Laten we geen einde maken aan onze steden | Daniel Medvedovsky | TEDxParqueSanCarlos

Daniel is een student internationale relaties van de Universidad Nacional de Rosario en op jonge leeftijd kreeg hij de kans om zich te mengen met invloedrijke jongeren van over de hele wereld in verschillende evenementen: in Oostenrijk, Chili, en onlangs in Indië. Hij ging ernaartoe als vertegenwoordiger van Argentinië in een belangrijk dimplomatisch programma. Hij vergat echter nooit zijn oorsprong en zij die hij als een fundamenteel deel van zijn leven beschouwt: zijn vrienden van de middelbare school. Daarom vertelt hij hier over zijn ervaringen en over wat kleine steden kunnen doen om meer kansen te creëren voor allen, zonder Juancho, Franco en Emanuel uit het oog te verliezen.

Wij die opgroeiden in kleine steden

hebben zeker al eens gezegd:

"Hier zijn geen mogelijkheden.

Hier is niets te doen.

Ik kan geen stabiele job vinden.

Ik kan me niet ontwikkelen
zoals ik zou willen."

En opgelet! Op dat moment
verschijnt er steeds iemand

doorgaans wat ouder, grijzend
en met een buik naargelang zijn ervaring,

ik wil niemand beledigen,

die ons eraan herinnert
dat vroeger alles beter was.

Is dat echt zo?

Of weten we niet te benutten
wat de realiteit ons te bieden heeft?

Als ik hieraan denk,

herinner ik me sowieso
mijn levenslange vrienden:

Juancho, Franco en Emanuel.

De foto die jullie hier zien

is van het jaar 2009,
toen we naar de middelbare school gingen.

Wat kan ik zeggen over mijn vrienden?

Dat ik veel van ze hou,

dat het net broers zijn

en dat het drie personen
met veel kwaliteiten zijn.

Omdat ze niet de nodige middelen hadden

om te studeren wat ze wilden,

bleven ze hier in de stad
en, wat een verrassing,

kunnen ze tot op vandaag geen job vinden

die hen in staat stelt
om hun dromen te vervullen.

Wat mij betreft, ik ben
de vierde op deze foto,

liet het brandmerk van gebrek
aan mogelijkheden zich ook gelden.

Mijn ouders, die hard werken,
leverden een bovenmenselijke inspanning

opdat ik zou kunnen studeren wat ik wou,

want ze wisten -- en ik wist het ook --

dat als ik hier in de stad bleef,
ik wel iets kon studeren,

maar waarschijnlijk zou mijn toekomst
hier niet erg kansrijk zijn.

Heeft iemand van jullie zich al eens
afgevraagd waarom deze dingen gebeuren?

We leven temidden van de 21e eeuw.

We nemen volop deel aan het fenomeen
dat we kennen als globalisatie,

waarin gebeurtenissen en ontwikkelingen
zich verbazingwekkend snel afspelen

en grenzen en barrières tussen personen
omvergeworpen worden.

In deze context zullen steden
steeds belangrijker worden.

Laten we eerlijk zijn: ze zijn onze thuis.

We creëren en herconstrueren ze
bij elke stap van ons bestaan.

Er wordt geschat dat tegen 2050

68% van de wereldbevolking
in een stad zal wonen.

Als dit cijfer niet duidelijk lijkt;
het zullen bijna 7 op de 10 personen zijn

in heel de wereld.

7 op de 10.

Als steeds meer mensen ervoor kiezen
om in steden te wonen,

wil dat zeggen dat we daar meer kansen
hebben om vooruit te gaan.

Wat kan er dan verklaren

dat terwijl enkele steden
blijken stil te staan in de tijd,

andere vooruitgaan, levendig zijn,
iedereen ze wil bezoeken

en iedereen er wil wonen?

Ik zal jullie een kernwoord vertellen

waarvan ik wil dat het jullie bijblijft

wanneer jullie vandaag
weer naar huis vertrekken.

Strategie.

Als we willen dat de globalisatie
nuttig is voor onze steden

om meer kansen te geven aan de mensen,

moeten we op een strategische manier
de wereld in trekken.

Een deel van mijn zorgen

als toekomstig expert in
internationale relaties

komt net daardoor:

om steden in verband te brengen

met de kansen die de wereld
ons te bieden heeft.

Niet op een willekeurige manier,

maar door onze sterke kanten
en mogelijkheden te benadrukken

en te proberen de impact te verminderen

die de wereld zou kunnen hebben
op onze meest kwetsbare kenmerken.

Vertel me nu eens:

hoe zien al die mooie dingen
die ik beschrijf eruit in het echte leven?

Via concrete projecten

die de levenskwaliteit
van de bevolking verbeteren

en emigratie naar andere plaatsen
op zoek naar een betere toekomst beletten.

Nogmaals moet ik aan hen denken,
aan mijn vrienden.

Dit is een foto van enkele maanden terug,

en in een oogopslag,
kan je enkele dingen opmerken.

Om te beginnen is er
een vijfde trouwe vriend bijgekomen.

Weten jullie welke?

Alcoholische dranken.

Ten tweede kunnen we ook zeggen

dat er een soort omgekeerd
evernredige relatie onstaan is.

Naargelang de kwaliteit van de foto's
met een telefoon verbeteren,

gaat die van ons die erop staan achteruit.

