وقتی مُردم، دوباره زنده ام کنید

چه می شد اگر پس از مرگ به جای آن که اجسادمان مومیایی و به خاک سپرده شوند یا به خاکستر تبدیل گردند، از آن ها برای رویاندن دوباره حیات استفاده می شد؟ به کاترینا اسپید بپیوندید و سخنرانیش پیرامون «دوباره زنده شدن» - سیستمی که از فرآیند تجزیه طبیعی برای تبدیل اجساد ما به خاک حیات بخش استفاده می کند تا هم زمین و هم انسان از دست رفته را گرامی بداریم.

من «کاترینا سپید» هسنم و
در خانواده ای بزرگ شدم که همه پزشک بودند

و حرف زدن راجع به مرگ و مردن
سر میز شام خیلی عادی بود

اما من برخلاف خیلی از اعضای خانواده ام
رشته پزشکی را دنبال نکردم

به جای آن، به دانشکده معماری رفتم تا
یاد بگیرم چگونه طراحی کنم

در آنجا من درباره

این که پس از مرگ چه اتفاقی برای
بدنم قرار است بیفتد کنجکاو شدم.

عزیزترین و نزدیکترین کسانم
با من چه خواهند کرد؟

اگر از این واقعیت که همه ما روزی می میریم

نا امید نشویم،

حتماً از وضعیت کنونی تدفین اجساد
مأیوس خواهیم شد

امروزه ۵۰ درصد آمریکایی ها
خاکسپاری سنتی را انتخاب می کنند

خاکسپاری سنتی با مومیایی کردن
شروع می شود

ابتدا کارکنان خاکسپاری
مایع بدن را می کشند

و آن را با ترکیبی که جسد را محافظت می کند
جایگزین می کنند

و به آن ظاهری زنده می دهند

بعد، همانطوری که می دانید،
جسد در تابوت قرار می گیرد

و داخل قبری با دیواره های بتنی

در قبرستانی دفن می شود

روی هم رفته در قبرستان های آمریکا

ما به اندازه ای که بتوانیم یک پل
گلدن گیت بسازیم، آهن دفن کرده ایم،

آنقدر چوب که بتوانیم ۱۸۰۰ خانه بسازیم،

و آنقدر ماده مومیایی کننده

که هشت استخر با سایز استاندارد المپیک
را پر کند

به علاوه، ظرفیت قبرستان های سراسر دنیا
دارد تکمیل می شود.

از آن طرف، از نظر اقتصادی هم منطقی نیست

که یک تکه زمین را برای ابد به کسی بفروشیم!

(خنده حضار)

این ایده چه کسی بوده؟!

بعضی جاها اگر پول زیادی هم داشته باشید
نمی توانید حتی یک وجب زمین بخرید

به همین دلیل، قیمت قبر به سرعت
بالا رفته است.

در ۱۹۵۰، اگر پیشنهاد می دادید که
مادربزرگتان پس از مرگ سوزانده شود،

اعضای خانواده احتمالاً در دهانتان می زدند.

اما حالا، حدود نیمی از آمریکایی ها
مرده سوزی را انتخاب می کنند،

چون فکر می کنند ساده تر،

کم هزینه تر،

و با محیط زیست سازگارتر است.

من هم فکر می کردم که
مرده سوزی روش مناسب و ماندگاری است

اما کافیه بار دیگر به آن فکر کنیم.

مرده سوزی پتانسیل ما برای برگشتن به زمین

پس از آن که مردیم را نابود می کند.

در فرآیند مرده سوزی انرژی زیادی
برای تبدیل کردن اجساد به خاکستر

استفاده می شود که هوا را آلوده و
در تغییرات اقلیمی مشارکت می کند

مرده سوزی ها در آمریکا

سالانه حدود ۲۷۰ میلیون تن دی اکسید کربن

وارد جو زمین می کنند.

واقعاً حقیقت دردناکی است

که آخرین کاری که بیشتر ما
بر روی زمین خواهیم کرد

آلوده کردن آن است.

مثل این که ما راهی رو انتخاب کردیم

که تا جایی که از دستمان بر می آید

بین خودمان و طبیعت فاصله بیندازیم

روش های خاکسپاری امروزی ما
به گونه ای طراحی شده اند که مانع

فرآیندهای طبیعی شوند که
پس از مرگ برای جسم ما رخ می دهد

به عبارت دیگر، هدف از این روش ها
جلوگیری از تجزیه ماست.

اما واقعیت این است که

طبیعت در کار مرگ استاد است.

ما همه این را دیده ایم.

وقتی یک ماده ارگانیک در طبیعت می میرد،

میکروب ها و باکتری ها آن را به خاک غنی
از مواد غذایی تجزیه می کنند،

و چرخه حیات تکمیل می شود.

در طبیعت، مرگ خالق زندگی است.

