De toekomst van de VS heeft betaald ouderschapsverlof nodig

We kunnen niet zonder werkende vrouwen en we kunnen niet zonder werkende vrouwen die kinderen krijgen. Dus waarom is Amerika een van de weinige landen in de wereld waar de overheid kersverse moeders geen betaald verlof geeft? In deze indringende talk laat Jessica Shortall op een gepassioneerde manier zien dat de realiteit van werkende jonge moeders in Amerika zowel verborgen als afschuwelijk is: jaarlijks moeten miljoenen vrouwen een paar weken na de bevalling alweer aan het werk. Het idee dat zij wil verspreiden: het is tijd om de economische, fysieke en psychologische kosten van hoe wij omgaan met werkende moeders en hun baby's te onderkennen en om de toekomst van onze economie veilig te stellen door alle werkende ouders betaald verlof te geven.

Hoe ziet een werkende moeder eruit?

Als je dat aan het internet vraagt,
dan krijg je dit te zien.

Ook al is dit het resultaat

als je met een baby op schoot
probeert te werken.

(Gelach)

Nee, dit is dus geen werkende moeder.

Het thema in deze foto's --
we gaan er heel wat bekijken --

het thema is:
fantastisch natuurlijk licht,

dat, zoals we allemaal weten,

hét kenmerk is van elke
Amerikaanse werkplek.

(Gelach)

Er zijn duizenden van dit soort plaatjes.

Voer de term 'werkende moeder' maar in
op Google of een stockfoto site.

Het internet staat er vol mee,
ze staan bij blogs en nieuwsberichten

en ik heb een obsessie met die foto's
en de leugen die ze vertellen

en hoe ze ons geruststellen

dat het helemaal prima gaat
met werkende jonge moeders in Amerika.

Maar het gaat niet goed.

Als land sturen we elk jaar
miljoenen vrouwen weer aan het werk,

ongelofelijk en afschuwelijk kort
na hun bevalling.

Dat is een moreel probleem,

maar ik ga je vandaag ook vertellen
waarom het ook een economisch probleem is.

Ik ergerde me zo verschrikkelijk
aan deze onrealistische foto's,

die totaal niet niet op mijn leven lijken,

dat ik onlangs besloot om er een parodie
op te maken met een serie stockfoto's

die de wereld hopelijk zou gaan gebruiken

en die de onwezenlijke werkelijkheid
laat zien van weer gaan werken

terwijl je baby's voedingsbron
aan je lijf zit.

Ik laat je er twee van zien.

(Gelach)

Niemand zal denken
'geef haar een promotie',

als er borstvoeding door je jurk
lekt tijdens een presentatie.

Zoals je ziet,
staat er geen baby op deze foto,

want zo werkt het namelijk niet,
tenminste niet voor de meeste moeders.

Wist je trouwens --
dit gaat je dag verpesten --

dat telkens als een wc wordt doorgespoeld,

de inhoud wordt verstoven
en urenlang in de lucht blijft hangen?

Toch is dit voor veel werkende moeders
de enige plek die ze overdag kunnen vinden

om eten te produceren
voor hun pasgeboren baby's.

Ik stuurde een heel dozijn
van dit soort dingen de wereld in.

Ik wilde een punt maken.

Ik wist niet dat ik daarmee
ook een deur zou openen,

want volstrekte vreemden
met allerlei verschillende achtergronden,

schrijven mij nu de hele tijd

om te vertellen hoe het is
om weer aan het werk te gaan

al na een paar dagen
of weken na de bevalling.

Tien van die verhalen
zal ik hier vandaag vertellen.

Ze zijn waargebeurd,
sommige zijn heel hard,

en geen van allen lijkt
in de verste verte op dit plaatje.

Dit is het eerste.

"Ik was als militair in dienst
bij een federale gevangenis.

Na het voor een keizersnede maximale
verlof van 8 weken ging ik weer werken.

Een mannelijke collega ergerde zich eraan
dat ik 'vakantie' had gehad,

dus hij opende met opzet de deur
waarachter ik zat te kolven

en bleef in de deuropening staan
met wat gevangenen achter hem."

De meeste verhalen die deze vrouwen,
totale vreemden, aan mij sturen,

gaan eigenlijk helemaal niet
over borstvoeding.

Een vrouw schreef me dit:

"Ik was bevallen van een tweeling en ging
na 7 weken onbetaald verlof weer werken.

Emotioneel was ik totaal kapot.

Ik had ernstige bloedingen gehad
tijdens de bevalling

en was enorm uitgescheurd,
dus ik kon amper opstaan, zitten of lopen.

