Η παντοδύναμη εικόνα: η Κάμερον Ράσελ στο TEDxMidAtlantic

Η Κάμερον Ράσελ είναι πασίγνωστο μοντέλο εδώ και μία δεκαετία. Απαντώντας σε ορισμένες από τις πιο συνηθισμένες ερωτήσεις που της κάνουν σε σχέση με την καριέρα της, μοιράζεται σκέψεις και συναισθήματα γύρω από το επάγγελμα του μοντέλου.

Γεια σας, με λένε Κάμερον Ράσελ

και είμαι μοντέλο εδώ και καιρό,

στην πραγματικότητα εδώ και 10 χρόνια.

Νιώθω κάτι σαν αμηχανία

στην αίθουσα τώρα,

επειδή μάλλον δεν έπρεπε να βάλω αυτό το φόρεμα. (Γέλια)

Ευτυχώς, λοιπόν, που έφερα κι άλλα ρούχα.

Πρώτη φορά αλλάζει κάποιος πάνω σε σκηνή του TED,

άρα είστε πολύ τυχεροί που γίνεστε μάρτυρες,

νομίζω.

Αν κάποιες γυναίκες τρομοκρατήθηκαν

όταν εμφανίστηκα, δεν χρειάζεται να μου το πείτε τώρα,

θα το ανακαλύψω αργότερα στο Τουίτερ. (Γέλια)

Θέλω να πω ότι είναι προνόμιο

που μπόρεσα να αλλάξω την ιδέα σας για το άτομό μου

μέσα σε μόλις 10 δευτερόλεπτα.

Δεν το απολαμβάνουν όλοι αυτό.

Τα τακούνια είναι πολύ άβολα

και χαίρομαι που δεν θα τα φορέσω.

Το χειρότερο είναι να περάσω τη μπλούζα από το κεφάλι μου

γιατί θα γελάσετε μαζί μου, επομένως --

να είστε φρόνιμοι μέχρι να τη φορέσω κανονικά.

Ωραία.

Μάλιστα, γιατί το έκανα λοιπόν;

Ήταν κάτι αμήχανο. (Γέλια)

Ελπίζω -- (Γέλια) --

όχι τόσο αμήχανο όσο αυτή εδώ η φωτογραφία.

Η εικόνα είναι παντοδύναμη.

Η εικόνα είναι επίσης επιφανειακή.

Άλλαξα εντελώς την ιδέα σας για μένα σε έξι δευτερόλεπτα

και στη φωτογραφία που βλέπετε δεν τα είχα φτιάξει ποτέ με αγόρι στη ζωή μου.

Ένιωθα έξω από τα νερά μου και ο φωτογράφος μου έλεγε

να κάνω καμπύλη την πλάτη και να βάλω το χέρι μου στα μαλλιά του.

Αν εξαιρέσουμε την εγχείριση και το σολάριουμ

που έκανα δύο ημέρες πριν για τη δουλειά μου,

λίγα πράγματα μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε την όψη μας.

Και η όψη μας, αν και επιφανειακή

και απαράλλαχτη παίζει τεράστιο ρόλο στη ζωή μας.

Το να είμαι ατρόμητη τώρα πια, για μένα σημαίνει

να είμαι ειλικρινής και βρίσκομαι σήμερα εδώ

επειδή είμαι μοντέλο. Βρίσκομαι εδώ

επειδή είμαι μια όμορφη λευκή.

Αυτό στον χώρο μου λέγεται σέξι γυναίκα.

Και θα απαντήσω στις ερωτήσεις

που μου κάνει συνέχεια ο κόσμος, αλλά με ειλικρίνεια.

Η πρώτη ερώτηση είναι «Πώς γίνεσαι μοντέλο»;

Κι εγώ απαντώ πάντα, «Α, εμένα με ανακάλυψαν»,

αλλά αυτό δεν σημαίνει τίποτα.

