พ่อแม่หูหนวกของฉัน
-
0:08 - 0:11(เสียงการ์ตูน)
-
0:12 - 0:15ลูกเสร็จหรือยัง โทษทีนะลูก
-
0:15 - 0:18มอนิก้าและสตีเว่น เป็นพ่อแม่หูหนวก
-
0:18 - 0:20ที่มีลูกหูปกติ
-
0:22 - 0:25พ่อแม่ทั่วไปไม่รู้จะให้ลูกๆสนใจได้อย่างไร
-
0:26 - 0:27ดีมากลูก
-
0:27 - 0:29ยิ่งไปกันใหญ่ถ้าคุณหูหนวก
-
0:31 - 0:32ดีมากลูก
-
0:36 - 0:37ดีมากลูก
-
0:38 - 0:41แปรงขึ้น แปรงลง แปรงไปข้างๆ
-
0:41 - 0:44(ดนตรี)
-
0:57 - 0:59ฉันเป็นทั้งแม่
-
0:59 - 1:00และแม่เลี้ยงด้วย
-
1:01 - 1:03ฉันมีลูกชายสามคน
-
1:03 - 1:06ฟิลิกซ์ อายุ 15 ปี
-
1:08 - 1:10(ดนตรี)
-
1:11 - 1:12ฟิลิกซ์
-
1:12 - 1:13ตื่นได้แล้วลูก
-
1:14 - 1:15เร็วเข้า
-
1:17 - 1:19ตื่นได้แล้ว ฟิลิกซ์
-
1:19 - 1:22พ่ออยากให้ลูกไปช่วยยกแม่แรง แต่ลูกต้องกินข้าวเช้าก่อน
-
1:25 - 1:26ลูกไปช่วยได้ไหม
-
1:27 - 1:31มันเป็นความสัมพันธ์แบบ...ทั้งรักทั้งเกลียด
-
1:32 - 1:34บางครั้งผมก็รักพ่อกับแม่
-
1:34 - 1:36แต่บางครั้งผมก็เกลียด
-
1:40 - 1:41มันเป็นอย่างนั้น
-
1:43 - 1:46ฉันห่วงเรื่องลูกมีเซ็กซ์ อะไรแบบนั้น
-
1:46 - 1:48เพราะเขาเป็นวัยรุ่น
-
1:49 - 1:52เราต้องคอยดูว่าเขาทำอะไรอยู่
-
1:52 - 1:54(เสียงการ์ตูน)
-
2:00 - 2:04อีกคนนึงคือ โอลิเวอร์
-
2:04 - 2:06อายุ 6 ปี
-
2:07 - 2:09โอลิเวอร์ โอลิเวอร์
-
2:09 - 2:11ลูกรู้ใช่ไหมนี่คือใบคะแนนการกินอาหารของลูก
-
2:12 - 2:13แจ๊ค
-
2:13 - 2:15คนที่สามคือ แจ๊ค
-
2:15 - 2:17อายุ 4 ปี
-
2:18 - 2:19แจ๊ค
-
2:20 - 2:23ลูกกินข้าวกลางวันที่โรงเรียนหรือเปล่า
-
2:23 - 2:25ดีแล้ว ถือว่ามีการปรับปรุง
-
2:27 - 2:29ลูกกินเก่งขึ้นมาก
-
2:29 - 2:31(เสียงการ์ตูน)
-
2:34 - 2:36แม่ แม่ครับ
-
2:36 - 2:38แม่ครับ
-
2:38 - 2:41แม่ลืมให้ดาวอันนี้
-
2:42 - 2:44ลูกกินผักน้อยไป
-
2:45 - 2:48- แต่อาหารมันเปลี่ยนทุกวันครับ
- งั้นก็โอเค -
2:48 - 2:51ลูกกินแครอท ถั่วลันเตา...