Mijn werkgever zei dat ik
mijn vakantiedagen niet kon opnemen

omdat het begrotingstijd was."

Ik denk dat we dit soort situaties
niet onder ogen zien

omdat dat ons zou schokken,

en als we geschokt raken
dan moeten we er iets aan doen.

Dus we zien en geloven
liever dit soort plaatjes.

Ik weet niet wat er echt
aan de hand is op deze foto,

ik vind hem raar en een beetje eng.

(Gelach)

-- wat doet ze in hemelsnaam? --

Maar ik weet wat hij ons vertelt.

Hij vertelt ons dat alles prima is.

Deze werkende moeder, alle werkende
moeders, hun baby's, allemaal prima.

Er is hier niets te zien.

Bovendien hebben die vrouwen
ervoor gekozen,

dus het is ook helemaal niet ons probleem.

Dat 'kiezen' valt uiteen in twee delen.

Ten eerste wordt er gezegd
dat vrouwen ervoor kiezen om te werken.

Dat is dus niet waar.

In Amerika zijn vrouwen vandaag de dag
goed voor 47% van de arbeidsmarkt

en in 40% van de huishoudens in de VS
is de vrouw de enige of eerste kostwinner.

Ons betaalde werk maakt deel uit,
een groot deel, van de economische motor

en is essentieel voor het draaiend
houden van onze gezinnen.

Op nationaal niveau
is ons betaalde werk niet optioneel.

De tweede 'keuze' is dat vrouwen
kiezen een kind te krijgen,

dus vrouwen moeten daar ook alleen
de consequenties van aanvaarden.

Dat is zo'n opmerking die, als je haar
langs hoort komen, wel logisch klinkt.

"Jouw baby is niet mijn schuld,
ik was er echt niet bij hoor."

Maar die houding negeert
een fundamentele waarheid,

namelijk dat onze voortplanting
op nationale schaal niet optioneel is.

De baby's die vrouwen, onder wie
veel werkende vrouwen, nu krijgen,

zijn de werkers, de kustbewakers,

en de belastingbetalers van morgen.

Onze voortplanting op
nationaal niveau is niet optioneel.

Dit zijn geen keuzes.

Vrouwen moeten werken

en werkende vrouwen
moeten kinderen krijgen.

Dus moeten we zorgen
dat beide dingen tegelijk doen

tenminste haalbaar is, toch?

OK, tijd voor een korte quiz.

Welk percentage
van de werkende vrouwen in Amerika

heeft geen recht
op betaald zwangerschapsverlof?

88 procent.

88 procent van de werkende moeders

krijgt geen enkele minuut
betaald verlof na de bevalling.

Dan gaan we door naar onbetaald verlof.

Dat bestaat in Amerika, het heet FMLA.

Het werkt niet,
dat komt door de structuur.

Er zijn allerlei uitzonderingen,

waardoor de helft van de nieuwe moeders
er niet voor in aanmerking komt.

Zo ziet dat eruit:

"Wij hebben onze zoon geadopteerd.

Toen ik werd gebeld, de dag
dat hij geboren werd, moest ik vrij nemen.

Ik had er niet lang genoeg gewerkt
om recht te hebben op FMLA,

dus ik kon geen gebruik maken
van onbetaald verlof.

Toen ik vrij nam om mijn pasgeboren
zoon te ontmoeten, verloor ik mijn baan."

Deze bedrijfsstockfoto's verbergen
een andere realiteit, een andere laag.

Veel van de vrouwen die wel recht hebben
op enkel dat onbetaalde verlof,

kunnen het zich niet eens veroorloven
er al te veel van op te nemen.

Een verpleegster zei:

"Ik kreeg geen tijdelijke
arbeidsongeschiktheidsuitkering,

want mijn zwangerschap werd gezien
als een bestaande aandoening.

We gebruikten belastingteruggaves
en de helft van ons spaargeld,

gedurende zes weken.

Langer hielden we dat niet vol.

Fysiek was dat moeilijk,
maar emotioneel nog erger.

Maandenlang had ik het zo moeilijk
zonder mijn zoon."

Dus deze beslissing om zo snel
weer aan het werk te gaan

is een rationele, economische beslissing,
gebaseerd op een financiële situatie,

maar fysiek is het vaak afschuwelijk, want
een kind op de wereld zetten is beroerd.

Een serveerster zei tegen me:

"Na mijn eerste kind was ik vijf weken
na de bevalling weer aan het werk.

Na mijn tweede moest ik een zware operatie
ondergaan na de bevalling.

