Nasze rozumienie płci biologicznej jest błędne

Czy wiedzieliście, że prawie 150 milionów ludzi na świecie to osoby interpłciowe – z anatomią, która nie pasuje do standardowej definicji mężczyzny i kobiety? (To tyle, ile populacja Rosji.) Emily Quinn o swojej interpłciowości dowiedziała się w wieku 10 lat. W swojej mądrej, zabawnej prelekcji dzieli się otwierającymi oczy lekcjami życia spędzonego na zmaganiu się z bezmyślnymi oczekiwaniami społeczeństwa, lekarzy, którzy nakłaniali ją do niepotrzebnej operacji i stawaniu w obronie siebie samej i niezwykłej różnorodności ludzi. (Prelekcja zawiera treści dla dorosłych)

[Prelekcja zawiera treści
przeznaczone dla osób dorosłych]

Mam pochwę.

(Śmiech)

Pomyślałam, że powinniście wiedzieć.

To może nie być niespodzianką
dla niektórych z was.

Wyglądam jak kobieta.

Jestem ubrana jak kobieta, tak myślę.

Tylko że mam też jądra.

Wymagało to ode mnie dużo odwagi,

żeby przyjść tu i mówić wam
o moich genitaliach.

Tylko trochę.

Ale nie mówię tu o odwadze.

Dosłownie - mam jądra.

O tutaj,

tu, gdzie wiele z was ma jajniki.

Nie jestem ani mężczyzną, ani kobietą.

Jestem osobą interpłciową.

Większość uważa, że biologicznie
jest się albo mężczyzną albo kobietą,

ale to tak naprawdę jest bardziej złożone.

Interpłciowość może oznaczać różne rzeczy.

W moim przypadku wygląda to tak,
że urodziłam się z chromosomami XY,

które znacie pewnie
jako chromosomy męskie.

Urodziłam się z ciałem,
w którym jest i pochwa, i jaja.

Moje ciało nie reaguje na testosteron,

więc podczas dojrzewania urosły mi piersi,

ale nigdy nie miałam trądziku
ani włosów na ciele, sebum.

Możecie mi tego zazdrościć.

(Śmiech)

Ale nie mam macicy -

urodziłam się bez niej,

więc nie mam miesiączki,
nie mogę mieć biologicznych dzieci.

Szufladkujemy ludzi
ze względu na ich genitalia.

Zanim dziecko się w ogóle urodzi,
pytamy, czy to chłopiec czy dziewczynka,

tak jakby to miało znaczenie,

tak jakby mielibyśmy się mniej cieszyć
na przyjście dziecka,

gdyby nie miało takich
genitaliów, jak się chce;

tak jakby to, co ktoś ma między nogami,
świadczyło jakkolwiek o tej osobie.

Czy ten ktoś jest miły, hojny, zabawny?

Mądry?

Kim chce być, kiedy dorośnie?

Genitalia nie mówią nam właściwie niczego.

Mimo to definiują nas.

W tym społeczeństwie
uwielbiamy szufladkować ludzi,

etykietować się nawzajem.

To daje nam poczucie przynależności

i uczy nas, jak ze sobą współgrać.

Ale jest pewien bardzo duży problem:

Płeć biologiczna
nie jest biała ani czarna.

To spektrum.

Poza genitaliami ma się chromosomy,

gruczoły płciowe,
jak na przykład jajniki czy jądra.

Ma się wewnętrzne organy płciowe,

produkcję hormonów, odpowiedź na hormony

i drugorzędowe cechy płciowe,
jak rozwój piersi, włosy na ciele itp.

Wszystkie te siedem aspektów
płci biologicznej jest tak różnorodnych,

a nadal mamy tylko dwie opcje:

mężczyzna lub kobieta.

To jest dla mnie absurdem,

bo nie przychodzi mi do głowy
żadna inna cecha ludzka,

która wiąże się
tylko z dwiema możliwościami:

kolor skóry, włosy, wzrost, oczy.

Można mieć tylko nos A lub nos B,
to wszystko, nie ma innych opcji.

Jeśli zakres możliwych różnic
między naszymi ciałami jest nieskończony,

jak zakres możliwych opinii, charakterów,

czy nie jest logiczne,
że taka różnorodność

musi dotyczyć także płci biologicznej?

Czy wiedzieliście, że można mieć
nie tylko chromosomy XX lub XY,

ale także jednocześnie XX i XY?

Albo że można mieć dodatkowy X - XXY.

Albo dwa dodatkowe - XXXY.

Tu się zaczyna dziać.

A co to znaczy dla tych "normalnych" ludzi
z chromosomami

XX czy XY?

Mam chromosomy XY.

Jeśli moje ciało znaleziono by
na miejscu przestępstwa...

Nie mówię, że tak będzie, ale kto wie.

(Śmiech)

Jeśli mój szkielet
odkryto by za tysiące lat,

byłabym uznana za mężczyznę.

Czy to prawda?

Moje jaja powiedziałyby, że tak.

Ale co z resztą mnie?

Co jeśli kobieta ma raka jajników
i musi je usunąć?

Czy nadal kwalifikuje się jako kobieta?

Co z resztą osób interpłciowych,
urodzonych bez jąder ani jajników,

albo tylko z jedną z tych opcji
lub ich kombinacją?

Do jakiej grupy należą?

Czy musisz mieć macicę, żeby być kobietą?

Wiele z nas urodziło się bez niej.

I ulubiona część każdego, genitalia:

ma się albo opcję A, albo B, tak?

Masz albo piętnastocentymetrowego penisa
dokładnie takiej grubości,

stojącego w erekcji pod kątem 90 stopni,

albo pochwę, która wewnątrz
jest taka szeroka

i łechtaczkę półtora centymetra
nad otworem pochwy

i wargi sromowe, które wyglądają
dokładnie tak, jak powinny,

według tego filmu porno,
który raz oglądaliście.

Wiecie, którego.

Jeśli mieliście więcej niż jednego
partnera seksualnego w życiu

i ustawilibyście ich koło siebie,

gwarantuję, że moglibyście
poznać ich tylko po genitaliach.

(Śmiech)

Zastanówcie się.

No dalej.

(Śmiech)

Widzę was.

Nie oceniajcie.

Tylko sobie przypomnijcie.

Każde inne, prawda?

Idea dwóch płci biologicznych
i kulturowych jest tak zakorzeniona,

że automatycznie tak myślimy.

Po prostu domyślnie umieszczamy się
nawzajem w jednej z tych dwóch kategorii,

tak jakby to w ogóle miało znaczenie.

Póki ktoś nie sprawi,
że zaczyna się wątpić.

Myślicie, że jestem wyjątkiem, anomalią?

Osoby interpłciowe stanowią
około dwóch procent populacji.

To tyle, ile osoby rudowłose.

W przybliżeniu 150 milionów ludzi,

co stanowi więcej niż populacja Rosji.

Nie muszę więc chyba mówić,
że jest nas wiele.

Nie jesteśmy czymś nowym, rzadkim.

Jesteśmy po prostu niewidzialni.

Byliśmy w każdej kulturze w historii.

Ale nigdy się o tym nie rozmawia.

Wiele osób nie wie nawet
o swojej interpłciowości.

Badaliście sobie kariotyp,
żeby sprawdzić chromosomy?

A poziom wszystkich hormonów?

Kolega dowiedział się w zeszłym roku,
w wieku ponad 50 lat.

Dyrektorka wykonawcza interACT,

wiodącej w USA organizacji zajmującej się
walką o prawa osób interpłciowych,

dowiedziała się, że jest
osobą interpłciową w wieku 41 lat.

Jej lekarze odkryli to, gdy miała 15 lat,

ale jej o tym nie powiedzieli.

Skłamali mówiąc, że ma raka,

bo to wydawało się
łatwiejszą opcją dla pacjenta

niż odkrycie, że nie jest
"w pełni" kobietą.

Często zdarza się,

że okłamuje się nas, nie ujawnia
informacji o naszym ciele,

co dla wielu ludzi jest niespodzianką.

Ale żyjemy w społeczeństwie,
w którym nie mówi się o płci i ciałach,

chyba że po to,
by drwić z innych i ich obrażać.

Odkryłam, że jestem
interpłciowa, mając 10 lat,

i ogólnie nie miałam z tym problemu.

Nie przeszkadzało mi to.

Nadal rozwijałam swoje rozumienie świata.

Dopiero kiedy dorosłam,

zdałam sobie sprawę, że nie spełniam
oczekiwań społeczeństwa,

że nie pasuję, że jestem nienormalna.

Wtedy zaczął się wstyd.

Jak często widzicie dzieci
bawiące się zabawkami

"nieodpowiednimi" dla ich płci?

Albo mierzące "niewłaściwe" ciuchy?

Cały czas, prawda?

Dzieci nie wiedzą o normach płciowych,

nie wstydzą się tego, kim mają być

albo co mają lubić lub kochać.

Nie obchodzi ich żadna z tych rzeczy.

Nie czują wstydu,
dopóki ich nim nie obarczymy.

Mnie również lekarze okłamywali.

Gdy miałam 10 lat powiedzieli mi,
że dostanę raka,

jeśli nie usunę jąder.

Powtarzali mi to co rok.

Do dziś są lekarze, którzy chcą,
bym je usunęła.

Ale nie ma do tego powodu.

Jeśli typowy mężczyzna z chromosomami XY,
taki, jak wy, ma jądra

i jedno z nich jest niezstąpione,

istnieje duża szansa,
że pojawi się nowotwór,

albo raczej ryzyko większe niż przeciętne.

Jądra potrzebują termoregulacji.

Przesuwają się w dół ciała,
żeby się ochłodzić

lub wracają do góry, żeby się ogrzać.

Moje nie muszą tego robić.

Nie reagują na testosteron,
nie produkują spermy.

Siedzą sobie bezpiecznie w moim ciele.

Ale ponieważ istnieje taki brak wiedzy
na temat interpłciowości,

moi lekarze nigdy nie rozumieli różnicy.

Nigdy naprawdę nie rozumieli mojego ciała.

Kiedy urosłam,

kolejna lekarka powiedziała mi,
że muszę mieć operację pochwy

bo bez takiej operacji

nie będę mogła pewnego dnia
"normalnie" uprawiać seksu z mężem.

To cytat.

W końcu nie zdecydowałam się na operację

i bardzo się cieszę z tej decyzji.

Nie przyszłam tu mówić
o moim życiu łóżkowym.

(Śmiech)

Powiem tyle: nie narzekam.

(Śmiech)

Wszystko ze mną dobrze, z moim ciałem też.

Właściwie nie zobaczylibyście różnicy

między mną a inną osobą,
gdybym wam nie powiedziała.

Nie rozpoznalibyście we mnie
osoby interpłciowej.

Ale powtarzam, przez brak zrozumienia ciał

mój lekarz nie rozumiał różnicy.

I moje życie łóżkowe
przeważnie jest spoko.

Jedyny problem to fakt, że czasem

inicjacje seksualne przywołują wspomnienia
lekarzy dotykających mnie

bez przerwy, odkąd miałam 10 lat.

Miałam wielkie szczęście uniknąć...

Nie myślałam, że się wzruszę.

Miałam wielkie szczęście
uniknąć fizycznej krzywdy,

jaką wyrządzają te niepotrzebne operacje.

Ale żadna osoba interpłciowa
nie jest wolna od emocjonalnej krzywdy,

jaka wynika z życia w społeczeństwie,

które stara się zatuszować
twoje istnienie.

Większość moich interpłciowych
przyjaciół przeszła takie operacje.

Często usuwa się jądra takie, jak moje,

mimo że u mnie ryzyko raka jąder
jest niższe, niż raka piersi

u typowej kobiety bez predyspozycji,
bez historii rodzinnej.

Ale takiej kobiecie
nie każemy usunąć piersi, co?

Trudno znaleźć osobę interpłciową,
która nie przeszła operacji.

Często takie operacje są przeprowadzane,
by ulepszyć życie dzieciom interpłciowym,

ale zwykle działają odwrotnie,

powodując więcej krzywd i komplikacji
fizycznych i emocjonalnych.

Nie mówię, że lekarze są źli czy złośliwi.

Chodzi o to, że żyjemy w społeczeństwie,
które popycha lekarzy do "naprawiania"

tych z nas, którzy nie pasują
do ich definicji "normalności".

Nie jesteśmy problemami,
które trzeba rozwiązać.

Żyjemy w społeczeństwie,
które trzeba oświecić.

Staram się w tym pomóc,

między innymi tworząc poradnik
o dojrzewaniu nienacechowany płciowo,

w którym dorastające dzieci
znajdą informacje o swoim ciele.

Nie o ciałach dziewczynek czy chłopców,

po prostu o ich ciałach.

Często mamy nierealne oczekiwania

wobec tego, co dzieje się w naszym
organizmie bez naszej kontroli.

Jeśli jeden mężczyzna może zapuścić
pełną, wspaniałą, hipsterską brodę,

a inny tylko kilka włosków,

czy to niesie jakiekolwiek informacje
o tym, jakimi są mężczyznami?

Nie.

To prawdopodobnie po prostu znaczy,

że ich mieszki włosowe
inaczej reagują na testosteron.

Ile razy słyszymy, że faceci
wstydzą się czegoś takiego?

Wyobraźcie sobie świat, gdzie
moglibyśmy żyć w społeczeństwie,

które uczy nas nie wstydzić się tego,

co robi, lub czego nie robi nasz organizm.

Chcę zmienić myślenie o płci biologicznej
w naszym społeczeństwie,

a to naprawdę wielkie wyzwanie.

Można powiedzieć, że mam jaja.

(Śmiech)

Ale w końcu zaakceptowaliśmy to,
że Ziemia jest okrągła, prawda?

Już nie uważamy homoseksualności
za chorobę psychiczną,

a kobietom nie dajemy diagnozy "histerii".

Nie sądzimy już, że epilepsję
powoduje diabeł, więc super.

(Śmiech)

Stale się zmieniamy i ewoluujemy,
im więcej rozumiemy jako społeczeństwo.

Płeć biologiczna to spektrum.

Nie jest biała czy czarna.

Ta wiedza nie tylko
chroniłaby interpłciowe dzieci

przed fizyczną i emocjonalną krzywdą.

Uważam, że pomogłaby wszystkim.

Czy ktoś z was poczuł się kiedyś
nieodpowiedni lub zawstydzony,

bo nie był wystarczająco
dziewczęcy, był zbyt dziewczęcy,

niewystarczająco męski lub zbyt męski?

Ciągle piętnujemy ludzi
za niedopasowywanie się,

ale tak naprawdę,

myślę, że zawstydzamy innych,
bo nie chcemy, by zauważyli,

że my też nie jesteśmy dopasowani.

Prawda jest taka, że nikt
właściwie nie jest dopasowany,

bo szufladki nie istnieją.

To podejście albo-albo,
ta fałszywa męsko-żeńska fasada,

to coś, co zbudowaliśmy sobie sami.

Ale to nie musi istnieć.

Możemy to obalić.

I to właśnie chcę zrobić.

Dołączycie do mnie?

Dzięki.

(Brawa)