-
2:52 - 2:54จำได้ว่าแจ๊คกินด้วยเหมือนกัน ลูกได้กินหรือเปล่า
-
2:54 - 2:55ดีมากลูก
-
3:05 - 3:06ดูคะแนนสิลูก
-
3:07 - 3:10เยี่ยมมาก
-
3:10 - 3:12แม่กับพ่อภูมิใจในตัวลูกมาก
-
3:14 - 3:17แม่ครับ ผมอยากได้อันนั้น
-
3:20 - 3:23ห้องนอนของผมอยู่ชั้นล่าง
-
3:23 - 3:25(ดนตรี)
-
3:26 - 3:28ผมอยากมีพื้นที่ส่วนตัว
-
3:29 - 3:30(ดนตรี)
-
3:33 - 3:35ผมพาเพื่อนมาที่บ้านบ่อยๆ
-
3:36 - 3:39พอมาที เราก็ขลุกอยู่ในห้อง
-
3:40 - 3:41ทำเสียงดังได้ตามใจชอบ
-
3:42 - 3:45แต่มอนิก้า ถึงจะไม่ได้ยิน
-
3:45 - 3:48ก็ลงมาดูเราทุก 5 นาที
-
3:48 - 3:51เขาชอบเข้ามาดูว่าเราเป็นไงบ้าง
-
3:51 - 3:56แล้วก็ให้ผมไปสวนสาธารณะกับเขา และกับน้องๆด้วย
-
3:56 - 4:01ฟิลิกซ์ ลูกเลี้ยงฉัน เบื่อพวกน้องๆง่ายมาก
-
4:01 - 4:04บางทีฉันก็ให้เขาอยู่บ้านคนเดียว
-
4:04 - 4:07แล้วฉันก็พาเด็กๆไปที่สวนสาธารณะ
-
4:07 - 4:09ไม่ก็พาไปหาเพื่อนๆ
-
4:09 - 4:12หรือไม่ก็ไปว่ายน้ำ เล่นสเก็ต หรือไปชายหาดกัน
-
4:13 - 4:18ฉันพยายามหาอะไรให้ฟิลิกซ์ยอมทำด้วยกัน
-
4:19 - 4:21(ดนตรี)
-
4:21 - 4:23แล้วนี่อะไร
-
4:23 - 4:26แม่ครับ อันนั้นเอาไว้เล่นเกมส์
-
4:26 - 4:29- อ๋อ ไว้เล่นกลางวันนี้
- เฮ้... -
4:29 - 4:31- แต่มันหมดไปแล้ว
- เขากินหมดไปแล้ว -
4:31 - 4:33- เฮ้ ผมให้น้องไปบ้างแล้ว
-
4:39 - 4:42มอนิก้าอยากใช้เวลากับครอบครัว
-
4:42 - 4:44เธอก็เลยวางแผนล่องเรือเล่นกันทั้งครอบครัว
-
4:45 - 4:46(ดนตรี)
-
4:46 - 4:49ขึ้นมาข้างบน มากินอาหารเช้ากัน
-
4:49 - 4:51ไม่ว่าฟิลิกซ์จะชอบหรือไม่ก็ตาม
-
4:52 - 4:53ตื่นได้แล้ว
-
4:54 - 4:55เร็วเข้า
-
4:57 - 4:59ดีจัง ผมไม่ได้อยู่ในนั้น
-
5:00 - 5:03(เด็กๆเล่นกัน)
-
5:08 - 5:11(เสียงเคาะ)
-
5:11 - 5:12(เสียงเคาะ)
-
5:12 - 5:14ตื่นได้แล้ว เร็วเข้า
-
5:15 - 5:17ผมไม่อยากแต่งตัวต่อหน้าตากล้อง
-
5:17 - 5:19ลุกได้แล้ว
-
5:20 - 5:23มันดีมากที่ได้ทำอะไรกับครอบครัวข้างนอก
-
5:23 - 5:25มันดีจริงๆ
-
5:25 - 5:27ลูกๆฉันติดคอมพิวเตอร์
-
5:27 - 5:28ไม่เคยอยู่ห่าง
-
5:28 - 5:31คอมพิวเตอร์ทำให้เสียเวลา
-
5:32 - 5:34(ดนตรี)
-
5:42 - 5:46มอนิก้าพยายามให้มีการสื่อสารกับลูกๆตลอดเวลา
-
5:46 - 5:48แต่ยอมรับว่าบางครั้งก็อึดอัดใจ
-
5:48 - 5:51ฉันไม่รู้ว่าที่โรงเรียนมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง
-
5:51 - 5:54โรงเรียนไม่มีล่ามให้ ฉันเลยไม่เข้าใจ
-
5:54 - 5:56มันยากสำหรับฉัน เช่น ตอนวันแข่งรักบี้
-
5:56 - 5:59พ่อแม่คุยอยู่อีกฝั่งนึง
-
5:59 - 6:01เดี๋ยวก็มีสุนทรพจน์
-
6:01 - 6:02เป็นอุปสรรคให้ฉันไม่เข้าใจ
-
6:02 - 6:03บางทีฉันก็ต้องนั่งเฉยๆ
-
6:04 - 6:05(ดนตรี)
-
6:05 - 6:09เธอไม่อยากให้ลูกต้องรู้สึกว่าต้องดูแลรับผิดชอบ
-
6:09 - 6:10ต่อพ่อแม่หูหนวก
-
6:10 - 6:12โอลิเวอร์ ไปเลย
-
6:13 - 6:15ขับได้ไหม
-
6:15 - 6:18มีครั้งนึงที่เราบิน
-
6:18 - 6:21แอร์โฮสเตสเข้ามาหา เพราะเขารู้ว่าเราหูหนวก
-
6:21 - 6:24ถามว่า "คุณเป็นอะไรไหม อยากได้ล่ามหรือเปล่า"
-
6:24 - 6:26พวกเขาดูกระตือรือล้นจะช่วยเกินไป
-
6:26 - 6:29เราเลยบอกว่า "ไม่เป็นไร คุณไม่ต้องช่วยเราหรอก"
-
6:29 - 6:32โอลิเวอร์มองมาที่เรา แล้วรู้สึกว่าเราต้องการความช่วยเหลือ
-
6:32 - 6:34เราเลยต้องย้ำกับลูก "ไม่ลูก"
-
6:34 - 6:36ผมจะขับเอง
-
6:37 - 6:41เดี๋ยวพ่อก็จะว่ายน้ำตามมา
-
6:41 - 6:44- ผมเป็นคนขับ
- ลูกว่าไงนะโอลิเวอร์ -
6:44 - 6:50ผมเป็นคนขับ แล้วพ่อว่ายน้ำ...