Dus ik wachtte zes weken
voordat ik weer begon.

Ik had derdegraads scheuren."

23 procent van de werkende
jonge moeders in Amerika

is binnen twee weken na de bevalling
weer aan het werk.

"Tijdens mijn zwangerschap werkte ik
achter de bar en als kok, 75 uur per week.

Mijn baby was nog geen maand
en ik moest weer aan de slag,

voor 60 uur per week.

Een van mijn collega's kon zich maar
10 vrije dagen met haar baby veroorloven."

Dit is natuurlijk niet enkel een verhaal
van economische en fysieke gevolgen.

De geboorte van een kind is ook
een enorme psychologische ervaring.

Een lerares vertelde me:

"Acht weken na de geboorte van mijn zoon
ging ik weer werken.

Ik had altijd al angstaanvallen,

maar de aanvallen die ik kreeg voordat
ik weer ging werken, waren ondraaglijk."

Statistisch gezien, hoe korter het verlof,

hoe groter de kans dat de moeder
last krijgt van postnatale stoornissen,

zoals depressies en angstaanvallen.

En van de vele mogelijke gevolgen
van die stoornissen

staat zelfmoord op de tweede plaats
van meest voorkomende doodsoorzaken

bij vrouwen in het eerste jaar
na de bevalling.

En dan het volgende verhaal --

Ik heb deze vrouw nooit ontmoet,
maar ik heb hier veel moeite mee.

"Ik heb een gevoel
van enorm verdriet en woede,

omdat ik een essentiële, onvervangbare
en vormende tijd met mijn zoon heb gemist.

Ik was helemaal kapot
van de bevalling en de geboorte.

Ik herinner me het maandenlange gekrijs:
krampen zeiden ze.

Ik was zo wanhopig.

Elke ochtend vroeg ik me af
hoelang ik nog zo verder kon.

Ik mocht mijn baby
meenemen naar het werk.

Ik deed de deur van mijn kantoor dicht
en wiegde en suste

en smeekte hem te stoppen met huilen,
opdat ik geen problemen zou krijgen.

Ik verstopte me elke dag achter die deur

en huilde terwijl hij krijste.

Ik huilde in de wc
terwijl ik het kolfapparaat afspoelde.

Elke dag huilde ik, onderweg naar het werk
en onderweg naar huis.

Ik beloofde mijn baas dat ik het werk
dat ik niet had afgekregen

's avonds thuis zou inhalen.

Ik dacht: er is iets mis met mij,
dat ik dit niet kan."

Dus dat zijn de moeders.

En de baby's?

Als land, kunnen de miljoenen baby's
die werkende moeders ieder jaar krijgen

ons iets schelen?

Ik vind van niet.

Niet voordat ze gaan werken
en belasting betalen en in dienst gaan.

We zien ze wel over 18 jaar

en hoe ze daar moeten komen,
is min of meer aan hen.

En dat weet ik ondere andere

omdat baby's die 12 of meer weken
bij hun moeder thuis zijn

meer kans hebben dat ze hun inentingen
en controles krijgen in het eerste jaar,

dus die baby's zijn beter beschermd
tegen dodelijke en invaliderende ziektes.

Maar die zaken blijven verborgen
op dit soort foto's.

Amerika heeft een boodschap
voor werkende moeders en hun baby's:

de tijd die je samen krijgt,
daar moet je dankbaar voor zijn

en je bent een last
voor de economie en je werkgever.

Dat idee van dankbaarheid komt terug
in veel van de verhalen.

Een vrouw vertelde me:

"Acht weken na mijn keizersnee ging ik
weer werken, want mijn man was werkloos.

Zonder mij ging het niet goed
met mijn dochter.

Ze wou geen fles.

Ze begon af te vallen.

Gelukkig was mijn manager heel begripvol.

Mijn moeder mocht de baby,

die toen aan het zuurstof
en een monitor lag,

vier keer per dienst brengen,
zodat ik haar kon voeden."

Er zijn een paar landen in de wereld

waar nieuwe moeders geen
betaald verlof krijgen van de overheid.

Wil je weten welke dat zijn?

De eerste acht zijn goed
voor acht miljoen inwoners in totaal.

Dat zijn Papua Nieuw Guinea, Suriname
en de kleine eilandstaatjes

Micronesië, Marshall eilanden, Nauru,
Niue, Palau en Tonga.

Nummer negen
is de Verenigde Staten van Amerika,

met 320 miljoen mensen.

Oh, dat is het.

Dat zijn ze allemaal.

Elke andere economie op de aarde

heeft een of ander systeem
van betaald verlof

voor de mensen die het werk doen
voor de toekomst van die landen.