Ο πραγματικός τρόπος που έγινα μοντέλο

είναι επειδή μου έτυχε το γενετικό λαχείο και επειδή είμαι αποδέκτης μιας κληρονομιάς.

Ίσως αναρωτιέστε, «Ποιας κληρονομιάς»;

Επί δύο αιώνες ορίζουμε την ομορφιά

όχι με γνώμονα την υγεία και τη νεότητα και τη συμμετρία

που είμαστε βιολογικά προγραμματισμένοι να θαυμάζουμε

αλλά και ως ψηλόλιγνες φιγούρες

με θηλυκότητα και λευκό δέρμα.

Και αυτή είναι η κληρονομιά που δημιουργήθηκε για μένα,

μια κληρονομιά που εξαργυρώνω.

Ξέρω ότι αρκετοί στο κοινό

είναι επιφυλακτικοί ως προς αυτό

και ίσως υπάρχουν και ορισμένοι γνώστες της μόδας που θα πουν,

«Για στάσου -- η Ναόμι, η Τάυρα, η Τζόαν Σμολς, η Λιου Γουεν».

Θα πρέπει να επαινέσω τις γνώσεις σας γύρω από τα μοντέλα,

πραγματικά εντυπωσιακές. (Γέλια)

Δυστυχώς όμως, πρέπει να σας ενημερώσω ότι το 2007

ένας πολύ εμπνευσμένος διδακτορικός φοιτητής του πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης

μέτρησε όλα τα μοντέλα στην πασαρέλα,

όλα όσα είχαν προσληφθεί

από τα 677 μοντέλα

μόνο τα 27 δεν ήταν λευκές γυναίκες, ποσοστό κάτω από 4%.

Η επόμενη ερώτηση που μου κάνουν πάντα είναι,

«Μπορώ να γίνω μοντέλο όταν μεγαλώσω»;

Και η πρώτη μου απάντηση είναι, «Δεν ξέρω,

δεν είμαι υπεύθυνη γι' αυτό».

Η δεύτερη απάντηση όμως, αυτό που θέλω όντως να πω

σε αυτές τις μικρές κοπέλες είναι,

«Γιατί»; Μπορείς να γίνεις τα πάντα.

Μπορείς να γίνεις πρόεδρος των ΗΠΑ

ή να επινοήσεις το επόμενο Διαδίκτυο

ή νίντζα καρδιοχειρουργός ποιήτρια,

που είναι σίγουρα τέλειο επειδή θα είσαι η πρώτη». (Γέλια)

Αν μετά από όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα εξακολουθούν να μου λένε,

«Όχι, όχι, Κάμερον, εγώ θέλω να γίνω μοντέλο»,

τότε τους λέω, «Γίνε το αφεντικό μου»,

εγώ δεν είμαι επικεφαλής ούτε υπεύθυνη για κάτι,

μπορείς να γίνεις αρχισυντάκτρια στο αμερικανικό Vogue

ή διευθύνουσα σύμβουλος στο H&M ή διάσημη φωτογράφος.

Αν λες ότι θέλεις να γίνεις μοντέλο όταν μεγαλώσεις

είναι σαν να λες ότι θέλεις να κερδίσεις

το λόττο όταν μεγαλώσεις.

Δεν είναι κάτι που ελέγχεις,

είναι υπέροχο αλλά δεν αποτελεί σταδιοδρομία.

Θα μοιραστώ μαζί σας δέκα χρόνια

συσσωρευμένης γνώσης περί μόντελινγκ καθώς σε αντίθεση

με την καρδιοχειρουργική

είναι κάτι που μπορείτε να γνωρίσετε άμεσα.

Ο φωτογράφος είναι εδώ

και τα φώτα εκεί

και ο πελάτης λέει, «Κάμερον, θα σε τραβήξουμε σε κίνηση».

Οπότε, αυτό το πόδι μπαίνει μπροστά, ωραίο και μακρύ,

ένα χέρι πίσω, ένα μπροστά, το κεφάλι τρία τέταρτα

και χοροπηδάμε εμπρός πίσω. Αυτό.

