Sevdiğiniz işi nasıl bulursunuz?

Scott Dinsmore, işini bıraktıktan ve bu yüzden sefil duruma düştükten sonra, dört yılını eğlenceli ve anlamlı bir işin nasıl bulunacağını merak ederek geçirmiş. Bu yalın konuşmada, kendiniz için önemli olan şeyi bulmak ve onu yapmaya başlamakla ilgili öğrendiklerini aktarıyor..

Ne büyük onur. Bunun
nasıl hissettireceğini hep merak etmiştim.

8 yıl önce , hayatımın
en kötü kariyer tavsiyesini aldım.

Bir arkadaşım bana

"Şu an yaptığın işi ne kadar sevdiğini
önemseme

çünkü olay özgeçmişini oluşturmak" dedi.

Ve bir süreliğine İspanya'daki yaşantımdan
geri dönüp,

Fortune 500'de olan bir şirkete girdim
ve dedim ki "Bu harika olacak,

Dünyayı etkileyecek bir şey yapacağım"

Aklımda hep bu düşünceler vardı.
2 aylık bir süre içinde,

gördüm ki her sabah 10'da
şöyle tuhaf bir isteğim oluyordu.

Kafamı bilgisayarımın ekranına
vurmak istiyordum.

Hiç böyle bir şey hissettiniz mi
bilmem.

Bundan kısa bir süre sonra gördüm ki
bizim sektördeki tüm rakipler

yaptığım işi çoktan otomasyona
bağlamışlardı.

Bu benim özgeçmişimi oluştururken
bana önemli bir yol gösterdi.

Bir şeyleri değiştirmek için

nelerden vazgeçeceğimi anlamaya başladım.

Warren Buffett'ın tamamıyla farklı
bir tavsiyesini okudum. Diyordu ki :

"Özgeçmiş oluşturmak için işlere girmek,
seks yapmayı yaşlılığa saklamakla aynı."

(Gülüşmeler)

İşte duymam gereken tek şey buydu.

2 hafta içinde oradan ayrıldım ve
bunun tek bir sebebi vardı :

İçine edebileceğim başka bir şey bulmak.
Tek zorluğu buydu.

Bir çeşit dayanağa ihtiyacım vardı.
Ne olduğu önemli değildi.

Kısa bir süre sonra bu
konuda yalnız olmadığımı gördüm

Meğer Düyna'nın %80 inden fazlası

işlerinden zevk almıyor.

Belki de buradakiler farklıdır,

ama Deloitte'un çalışmalarında bulduğu
ortalama bu.

Bu ortalamanın dışında kalanların
hayatlarını görmek istedim.

Dünya'yı değiştiren, işlerine
tutkulu olan ve

her gün istekle uyananları,

ve hayatlarını çaresizliğe

sürükleyen diğer %80'i.

Bu vesileyle sevdiği işi yapan tüm bu
insanlarla görüşmeye başladım.

Kitaplar okudum, olaylarla ilgili
durum çalışmaları yaptım,

300 kitap, hepsi de bu amaç ve
kariyer üzerine yazılmış

hepsi de kendini adamak ve
içsel nedenlerle ilgiliydi.

Amacım bir türlü yapamadığım,

benim için en uygun işi bulmaktı

Fakat bunu yaptıkça hep daha fazla
insan sormaya başladı

"Bu kariyer işinin içindesin,

İşimden hoşlanmıyorum.Yemekte
konuşalım mı ?"

"Peki" derim ama onları uyarmak
zorundaydım

çünkü şu noktada istifa ettirme
ihtimalim %80 di.

Yemeğe gideceğim insanların %80'i
işlerini iki ay gibi bir sürede

bırakabilirlerdi.

Bununla gurur duyuyordum ama
özel güçlere de sahip değildim.

Sadece soracağım basit bir soruydu.

"Şu an çalıştığın işi neden yapıyorsun ?"

Çoğunlukla cevapları şöyle olurdu,

"Çünkü biri bana bunu yapmam
gerektiğini söyledi."

Sonra farkettim ki etrafımızdaki
çoğu insan

kendi hayat merdivenlerini
birisi söylediği için tırmanıyor

ve sonunda yanlış duvarda olduğu

veya hiç duvar olmadığı görülüyor.

Bu insanlarla çok zaman geçirdim
ve hep bu sorunu gördüm.