برگردیم به دانشکده معماری.
من داشتم به همه این چیزها فکر می کردم،

و پروژه ای را شروع کردم برای
طراحی یک سیستم خاکسپاری جدید

آیا من می توانستم سیستمی بسازم

که برای زمین مفید باشد

و به جای آن که از طبیعت بترسد،
از آن الگو بگیرد؟

روشی که با زمین مهربان باشد؟

سیاره ای که زندگی را برای ما
به ارمغان آورده است

زندگی همه ما را.

و وقتی من در این افکار غرق بودم،

و به تخته زل زده بودم،

تلفن زنگ زد.

دوستم «کیت» بود.

گفت:«هی، درباره کشاورزهایی شنیدی که

گاوهای درسته را دارند کامپوست می کنند؟»

و من این جوری بودم: «هومممم»

(خنده حضار)

جالبه که کشاورزان دهه هاست که
که دارند

فرآیندی به نام
«کامپوست کردن احشام مرده» را

انجام می دهند.

در این فرآیند، شما لاشه را در
محیطی مملو از نیتروژن قرار می دهید

و آن را با مواد حاوی
مقادیر زیاد کربن می پوشانید.

این فرآیند هوازی است، پس نیاز به اکسیژن

و همین طور رطوبت کافی دارد

در ابتدایی ترین شکل، یک گاو با
چند متر تراشه چوب پوشانده می شود،

که کربن زیادی دارند،

و در فضای آزاد قرار می گیرد تا
نسیم اکسیژن را بیاورد

و باران رطوبت را فراهم کند

بعد از حدود ۹ ماه،

تنها چیزی که باقی می ماند
یک کمپوست سرشار از مواد مغذی است.

گوشت به طور کامل تجزیه می شود،

و همین طور استخوان ها.

می دونم چه حسی داره!

(خنده حضار)

بنابراین من خودم را
یک خوره ی فرآیند تجزیه می نامم،

اما من هرگز به یک دانشمند شبیه نیستم،

و برای این که بدانید راست می گویم

خوب است که بدانید من اغلب
به فرآیند کمپوست کردن می گویم «جادو»!

(خنده حضار)

اساساً کل کاری که ما انسان ها
باید بکنیم این است که

فضای مناسبی ایجاد کنیم
تا طبیعت کار خودش را انجام دهد

این درست خلاف کاری است که
صابون ضد باکتری انجام می دهد،

به جای مبارزه با آنها،

ما میکروب ها و باکتری ها را
با آغوش باز می پذیریم.

این مخلوقات کوچولو و شگفت انگیز

مولکول ها را به مولکول ها و
اتم های کوچک تر می شکنند،

که پس از آن دوباره با هم
مولکول های جدیدی را می سازند.

به عبارت دیگر، آن گاو تغییر شکل یافته است.

دیگر یک گاو نیست.

به دامان طبیعت بازگشته است.

می بینید چرا گفتم جادو؟!

شما احتمالاً می توانید تصور کنید که
چه جرقه ای در سرم زده شد،

پس از آن تماس تلفنی.

من طراحی یک سیستم را شروع کردم

که بر مبنای اصول روش
کمپوست کردن احشام مرده،

اجساد انسان را بگیرد و به خاک تبدیل کند.

پنج سال بعد، پروژه چنان پیش رفته است

که من نمی توانستم تصورش را هم بکنم.

ما یک مدل شهری غیرانتفاعی،
تکرارپذیر و مقیاس پذیر ساختیم.

که بر مبنای علم کامبوست کردن احشام مرده

اجساد انسانی را به خاک تبدیل می کند.

ما تیم هایی از متخصصان علوم خاک، تجزیه،
روش های جایگزین تدفین،

حقوق و معماری تشکیل دادیم

و با آنها همکاری کردیم.

ما از اشخاص حقیقی و حقوقی
همیاری مالی گرفتیم

برای طراحی یک نمونه اولیه از این سیستم.

و از ده ها هزار نفر از سراسر جهان
پیام هایی دریافت کردیم

که مایلند این گزینه را داشته باشند.

خب.

در چند سال آینده،

هدف ما این است که اولین
مجتمع کامبوست کردن انسان را بسازیم

درست در همین شهر سیاتل.

(تشویق حضار)

تصور کنید،

یک طرف پارک،

یک طرف غسالخانه،

یک طرف یادبودی از کسانی که دوست داریم،

مکانی که ما می توانیم دوباره به چرخه
طبیعت متصل شویم

و با اجساد به احترام و نیکی رفتار کنیم.

این پروژه زیرساخت ساده ای دارد.

درون یک محفظه اصلی عمودی،

اجساد و تراشه های چوب، فرآیند تسریع شده ی
تجزیه طبیعی را طی می کنند،

یا همان کامپوست کردن،

و به خاک تبدیل می شوند.

وقتی کسی می میرد، جسدش به
تأسیسات کامپوست کردن آورده می شود.

بعد از پوشاندن کفن به متوفی،

دوستان و خانواده متوفی، جسدش را
به بالای محفظه اصلی می برند،

که سیستم تجزیه طبیعی در آن قرار دارد.