-
6:50 - 6:53- ...ตามมา
- ใช่ๆ -
6:55 - 6:58ลูกๆของพ่อแม่หูหนวกมีชื่อเรียกว่า โคด้า (CODA)
-
7:01 - 7:04เด็กโคด้าโตมากับภาษามือ ซึ่งถือว่าเป็นภาษาแรกเกิด
-
7:04 - 7:08บางครั้งต้องได้รับการช่วยเหลือ เมื่อเริ่มเข้าโรงเรียน
-
7:08 - 7:10(ดนตรี)
-
7:19 - 7:20อร่อยจัง
-
7:22 - 7:25มอนิก้ารู้สึกหนักใจ ที่ไม่มีแหล่งข้อมูลให้กับพ่อแม่หูหนวก
-
7:25 - 7:28เธอเลยช่วยจัดแคมป์สำหรับครอบครัวเด็กโคด้าขึ้นมา
-
7:30 - 7:34เหตุผลที่เราก่อตั้งแคมป์ขึ้นมา เพราะเราอยากช่วยพ่อแม่หูหนวก
-
7:35 - 7:37เพราะไม่มีบริการอะไรมาช่วยเหลือ
-
7:37 - 7:39พ่อแม่หูหนวกที่ต้องเลี้ยงลูก
-
7:40 - 7:43พวกเขาก็ไม่รู้ว่า เขาสามารถขอล่าม
-
7:43 - 7:46ในวันประชุมผู้ปกครอง
-
7:47 - 7:49เราสร้างเครือข่ายช่วยเหลือกัน
-
7:49 - 7:53ยังมีพ่อแม่อีกมากที่โดดเดี่ยว
-
7:54 - 7:58มอนิก้าชวนแม่ชาวอเมริกันมาช่วยงานแคมป์
-
7:58 - 7:59(คนในสนามบิน)
-
7:59 - 8:02เธอพาลูกชายวัย 16 ปีมาด้วย
-
8:04 - 8:07มอนิก้าหวังว่า ฟิลิกซ์อาจได้มุมมองดีๆบ้าง
-
8:08 - 8:10- สวัสดีครับ
- สวัสดีค่ะ -
8:12 - 8:14- ยินดีที่ได้รู้จักครับ
- เช่นกันค่ะ -
8:14 - 8:16- สวัสดีค่ะ
- สวัสดีค่ะ -
8:16 - 8:19- การเดินทางเป็นไงบ้างคะ
- ยอดเยี่ยมเลยค่ะ -
8:25 - 8:27ลูกชายฉันใกล้อายุ 15 ปีแล้ว
-
8:27 - 8:29ลูกของคุณเกือบ 16 ปีแล้วใช่ไหมคะ
-
8:29 - 8:31- ใช่คะ
- กำลังวัยรุ่นเลย -
8:31 - 8:34ใช่ วัยนี้เลี้ยงยากมาก มากจริงๆ
-
8:34 - 8:37การสื่อสารนั้นยาก ต้องไว้ใจ
-
8:37 - 8:39แล้วเชื่อในสิ่งที่เขาพูด
-
8:40 - 8:43มันขึ้นอยู่กับฉัน ฉันถูกเลี้ยงมาอย่างนั้น
-
8:45 - 8:48ฉันเน้นเรื่องคุณธรรมและมาตรฐานสูงๆให้กับลูก
-
8:50 - 8:52ลูกฉันเกิดที่อเมริกา
-
8:53 - 8:56ส่วนฉันเกิดที่อินเดีย
-
8:56 - 9:00พอฉันมาอเมริกา ทัศนคติฉันก็เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
-
9:02 - 9:04ฉันอึดอัดเมื่อตอนเป็นวัยรุ่น
-
9:04 - 9:07แต่พอฉันเริ่มเห็นวิธีคนอื่นคุยกับพ่อแม่ ฉันก็เริ่มเข้าใจ
-
9:07 - 9:11ฉันถึงได้รู้ว่า "เหมือนกันเลย"
-
9:11 - 9:13ฉันนึกว่าฉันเป็นแม่ที่แย่
-
9:13 - 9:14ไม่จริง
-
9:15 - 9:16เด็กวัยรุ่นต่างหาก
-
9:17 - 9:19ผมไม่เคยเล่นอันนี้มาก่อน
-
9:19 - 9:21- ลงมาใช่ไหม
- ใช่ -
9:21 - 9:23- ต้องระเบิดมันไหม
- ไม่ต้อง -
9:24 - 9:26แล้วต้องระเบิดตอนไหน
-
9:26 - 9:28โห มันเยี่ยมเลยนะ
-
