Diana Al-Hadid Speelt de klassiekers | ART21 "New York Close Up"

Hoe maak je een schilderij dat zelf kan staan?

In haar studio in Bushwick, Brooklyn en OHWOW Gallerij in Los Angeles, creëert Diana Al-Hadid unieke hybride kunst, van penseelstreken op de muur naar architecturale beeldhouwwerken.
Al-Hadid werkt alleen in haar grote studio, met een samenvoeging van deels Italiaanse renaissance schilderijen geprojecteerd op een muur.
"Ik hou van verhalen vertellen, en ik hou van romans en karakters. Maar een deel van me verzet zich tegen deze specificiteit. Ik hou van terughoudendheid en ambiguiteit," zegt Al-Hadid.
Luisterend naar een audioboek van Elo Tolstoy's episch roman "Anna Karanina", creëert Al-Hadid een groots beeld op de muur van de studio, een snel geschilderd, verhuld figuratieve scene gemaakt met slaande penseelstreken. Later maken de assistenten van Al-Hadid een achtergrond van gips, fiberglas en plamuur om de vloebare energie van de penseelstreken te bewaren. De schildering wordt dan van de muur gehaald en vertonen de middeleeuwse traceertechniek.
"Met elk project vraag ik mezelf hoe kan ik het proces dat ik ken opnieuw uitvinden" zegt Al-Hadid.
Eenmaal geïnstalleerd in de OHWOW gallerij in Los Angeles, het werk is weer getransformeerd. Naadloos versmeltend met e witte muren van de gallerij, het voormalige schilderij is nu en groots beeldhouwwerk, een drempel tussen de voor- en achterkant waar de negatieve ruimte van het kunstwerk een opening maakt waar bezoekers door kunnen lopen.
We zien de werken "Zinken en schavotten"92015), "Rook en spiegels"(2015) en "Rookgordijn" (2015) van de expositie "Grond en figuren".

[Audioboek]
--"Chapter 10"

-"Michailof was aan het werk, toen
de kaartjes van Wronsky en Golinitschef

werden gebracht."

--"Hij had de morgen doorgebracht
met in zijn atelier te schilderen."

--"Nooit werkte hij beter dan
wanneer het hem aan geld ontbrak."

--"Hij was met de schets begonnen
van een woedende man."

--"Zijn eerdere schets vond hij niet goed"

Ik denk dat ik hier begin.

--"Na lang zoeken vond men die schets,"

vuil en vol vetvlekken."

--"Hij nam de schets zoals die was,
legde hem op de tafel,"

hij sloot zijn ogen half en

glimlachte met voldoening."

Ik hou van verhalen vertellen,

en hou van verhalen,

en ik hou van boeken en
karakters.

Maar er is iets in me dat
zich verzet tegen die uitgesprokenheid.

Ik hou meer van dubbelzinnigheid.

Ik denk dat mijn werk is hoe ik schets.

Het is één grote spanningsboog,

een hele boel kleine stukjes,

veel bouwwerk--

weghalen, knippen en plakken, toevoegen,

buigen en vervormen.

Ik ben erg fysiek met mijn werk.

Ik denk dat ik wordt gedreven door temperament.

Mijn werk is niet een stabiel besluit;

het zijn een heleboel verwante
en veranderende besluiten.

En het geeft me
een ander soort hersenactiviteit--

ik kan luisteren naar Anna Karenina
en er niet door gestoord worden.

[audioboek gaat verder]

--"Hoofdstuk 12"

--"Hij was het schilderij dat hij 3 jaar
geleden had gemaakt compleet vergeten."

--"Hij was de ergernissen en de vreugde
tijden het maken van dat schilderij vergeten"

--"maandenlang had het dag en nacht
door zijn hoofd gespookt. "

--"Hij was het schilderij vergeten, zoals
hij alle voltooide schilderijen vergat"

Zoveel visuele taal van de beeldhouwwerken

kwam uit het verlangen om het werk
te absorberen-

zoveel mogelijk massa opnemen
van het object.

Deze druipers, zie je?

Deze druipers zijn zo ongeveer geïsoleerd.

Toen ik realiseerde dat ik
dit oppervlak vloeibaar kon maken-

of in beweging kon laten lijken--

toen dacht ik,"Wow dat is een uitdaging

om echt na te denken over
beeldvorming met dit materiaal."

[audioboek]

--"Het figuur uit levenloze fantasie werd
levend en kon niet meer veranderd worden"

--"Het figuur leefde, en was duidelijk
en onmiskenbaar defineerd."

Met elk project, vraag ik mezelf,

"Hoe kan ik het proces dat ik ken,
herinrichten?"

Dus als alle beelden, laten we zeggen,
aan elkaar geplakt worden--

wanneer het allemaal klaar en droog is
en we het eraf kunnen halen,

trekken we het van de muur
en het puilt uit.

Het worden driedimensionale dingen.

Het is een gestructureerd proces.

Ik weet niet hoe mensen het zien,
het is geen beeld meer het is een object.

[audioboek]

--"Hij geloofde niet dat zijn schilderijen
beter waren dan die van Raphael"

--"maar hij wist dat wat hij in
zijn schilderijen wilde laten zien,"

--"niemand kon verbeelden."

--"Kritiek van anderen, wie ze ook zijn,
had grote invloed, vond hij."

Soms wanneer ze het bronmateriaal kenden,
zeggen ze,

"Oh, dat is het!"

Of "Het heeft een soort
'A-plus-B is' betekenis."

En ik wil die interpretatie
een beetje vertragen.

Omdat ik niet christelijk ben opgevoed

ken ik niet altijd het bijbels verhaal
achter de schilderijen.

Ze voelen zo vrijgevig,

en ze laten iedereen wat meenemen.

Het is deel van mijn geschiedenis

het is deel van ieders geschiedenis.

[OHOW gallerij, Los Angeles]

[Diana Al-Hadid: "Grond en figuren"]

Ik steel zo'n beetje composities--

de kale geraamtes, het vaagste...

maar ik wis de rest uit.

De details zijn weg.

Niets is stabiel.

Alles beweegt, druipt en is rommelig.