هنگام مراسم تدفین،

آن ها به آرامی جسد را داخل محفظه می گذارند

و با تراشه های چوب می پوشانند

به این ترتیب تبدیل آرام انسان
به خاک آغاز می شود.

ظرف چند هفته آینده، جسد به
صورت طبیعی تجزیه می شود.

میکروب ها و باکتری ها، کربن و سپس پروتئین
را می شکنند

تا ماده جدیدی بسازند،

خاک غنی خاکستری.

سپس در دل این خاک
دوباره زندگی می تواند جوانه بزند.

سرانجام، شما می توانید یک
درخت لیمو شده باشید.

(تشویق حضار)

بله، ممنون.

(تشویق حضار)

چه کسی الآن هوس پای لیمو کرده؟!

(خنده حضار)

آبنبات لیمویی چطور؟!

چیز قویتری چطور؟

این تأسیسات به جز بخش اصلی،

ساختمان هایی برای ارائه خدمات
غمگساری دارد

و فضاهایی برای مرور خاطرات و مراسم ختم.

قابلیت تطبیق این تأسیسات
با نیازها زیاد است.

کلیساها و انبارهای قدیمی می توانند
به مکان هایی تبدیل شوند

برای تهیه خاک و گرامی داشتن زندگی.

ما می خواهیم آن جنبه از سنت را زنده کنیم

که در چند قرن گذشته تضعیف شده

و همزمان مرده سوزی ها بیشتر شده

و تعلق مذهبی سست شده است.

مرکز ما در سیاتل نمونه ای از این مکان ها
خواهد بود

برای سراسر جهان.

جوامعی در آفریقای جنوبی،
استرالیا، بریتانیا، کانادا و دیگر کشورها

با ما در ارتباط هستند.

ما یک ابزار کمکی برای طراحی تهیه کردیم

که دیگران را راهنمایی می کند تا
تأسیسات مشابهی راه بیندازند

این راهنما شامل مشخصات فنی

و روش های موفق تنظیم مقررات است.

ما می خواهیم به افراد، سازمان ها،

و در مرحله بعد، شهرداری ها کمک کنیم

تا در شهرهای خودشان این تأسیسات را
طراحی کنند و بسازند.

ایده این است که هر کدام از این مکان ها
شکل و حس کاملاً متفاوتی داشته باشند

اما در درون آن ها یک سیستم کار کند.

آن ها باید برای محله و شهری که
در آن ساخته می شوند طراحی گردند

و برای جامعه ای که به آن خدمت می کنند.

ایده دیگر آن است که کارکنانی داشته باشیم

تا به خانواده ها برای آماده کردن
عزیز از دست رفته شان یاری رسانند.

ما داریم اعمالی را که ما را
گیج و ضعیف می کنند کنار می گذاریم

و سیستمی می سازیم که زیبا و مفید است

و البته شفاف.

ما معتقدیم دسترسی به خاکسپاری اکولوژیکی

یک حق انسانی است.

بسیار خب، شما می دانید که شعار ما چیست،

اگر می توانید یک گاو را کامپوست کنید،
چرا یک انسان نه؟!

(خنده حضار)

به هرحال، این درست است.

از ۲۰۱۴، ما یک پروژه آزمایشی راه انداختیم

در تپه های کارولینای شمالی

با همراهی گروه انسان شناسی قضایی
در دانشگاه کارولینای غربی

شش جسد اهدا شده با
تراشه های چوب پوشانده شدند،

نسیم اکسیژن را آورد،

میکروب ها و باکتری ها مشغول کار شدند.

این پروژه آزمایشی به ما اجازه داد تا
نشان دهیم که

استفاده از توان باورنکردنی تجزیه طبیعی

برای تبدیل اجساد به خاک ممکن است.

و ما در حال همکاری با
دانشگاه های دیگری هم هستیم.

دانشمندان خاک شناسی و
دانشجویان دکترا و فوق لیسانس

در دانشگاه ایالتی واشنگتن،

در حال بررسی کامپوست شدن
دندان های پرشده با آمالگام هستند

تا بفهمیم چه بر سر مسی که
در آن ها هست می آید.

در آینده، ما آزمایش هایی انجام خواهیم داد

تا بفهمیم چه چیزی حین فرآیند کامپوست شدن
برای داروها و مواد شیمیایی

اتفاق می اقتد،

و این که آیا یک مرحله اضافه تصفیه
لازم است یا نه.

به هر حال،

کامپوست کردن مقدار زیادی حرارت
تولید می کند،

به خصوص این نوع خاص از کامپوست کردن.

یک هفته بعد از این که
کامپوست کردن جسد پنجم را شروع کردیم،

دما در درون کپه تراشه های چوب

به ۷۰ درجه سانتیگراد رسید.

تصور کنید آن حرارت را برای تولید انرژی یا

گرم کردن مراسم سوگواری در
یک روز سرد استفاده کنیم.

تحول در خاکسپاری مردگان آغاز شده است.

اکنون زمان هیجان انگیزی برای زندگی است.

متشکرم.

(تشویق حضار)