Na moim fotelu - piękno z punktu widzenia makijażystki: Eva DeVirgilis na TEDxRVAWomen

Co mówią osoby, które siadają na fotelu makijażystki? Jak się czują? Czy makijaż może pomóc w każdej sytuacji? Eva DeVirgilis ma kilka odpowiedzi na te pytania.

"Przepraszam,
że musisz dotykać mojej twarzy.

Spójrz na te wypryski.
Wyglądam odpychająco".

"Wybacz, ale nie jestem ładną kobietą".

"Dziękuję, ale nie. Wyglądam wstrętnie".

"Mój lekarz mówi, że powinnam schudnąć.

Wybacz, musisz nad tym pracować".

"Patrzę w lustro
i widzę jedynie zmęczoną mamę.

Widzę te zmarszczki,
czuję się stara i brzydka".

Słyszę to dosłownie każdego dnia.

Jestem makijażystką,
a to prawdziwe słowa prawdziwych kobiet.

Jestem także aktorką, ale zajmując się
przez ostatnie siedem lat makijażem,

odkryłam,

że przez pierwsze trzy sekundy na fotelu

niemal każda kobieta
przeprasza mnie za to, jak wygląda.

Niezależnie od tego, ile ma lat,

z jakiego środowiska się wywodzi,

jak wpisuje się
w "tradycyjny" kanon urody.

Niemal każda kobieta przeprasza i myśli,

że nie odpowiada
temu nowemu kanonowi piękna.

Jestem przekonana,
że być może część z was

rozumie, o co chodzi z przeprosinami.

Widzę, że niektórzy z was przytakują.

Tak się akurat składa,

że byłam makijażystką
na zeszłorocznej konferencji TEDx.

Dokładnie to samo miało miejsce,
gdy te niesamowicie postępowe kobiety

siadały na moim fotelu.

Przepraszały.

Odkryłam jednak,
że istnieje niewielka grupa kobiet,

które nie przepraszają.

To są inicjatorki, żywe,
pełne energii kobiety.

Mogą to być CEO, mamy zajmujące się domem,

ale one nie oceniają się
przez pryzmat wyglądu.

Oczywiście, malują się,
ale nie przepraszają za to nikogo.

Żyją chwilą,

pozwalają sobie

na przyjemność bycia tu i teraz.

Podziwiam te kobiety.

Pewnie jest tutaj
kilka tych rzadkich, wartościowych

i pewnych siebie stworzeń.

Do was kieruję słowa:
Wyjdźcie stąd, zróbcie sobie przerwę!

Możecie wrócić za jakieś pięć minut,
ponieważ nie jest wam to potrzebne!

Nie musicie słuchać tego,
o czym będę mówić.

Inne kobiety w tej małej grupie,

to kobiety,
które są świadome własnej śmiertelności.

Wrócę do tego za chwilę.

Kobiety umawiają się do mnie na wizytę

z wielu różnych powodów.

Bardzo często taka kobieta czuje się
źle ze swoim wyglądem.

Znajoma powie jej:
"Musisz iść do Evy, jest niesamowita.

Nauczy cię sztuczek makijażowych,

odmieni twoje życie".

Ale muszę powiedzieć szczerze.

Wydaje mi się, że makijaż
to tylko niewielka część tego, co robię.

Ale nie twierdzę,

że makijaż nie odgrywa ważnej roli

w podnoszeniu poczucia atrakcyjności
i pewności siebie u kobiet,

ponieważ wszyscy wiemy

o biologicznych oznakach atrakcyjności
działających na ludzi,

jak na przykład symetria,
kolor czy światło.

Jeżeli dostrzegamy je u siebie
czy u kogoś innego,

jest to przyjemne dla naszych zmysłów
w sposób najbardziej pierwotny.

Jako makijażystka jestem ekspertem
w zakresie umiejętności i narzędzi

używanych do podkreślania
tych sygnałów i manipulowania nimi.

To moja praca.

Ale będę z wami szczera.

Uważam, że każda z kobiet,
która siada w moim fotelu,

jest piękna, z makijażem czy bez.

Po prostu nie ma o tym pojęcia!

Dlatego też lubię o sobie myśleć

jako brodzącej w głębszym obszarze
tego płytkiego zawodu.

(Śmiech)

Ponieważ używam makijażu jako narzędzia,
które ma jej pomóc w to uwierzyć.

Makijaż to moja kukiełka terapeutyczna,

której używam, by pomóc kobiecie
otworzyć się i opowiedzieć o uczuciach

i o tym, co ją trapi,
tak że mogę się do tego odnieść.

Wiecie, co? To działa!

Niemal za każdym razem widzę kobietę,
która wyskakuje z mojego fotela

z jakąś nową lekkością.

Widzę, jak spogląda w lustro i naprawdę,
szczerze się uśmiecha,

nawet, jeśli to efekt przejściowy.

Na moim fotelu
ma miejsce bardzo rzeczywista przemiana.

"O czym ty mówisz?
Nie jestem ładną kobietą.

Moja teściowa mówi, że mam okrągłą twarz

i że nie da się sprawić,
by okrągła, pulchna twarz była ładna".

Nie mogę uwierzyć w to, co słyszę,
bo widzę przed sobą piękną kobietę.

Mówię do niej:
"Spójrz na swoją piękną, złotą cerę!

Weź lustro, popatrz, co robię.

Spójrz na te idealne, migdałowe oczy,

na te usta, mój Boże,
w następnym wcieleniu chcę takie usta.

Rozświetlasz uśmiechem cały pokój!"

"Masz rację".

Myślicie pewnie,
że ponieważ to moja praca,

że tym się zajmuję
i wysłuchuję kobiet,

to mogę to oceniać z innej perspektywy

i to jest wyjątkowe.

Oto, co się dzieje, kiedy to ja siadam
w czyimś fotelu do makijażu.

"O Boże, przepraszam,
mam naprawdę trudną twarz.

Nienawidzę tego,
że właściwie nie mogę wyjść z domu

bez nałożenia eyelinera.

Nie przejmuj się,
mój nos wygląda jak pięść Muppeta.

Coś jak ii, ii, eh.

Więc nie staraj się tego poprawić".

Dokładnie to powiedziałam,
siedząc na czyimś fotelu!

Też czuję, że nie jestem w stanie

sprostać wymogom tego obłąkanego nowego
kanonu piękna na tym świecie.

To jak porno,
moda i Photoshop zmieszane w jedno.

(Śmiech)
(Brawa)

Tak. Życzę powodzenia.

(Brawa)

Nic nie wskauje na zmiany.
Co więc możemy zrobić?

Co mogę zrobić, by czuć się dobrze z tym,
co mam i to docenić?

Tu pragnę nawiązać
do tej drugiej grupy kobiet,

tych, które nie przepraszają.

W porządku,

"Dziś są moje urodziny!

Mam 96 lat,
moje dni są policzone, kochana.

Ale wydaje mi się,
że wyglądam wcale nieźle".

"To takie przyjemne uczucie, zaraz zasnę.

Mam dwójkę małych dzieci,
dwu- i czteroletnie.

Jestem po operacji usunięcia obu piersi
i sześciu cyklach chemioterapii.

Więc niezmiernie się cieszę,
że mogę sobie dogodzić.

Muszę przyznać,
że uwielbiam moją nową perukę!"

Czy aż do tego musi dojść?

Czy musi dojść do tego,
żebym zaczęła doceniać to, co mam?

Czy muszę stanąć
w obliczu choroby albo śmierci?

Czy do tego musi dojść,
żebyśmy zaczęły doceniać to, co mamy?

Mnie to nie odpowiada.

Nie zgadzam się na to.

Desperacko poszukując rozwiązania,

zadałam sobie pytanie,
co mogę zrobić.

Pomyślałam: "Dlaczego by nie zrobić tego,
co robią inne kobiety?

Robią to i to działa,
choćby przez chwilę.

Dlaczego by tego nie spróbować?

Dlaczego by nie usiąść na fotelu Evy?"

"Co by mi powiedziała Eva,
gdybym zaczęła ją przepraszać?"

Wiem, że to brzmi banalnie.

Ale tak naprawdę jest to przerażające.

Dlatego nie chciałam nawet
kończyć tego wystąpienia.

To powinnam zrobić
i zdaję sobie z tego sprawę.

Eva, przestań narzekać na swoje oczy.

Masz oczy swojej matki

nawet byś nie pomyślała,

że kobieta, która dała ci życie
i mądrość, nie spełnia kryteriów piękna.

Eva, przestań narzekać na swój nos.

Masz nos swojego ojca i swojej babci.

Twoje włoskie geny dominują,

ale tak samo dominuje
twoja życiowa energia, przez te geny!

Potrafisz rozpoznać nuty
soczystego, wspaniałego wina Primitivo

lepiej niż inni, właśnie przez te geny.
Prawdopodobnie.

Zatem, jeśli uznam,

że podkreślanie oczu eyelinerem
wydobywa symetrię mojej twarzy i umysłu,

to prawdopodobnie będę go używać.

Jeśli nałożenie szminki na usta

pozwala mi ubarwić moje wypowiedzi,

to dlaczego nie, do diaska?

Jeśli nałożenie rozświetlacza na skórę
daje mi mały zastrzyk pewności siebie,

by rzucić trochę światła
na z pozoru płytki temat

przed gronem intelektualistów,

to go nałożę!

To sprawia, że czuję się piękna.

Usiądę na moim fotelu
i będę słuchać i wierzyć,

że wszystkie jesteśmy piękne.

Umówię się na tę wizytę.

Dziękuję.

(Brawa)