9:28 - 9:31(เสียงวิดีโอเกมส์)
-
9:31 - 9:32- ผมฆ่ามันแล้วใช่ไหม
- ใช่ -
9:32 - 9:36- มันมาทางนี้แล้ว ต้องทำยังไงต่อ
- ต้องทำอย่างงี้แหละ -
9:37 - 9:39(เสียงปรบมือ)
-
9:40 - 9:43ผมไม่เคยเล่นอันนี้มาก่อน ปกติจะเล่นวี
-
9:43 - 9:45ปกติผมจะชอบออกไปข้างนอกมากกว่า
-
9:46 - 9:48ตอนฉันวัยรุ่น ทุกอย่างมันต่างออกไปเลย
-
9:48 - 9:52เราต้องทำการบ้าน ต้องเล่นกีฬา อะไรแบบนั้น
-
9:52 - 9:56วัยรุ่นสมัยนี้ไม่สนใจเลย ไม่ออกไปข้างนอก ไม่ยุ่งกับอะไร
-
9:56 - 9:59ฉันต้องบังคับเด็กๆให้ทำการบ้านตลอด
-
9:59 - 10:00คุณต้องเข้มงวดเลยล่ะ
-
10:00 - 10:03สมัยฉันมันต่างออกไป ตอนนี้เด็กๆสนใจแต่
-
10:03 - 10:05ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น
-
10:05 - 10:07ชีวิตทั้งวันอยู่แต่โลกออนไลน์
-
10:07 - 10:09มีเพื่อนเยอะแยะในเฟซบุ๊ค
-
10:09 - 10:11ฉันไม่รู้ว่าใครเป็นใคร เพราะไม่มีใครมาที่บ้าน
-
10:11 - 10:13เป็นเรื่องใหม่มากๆ
-
10:13 - 10:16บางครั้งก็กังวลใจว่าเขาคุยกับใคร
-
10:16 - 10:19กับลูกฉันก็เหมือนกัน
-
10:19 - 10:24แต่ฉันจะบอกกับเขาว่า...
ฉันเป็นแม่ -
10:25 - 10:29เธออาศัยบ้านของฉัน
-
10:29 - 10:31เธอต้องทำตามกฎ
-
10:32 - 10:36หากเธออายุ 18 แล้วอยู่ตัวคนเดียว อย่างงั้นยังไงก็ได้
-
10:36 - 10:39แต่ที่บ้านหลังนี้ เธอต้องทำตาม
-
10:40 - 10:43(เสียงวิดีโอ)
-
10:46 - 10:49มอนิก้าหวังว่าเด็กๆคงจะสนิทกัน
-
10:49 - 10:51อ๋อ ครับ
-
10:51 - 10:54เราใช้คำว่าโคด้าที่นิวซีแลนด์
-
10:54 - 10:56แต่ที่นี่ไม่ค่อยมีหลักสูตรอบรม
-
10:57 - 11:01คุณนำเสนออะไรง่ายๆก็ได้
-
11:02 - 11:05เพื่อให้เด็กๆมามีส่วนร่วม
-
11:05 - 11:07และทำงานเป็นกลุ่ม
-
11:07 - 11:08โอเคครับ
-
11:08 - 11:12แผนสามารถปรับเปลี่ยนได้
-
11:12 - 11:14- ...ดูตามสถานการณ์
- ดีครับ -
11:14 - 11:18เพราะว่าคุณมาจากอเมริกา
และภูมิใจที่เป็นเด็กโคด้า -
11:18 - 11:21น่าจะเป็นเรื่องแปลกใหม่สำหรับเด็กๆที่นี่
- ครับ -
11:21 - 11:24(ดนตรี)
-
11:28 - 11:30มากกว่า 50 ครอบครัวที่เข้าร่วมแคมป์
-
11:30 - 11:33ที่พอร์ทฮิลส์ ใกล้เมืองไครสต์เชิร์ช
-
11:36 - 11:39พ่อแม่และเด็กๆเหล่านี้แทบไม่เคย
-
11:39 - 11:41เจอครอบครัวอื่นๆที่มีปัญหาคล้ายกัน
-
11:42 - 11:45ฉันอยากให้ทุกคนลุกขึ้น
-
11:45 - 11:48ยืนเป็นวงกลม
-
11:49 - 11:52แล้วทำความรู้จักกัน
-
11:52 - 11:54กับคนที่อยู่ข้างๆ...
-
11:57 - 11:59สวัสดีค่ะ ฉันชื่อแคลร์
-
12:01 - 12:03ฉันเป็นเด็กโคด้า
-
12:04 - 12:06สวัสดีครับ ผมชื่อดเวน
-
12:07 - 12:11มาจากโอ๊คแลนด์
-
12:13 - 12:16สวัสดีค่ะ ฉันชื่อคาวิต้า
-
12:16 - 12:18มาจากอเมริกา แคลิฟอร์เนีย
-
12:19 - 12:22ขอโทษค่ะ ขอใช้ล่ามมือของนิวซีแลนด์ด้วยค่ะ
-
12:22 - 12:25คาวิต้าใช้ภาษามือแบบอเมริกา
-
12:25 - 12:28จึงต้องแปลเป็นภาษามือของนิวซีแลนด์
-
12:31 - 12:34ขอโทษค่ะ นี่เป็นภาษามืออเมริกัน สำหรับคำว่าแคลิฟอร์เนีย
-
12:37 - 12:40มอนิก้าเป็นหัวหน้ากลุ่มแคมป์
-
12:41 - 12:44ฉันดูแลเรื่องการเงินและที่พัก
-
12:44 - 12:47และคอยคุมให้กิจกรรมอยู่ในเวลา
-
12:47 - 12:50ระวังอย่ามาทานอาหารเช้าสาย
-
12:50 - 12:53ฉันไปตามกำหนดการค่ะ
-
12:54 - 12:57(ดนตรี)
-
12:58 - 13:01แต่ฟิลิกซ์ไม่ค่อยสนุก
-
13:05 - 13:08พวกเด็กๆนอนเตียงไหนกัน
-
13:08 - 13:11นอนเตียงนี้นะแจ๊ค
-
13:14 - 13:15(หอม)
-
13:18 - 13:22เจอกันพรุ่งนี้นะ บ๊ายบาย
-
13:26 - 13:29(ดนตรี)
-
13:32 - 13:35เช้าวันรุ่่งขี้น เด็กวัยรุ่นแยกไปทำกิจกรรมร่วมกัน
-
13:38 - 13:40ฟิลิกซ์ยังไม่สนใจเท่าไร
-
13:40 - 13:44กิจกรรมแรกคือ "ศิลปะบำบัด"
-
13:45 - 13:48ผมไม่รู้คนอื่นเป็นไง
-
13:48 - 13:50บางคนก็จริงจัง
-
13:50 - 13:53แค่เอาความคิดใส่ลงกระดาษ
-
13:53 - 13:55แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจเท่าไร
-
14:00 - 14:03มอนิก้าเหนื่อย แต่ทุกอย่างเป็นไปตามแผน
-
14:05 - 14:06ดีจริงๆ
-
14:06 - 14:09ตอนแรก มีพ่อแม่หลายคนไม่แน่ใจว่ามีอะไรบ้าง
-
14:09 - 14:12แต่ดีมากที่ได้เจอหลายครอบครัว
-
14:12 - 14:15โดยเฉพาะเด็กวัยรุ่น ที่เข้ากันได้ดี
-
14:16 - 14:18งานออกมาดีมาก
-
14:18 - 14:22พอเห็นทุกคนเข้ากันได้ ก็ยิ่งดี
-
14:23 - 14:26พวกผู้ใหญ่แบ่งปันประสบการณ์การเลี้ยงลูก
-
14:27 - 14:31สำคัญมาก คุณควรอ่านหนังสือกับลูก
-
14:31 - 14:35ไม่ว่าจะเป็นเรื่องทำอาหาร หรืออะไร
-
14:35 - 14:36มันสำคัญหมด
-
14:36 - 14:39ผมอยากได้ความคิดเห็นของคุณ
-
14:39 - 14:41ว่าคุณคิดอย่างไร
-
14:41 - 14:44ผมจะรวมไว้ในงานนี้
-
14:45 - 14:46ผมจะเขียนลงไป
-
14:46 - 14:48แล้วจะส่งไปหารัฐมนตรี
-
14:48 - 14:50แล้วเราจะลองทำอะไรบางอย่าง
-
14:51 - 14:54ผมยังไม่รู้ว่าเราจะได้อะไรกลับมาบ้าง
-
14:54 - 14:56แต่เราจะพยายาม
-
14:59 - 15:02ฉันชื่อโจซานนา มาจากออสเตรเลีย
-
15:02 - 15:05ฉันเห็นด้วยว่าการอ่านนั้นสำคัญ
-
15:06 - 15:08ฉันโตมากับพ่อแม่หูหนวก
-
15:08 - 15:10ตอนฉันเด็กๆ ฉันอ่านมาก
-
15:10 - 15:14ตอนนี้ฉันรักการอ่านมาก
-
15:14 - 15:17ตอนเรียนมัธยม พอฉันเรียนจบ
-
15:17 - 15:19ฉันทำคะแนนดีที่โรงเรียน
-
15:19 - 15:21ฉันได้ที่หนึ่ง
-
15:21 - 15:23ทั้งๆที่ฉันหูหนวก
-
15:23 - 15:28ฉันอยากบอกว่า คุณควรสร้่างความผูกพันกับลูกๆ
-
15:28 - 15:33ทำการบ้านด้วยกัน และสื่อสารกับลูกๆบ่อยๆ
-
15:33 - 15:35มันเยี่ยมไปเลย