Και γυρίζουμε να κοιτάξουμε σαν να υπάρχει κάποιος (Γέλια)

τριακόσιες, τετρακόσιες, πεντακόσιες φορές.

Η φωτογραφία βγαίνει κάπως έτσι -- (Γέλια) --

ελπίζοντας ότι θα είναι καλύτερη από αυτήν εδώ στη μέση,

η οποία δεν ξέρω πώς βγήκε έτσι. (Γέλια)

Δυστυχώς, μετά το σχολείο

που φτιάχνεις το βιογραφικό σου και κάνεις μερικές δουλειές

δεν μπορείς να πεις τίποτα πια κι έτσι --

αν πεις ότι θέλεις να γίνεις πρόεδρος των ΗΠΑ

αλλά το βιογραφικό σου λέει «Μοντέλο εσωρούχων επί μία δεκαετία»

ο κόσμος σε κοιτάζει περίεργα.

Το άλλο που με ρωτούν είναι,

«Επεξεργάζονται όλες τις φωτογραφίες;»

και ναι, τις επεξεργάζονται σχεδόν όλες

αλλά αυτό είναι ένα μικρό τμήμα όλης της δουλειάς.

Αυτή είναι η πρώτη από όλες τις φωτογραφίες που έβγαλα

και η πρώτη φορά στη ζωή μου που φόρεσα μπικίνι,

ενώ δεν μου είχε έρθει καν περίοδος

και ξέρω ότι μπαίνω σε πολύ προσωπικά χωράφια τώρα

αλλά ήμουν κοριτσάκι, ξέρετε.

Εδώ βλέπετε πώς ήμουν με τη γιαγιά μου

λίγους μήνες πριν.

Κι εδώ την ημέρα της φωτογραφίας

-- και η φίλη μου που με συνόδευε --

Εδώ στο σπίτι φίλης μου λίγες μέρες πριν τη φωτογράφιση για το γαλλικό Vogue.

Εδώ στην ομάδα ποδοσφαίρου και στο V Magazine.

Κι εδώ σε πρόσφατες φωτογραφίες.

Ελπίζω να καταλαβαίνετε ότι αυτές οι φωτογραφίες

δεν απεικονίζουν εμένα, είναι κατασκευασμένες,

κατασκευασμένες από επαγγελματίες,

κομμωτές και μακιγιέρ και φωτογράφους και στυλίστες

και όλους τους βοηθούς τους

πριν και μετά τη φωτογράφιση για να δημιουργηθεί αυτό το αποτέλεσμα.

Δεν είμαι εγώ αυτή.

Η επόμενη ερώτηση που μου κάνουν πάντα είναι,

«Σου δίνουν πράγματα δωρεάν»; (Γέλια)

Έχω τόσο πολλές εικοσάποντες γόβες

που δεν φοράω ποτέ, εκτός από πριν.

Στη ζωή μας χαρίζονται όντως διάφορα

μόνο που αυτό δεν είναι κάτι

που συζητάμε ανοικτά.

Μεγάλωσα στο Κέμπριτζ και μια φορά

που ψώνιζα στα μαγαζιά είχα ξεχάσει το πορτοφόλι μου,

με αποτέλεσμα να μου δώσουν το φόρεμα χωρίς να πληρώσω.

Στην εφηβεία πήγαινα κάπου με μια φίλη μου,

η οποία ήταν κακή οδηγός, πέρασε με κόκκινο και φυσικά

μας σταμάτησε η τροχαία. Είπα μονάχα,

«Μας συγχωρείτε» και μας άφησαν να φύγουμε.

Και όλα αυτά μου χαρίστηκαν λόγω της εμφάνισής μου,

όχι αυτού που είμαι. Υπάρχουν άνθρωποι

που λόγω εμφάνισης, το πληρώνουν ακριβά.