Düşündüm de
şöyle bir topluluk oluştursak,

İnsanların kendilerini ait hissettikleri
bir yer,

farklı şeyler yapmanın sorun olmadığı,

insanların az kullanılan yolu seçmek için
teşvik edildiği,

ve değişmeleri için ilham verildiği?

ve bu "Kendi Çizgini Yaşa" adını verdiğim
şeye dönüştü.

Birazdan kısaca değineceğim.

Bu keşifleri yaparken, Steve
Jobs veya sıradan bir esnaf dahi olsa,

tutkuyla dünyayı değiştirmiş

tüm insanlarda ortak olan

ve üç basit unsuru içeren

bir düşünce yapısıyla karşılaştım.

Ama kendini temsil eden bir işi yapıyorsun

Günün geri kalanında veya umarım
kalan yaşantınız boyunca

objektif olarak kullanabileceğimiz o üç
şeyi anlatacağım.

Üç adımlı bu tutkulu çalışma yapısının
ilk adımı

kendinizi tanımaktan ve
ve anlamanızdan geçiyor.

Çünkü ne aradığını bilmiyorsan,

onu asla bulamazsın.

Bir de şu var ki, kimse bunu
bizim için yapmayacaktır.

Üniversite'de tutku,amaç ve kariyer
üzerine bir bölüm yok.

Bu nasıl çift anadal olarak bulunmaz
anlamam.

Neyse bu konuya girmeyeyim.

Yani yurt odasına TV seti alırken
harcadığın zaman

çalışacağın bölümü seçerken
harcadığından daha fazla.

Ama olay şu ki,
bunu çözmek bize bağlı

ve gideceğimiz yolu gösterecek bir yapıya
ihtiyacımız var.

Şimdi ilk olarak güçlü yönlerimiz neler,
onları bulmamız lazım.

Ne olursa olsun her gün sevgiyle
uyanabildiğimiz şeyler,

para alarak ya da almadan, sonucunda
teşekkür aldığımız şeyler?

"Strenghts Finder 2.0" hem bir kitap
hem de bir online araç.

Nelerde doğuştan güçlü olduğunuzu
bulmanız için şiddetle öneriyorum.

İkinci olarak karar verirkenki yol
veya hiyerarşimiz nedir ?

İnsanları, ailemizi, sağlığımızı mı
önemsiyoruz,

yoksa tüm şu başarı, kazanım
şeylerini mi ?

Bu kararları vermemiz gerekiyor,

böylece ruhumuzun yapı taşını
anlarız

ve onu hakkında bir halt bilmediğimiz şey
için satmaya gitmeyiz.

Sonraki adım deneyimlerimiz.

Hepimizin deneyimleri var.
Her gün her dakika bir şeyler farkediyoruz

sevdiğimiz, nefret ettiğimiz,

iyi olduğumuz, kötü olduğumuz şeyleri.

Eğer bu konuya önem vermezsek ve

öğrenmeye ve öğrendiklerimizi

uygulamaya odaklanmazsak,
hiçbir işe yaramaz.

Yılın her ayı ,her haftası , her gününün
biraz zamanını

yolunda veya yanlış giden,
tekrarlamak istediğim,

hayatımda daha fazla
uygulayabileceğim şeyleri

düşünerek geçiriyorum,

Dahası ,özellikle de bugün,
buradaki gibi ilham veren,

düşündüklerini yapan insanları gördükçe,

"Tanrım,Jeff ne yapıyor, ben de onun gibi
olmalıyım" diyorsun.

Neden böyle diyorsun?
Bir günlük tut.

Nelerin sana ilham verdiğini yaz.

Hayatlarındaki her şey olmayacaktır ama

her ne olursa ,yazın.

Bir süre sonra, uyguladığımızda
daha tutkulu bir

hayata sahip olmamızı ve iyi bir etki
yaratmamızı sağlayacak şeylere

ait bir envanterimiz olacak.

Ancak bu üç şeyi bir araya topladığımız
zaman,

bizim için gerçek anlamda başarının
ne demek olduğunu tanımlarız.

Pusulanın bu parçaları olmadan
yönümüzü bulmak imkansızdır.

Bu olursa, herkes o sonu hiçbir yere
gitmeyen merdiveni,

hayatı boyunca tırmanmak zorunda
kalacakmış gibi görünüyor.

Gören varsa bu biraz
Wall Street 2'deki sahne gibi

Zavallı bir çalışan , Wall Street'in büyük
bankacı CEO'suna sorar :

"Senin sayın kaç ? Herkesin,
parayı kazandığında

bütün bunları bırakıp gideceği
bir sayısı vardır."