(Gelach)

Sommigen hebben er wat extra kilo's bij,
en anderen hebben steeds minder haar,

maar weten jullie
wat we delen tot op vandaag,

naast de sterke affectie
die we voor elkaar voelen?

Het brandmerk van te weinig kansen.

Franco, bijvoorbeeld,
die rechts van me op de foto staat,

was nationaal kampioen van de
aardrijkskunde olympiades in 2012.

Nationaal kampioen.

Maar nu,

hoe graag hij ook zou studeren
voor leerkracht aardrijkskunde,

heeft hij geen tijd
want hij moet zeven op zeven werken

gewoon om te kunnen overleven.

Dan is er nog Juancho,
die links van me staat op de foto.

Het was net zijn verjaardag.

Juancho wou iets studeren
op het gebied van defensie

om te kunnen toetreden tot een van
de veiligheidsdiensten van ons land.

Maar hier had hij die mogelijkheid niet,

en sindsdien blijft hij
maar veranderen van job

zonder te kunnen vinden
wat hem echt boeit.

Hij kan ook geen job bemachtigen

die hem een zekere
economische zelfstandigheid biedt.

Tot slot, is er Emanuel,
een genie in informatica.

Julie hebben er geen idee van
hoe knap hij is. Hij lost alles op.

Nadat hij de hele dag
in zijn zaak heeft gewerkt,

die hij vanaf nul heeft opgebouwd,

leert hij programmeren
aan de universiteit,

en hij kan zich niet volledig ontplooien
en studeren wat hem boeit

omdat hij niet de nodige middelen heeft

doordat de universiteit
niet genoeg budget heeft.

Die gast studeert informatica

maar heeft de nodige programma's niet
op zijn computer om te kunnen studeren.

Het ergste van wat ik jullie vertel

is dat wij als jongeren,

niets hebben dat ons minder maakt
dan de rest van de wereld.

Helemaal niets.

Weten jullie,

onlangs had ik het grote geluk om verkozen
te worden tot een selecte groep

van acht invloedrijke jongeren
op wereldniveau

om deel te nemen
aan een seminarie van een week

in New Delhi, de hoofdstad van Indië.

Ik reisde als vertegenwoordiger
van Argentinië, ik was de enige Argentijn

en het is overbodig om te zeggen
dat het een geweldige ervaring was.

Het was waanzinnig.

Ik leerde enorm veel.

Maar als ik twee dingen
met jullie zou willen delen

dan zijn het de volgende:

ten eerste, er zijn miljoenen

en dit zal ik nooit
met genoeg nadruk kunnen zeggen

zodat jullie het snappen,

maar er zijn miljoenen kansen beschikbaar

voor alle smaken en kleuren.

Maar je moet openstaan om ze te vinden.
Ze komen niet uit zichzelf.

En ten tweede,
maar niet minder belangrijk,

ons menselijk kapitaal
in Argentinië is indrukwekkend.

We moeten niemand verafgunsten,
niet de jongeren van de Verenigde Staten,

noch de Chinezen. Niemand.

Weet je wat hen van ons doet verschillen?

Dat ze een staat hebben die aanwezig is
om de wereld in te trekken

en kansen voor hen te brengen
zodat ze zich kunnen ontplooien.

Nogmaals, willen we betere steden?

Laten we op een strategische manier
de wereld in trekken.

Ik herinner me nog toen ik
voor het eerst naar Rosario ging,

dat ik verhuisde om te gaan studeren,
drie dagen voor mijn achtiende.

Ik was een klein kind, een bang klein kind
met heel veel angst.

Dit kon ik nooit aan een publiek vertellen
omdat het me zwaar ligt,

maar iedereen rondom me
weet wat ik heb moeten doorstaan.

Het is heel moeilijk om je stad
te verlaten, het is je thuis.

Het is alsof je een stukje
van je hart achterlaat.

Tot op vandaag voel ik me zo,
en er gingen al zes jaar voorbij.

Opdat dit jou niet zou overkomen,
noch jouw vrienden,

of gelijk wie je kent,

is het noodzakelijk om onze jongeren
nieuwe middelen te geven

zodat ze in hun steden blijven
en van daaruit kunnen groeien.

Per slot van rekening,

wat is er mooier dan vleugels geven
aan de stad waarin je geboren werd?

En met een strategie
kunnen we het waarmaken.

Beeld je in hoe briljant
Franco was geweest

als hij zich volledig op aardrijkskunde
had kunnen toespitsen.

Of Juancho als hij nu in een van de
veiligheidsdiensten van ons land zat.

Of om niet zo ver te gaan, Emanuel,
als hij de nodige programma's had

om te blijven studeren wat hem boeit.

Zo...

Precies zo.

Zo, zie je het gebrek aan kansen.

Mocht alles wat ik jullie vertel,

niet voldoende rechtvaardiging zijn

en jullie nog een voorbeeld willen ...

Kijk dan.

Maar kijk goed hé.

Dit is de tatoeage die ik zette
toen ik eindelijk

de diepe klinische depressie overwon
waarin ik viel door mijn stad te verlaten,

na twee zelfmoordpogingen,
en ontelbare psychologische dieptepunten,

die ik maar heel moeilijk kon overwinnen.

Als we willen dat zo'n dingen
niet meer gebeuren,

moeten we op een strategische manier
de wereld in trekken.

Laten we alsjeblieft
onze steden niet afschrijven.

Bedankt!

(Applaus)