Μένω στη Νέα Υόρκη και τον περασμένο χρόνο

από τους 140.000 εφήβους που σταμάτησαν για έλεγχο,

86% ήταν μαύροι και Λατινοαμερικανοί και οι περισσότεροι νεαροί.

Και υπάρχουν μόνο 177.000 μαύροι και Λατινοαμερικανοί άντρες

στη Νέα Υόρκη οπότε το θέμα γι' αυτούς δεν είναι

«Θα με σταματήσουν άραγε;» αλλά

«Πόσες φορές θα με σταματήσουν; Πότε θα με σταματήσουν;»

Κάνοντας έρευνα για την ομιλία, βρήκα ότι

από τα 13χρονα κορίτσια στις ΗΠΑ

στο 53% δεν αρέσει το σώμα τους. Και το ποσοστό

ανεβαίνει στο 78% μέχρι τα 17 τους.

Το τελευταίο που με ρωτούν είναι,

«Πώς είναι να είσαι μοντέλο;»

και νομίζω πως θέλουν να ακούσουν

ότι αν είσαι λίγο πιο αδύνατη και με πιο γυαλιστερά μαλλιά,

θα είσαι και ευτυχισμένη και λαμπερή.

Στα παρασκήνια δίνουμε συνήθως

μια περιφραστική απάντηση όπως,

«Είναι τέλεια να κάνεις ταξίδια» και

«Είναι σπουδαίο να συνεργάζεσαι με δημιουργικούς

και παθιασμένους ανθρώπους», πράγματα που ισχύουν

αλλά μόνο κατά το ήμισυ επειδή αυτό που ποτέ

δεν λέμε στον φακό, που εγώ δεν έχω πει ποτέ στον φακό είναι ότι

«Είμαι ανασφαλής». Ανασφαλής επειδή

πρέπει να σκέφτομαι την εμφάνισή μου κάθε μέρα

και αν αναρωτιέστε ποτέ,

«Αν είχα πιο αδύνατα πόδια και γυαλιστερά μαλλιά, θα ήμουν πιο ευτυχισμένη;»

γνωρίστε μερικά μοντέλα που έχουν όντως

αδύνατα πόδια και γυαλιστερά μαλλιά

και σούπερ ρούχα αλλά είναι οι πιο ανασφαλείς

γυναίκες για το σώμα τους πάνω σε όλον τον πλανήτη.

Γράφοντας την ομιλία, μου ήταν πολύ δύσκολο

να κρατήσω μια ειλικρινή ισορροπία, διότι από τη μία πλευρά

νιώθω άσχημα να λέω εδώ σήμερα

ότι όλα αυτά οφείλονται

στο ότι με ευνόησε η τύχη.

Και νιώθω άσχημα όταν συμπληρώνω ότι

«Δεν είναι κάτι που με κάνει πάντα ευτυχισμένη».

Κυρίως μου ήταν δύσκολο να ξεδιπλώσω

μια κληρονομιά σεξιστικής και φυλετικής καταπίεσης

ενώ έχω ευνοηθεί τόσο πολύ από αυτή.

Είναι όμως χαρά και τιμή για μένα να βρίσκομαι εδώ

και χαίρομαι που ήρθα πριν περάσουν

δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια

και έχω εργαστεί περισσότερο επειδή τότε ίσως

να μην έλεγα πώς βρήκα την πρώτη μου δουλειά

ή πώς κάλυψα τα έξοδα των σπουδών μου,

πράγματα τόσο σημαντικά πλέον.

Αν είναι να κρατήσετε κάτι από την ομιλία μου,

ελπίζω να κρατήσετε το γεγονός ότι όλοι νιώθουμε πιο άνετα

όταν αναγνωρίζουμε τη δύναμη της εικόνας

στην επιτυχία, όπως εμείς την αντιλαμβανόμαστε

και στην αποτυχία αντίστοιχα.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκρότημα)