Dave Meslin: Het tegengif voor apathie

Lokale politiek - scholen, stadsplanning, raadsverkiezingen - raakt ons waar we wonen. Waarom zijn er dan niet meer mensen bij betrokken? Is het apathie? Dave Meslin zegt van niet. Hij laat 7 barrières zien die ons ervan weerhouden om actief te zijn binnen onze gemeentes, zelfs wanneer het ons echt wat kan schelen.

Hoe vaak krijgen we te horen

dat het mensen niet kan schelen?

Hoe vaak is er tegen jou gezegd

dat echte verandering niet mogelijk is

omdat de meeste mensen te egoïstisch,

te stom of te lui zijn

om iets in hun omgeving te veranderen?

Ik draag jullie vandaag voor dat apathie zoals wij dat denken te kennen,

niet echt bestaat,

maar eerder dat het mensen wel kan schelen,

maar dat we in een wereld leven

die betrokkenheid ontmoedigt

door de hele tijd obstakels op ons pad neer te leggen.

Ik zal wat voorbeelden geven om te laten zien wat ik bedoel.

Laten we beginnen met het gemeentehuis.

Heb je er wel eens zo een gezien?

Dit is een advertentie in de krant.

Het is een kennisgeving van een nieuw kantoor dat gebouwd gaat worden

zodat de mensen in de buurt weten wat er gebeurt.

Zoals je kunt zien, is het onmogelijk te lezen.

Je moet halverwege kijken

om te kijken over welk adres ze het hebben,

en dan nog verder omlaag, in piepklein lettertype 10,

om te kijken hoe je erbij betrokken kunt raken.

Stelt je voor dat de particuliere sector zo zou adverteren --

als Nike een paar schoenen wilde verkopen

en zo een advertentie zou laten plaatsen.

(Applaus)

Dat zou natuurlijk nooit gebeuren.

Je zult nooit zo een advertentie zien,

omdat Nike daadwerkelijk wil dat je hun schoenen koopt.

Terwijl de stad Toronto

duidelijk niet wil dat je je bemoeit met hun planning,

anders hadden hun advertenties er ongeveer zo uitgezien --

met alle informatie duidelijk weergegeven.

Zolang de gemeente zulke aankondigingen gebruikt

om te proberen mensen erbij te betrekken,

zullen de mensen natuurlijk nergens bij betrokken raken.

Maar dat is geen apathie,

dat is expres buitensluiten.

Openbare ruimtes.

(Applaus)

De manier waarop we onze openbare ruimtes mishandelen

is een groot obstakel

voor elk type van vooruitstrevende politieke verandering.

Omdat we in feite een prijskaartje hebben gehangen aan vrijheid van meningsuiting.

Wie het meeste geld heeft, krijgt de luidste stem,

die de visuele en mentale omgeving domineert.

Het probleem met dit model

is dat er een aantal schitterende boodschappen zijn die gezegd moeten worden

en die niet winstgevend zijn om te zeggen.

Dus deze zal je nooit op een billboard tegenkomen.

De media spelen een belangrijke rol

in het ontwikkelen van onze relatie met politieke verandering,

voornamelijk door het negeren van politiek

en door zich te richten op bekende mensen en schandalen.

Maar zelfs wanneer ze wel over politieke zaken praten,

dan doen ze dat op een manier die volgens mij deelname ontmoedigt.

Ik zal een voorbeeld geven: Het "Now"-tijdschrift van vorige week --

vooruitstrevend, downtown-weekblad in Toronto.

Dit is het verhaal op de omslag.

Het is een artikel over een theatervoorstelling,

en het begint met basisinformatie zoals waar het is,

voor het geval je naar deze voorstelling wil gaan nadat je het artikel hebt gelezen --

waar, het tijdstip, de website.

Hier hetzelfde -- dit is een filmrecensie,

een kunstrecensie,

een boeklezing -- waar de lezing is voor het geval je erheen wil gaan.

Een restaurant, je wil er misschien niet alleen over lezen,

misschien wil je wel naar het restaurant toe gaan.

Dus wordt je verteld waar het is, wat de prijzen zijn,

het adres, het telefoonnummer en ga zo maar door.

Dan kom je bij de politieke artikels.

Hier is een goed artikel over een belangrijke verkiezingsstrijd die nu plaatsvindt.

Het gaat over de kandidaten -- heel goed geschreven --

maar geen informatie, geen vervolg,

geen website voor de campagnes,

geen informatie over wanneer de debatten plaatsvinden, waar de campagne-kantoren zijn.

Hier is nog een goed artikel

over een nieuwe campagne tegen het privatiseren van openbaar vervoer,

zonder contactinformatie over de campagne.

De boodschap hier lijkt te zijn

dat de lezers waarschijnlijk willen eten,

misschien een boek willen lezen of een film willen zien, maar niet betrokken willen zijn bij hun omgeving.

Je denkt misschien dat dit iets kleins is,

maar ik denk dat het belangrijk is, want het geeft de toon aan

en het bekrachtigt het gevaarlijke idee

dat de politiek iets is om alleen naar te kijken.

Helden: hoe zien we leiderschap?

Kijk naar deze 10 films. Wat hebben ze met elkaar gemeen?

Iemand?

Ze hebben allemaal uitgekozen helden.

Iemand kwam naar ze toe en zei: "Jij bent de uitverkorene.

Er is een voorspelling. Jij moet de wereld redden."

Iemand trekt er dan op uit en redt de wereld omdat dat hem of haar is gezegd,

met een paar mensen die zich erbij aansluiten.

Dit helpt mij te begrijpen

waarom veel mensen het moeilijk vinden zichzelf als leiders te zien.

Want het geeft hele verkeerde indrukken van waar leiderschap om draait.

Een heldendaad is een gezamenlijke actie,

ten eerste.

Ten tweede, het is niet perfect, het is niet erg betoverend,

en het begint en eindigt niet vanuit het niets.

Het is een doorgaand proces, je hele leven.

Maar het belangrijkste is: het is vrijwillig.

Het is vrijwillig.

Zolang we onze kinderen leren

dat heldendom begint als iemand een teken op je voorhoofd krast,

of dat iemand vertelt dat je een rol speelt in een voorspelling,

missen ze het belangrijkste kenmerk van leiderschap,

en dat is dat het van binnenuit komt.

Het gaat om het volgen van je eigen dromen --

onuitgenodigd, onuitgenodigd --

en dan met anderen samenwerken om deze dromen te realiseren.

Politieke partijen: jemig.

Politieke partijen kunnen en zouden

een van de eerste manieren

voor mensen moeten zijn om zich met de politiek te bemoeien.

In plaats daarvan zijn ze, jammer genoeg,

oninspirerende en oncreatieve organisaties

die zo zwaar op marktonderzoek bouwen

en op polls en doelgroepen

dat ze allemaal hetzelfde zeggen.

Ze kaatsen zo ongeveer naar ons terug wat we allemaal willen horen

in plaats van dappere en creatieve ideeën naar voren te brengen.

Mensen ruiken dat soort dingen. Dat voedt het cynisme.

(Applaus)

Non-profit-status:

Groepen die een non-profit-status hebben in Canada mogen geen politieke partijen openlijk steunen.

Dit is een groot probleem en een groot obstakel voor verandering,

omdat het betekent dat een paar van de meest gepassioneerde en geïnformeerde stemmen

compleet de mond wordt gesnoerd, al helemaal tijdens de verkiezingen.

Dat brengt ons bij de laatste,

en dat zijn onze verkiezingen.

Zoals je misschien is opgevallen, onze verkiezingen in Canada stellen niets voor.

We gebruiken achterhaalde systemen

die niet eerlijk zijn en willekeurige resultaten opleveren.

Canada wordt momenteel geleid door een partij

die de meeste Canadezen niet eens wilden.

Hoe kunnen we eerlijk en oprecht mensen aanmoedigen om te stemmen

als stemmen niet tellen in Canada?

Tel dit allemaal bij elkaar op

en natuurlijk zijn mensen dan apathisch.

Het is net als proberen door een stenen muur heen te rennen.

Nu probeer ik niet negatief te zijn

door al deze obstakels te benoemen en uit te leggen wat ons tegenhoudt.

Sterker nog: ik denk echt dat mensen geweldig en slim zijn

en dat het ze wel wat kan schelen.

Maar dat we, zoals ik al zei, in deze omgeving leven

waar al deze hindernissen op ons pad worden gelegd.

Zolang wij blijven geloven dat mensen, onze eigen buren,

egoïstisch, stom of lui zijn,

is er geen hoop.

Maar we kunnen alle dingen die ik noemde, veranderen.

We kunnen de gemeente transparant maken.

We kunnen onze verkiezingssystemen hervormen.

We kunnen al onze openbare ruimtes democratisch maken.

Mijn belangrijkste boodschap is:

als we de betekenis van apathie veranderen,

zodat het niet een of ander inwendig syndroom is,

maar wel een complex web van culturele belemmeringen

dat afstandelijkheid aanmoedigt,

en als we duidelijk kunnen beschrijven, kunnen identificeren,

wat deze obstakels precies zijn,

en als we ons samen inspannen om deze obstakels te overwinnen,

dan is alles mogelijk.

Dank u.

(Applaus)