-
15:35 - 15:38ฉันผูกพันกับพ่อแม่มาก
-
15:38 - 15:40เราสื่อสารกันได้ดี
-
15:40 - 15:42เราคุยเรื่องการบ้านและทุกอย่าง
-
15:42 - 15:45น่าตื่นเต้นมากๆ
-
15:45 - 15:47พ่อแม่ช่วยฉันมาก
-
15:47 - 15:49ฉันจึงประสบความสำเร็จ
-
15:50 - 15:53ฉันเชื่อว่าคุณก็ทำได้
-
15:56 - 15:58ครูนัดฉันไปพบ ฉันก็ไปโรงเรียน
-
15:58 - 16:00กังวลว่าลูกสาวฉันมีปัญหาหรือเปล่า
-
16:04 - 16:06พอมาถึง ครูบอกว่า
-
16:06 - 16:08"ลูกสาวของคุณพูดไม่ชัดนะ"
-
16:10 - 16:12"เธออ่านออกเสียงผิด"
-
16:14 - 16:16ครูก็ลืมไปว่าฉันหูหนวก
-
16:17 - 16:19เธอบอกกับฉันว่า "คุณไม่สอนลูกเลย"
-
16:19 - 16:21"ว่าควรพูดให้ถูกอย่างไร"
-
16:21 - 16:23ฉันมองหน้าครู "อืม ค่ะ"
-
16:24 - 16:27สิ่งที่ฉันทำคือ คิดบวก
-
16:28 - 16:30ฉันไม่ให้ครูมาทำให้ฉันรู้สึกแย่
-
16:30 - 16:32ฉันบอกว่า "ขอบคุณที่บอกค่ะ"
-
16:32 - 16:34"ครูก็รู้ว่าฉันหูหนวก ฉันไม่ได้ยิน"
-
16:35 - 16:37"ฉันรู้ว่าลูกฉันพูดไม่ชัด"
-
16:37 - 16:39"ทำไมครูไม่ช่วยล่ะคะ"
-
16:39 - 16:41"สอนให้ลูกฉันพูดชัดขึ้น"
-
16:41 - 16:45ครูมองหน้าฉัน แล้วพูด "ให้สอนเหรอ โอ้"
-
16:46 - 16:49ครูก็มองในแง่ดีขึ้น
-
16:49 - 16:51คุณควรคาดหวังให้ครูคนอื่นทำแบบนี้เช่นกัน
-
16:51 - 16:53คุณไม่ได้ผิดอะไร
-
16:55 - 16:57ตอนนี้ลูกสาวคนสวยของฉัน
-
16:57 - 16:59พูดเก่งมาก ลูกชายฉันก็เช่นเดียวกัน
-
17:01 - 17:03ฉันขอมอบข้อคิดนี้ให้คุณ
-
17:03 - 17:06ขอให้คุยกับครูว่าคุณอยากให้เขาทำอะไรให้
-
17:07 - 17:08นะคะ
-
17:09 - 17:10(ดนตรี)
-
17:13 - 17:15(ดนตรี)
-
17:18 - 17:22พอเวลาผ่านไป ฟิลิกซ์เริ่มเข้ากลุ่ม
-
17:24 - 17:26คาดเข็มขัดนิรภัยด้วย
-
17:28 - 17:29โอ้โห
-
17:41 - 17:43(ที่ห้องประชุม)
-
17:44 - 17:46แซ็กกำลังสอนกลุ่มเด็กเล็ก
-
17:46 - 17:48ผมอยากจะเล่าเรื่องหนึ่งให้ฟัง
-
17:49 - 17:51ผมโตที่อเมริกา
-
17:51 - 17:54ผมกับพี่สาวนอนห้องเดียวกันมาตลอด
-
17:55 - 17:58ตอนเราเด็กๆ เวลานอนของเราคือสามทุ่ม
-
17:59 - 18:02พ่อจะเดินเข้ามาดู
-
18:02 - 18:05ว่าปิดทีวีแล้ว
-
18:05 - 18:09เสร็จแล้วก็ออกไป
-
18:09 - 18:12ผมได้ยินเสียงพ่อเดินไปห้องโถง
-
18:12 - 18:14แล้วก็เข้าห้องไป
-
18:14 - 18:17ผมกับพี่สาวก็เลยเปิดทีวี
-
18:18 - 18:19แล้วก็ดูทีวีกัน
-
18:19 - 18:22เปิดจนเสียงดังมาก
-
18:22 - 18:26มีคืนนึงที่พ่อรู้สึกแปลกๆ
-
18:26 - 18:30เขาเลยเข้ามาที่ห้อง "ทำไมทีวียังเปิดอยู่"
-
18:30 - 18:32เราเลยแกล้งหลับ
-
18:32 - 18:34เพราะเราได้ยินว่าพ่อกำลังเดินมา
-
18:34 - 18:37นี่คือข้อดีของเด็กโคด้า
-
18:38 - 18:41พ่อแม่เราหูหนวก เขาไม่ได้ยิน
-
18:41 - 18:42มันเลยเป็นเรื่องเจ๋ง
-
18:42 - 18:45ถึงพ่อแม่หูหนวก ก็ไม่เป็นไร
-
18:45 - 18:49เพราะเราเป็นครอบครัวเดียวกัน
-
18:50 - 18:52อันนั้นสำคัญ
-
18:52 - 18:54เป็นเด็กโคด้าที่มีความผูกพันกับครอบครัว
-
18:54 - 18:57เด็กโคด้ามักถูกเข้าใจผิด
