मी माझी दृष्टी गमावली आणि महाशक्ती शोधली

जादूची पोर्टल, हॉगवॉर्टसची पत्रे, गँडलफबरोबरची साहसे — मारिया स्टॉकलरने तिच्या दृष्टीस असलेल्या साहित्यिक कल्पनांपैकी ही काही आहेत. तथापि, वयाच्या १३ व्या वर्षी, धक्कादायक घटनांमुळे तिची दृष्टी कमी झाली, त्यानंतर मारियाला तिच्या स्वप्नांची दुनिया तशाच प्रकारे पाहता आली नाही. या प्रेरित करणाऱ्या संभाषणामध्ये, मारियाने आपले एक ज्ञानेंद्रय गमावल्यामुळे तिला नवीन महाशक्ती मिळविण्यास कशी मदत झाली हे सामायिक केले आहे; पाहणे आणि अवलोकन करणे यात फरक आहे...मला असे वाटते कि मी आता पूर्वीपेक्षा चांगले अवलोकन करू शकते.

तुम्हाला माहिती आहे का जेव्हा तुम्ही
मुलीला विचारता तिचे भविष्य कसे असेल

आणि ती उत्तर देते कि तिला महाशक्ती हव्यात
किंवा तिला खूप मोठे व्हावेसे वाटते.

जर तुम्ही माझ्यातील लहान मुलीला विचारलं
१६ व्या वर्षी माझे आयुष्य कसे असेल?

माझे कदाचित उत्तर असेल
मी माझ्या वडिलांपेक्षा उंच होईन

माझे खूप मित्र असतील,
शहरात एकटी फिरू शकेन.

मी पूर्णपणे स्वावलंबी असेन आणि
माझे लांबच लांब केस असतील.

माझ्याकडे नेहमीच अनेक कल्पना असायच्या
आणि मला वाचनाची आवड होती.

अक्षरांना चित्रांमध्ये आणि आवाजामध्ये
अनुवादित करणे,

जरी सर्व काही अगदी शांत असेल,

लहानग्यांना, माणसांना, सामान्यांना विशेष
होण्यासाठी काही मार्ग आहे का.

या सर्व गोष्टींनी मला विश्वास ठेवण्यास
भाग पाडतात की

भौतिक जगतच काही एकमात्र अस्तित्वात
आहे असे नाही आणि जादूही अस्तित्त्वात आहे.

एका विशिष्ट वयानंतर, मला काळे दिसण्यास
सुरुवात झाली,

परिघीय क्षेत्रांजवळ माझी दृष्टी अंधकारमय
होऊ लागली,

संपूर्ण काळोख होईपर्यंत आणि
मी काकुवत होऊ लागले.

पण माझी कल्पनाशक्ती खूप शोधक होती,

मला वाटायचं कि जे माझ्याबरोबर घडत होते ते
काहीतरी जादूई होते.

किंवा मला विश्वाकडून गुप्त माहिती मिळत
होती

ला नेहमीच खास व्हायचं होतं

पण मी मोठा होत असताना,जादुई दुनिया
माझ्यापासून दिवसेंदिवस दूर जात होते

या वस्तुस्तिथीला मला सामोरे जावे लागले.

मी माझ्या घरातील कपाटामध्ये जायचे

आणि मला वाटायचे जर मी जर मागच्या
फळीला विसरू शकले तर,

तिचे विभाजन होईल आणि मी नारणीया मध्ये
जाण्यास सफल होईन.

पण ८ व्या वर्षी मला जादूचे कपाट मिळाले
नाही,

आणि ११व्या वर्षी मला माझे होगावर्ड चे पत्र
मिळाले नाही.

आणि १२व्या वर्षी सैतानाने मला सांगितले
नाही की मी यक्ष होते.

माझी शेवटची आशा अशी होती की गॅंडल्फ वया-
च्या ५०व्या वर्षी साहसी सफारीला घेऊन जाईल.