Patron derki : "Kolay.Daha Fazlası"

ve sadece gülümser.

Bu, kendisi için
neyin önemli olduğunu

anlamaya zaman harcamayan,
kendisi için birşey ifade

etmeyen şeylere ulaşmaya çalışanlar
için üzücü bir durum.

Nedeni de,bize böyle yapmamız
gerektiğini söylediler.

Fakat bu üç şeyi yakaladığımızda,

bizi canlandıran şeyleri tanımlamaya
başlayabileceğiz.

Bundan önce , tutku duyabileceğin birşey
karşına çıkabilirdi.

Belkide olası iş halinden, bir kenara
atmış olabilirsin,

çünkü bunu farkedebilmenin bir yolu yoktu.

Bunu bir kez fark ettiğinde, güçlerinle
uyumlu bir şey göreceksin,

değerlerini, insan olarak kim olduğunu,

böylece bunu yakalayabileceksin,
bununla bir şey yapabileceksin,

bunu devam ettirebileceksin ve
bir etki yaratabileceksin.

Kendi Çizgini Yaşa hareketi

bu pusula olmasaydı gerçekleşemezdi.

"Heh ,işte takip edip bir fark yaratmak
istediğim şey bu."

Eğer ne aradığımızı bilmezsek, onu asla
bulamayacağız.

Fakat bir kere bu yapıya,
bu pusulaya sahip olursak

o zaman sonrası için hareket edebiliriz
veya imkansız ve sınırlarımızı zorluyor,

bu bana ait değil diyebiliriz.

İnsanların bir şeyi yapmamasının
iki nedeni

ya kendilerine yapamam demesi,

ya da etrafındakilerin
yapamazsın demesidir.

İki durumda da,inanmaya
başlarız.

Pes edeceksek baştan hiç başlamayalım.

Herkes birileri yapana kadar
imkansız olduğunu düşünür.

Her buluş , Dünya'daki her yeni şeyde

insanlar önce deli diye düşünür.

Roger Bannister ve "4 dakikada 1,6 km"
tabusu.1,6 km'yi 4 dakikanın altında

koşmak fiziksel açıdan imkansız
görülen bir şeydi,

ta ki, Roger Baninister kalkıp yapana dek.

Peki sonra ne oldu ?

2 ay içinde,16 insan daha bu tabuyu
yıktı.

Kafamızda, imkansız olarak
düşündüğümüz şeyler genelde

başarılmayı bekleyen
kilometre taşlarıdır.

Eğer o limitleri biraz zorlarsak

ki bence bu her şeyden çok, muhtemelen
fiziksel durumunuz ve

spor ile başlayacaktır çünkü
bunu yönetebiliriz.

1 km koşabileceğini düşünmüyorsan

1 veya 2 km koşacağını göster kendine,

Bir maraton koşmak , 5 kilo vermek
veya her neyse

kendine inancın devamlılığını
fark edeceksin

ve hayatının kalanına taşıyabileceksin.

Aslında ben, bunu arkadaşlarımla biraz
alışkanlık haline getirdim.

Spor yapmaya gittiğimiz küçük
bir grubumuz var,

geçenlerde kendimi bir korkumun
eşiğinde gördüm.

Derin, karanlık,koyu sudan çok korkuyorum.

Çocukken, Jaws 1,2,3 ve 4'ü üst üste

altı kere izleyen başkasında da aynı korku

var mıydı bilmiyordum.

Şuraya kadar gelen herhangi bir şey karanlık
ise zaten şimdiden hissedebiliyorum.

Yemin ederim içinde bir şey var.

Tahoe gölü'nün berrak suyu olsa bile
tamamıyla yersiz korkular...

Saçma ama orada.

Neyse kendimi 3 yıl önce o şilepte,

burada, San Francisco Körfezi'nde buldum.

Yağmurlu, fırtınalı, rüzgarlı bir gün,
insanlar teknede hastalanıyor,

Ben de dalış elbisesiyle
otururken camdan dışarı bakıyorum,

sonuma yüzmekle ilgili olan o dehşeti
düşünüyorum.

Golden Gate köprüsü boyunca
yüzmeye çalışacağım.

Tahmin ettiğim üzere bu odadaki
bazı insanlar bunu daha önce yaptı.

Otururken, beni bu işe ikna etmiş
olan dostum Jonathan yanıma geldi,

içinde bulunduğum durumu görebiliyordu.

Dedi ki :"Scott , dostum en kötü
ne olabilir ki?

Dalış elbisesi giyiyorsun,
batacak değilsin.

Eğer yapamazsan sudaki 20 kanodan
birine atlayıverirsin.

Artı, köpekbalığı saldırısı olursa
neden seni alsınlar

80 insanın üzerinde insan sudayken?"
Yardımın için sağ ol.

"Cidden, eğlenmene bak.İyi şanslar"

Sonrasında daldı,yüzmeyi kesti
ve tamamdır.

Sonuçta moral konuşması işe yaramıştı ve
artık o sakinliği hissediyordum.

Bir de sanırım bunun nedeni
Jonathan'ın 13 yaşında olmasıydı

(Gülüşmeler)

O gün yüzmekte olan 80 kişiden

65'i , 9 ila 13 yaş arasındakilerden
oluşuyordu.

9 yaşında, Alcatraz'dan San Francisco'ya
56 derece suda

2 kilometre yüzebildiğini anladığında

dünyanı değiştirmeye nasıl yaklaştığını
düşün.

Evet diyeceğin ne olurdu ?

Vazgeçmeyeceğin şey ne olurdu ?
Deneyeceğin şey ne olurdu ?

Yüzmeyi bitirip
Aquatic Park'a varmıştım ve

sudan çıkıyordum.

Tabii ki, çocukların yarısı
çoktan bitirmişti,

bana tezahürat yapıyorlardı,
çok coşkuluydular.

Yüzüm koyda yüzen herhangi birinin başına
geleceği gibi donmuştu.

İnsanların bitirmesini izlerken donmuş
yüzümü çözmekle uğraşıyordum.

Bir çocuğu gördüm,bir şeyler
yolunda gitmiyor gibi görünüyordu.

Sadece şu şekilde yalpalıyordu.

Tekrar kafasını suya sokmadan önce
zar zor birazcık hava alabiliyordu

Diğer velilerin de izliyor olduğunu
fark ettim.

Benimle aynı şeyi düşündüklerine
yemin edebilirdim:

9 yaşındaki birine burda yüzmesine
neden izin vermememiz gerektiği

Yorgunluk değildi.

Birden anne ve babası gelip
çocuğu aldılar.

Çocuğu omuzlarına alıp şu
şekilde sürüklediler,

Sonuna kadar topallayarak.

Sonra bir kaç metre daha
yürüdükten sonra aniden

cuk diye tekerlekli sandalyesine
koydular.

Çocuk yumruklarını havaya, gördüğüm
en çılgınca şekilde kaldırdı

Hala o sıcaklığı hissediyorum,
bu başarıyı gösterdiğinde

çocukta olan o enerjiyi.

Onu tekerlekli sandalyesiyle o gün
daha önce görmüştüm

ama yüzmeye neden geldiğine dair
bir fikrim yoktu.

Yani şimdi o 20 yıl içinde nerede
olacak?

Kaç kişi ona , bunu denerse sonucunda
ölebileceğini söyledi ?

İnsanların yanıldıklarını kanıtla,
kendine kanıtla,

mümkün olduğuna inandığın şeylerden

kendine itici güçler yapabilirsin.

Dünyanın en hızlı maraton koşucusu
olmana gerek yok,

sadece kendi imkansızlıkların,
onları gerçekleştir.

Bu da bebek adımlarıyla başlar.

Bunu yapmanın en iyi yolu

çevreni hevesli insanlarla sarmak.

Başaramayacağını düşündüğün şeyleri
yapmanın en hızlı yolu

etrafının bunu başarmış insanlarla
çevrili olmasıdır.

Şöyle bir söz var Jim Rohn'dan , diyor ki

"İnsan, en çok zaman harcadığı
5 kişinin ortalamasıdır."

Şu an olduğun yerden,
asıl olmak istediğin yere ulaşabilmek için

çevreni bu amacı destekleyecek
insanlardan oluşturmaktan

daha iyi bir yol yoktur.

Her şeyi değiştirirler, bu kanıtlanmış bir
gerçek.

1898'de Norman Triplett bisikletçilerden
oluşan bir grupla şu çalışmayı yaptı.

Katılımcıları grup halinde
ve bireysel olarak

gözlemledi.

Bisikletçilerin, grup içindeyken
daha hızlı olduğunu keşfetti.

Bu, o zamandan beri yaşamın her noktasında
tekrarlandı.

