Nathalie Djurberg & Hans Berg Hislerini Paylaşıyor | Art21 "Extended Play"

Bölüm #271: Yaratıcı ikili Nathalie Djurberg ve Hans Berg; kil animasyonu türündeki filmleri ve heykellerinin teması olan utanç, arzu, mutluluk ve umutsuzluk gibi hisleri tartışıyorlar. Nihayetinde, Nathalie ve Hans eserlerini, bütün bu duygularla iletişim kurmak için seçiyor. Bunlar neşeden kedere, memnuniyetten hayal kırıklığına, özlemden nefrete kadar birçok duyguyu kapsıyor. Ayrıca Djurberg, “hiçbir ruh hali sonsuza dek sürmez.” diyor.

Djurberg, Berlin’deki stüdyosunda karmaşık kil figürleri yapıyor ve bunlar 2019’da New York’taki Tanya Bonakdar Galerisi’nde sergilenen figürleri de kapsıyor. Djurberg, kurtlara, palyaçolara, ve filmlerde kullanılan iskeletsel yarı insan ve yarı hayvan figürlerine şekil vererek bir fikrin uygulanması sürecine kafa yoruyor. Ayrıca, ona sıkça eşlik eden utanç ve hayal kırıklığı gibi hisleri de derinlemesine düşünüyor. O sırada Berg filmlerine müzik besteliyor ve Djurberg’in eserlerinin duygusal tonları üzerine çalışıyor. Bu figürler "How to Slay a Demon" (2019) filminde birbirlerini tırmaladıkları için Berg şöyle diyor: “Müziğin bağımlılığın sesi gibi olmasını istiyordum. Hipnotik, çekici ve sizi cezbeden bir siren gibi olmalıydı." Arzu ve iğrenme arasındaki çizgide gidip gelen son eserler sürrealdi, müstehcendi ve bazen de insanın bilinçaltına dair mizahi keşifler yapıyordu.

Nathalie Djurberg 1978’de İsveç’in Lysekil şehrinde doğdu. Hans Berg 1978’de İsveç’in Rättvik şehrinde doğdu. Heykeli, sesi ve sinemayı harmanlayarak bu ikili 2004’ten beri iş birliği içinde çalışıyor ve kil animasyonu türünde absürt filmler ve enstalasyonlar üretiyorlar. Eserleri; psikolojik bir heyecana tutulmuş insanlar ile hayvanımsı canlıların örtük tutkularını ortaya çıkarıyor ve bunu sevimli bir çocuk masalını süsleyerek yapıyorlar.

Sanatçı hakkında daha fazla bilgi için:
https://art21.org/artist/nathalie-djurberg-hans-berg/

JENERİK | Yapımcı: Danielle Brock, Ian Forster ve Nick Ravich. Röportaj: Danielle Brock. Editör: Thomas Niles. Colorist: Jonah Greenstein. Kameraman: Giuseppe Malpasso. İkinci Kameraman: Rafael Salazar. Yardımcı Kameraman: Thomas Lau. Sanat Eseri: Hans Berg, Nathalie Djurberg ve Tanya Bonakdar Gallery. Müzik: Joel Pickard. Özel Teşekkür: Rachel Jennings ve Ava Wiland.

"Extended Play”, The Andy Warhol Foundation for the Arts katkılarıyla, New York Şehri Kültürel İşler Dairesi’nin kısmi kamu fonlarıyla ve Belediye Meclisi ile bireysel bağışçıların ortaklığında destekleniyor.

#NathalieDjurbergHansBerg #Art21 #Art21ExtendedPlay

[Nathalie Djurberg]
Tıpkı sizin yaptığınız gibi

bir şeyler üretmek cesurcaydı.

Kendinizle işinizi
ayırt etmek oldukça zor.

İş ne zaman bitiyor
ve ben ne zaman başlıyorum?

Bu çok berbat bir durum.

[Hans Berg] Aslında şöyle.

[Djurberg] Doğru da olsa durum bu.

(Gülüyor)

[Nathalie Djurberg & Hans Berg
Hislerini paylaş]

[Seni yiyip bitirdim.]