-
18:57 - 18:59ว่าชอบทำเสียงดัง
-
19:02 - 19:06คนไม่ค่อยรู้ว่าภาษามือ
เป็นภาษาที่ต้องแสดงออกมาก -
19:07 - 19:09คุณชอบอะไรบ้างที่มีพ่อแม่หูหนวก
-
19:09 - 19:15ผมปิดประตูเสียงดัง แม่ก็ไม่รู้สึก
-
19:15 - 19:17ผมชอบทำเสียงดัง
-
19:17 - 19:23ผมชอบตะโกนเสียงดังจนแม่ตกใจ
-
19:23 - 19:25โคด้าจะเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตคุณตลอดไป
-
19:25 - 19:27ไม่ใช่เฉพาะในแคมป์
-
19:28 - 19:30ตลอด 24 ชั่วโมงเลยล่ะ
-
19:30 - 19:33ผมจึงอยากให้จำสิ่งดีๆ
-
19:33 - 19:35คิดบวกกับการเป็นเด็กโคด้า
-
19:35 - 19:37(ปรบมือ)
-
19:37 - 19:40(ดนตรี)
-
19:41 - 19:44ช่วงอาหารกลางวัน ทุกคนเริ่มทำความรู้จักกัน
-
19:49 - 19:52มอนิก้าพยายามให้มีการสนทนา
-
20:04 - 20:07ในที่สุดทุกคนก็เริ่มสนิทกัน
เด็กวัยรุ่นเริ่มรู้ว่า -
20:07 - 20:09พวกเขามีอะไรคล้ายกัน
-
20:09 - 20:11พวกคุณอยู่ในสองโลก
-
20:12 - 20:14คุณมีเพื่อนที่โรงเรียนและครู
-
20:14 - 20:18นั่นก็เหมือนเป็นครอบครัวขยาย
-
20:18 - 20:20แล้วคุณก็มีอีกโลกที่บ้าน
-
20:20 - 20:22บางครั้งมันก็...
-
20:22 - 20:25ตอนฉันคุยกับแม่ที่บ้าน เพื่อนบางคน
-
20:25 - 20:27มองเหมือนฉันเป็นคนประหลาด
-
20:27 - 20:29ทำไมต้องใช้มือคุยกับแม่ด้วย
-
20:29 - 20:31เพื่อนนึกว่าฉันแค่คุยกับแม่ก็ได้
-
20:31 - 20:33อย่างกับแม่จะเข้าใจ
-
20:33 - 20:34ฉันต้องคุยด้วยมือ
-
20:35 - 20:37ที่แปลกเพราะ
-
20:37 - 20:39มันเป็นเรื่องจริง
-
20:40 - 20:41แล้วก็แปลก
-
20:42 - 20:44ตอนนี้ฟิลิกซ์ก็เปิดใจ
-
20:44 - 20:46ตอนผมอยู่ที่โรงเรียน
-
20:46 - 20:48พอทุกคนรู้ว่าพ่อแม่หูหนวก
-
20:48 - 20:50พวกเขาก็สนใจ
-
20:50 - 20:51เขาก็อยากรู้ภาษามือด้วย
-
20:51 - 20:55แต่อยากรู้คำด่ามากกว่า
-
20:55 - 20:56(หัวเราะ)
-
20:56 - 20:59หลายคนเข้ามาถาม เพราะอยากเรียนภาษามือ
-
20:59 - 21:01ผมก็เลยสอน
-
21:01 - 21:03แล้วเขาก็ล้อเลียน
-
21:03 - 21:05หลายครั้งก็...
-
21:06 - 21:09มาใช้คำหยาบกับผม
-
21:09 - 21:11เป็นภาษาอังกฤษ ไม่ใช่ภาษามือ
-
21:11 - 21:15เขาไม่ได้อยากรู้
เขาแค่อยากแกล้ง -
21:18 - 21:20เพราเขาไม่เข้าใจ
เขา... -
21:20 - 21:24เขาไม่รู้ว่ามันเป็นอย่างไรที่มีพ่อแม่หูหนวก
-
21:24 - 21:26มันเป็นแบบนี้
-
21:26 - 21:29พวกเขาไม่มีทางเข้าใจเรา และเราก็ไม่มีวันเข้าใจเขา
-
21:29 - 21:32แบบนั้นแหละ พวกเขาแค่ไม่รู้
-
21:32 - 21:36เขาสิเสียเปรียบ ไม่ใช่คุณ พวกเขาพลาดเอง
-
21:37 - 21:41เขาไม่มีทางได้เรียนรู้ภาษามือแบบที่คุณรู้
-
21:42 - 21:45เด็กโคด้า คือการที่คุณเป็นสะพาน
-
21:46 - 21:48อย่างที่โจชัวพูดก่อนหน้านี้
-
21:48 - 21:51คุณต้องคิด
จากมุมมองของคุณ -
21:51 - 21:54จะทำอย่างไรจึงจะเปลี่ยนความคิดพวกเขาได้
-
21:54 - 21:56ตอนที่เพื่อนๆมาที่บ้าน
-
21:56 - 21:59พวกเขาอยากรู้คำว่า "ขอบคุณ" "ได้โปรด"
-
22:01 - 22:04เขาอยากรู้ภาษามือจริงๆ
-
22:04 - 22:07ผมไม่เคยเจอเรื่องเลวร้าย
-
22:08 - 22:10ตอนที่สอบภาษาอังกฤษ
-
22:10 - 22:13มีช่องนึงถามว่าคุณใช้ภาษาอะไรที่บ้าน
-
22:13 - 22:15ผมเขียนว่า "อื่นๆ"
-
22:15 - 22:16แทนที่จะเขียนว่าภาษาอังกฤษ
-
22:17 - 22:21เราเลียนแบบการใช้ภาษาตั้งแต่เราเกิด
-
22:21 - 22:23ใครสอนเราพูด
-
22:25 - 22:28พ่อกับแม่
แล้วเราเรียนรู้ได้อย่างไร -
22:28 - 22:30เราเลียนแบบเวลาเขาคุย
-
22:30 - 22:33ฉันยังใช้ภาษามือแบบเดียวที่แม่ฉันทำ
-
22:34 - 22:35ฉันอายุ 54 แล้วนะ
-
22:36 - 22:38ฉันก็ยังเป็นเด็กโคด้า
-
22:38 - 22:40เลือดโคด้าของฉันก็ยังเข้มข้น
-
22:41 - 22:45เพราะฉันภูมิใจในตัวพ่อและแม่
-
22:45 - 22:46พวกเขาสอนฉันมามาก
-
22:47 - 22:49สำคัญมากที่คุณควรจำสิ่งเหล่านี้
-
22:49 - 22:53สิ่งไหนที่เราควรเน้นในชีวิต
-
22:54 - 22:58พวกเราเหมือนกันในแง่ที่
สังคมปฎิบัติกับพ่อแม่เราอย่างไร -
23:00 - 23:02พวกเขาไม่รู้จริงๆ
-
23:02 - 23:04ว่าหูหนวกเป็นอย่างไร
-
23:04 - 23:07การเป็นเด็กโคด้า
-
23:07 - 23:09ภาระที่แบกรับที่เป็นเด็กโคด้า
-
23:09 - 23:12ฉันไม่เคยคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ฉันชอบที่สุด
-
23:13 - 23:16ฉันเคยคิดว่า "เอาล่ะฉันจะเดินออกจากกลุ่ม"
-
23:16 - 23:17"ไปทำกิจกรรม"
-
23:17 - 23:19มันดีจริงๆ
-
23:22 - 23:24ผมได้เพื่อนใหม่หลายคน
-
23:24 - 23:25ที่ไม่เคยเจอกันมาก่อน
-
23:25 - 23:27ผมจะติดต่อกับพวกเขาต่อไป
-
23:28 - 23:31ทำให้ผมได้คิดว่าคนอื่นๆ
-
23:31 - 23:34มีปัญหากับการที่มีพ่อแม่หูหนวก
-
23:34 - 23:36เพราะผมไม่เคยโดนรังแก
-
23:36 - 23:39หรือถูกล้อว่ามีพ่อแม่หูหนวก แต่...
-
23:39 - 23:41มีเด็กบางคนที่นี่มีปัญหาแบบนั้น
-
23:41 - 23:43ทำให้ผมตกใจ
-
23:44 - 23:47ไม่ว่าคุณจะอยู่ที่ไหน
อยู่กับใคร -
23:47 - 23:51คนที่เข้าใจคุณ
-
23:51 - 23:53ก็คือคนในห้องนี้
-
23:53 - 23:57ผมไม่ชอบที่แม่เลี้ยงชวนผมให้มาพูด
-
23:58 - 24:02แต่หลังจากวันนี้ ผมเจ็บใจว่าน่าจะได้ออกไปพูด
-
24:02 - 24:04ผมจะได้เล่าเรื่องของผม
-
24:04 - 24:06แต่ผมจะทำปีหน้า
-
24:07 - 24:10- (ไม่ว่าเราจะไปไหน)
- (เด็ก) (ไม่ว่าเราจะไปไหน) -
24:10 - 24:14- (ใครๆก็อยากรู้)
- (ใครๆก็อยากรู้) -
24:14 - 24:18- (เราคือเด็กโคด้า)
- (เราคือเด็กโคด้า) -
24:18 - 24:22- (เด็กโคด้าที่สุดยอด)
- (เด็กโคด้าที่สุดยอด) -
24:22 - 24:25(ดนตรี)
- Title:
- พ่อแม่หูหนวกของฉัน
- Description:
-
more » « less
ฟังเสียงจากใจของเด็กที่มีพ่อแม่หูหนวก มาลองดูโลกของครอบครัวที่มีพ่อแม่หูหนวกแต่ลูกปกติ (เด็กโคด้า CODA) ประสบการณ์ของเด็กโคด้าที่มีความคล้ายคลึงกัน ครอบครัวพ่อแม่หูหนวกมาพบกันที่แคมป์ เพื่อมาแบ่งปันประสบการณ์กับคนอื่นๆ
- Video Language:
- English
- Duration:
- 24:41
|
Suphuksa Trentin edited Thai subtitles for My Deaf Parents | |
|
|
Suphuksa Trentin edited Thai subtitles for My Deaf Parents |