Sonuçlar ise hep aynı şeyi gösteriyor.

Etrafınızdaki insanlar önemlidir ve
çevre her şey demektir.

Bunu iyi veya kötü yönde
kontrol etmek senin elinde

İnsanların %80'inin işlerini
sevmediği bir dünyada,

bu odadakiler için geçerli olmasa da,
insanların büyük çoğunluğu

buna kayıtsız kalarak bizleri de
kendimiz için önemli şeylerden alıkoyuyor.

Bu yüzden çevremizi yönetmeyi öğrenmeliyiz

Sizlere birkaç yıl önce kendi yaşadığım

bir tecrübeyi aktarmak istiyorum.

Aranızda tüm kalbi ve ruhuyla
sarıldığı ve üstünde çok zaman harcadığı

bir hobi veya tutkuyu
işe dönüştürmek isteyen

ancak kimse önem vermediği için
beş kuruş dahi kazanamayanınız var mı?

Bende 4 yıl boyunca bu "Kendi Çizgini
Yaşa" adlı harekete üyeydim ve insanlara

önem verdikleri işi yapmaları
konusunda yardımcı olmaya çalışıyorduk.

Elimden gelen herşeyi yaptım

ve sadece 3 kişinin ilgisini çekebildim:

Annem, babam ve eşim Chelsea.

Desteğiniz için teşekkürler.

(Alkışlar)

Daha fazlasını başarabilmek istedim
ama dört yıl boyunca ilerleme kaydedemedim.

Tam programı sonlandırmak üzereydim ki,

işte o anda,

San Francisco'ya taşındım ve macera
dolu iş hayatları, web siteleri ve

bloglara sahip olan ve tutkularının
peşinden

koşarak insanlara yardımcı olan

bazı ilginç kişilerle tanıştım.

Sekiz kişilik ailesi olan bir arkadaşım,

tüm ailesinin geçimini

haftada iki kez
yazdığı bir blog ile sağlıyor.

Bahsettiğim aile, bir aylık bir Avrupa
seyahatinden yeni döndü.

Acayip etkilendim.
Gerçek olabilir miydi?

Ve bu aileyi görmek
bana tekrar ilham verdi.

Programı kapatmak yerine
daha ciddiye almaya karar verdim.

Tüm zamanımı, tüm saatlerimi

dışarıda takılarak, bira içerek,
egzersiz yaparak

bu insanları bulmaya harcadım.

Dört yılda sıfır büyümenin ardından

6 ay içinde, bu insanlarla takılarak

"Kendi Çizgini Yaşa" topluluğu
10 kat büyüdü.

Sonraki 12 ayda ise büyüme 160 kat oldu.

Bugün ise,158 ülkede 30.000'den fazla insan

aylık bazda bizim kariyer ve bağlantı
araçlarımızı kullanıyor.

Bu insanlar yıllar önce hayalini kurduğum

"Kendi Çizgini Yaşa" hareketini

oluşturacak tutkulu topluluğun
gerçek olmasını sağladılar.

İnsanlar her şeyi değiştirir,
işte bu yüzden --

sizler ne olduğunu sorar haldesiniz.

Dört yıl boyunca
kimseyi tanımıyordum,

ve bunu başarabilecek insanların

var olduğunu dahi bilmiyordum.

Şimdi ise, işte San Fransisco'dayım
ve etrafımdaki herkes bunu başarıyor.

Bu durum normal hale geldi ve bunun
nasıl yapılabileceğini düşünmek yerine

nasıl yapılamayacağına odaklandım.

Tam da o zaman, bu gerçekleştiğinde
kafanızda bir ışık yanıyor ve

tüm dünyanızı çevrelemeye başlıyor.

Hiç çaba sarf etmeden, standardınız
buradan buraya geliyor.

Amaçlarınızı değiştirmeye ihtiyacınız yok.
Sadece çevrenizi değiştirmelisiniz.

İşte budur, işte bu yüzden bu insanlarla
beraber olmayı seviyorum, gidebildiğim

tüm Ted etkinliklerine gidiyorum,

ya da işe giderken
İpad'imde izliyorum, her neyse.

Çünkü bir ihtimali gerçeğe dönüştüren
bu insan topluluğudur.

Beraber geçireceğimiz tüm bir gün,
hatta daha fazlasına sahibiz.

Özetlemek gerekirse,
sürdürülebilirliğin üç ilkesinin de

tek bir ortak özelliği vardır.

Bunlar %100 bizim kontrolümüzdedir.

Kimse size kendinize dair yeni bir şey
öğrenemeyeceğinizi,

limitlerinizi zorlayamayacağınızı
söyleyemez.

Kendinize ait imkansızı
öğrenin ve zorlayın.

Kimse ilham veren insanlarla
beraber olamayacağınızı, sizi

aşağı çekenlerden uzaklaşamayacağınızı
söyleyemez.

Parasal çöküşü kontrol edemezsiniz.

Silahla vurulmayı veya
trafik kazalarını engelleyemezsiniz.

Çoğu olay kontrolümüzün dışındadır.

Bu üç şey ise tamamen bize kalmıştır,

ve bir şeyler yapmaya karar verirsek
tüm dünyamızı değiştirebilir.

Bu olay geniş alanlara
yayılarak gerçekleşmeye başladı.

Yakın zamanda Forbes'da okuduğum bir haber
ilk defa ABD hükümetinin,

istifa edenlerin, işten çıkarılanlardan
fazla olduğunu

raporladığını anlatıyordu.

Bir yanlışlık olduğunu düşündüler,
ancak bu durum 3 ay boyunca sürdü

İnsanlar, sert bir hükümetin var
olduğunu düşündüğünde

bu bozulmuş hayata hareket çekiyor

ve insanların "yapamazsın" dedikleri

şeyleri, kendileri için önemli ve ilham
veren şeylerle değiştiriyorlar.

İnsanlar, her şeyin hayal güçleri
ile sınırlı olduğunu

anlamaya başladılar.

Bu artık bir klişe değil.

Ne ile ilgilendiğiniz, hobiniz veya
tutkunuz çok önemli değil.

Örgü ile ilgileniyorsanız,örgü için
herşeyi yapabilecek birini bulabilir

ve ondan bir şeyler öğrenebilirsiniz.
Bu çılgınca.

Bugün de tam bununla ilgili,
konuşmacılardan yeni şeyler öğreniyor

ve bu insanları her gün "Kendi
Çizgini Yaşa" da sınıflandırıyoruz.

Çünkü, sıradan insanlar sıradışı
şeyler yaptıklarında

ve bizler etrafta olduğumuzda

bu normal hale geliyor.

Ve bu ekstra işler yapan Gandhi veya
Steve Jobs gibi olabilmekle ilgili değil.

Sadece, kendiniz için önemli
bir şey yapmak

ve kendi etkinizi yaratmakla ilgili.

Hazır söz açılmışken, Gandhi bir avukattı

ve daha büyük bir amaç

uğruna, kendisi için önemli olan ve
yapamadan duramayacağı bir şey

tarafından çağırıldı.

Sürekli hatırladığım şöyle bir sözü var:

"Önce sizi görmezden gelirler,
sona size gülerler

sonra sizle kavga ederler
ve siz kazanırsınız."

Birisi yapana kadar her şey imkansızdır.

Ya size bunun yapılamayacağını ve
denediğiniz için aptal olduğunuzu

söyleyen insanlarla takılırsınız

ya da size ilham veren kişilerin arasında
olursunuz.

Tıpkı bu odadaki insanlar gibi.

Çünkü ben tüm dünyaya, imkansız gibi
görünenin, aslında normal olabileceğini

göstermeyi görevimiz olarak görüyorum.

Bu hali hazırda başlamış durumda.

Önce, bize ilham veren şeyleri yapalım ki,

biz de diğer insanların kendi ilham
kaynaklarını bulmalarını sağlayalım.

Fakat, neyi aradığımızı bilmezsek,

aradığımız şeyi bulamayız.

Üzerimize düşeni yapmalı ve

kararlı bir şekilde
bu keşifleri başarmalıyız.

Çünkü ben %80'i sevdiği işi yapan bir
dünya hayal ediyorum.

Nasıl olurdu?

Bunun için nasıl bir yenilik gerekiyor?
İnsanlara nasıl davranmalısınız?

İşler değişmeye başlardı.

Bitirirken, sizlere tek bir sorum var,

ve de bu soru gerçekten önemli olan
tek şey.

Yapmadan duramayacağınız iş nedir?

Onu keşfedin, onu yaşayın

ve yalnız kendiniz değil,
etrafınızdaki herkes için...

Çünkü dünyayı değiştirmek buradan
başlar.

Yapmadan duramayacağınız iş nedir?

Teşekkürler,

(Alkışlar)