परंतु, या दरम्यान, वयाच्या 13 व्या
वर्षापर्यंत,

मी अचानक कोणीतरी खास झाले,

जरी ते मी ज्या मार्गाने मी ते मागितले
होते तसे खरंच नसले तरी

वास्तविक विश्व मला गुप्त माहिती
देत नव्हते,

पण ते मला ब्लॅक होलमध्ये ओढत होते.

२३ सप्टेंबर २०१५ च्या सकाळी ७:३५ पर्यंत,

नेहमीप्रमाणे मला माझ्या जुन्या शाळेसाठी
उशीर झाला.

कारण नेहमीप्रमाणे सिटी बसने माझ्या घरी
येण्यासाठी जास्त वेळ घेतला.

मी वर्गात प्रवेश केला आणि पडले.

वर्गाच्या मध्यभागी, सर्वांसमोर

मला जमिनीवर पडलेले माझे दप्तर
देखील दिसत न्हवते.

मी माझ्या जागेवर बसले आणि मला समजले
की मला फळ्यावरील अक्षरे दिसू शकत न्हवती.

मी वाचू शकत न्हवते.

म्हणून मी माझ्या आईला दुरध्वनी केला आणि
चष्मा असणे किती छान असू शकेल

याचा विचार करत त्यादिवशी नंतर मी
दवाखान्यात गेले,

पण ते मला मिळाले नाहीत. त्यादिवशी मला
दवाखानाही सोडता आला नाही.

मला हायड्रोसेफलस आहे निदान झाले,

हा काही सर्जनशील शब्द नाही याचा अर्थ
तुमच्या मेंदूत खूप द्रव आहे,

आणि मी तुम्हाला एक उलघडा सांगेन,

माझ्या बाबतीत, माझ्या डोक्याच्या
पायथ्याशी, पहिल्या आणि तिसर्या

वेंट्रिकल दरम्यान रस्त्यात ग्लिओमा

तयार झाला असल्यामुळे असे झाले.

हे माझ्या मेंदूमध्ये
द्रवाला वाहून देत नाही.

आत येऊ शकते आणि बाहेर पडू शकत नाही.

जे माझे इंट्राक्रॅनियल
दबाव खूप जास्त करायचे.

आणि ते माझ्या पर्यायी शिरांना हानी
पोहचायचे.

परंतु डॉक्टरांना हे लक्षात आले नाही.

मी एक शस्त्रक्रिया केली, नंतर दुसरी,
मग आणखी एक आणि आणखी एक .

मी एक चक्रात होते,असं कालचक्र कि ज्यामध्ये
मी आणि माझे पालक उठण्यास सुरवात करायचो,

आयुष्य आम्हाला फाटकारायचे आणि आम्ही
पडायचो,

आणि पुन्हा आणि पुन्हा.

माझ्या जगात उलटापालट झाली आणि
परिस्थितीमुळे आम्ही सर्व स्तिथबध्द होतो.

माझ्या जादूच्या अविचारी जागा पारंपरिक आणि
अस्तित्वाच्या ठोकळ्यांनी घेतली,

ते माझ्या गँडलफवरीळ माझ्या आहे इतकेच
अविचारी होते.

समस्या अशी होती की डॉक्टरांना वाटलेत्याला
ठाऊक होते माझ्याबरोबर काय चूकीचे झाले आहे.

पण माझी अडचण पूर्णपणे भिन्न गोष्टीमुळे
झाली होती,

खूप सारे द्रव वाहून गेल्यामुळे

त्यांनी माझ्या समस्येचे रूपांतर उच्च
इंट्राक्रॅनियल दबाव पासून

अत्यंत कमी दबावामध्ये केले.

या प्रक्रियेमध्ये ८ महिन्यांत, माझ्यावर ४
शस्त्रक्रिया झाल्या

आणि इतर ३ या डॉक्टरनीं घातलेला गोंधळाचे
निराकरण करण्याचा प्रयत्न करन्यासाठी.

पण नुकसान झाले होते.

मग मी शेवटी शाळेत परत येऊ शकलो,

पण मी आता पहिल्यासारखी नव्हते.

सामान्य लोकांसाठी आयुष्य चालू होते आणि
मी बरेच उत्कृष्ठ कार्यक्रम गमावले

आणि किशोरवयीन संकटे जी प्रामाणिकपणे
सांगायचे तर चुकवली नसती.

मी मुळात एक वर्ष झोपून घालवले,

कारण माझ्याकडून साहित्य काढून
घेतले गेले होते.

हा दुसर्या वास्तवामध्ये बुडण्याचा एकमेव
मार्ग होता

जे त्या क्षणी मला सर्वात गरजेचे होते.
पण हा, मी आज येथे आहे.

असे एक वाक्य आहे ज्याचा अर्थ असा होतो: मी
एका खड्यात पडलो, मोठी म्हणून बाहेर आलो.

खरोखर मला तसाच काहीस वाटतंय,

कारण प्रत्येक वेळी तुमच्या सोबत काहीतरी
कठीण होते, तेव्हा एक शक्ती असते,

जरी ती लक्षात येण्यासारखी नसली तरीही,

ती तुम्हाला परत सावरते,

आणि यावेळी तुम्ही अधिक शहाणे व्हाल.

मी एकाग्र होऊ शकते आणि आता एका
गोष्टीवर अधिक लक्ष केंद्रित करू शकते.

आणि हा खाणे, हे पूर्णपणे
वेगळा अनुभव आहे.

मी प्रत्येक वेळी “बोलिनहो दे चुवा” खाते,

रैनड्रॉप केक

मी ताबडतोब एका चांगल्या आणि सुरक्षित
स्थानी पोहचते जिथे साखरेचे आणि दालचिनीचे

ढग असतात.

आणि जेव्हा मी संगीत ऐकते किंवा वाजवते
तेव्हा

मी माझ्या जीवनात ज्या अडचणींना सामोरे
गेले त्यापासून सुटण्याचा हा एक मार्ग आहे.

आणि आता मला बॉब डायलनचे पूर्ण बोल आठवतात,

जे खूप वेडापणा आहे.

माझी कल्पना नेहमीपेक्षा तीव्र झाली आहे

कारण आता मी तिला सर्वात महत्त्वाच्या
इंद्रिय म्हणून वापरते.

तीच आहे जी मला पूर्णपणे नवीन जग बनविण्याची
परवानगी देते

त्याच्या आधारे आणि बाकीच्या
ज्ञानेंद्रियांच्या आधारे मी पाहते,

मला माझी कल्पनाशक्ती, सर्जनशील आणि तार्किक
साधने म्हणून वापरावी लागते

या वास्तवात टिकून रहाण्यासाठी जे दृश्यावर
खूप अवलंबून आहे.

आणि मी हे करू शकते कारण पाहणे आणि
अवलोकन यात फरक आहे

जसे ऐकणे आणि श्रवण करणे यांच्यात आहे.

अवलोकन आणि श्रवण करणे याचे इंद्रियांच्या
अचूक क्षमतेशी काहीही संबंध नाही.

पण त्यांचा संबंध संवेदनशीलतेशी आहे,

इतरांसह गोष्टी समजून घेणे आणि सहानुभूती
असणे,

यासाठी मला वाटते की मी आता आधीपेक्षा अधिक
चांगले पाहू शकेन.

उदाहरणार्थ, मी पाहू शकते की आपण
लक्ष देत आहात.

ग्रीक पौराणिक कथांमध्ये, सर्वात प्रसिद्ध
सिद्धपुरुष, टायर्सियास, आंधळा होता,

कारण तो देखाव्याच्या आणि दृष्य जगाच्या
सापळ्यात अडकला नव्हता, तुम्ही पाहता?

मी निश्चितपणे १६ वर्षांची व्यक्ती नाही
मला वाटलं मी होईल,

आणि जसे मला वाटायचे तसे
माझ्याकडे जीवन नाही,

पण जर तुम्ही मला विचारले, मला वेळेत
मागे जावेसे

आणि आणि हे सर्व होण्यापासून रोखावेसे
वाटते का,

मी खूप शिकलो की मी आज जे काही आहे
ते गमावू इच्छित नाही, तर उत्तर आहे नाही.

धन्यवाद.