[Seni bir çırpıda yalayıp yuttum.]

[Berg] Bu kısa filme müzik yapmak
benim için biraz hüzünlüydü.

Kendimi savunmasız hissettim.

[Seni adeta mahvettim]

[Tek bir kırıntını dahi bırakmadım]

[Djurberg] Bu iş üzerinde çalışırken

iş, bana özelmiş gibi hissetmedim.

Ancak galeride görünce

bana ait olduğunu hissettim

ve kendime dokunarak
"çok affedersin." dedim.

(Gülüşmeler)

(Utanç)

[Djurberg] "Utanmışlık" en ağır basan
duygularımdan biri.

Üretimim esnasında

bende genellikle utanma duygusu oluyor.

Bu durum bir fikirle ortaya çıkıyor

ve o fikir beni çok fazla
katı hissettiriyor.

?

Bunu güçlükle kabulleniyorum

ve biraz zamanımı alıyor.

Fakat öte tarafa geçtiğimde

eserim, saçma fikrin hissettirdiği
kadar kusursuz olmuyor.

Şu an düşünüyorum da
bunun fazlasıyla farkındaydım.

(Gülüyor)

Kontrolü biraz kaybettiğimi biliyordum.

(Arzu)

[Berg] How to Slay a Demon filmi sürecinde

bağımlılık, bir şeyi istemek

ve ona ulaşamamak gibi meseleleri
çok düşündüm.

“Müziğin, bağımlılığın sesine
benzemesini istiyordum.

Hipnotik, çekici

ve insanı cezbeden
bir siren gibi olmalıydı.

[Djurberg] Daha fazlasını istemek,

daha başka şeyleri istemek.

"İşte şimdi anladım!"
hissinin verdiği neşe.

Fakat bu ruh hali sonra kayboluyor.

"Meseleyi anladım" hissi
kaç parçaya bölündü ki?

[Berg] İşte bu, "This Is Heaven"
eserimizle bağlantılı.

Karakterimiz bir şeyler yapmaya
hakkı olduğunu düşünüyor.

Kısa filmde, "Shameless winner"
müziğini kullanmak istedim.

Çünkü o kazanıyor.

O bunu hak ediyor.

Seksenler ortamını yaratmak istedim

çünkü o zamanlar her şey harika gibiydi.

Her şey tamamen harikaydı, hayal değildi.

[Djurberg] Her şey, iğrenç olana
kadar harikaydı.

Duyduğumda utandığım tek müzik bu.

(Gülüyorlar)

[Berg] Mükemmel!

(Gülüyorlar)

[Berg] Karakter, sonsuza dek
mutlu kalacağını sanıyor.

[Djurberg] Ta ki mutluluk
aşırıya kaçana kadar.

[Berg] Daha fazla istedikçe

geriye cennet diye bir şey kalmıyor.

(Mutluluk)

(Mutluluk & Umutsuzluk)

[Berg] Kısa filmimizin adı
"One Last Trip To The Underworld."

Son yolculukta
olup olmadığınızı bilmiyorsunuz,

sonra da her neredeyseniz
ondan kurtuluyorsunuz.

Belki de bu son yolculuğunuz

ve buraya bir daha hiç
geri dönmeyeceksiniz.

[Djurberg] Neşeliyken kendimizi
iliklerimize kadar hissederiz

çünkü sonraki neşeli halimiz

pek de bir şeye benzemez.

Genellikle çok kısa sürer.

Sonra da kötü ruh hali bize eşlik eder

ve sonsuza dek sürer.

Bu umutsuzluk içinde sıkışıp kalma korkusu

beni her gün kandıran

çok güçlü bir yalan gibi.

Yani, hiçbir ruh hali son bulmuyor.

[Boğuldum ben]

[Yuttum seni]

Gerçeği görmek,

özellikle de kendinizle ilgili
bir gerçeği fark etmek

acı verici olabilir.

Fakat öyle olması çok önemli

çünkü sizi daha büyük
bir özgürlüğe götürüyor.

Belki de götürmüyor.