Maar wij zeggen:
"Dat kunnen we echt niet doen."

Wij laten dit probleem over aan de markt

en staan te juichen als grote bedrijven
nog meer betaald verlof bieden

aan vrouwen die al de hoogste opleiding
en de hoogste salarissen hadden.

Weet je nog van die 88 procent?

De vrouwen met gemiddelde
tot lage inkomens horen daar niet bij.

We weten dat deze aanpak

enorme economische, financiële, fysieke
en emotionele kosten met zich meebrengt.

Wij hebben besloten --
besloten, niet per ongeluk --

om die kosten direct door te sluizen
naar werkende moeders en hun baby's.

We weten dat het prijskaartje hoger is
voor vrouwen met lage inkomens

en dus onevenredig voor donkere vrouwen.

We leggen ze toch bij hen neer.

Dit alles is de schande van Amerika.

Maar ook een risico voor Amerika.

Want wat zou er gebeuren

als al deze individuele
zogenaamde keuzes om een kind te krijgen

zouden veranderen in individuele keuzes
om geen kinderen te krijgen.

Een vrouw zei tegen me:

"Moeder worden is zwaar,
het zou niet zo traumatisch moeten zijn.

Als we het nu
over gezinsuitbreiding hebben,

denken we met name aan hoeveel tijd ik heb
om voor mezelf en de baby te zorgen.

Als we het bij een tweede
net als bij de eerste zouden moeten doen,

hielden we het misschien
wel bij één kind."

Het geboortecijfer dat nodig is om de
Amerikaanse bevolking op pijl te houden,

is 2,1 per vrouw.

We zitten vandaag de dag
op 1,86 in Amerika.

Vrouwen moeten kinderen krijgen

en we zijn werkende vrouwen
actief aan het ontmoedigen om dat te doen.

Wat zou er gebeuren met de arbeidsmarkt,
met innovatie, het BNP,

als een voor een, alle werkende moeders
in dit land zouden beslissen

dat ze het niet aankunnen
om meer dan één kind te krijgen?

Ik ben hier vandaag
om slechts één idee te verspreiden,

en je weet denk ik al wel wat het is.

Het is de hoogste tijd
voor het machtigste land ter wereld

om door de overheid betaald
verlof te bieden

aan de mensen die werken
voor de toekomst van dit land

en aan de kinderen
die staan voor die toekomst.

Geboorte van baby's
is een openbaar belang.

Dit verlof moet worden
gesubsidieerd door de overheid.

Zonder uitzonderingen voor kleine
bedrijven, arbeidsduur of zelfstandigen.

De partners moeten
het onderling kunnen verdelen.

Ik heb vandaag veel gepraat over moeders,

maar het delen van de opvoeding
is ook zo belangrijk.

Er zou nooit meer een vrouw
aan het werk moeten hoeven gaan,

terwijl ze strompelt en bloedt.

Geen enkel gezin zou nog
zijn spaarrekening moeten plunderen

om een paar dagen rust, herstel
en binding te kopen.

Geen enkele tere baby

zou nog direct van de couveuse
naar de crèche moeten gaan

omdat zijn ouders al hun vrije dagen
op de afdeling neonatologie zaten.

Geen enkel gezin zou nog te horen
moeten krijgen dat de botsing

van die twee essentiële taken,
hun werk en hun ouderschap,

volledig hun probleem is.

De crux is dat als dit een nieuw gezin
overkomt, het heel veel energie vergt,

en een gezin met een baby
is financieel kwetsbaarder

dan het ooit is geweest,

dus een jonge moeder
kan het zich niet veroorloven

om voor zichzelf op te komen.

Maar wij hebben allemaal een stem.

Ik heb het kinderen krijgen achter de rug,

maar jij krijgt misschien nog kinderen,

of de jouwe zijn al opgegroeid,

of je krijgt geen kinderen.

Dat zou niet uit moeten maken.

We moeten dit niet langer wegzetten als
een probleem van moeders of van vrouwen.

Het is een Amerikaans probleem.

We moeten ophouden met het geloven
van de leugen die deze foto's laten zien.

Ze mogen ons niet langer geruststellen.

We kunnen niet langer accepteren
'dat dit niet zou kunnen',

terwijl we zien dat het
in de rest van de wereld wel kan.

We moeten onderkennen
dat deze Amerikaanse realiteit

onterend en gevaarlijk is voor onszelf.

Want dit is niet,

dit is niet,

en dit is niet,
hoe een werkende moeder eruit ziet.

(Applaus)