Խոսե Անտոնիո Աբրյուն երաժշտության միջոցով փոխակերպված երեխաների մասին

Խոսե Անտոնիո Աբրուն Երիտասարդական նվագախմբի համակարգի հիմնադիրն է, ով փոխել է Վենեսուելայի հազարավոր երեխաների կյանքը: Այստեղ նա մեզ հետ է կիսում իր զարմանալի պատմությունը և հանդիսավորությամբ ներկայացնում է իր ԹԵԴ մրցանակի ցանկությունը, որը կարող է մեծ ազդեցություն ունենալ ԱՄՆ-ում և նրա սահմաններից դուրս:

Քրիս Անդերսոն. «Այժմ եկենք դիտենք մի բացառիկ ելույթ,

որը մենք նկարահանել ենք մի քանի շաբաթ առաջ»:

(Երաժշտություն)

Խոսե Անտոնիո Աբրյու. Հարգելի ընկերներ, տիկնայք և պարոնայք,

ես անչափ ուրախ եմ այսօր

ստանալու ԹԵԴ մրցանակը

իմ և Վենեսուելայի բոլոր այն

տաղանդավոր երաժշտության ուսուցիչների,

արվեստագետների, մանկավարժների անունից,

ովքեր 35 տարի անձնվերաբար և հավատարմորեն աջակցել են ինձ`

ստեղծելու, տարածելու և զարգացնելու Վենեսուելայում

Երիտասարդական և մանկական երաժշտախմբերի և երգչախմբերի ազգային համակարգը:

Դեռ մանկուց,

երբ փոքր տղա էի

ես միշտ ցանկացել եմ երաժիշտ լինել

և փառք Աստծո, ինձ դա հաջողվեց:

Թե՛ ծնողներս, թե՛ ուսուցիչներս, և թե՛ համայնքս

ցուցաբերում էին ինձ անհրաժեշտ աջակցությունը երաժիշտ դառնալու համար:

Ողջ կյանքս երազել եմ,

որ Վենեսուելայի բոլոր երեխաները

ունենան նույն հնարավորությունները, ինչ որ ես:

Այդ ցանկությունից դրդված իմ սրտում

գաղափար առաջացավ դարձնել երաժշտությունը

խորը և գլոբալ իրականություն իմ երկրի համար:

Հենց առաջին փորձից ես առջևում պայծառ ապագա տեսա:

Որովհետև այդ փորձը մի մեծ փորձություն էր ինձ համար:

Ես նվիրատվությամբ հիսուն սթենդ էի ստացել

հարյուր տղաների հետ փորձ անցկացնելու համար:

Երբ ժամանեցի, միայն տասնմեկ երեխա էր ներկայացել փորձին,

և ես ասացի ինքս ինձ.

«Ի՞նչ անեմ, փակե՞մ ծրագիրը, թե՞ մեծացնեմ այդ երեխաների քանակը»:

Ես որոշեցի ընդունել մարտահրավերը, և հենց նույն երեկոյան

խոսք տվեցի այդ տասնմեկ երեխաներին, ես մեր նվագախումբը

կդարձնեմ աշխարհի առաջատարներից մեկը:

Ես հիշեցի այդ խոստումս երկու ամիս առաջ,

երբ մի ակնառու անգլիացի քննադատ

«Լոնդոն Թայմզ» օրաթերթի իր հոդվածում հարցրեց,

թե ով կարող է լինել Նվագախմբերի աշխարհի առաջնության հաղթողը:

Նա նշեց աշխարհի 4 լավագույն նվագախմբերը,

և հինգերորդը Վենեսուելայի Երիտասարդական սիմֆոնիկ նվագախումբն էր:

Այսօր կարող ենք ասել,

որ արվեստը Լատինական Ամերիկայում

այլևս էլիտար խավերի մենաշնորհը չէ

և դարձել է հանրային իրավունք,

բոլոր մարդկանց իրավունք:

Աշակերտ. «Այստեղ տարբերություն չկա դասարանների միջև,

նշանակություն չունի, թե դու սև ես կամ սպիտակ, ունես փող, թե ոչ:

Պարզապես եթե դու տաղանդավոր ես, ունես շնորհ

և ցանկություն, դու կհայտնվես այստեղ

կդառնաս մեզանից մեկը, կկիսվես մեզ հետ և կստեղծես երաժշտություն»:

Խոսե Աբրյու: Վերջերս կայացած

Սիմոն Բոլիվարի Վենեսուելայի Երիտասարդական նվագախմբի

ամերիկյան և եվրոպական համերգային շրջագայության ժամանակ

մենք ականատես դարձանք այն բանի,

թե ինչպես մեր երաժշտությունը մինչ հոգու խորքը հուզեց երիտասարդ լսարանները,

թե ինչպես երեխաները և դեռահասները նետվում էին դեպի բեմ,

որպեսզի վերցնեն իրենց վերարկուները մեր երաժիշտներից,

թե ինչպես անդադար ծափահարությունները, երբեմն 30 րոպե տևողությամբ,

թվում է թե կշարունակվեին հավերժ,

և թե ինչպես հանդիսատեսը համերգի ավարտից հետո

դուրս էր գալիս փողոց մեծ շուքով և խանդավառությամբ ողջունելու մեր երիտասարդներին:

Սա ոչ միայն դերասանական հաջողություն էր,

այլ նաև խորը հուզական համակրանք

աշխարհի ամենաառաջատար հանդիսատեսի

և Լատինական Ամերիկայի երաժշտական երիտասարդության մոտ,

ինչպես որ իրենք ընկալվում են Վենեսուելայում,

ուղղելով այդ լսարաններին երաժշտության, կենսախնդության, խանդավառության,

հետաքրքրվածության և հզորության ուղերձը:

Իր էությամբ նվագախումբը և երգչախումբը

շատ ավելին են քան արվեստի կառույցներ:

Դրանք դպրոցի և հասարակական կյանքի նմուշներ են,

որովհետև միաժամանակ երգելն ու նվագելը

նշանակում է մտերմորեն կողք կողքի գոյատևել

և ձգտել անթերիության և գերազանցության,

հետևելով կարգապահության կազմակերպվածության և համակարգվածության խիստ գծին`

ձայների և գործիքների ներդաշնակ փոխկապակցվածությունը

գտնելու համար:

Ահա թե ինչպես են իրենք ստեղծում համերաշխություն և

եղբայրության ոգի միմյանց նկատմամբ,

բարձրացնում են իրենց ինքնագնահատականը,

և բոլոր իմաստներով ուժեղացնում երաժշտության հետ կապված

բարոյական և գեղագիտական արժեքները:

Ահա թե ինչու է երաժշտությունը այդքան կարևոր

զգայունությունը արթնացնելու, արժեքային համակարգը հարստացնելու,

և երիտասարդներին վերապատրաստելու

այլ երեխաներին ուսուցանելու համար:

Երիտասարդ. «Այստեղ անցկացրած ժամանակից հետո հասկանում ես,

որ երաժշտությունը կյանք է:

Ուրիշ ոչինչ:

Երաժշտությունը կյանք է»:

Խոսե Աբրյու. «Էլ Սիստեմայի յուրաքանչյուր դեռահաս և երեխա ունի իր ուրույն պատմությունը,

և նրանք բոլորը շատ կարևոր են և մեծ նշանակություն ունեն ինձ համար:

Թույլ տվեք պատմել ձեզ Եդիքսոն Ռուիզի մասին:

Կարակասի թաղամասերից մեկում բնակվող այս տղան

մեծ սիրով հաճախում էր Սան Ագուստինի մանկական

նվագախմբի կոնտրաբասի դասընթացները:

Իր ջանքերի,

մայրիկի, ընտանիքի և համայնքի շնորհիվ

նա դարձավ Բեռլինի ֆիլհարմոնիկ

նվագախմբի թավջութակի բաժնի կարևորագույն անդամներից մեկը:

Մենք ունենք մեկ այլ հայտնի օրինակ՝ Գուստավո Դուդամել:

Նա սկսել է իր հարազատ քաղաքի`

Բարքիզիմետոյի մանկական նվագախմբում նվագելուց:

Այնտեղ նա աճեց որպես ջութակահար և խմբավար:

Նա դարձավ Վենեսուելայի մանկական նվագախմբի խմբավարը

և այսօր ղեկավարում է աշխարհի առաջատար նվագախմբերը:

Նա Լոս Անջելեսի Ֆիլհարմոնիկի երաժշտական տնօրենն է,

և միևնույն ժամանակ մնում է Վենեսուելայի բոլոր մանկական նավագախմբերի ղեկավարը:

Նա ղեկավարել է նաև Գոթթենբուրգի սիմֆոնիկ նվագախումբը,

և անպարտելի օրինակ է ծառայում

Լատինական Ամերիկայի և ողջ աշխարհի երիտասարդ երաժիշտների համար:

Էլ Սիստեմայի կառուցվածքը

հիմնված է նոր և ճկուն մի ղեկավարման ոճի վրա,

որը համապատասխանեցված է յուրաքանչյուր համայնքի և մարզի յուրահատկություններին,

և այսօր ողջ Վենեսուելայի ցածր և միջին խավի 300,000 երեխա

սովորում են այդ համակարգով:

Սա հասարակական փրկության

և խորը մշակութային փոխակերպման մի ծրագիր է,

ստեղծված Վենեսուելայի ողջ հասարակության համար

առանց որևէ խտրականության,

բայց հատուկ ուշադրության տակ առնելով հասարակության խոցելի և վտանգված խավը:

Էլ սիստեմայի ազդեցությունը զգացվում է երեք հիմնական շրջանակներում`

անձնական/հասարակական շրջանակում,

ընտանիքում և համայնքում:

Անձնական/հասարակական շրջանակում

երեխաները նվագախմբերում և երգչախմբերում

զարգացնում են իրենց մտավոր և զգայական կողմերը:

Երաժշտությունը դառնում է մարդկային

անսահման կարողությունների զարգացման միջոց,

այսպիսով բարձրացնելով հոգին և տանելով

մարդուն իր կարողությունների լիակատար զարգամանը:

Այսպիսով, զգացմունքային և մտավոր ձեռքբերումները մեծ են,

առաջնորդին բնորոշ հմտությունների յուրացումը,

սովորեցնելու նվիրվածության, պատասխանատվության, առատաձեռնության,

և հավատարմության հետ կապված սկզբունքները

և անհատական ներդրումը ընդհանուր մեծ նպատակներին հասնելու համար:

Այս ամենը հանգեցնում է ինքնագնահատականի և ինքնավստահության բարձրացմանը:

Քալքաթայի Մայր Թերեզան

պնդել է մի բան, որ միշտ հիացրել է ինձ:

Աղքատության մասին ամենատխուրը և ողբալին

հացի և տանիքի բացակայությունը չէ,

այլ ոչ մեկը լինելու,

ինչ-որ մեկը չլինելու զգացողությունը,

ինքնության բացակայությունը

հանրության` քո մասին գնահատականի բացակայությունը:

Սա է պատճառը, որ երեխայի զարգացումը

նվագախմբում և երգչախմբում

հաստատում է իր ինքնությունը

և դարձնում է նրան օրինակելի իր ընտանիքի և համայնքի համար:

Այն նրան դարձնում է ավելի լավ աշակերտ դպրոցում,

որովհետև դա իր մեջ արթնացնում է պատասխանատվության,

նպատակասլածության և ճշտապահության զգացում, ինչը անչափ կօգնի իրեն դպրոցում:

Ընտանիքում ծնողների աջակցությունը ոչ պայմանական բնույթ ունի:

Երեխան օրինակ է ծառայում և' մոր և' հոր համար,

և սա շատ կարևոր է երեխայի աղքատ լինելու պարագայում:

Հենց երեխան բացահայտի, որ նա կարևոր է իր ընտանիքի համար,

նա սկսում է նոր ճանապարհներ փնտրել կատարելագործվելու համար

և երազում է հասնել ավելիին իր և իր համայնքի համար:

Դրա հետ մեկտեղ նա նաև հույս է փայթայում բարելավել իր ընտանիքի սոցիալական և տնտեսական վիճակը:

Այս ամենը ստեղծում է կառուցողական և աճող հասարակական դինամիկա:

Մեր երեխաների մեծամասնությունը, ինչպես արդեն նշեցի, պատկանում են

Վենեսուելայի բնակչության ամենախոցելի շերտին:

Դա քաջալերում է նրանց հանդես գան նորանոր երազանքներով, նոր նպատակներով,

և առաջխաղացմամբ տարբեր հնարավորությունների տեսքով,

որ առաջարկում է երաժշտությունը:

Վերջապես, իր համայնքի շրջանակներում,

նվագախմբերը դառնում են ստեղծագործական տարածություններ մշակույթի համար,

փոխանակման և նոր իմաստների աղբյուրներ:

Երաժշտության ինքնաբերությունը

կանխում է նրան ճոխություն լինելուց և դարձնում է այն հանրության ժառանգություն:

Սա է, որ ստիպում է երեխային տանը ջութակ նվագել այն ժամանակ,

երբ իր հայրը աշխատում է իր ատաղձագործական արհեստանոցում:

Սա է, որ ստիպում է փոքր աղջկան նվագել կլառնետ տանը

այն ժամանակ, երբ իր մայրը զբաղված է տան գործերով:

Գաղափարը նրանում է, որ ընտանիքները ուրախությամբ և հպարտությամբ են

միանում այն երգչախմբերի և նվագախմբերի գործունեությանը,

որտեղ հանդես են գալիս իրենց երեխաները:

Այն մեծ հոգևոր աշխարհը, որը ստեղծում է երաժշտությունը իր մեջ,

և որը հենց իր մեջ է թաքնված

ի վերջո ծածկում է նյութական աղքատությունը:

Այն պահից սկսած, երբ երեխան սովորում է, թե ինչպես նվագել երաժշտական գործիք,

նա այլևս աղքատ չէ:

Նա կանգնում է մասնագիտական զարգացման և առաջխաղացման ճանապարհին,

և նա հետագայում կդառնա լիարժեք քաղաքացի:

Ավելորդ է ասել, որ երաժշտությունը ծառայում է որպես համար մեկ կանխարգելիչ միջոց

մարմնավաճառության, բռնության, վատ սովորությունների,

և այն ամենի համար, ինչը կործանիչ է երեխայի կյանքում:

Մի քանի տարի առաջ պատմաբան Արնոլդ Թոյնբին

ասել էր, որ աշխարհը վերապրում է մի ահռելի հոգևոր ճգնաժամ:

Ոչ թե տնտեսական, կամ հասարակական, այլ հոգևոր ճգնաժամ:

Ես կարծում եմ, որ այս ճգնաժամին դիմագրավելու համար

միայն արվեստը և հավատքը կարող են պատշաճ կերպով պատասխան տալ մարդկությանը,

նրանց ամենաբաղձալի ցանկություններին,

և մեր ժամանակների պատմական պահանջներին:

Կրթությունը, լինելով իմաստության և գիտելիքի համադրություն,

հանդիսանում է մի միջոց (պայքարելու) ավելի կատարյալ, ավելի բանիմաց,

ազնվական և արդար հասարակություն ստեղծելու համար:

Մեծ խանդավառությամբ մենք արտահայտում ենք մեր հարգանքը

ԹԵԴի նկատմամբ իր բացահայտ մարդասիրության, իր սկզբունքների,

իր`արժեքների տարածման գործում բաց և առատաձեռն աջակցության համար:

Մենք հույս ունենք, որ ԹԵԴը իր ամբողջական և հիմնարար ներդրումը կունենա

երաժշտության դասավանդման այս նոր դարաշրջանը ստեղծելու գործում,

որտեղ երեխայի և դեռահասի հասարակական, համայնքային, հոգևոր և պաշտպանական նպատակները

դառնում են ազդանշանային կրակ

և նպատակ մի մեծ հասարակական առաքելության համար:

Այլևս հասարակությունը չպետք է ծառայի արվեստին,

և առավել ևս հարուստ խավերի մենաշնորհություններին, բայց փոխարենը

արվեստը պիտի ծառայի հասարակությանը, թույլին,

երեխաներին, հիվանդներին, խոցելիներին,

այն բոլոր մարդկանց,

ովքեր պաշտպանվածություն են ձգտում

իրենց մարդկային հոգու

և արժանապատվության բարձրացման միջոցով:

(Երաժշտություն)

(Ծափահարություններ)

Քրիս Անդերսոն. «Մենք հիմա կենդանի եթերում կտեղափոխվենք Կառակաս։

Մենք հիմա կենդանի եթերում կտեղափոխվենք Կառակաս,

մաեստրո Աբրյուի ԹԵԴ մրցանակի ցանկությունը լսելու համար»:

Խոսե Աբրու. «Ահա իմ ԹԵԴ մրցանակի ցանկությունը:

Ես ցանկանում եմ, որ դուք օգնեք ստեղծել

հատուկ վերապատրաստման ծրագիր

հիսուն շնորհալի երիտասարդ երաժիշտների համար,

ովքեր լի են խանդավառությամբ իրենց արվեստի և հասարակական արդարության համար,

և նվիրված են Էլ Սիստեման ԱՄՆ-ում

և այլ երկրներում տարածելու գործին»:

Անչափ շնորհակալ եմ:

(Ծափահարություններ)