga laser nito na ipinapadala sa pagitan ng mga satellite o radio wave sa mga lobo, o drone, pero

ang pangunahing binary na pagkakatawan sa impormasyon
at ang mga protocol sa pagpapadala ng impormasyong iyan

at pagtanggap sa impormasyong iyan ay hindi nagbago. Lahat sa Internet,

maging mga salita man ito , email, imahen, video ng pusa, video ng tuta, lahat ay binubuo lang ng mga 1

at 0 na inihahatid ng mga elektronikong pulso, beam ng liwanag, radio wave at maraming maraming pagmamahal.