موهبت و قدرت شهامت عاطفی

سوزان دیوید روانشناس است و درباره این صحبت می‌کند که ما چگونه با عواطف خود به تمام مسائل مهم شکل‌ می‌دهیم: اقداماتمان، حرفه‌مان، روابط، سلامت و احساس خوشبختی. در این نطق عمیقا تکان‌دهنده، مفرح و بالقوه تاثیرگذار، او فرهنگی را به چالش می‌کشد که مثبت بودن را بر حقیقت عاطفی مقدم می‌شمارد و از استراتژی قدرتمند سازگاری عاطفی سخن می‌گوید. سخنانی که شایسته است با دیگران در میان گذاشته شود.

سلام بر همگی.

سائوبُنا.

در آفریقای جنوبی، جایی که من از آن میآیم،

«سائوبُنا» کلمهای زولو به معنای سلام است.

پشت این کلمه،
نیتی زیبا و قدرتمند نهفته است.

چرا که سائوبُنا از نظر لغوی یعنی،

«تو را میبینم، و با دیدن تو،
تو را به هستی میآورم.»

خیلی زیباست، تصور کنید
که جواب سلامتان را اینطور بدهند.

اما از لحاظ دیدگاه ما به خودمان
چه ملزوماتی دارد؟

به افکار، احساسات و داستانهایمان

که به ما کمک میکند

تا در جهانی پیچیده و سرشار
شکوفا شویم؟

این پرسش مهم، همواره
در کانون زندگی من بوده است.

چرا که نحوه کنار آمدن ما با جهان درونیمان
همه چیز را هدایت میکند.

تمام جوانب این که چگونه عشق میورزیم،
چطور زندگی میکنیم،

فرزندانمان را چطور بزرگ میکنیم،
و چطور رهبری میکنیم.

دیدگاه متعارف به احساسات،
به عنوان خوب یا بد،

مثبت یا منفی،

انعطافناپذیر است.

و انعطافناپذیری
در مواجهه با پیچیدگی، سمی است.

ما برای داشتن ارتجاع و شکوفایی واقعی،

به سطوح بیشتری از
هوشمندی احساسی نیاز داریم.

سفر من با این فراخوان

نه از سالنهای بزرگ دانشگاه،

بلکه در تلاطم شلوغ و ظریف زندگی آغاز شد.

من در حومههای سفیدپوستنشین
رژیم آپارتایدی آفریقای جنوبی بزرگ شدم،

کشور و جامعهای که تعهد داشت به ندیدن.

به انکار کردن.

انکار است که ۵۰ سال
حاکمیت نژادپرست را میسر میسازد،

در حالیکه مردم خود را متقاعد میکنند
که کار خطایی نمیکنند.

با این حال، من اولین بار
نیروی مخرب انکار

در سطح شخصی را،

قبل از آن دریافتم که فهمیدم
چه بر سر کشور زادگاهم آورده است.

پدرم یک روز جمعه مرد.

او ۴۲ ساله بود و من ۱۵ ساله.

مادرم در گوشم گفت که بروم
و از پدرم خداحافظی کنم

قبل از آن که راهی مدرسه شوم.

کیفم را زمین گذاشتم و از راهرویی
گذشتم که منتهی میشد

به جایی که قلب خانهمان، پدرم،
در بستر مرگ سرطان بود.

چشمهایش بسته بود،
اما میدانست که آنجا هستم.

در حضور او، همیشه
احساس میکردم که دیده میشوم.

به او گفتم که دوستش دارم،

خداحافظی کردم و روزم را شروع کردم.

در مدرسه، سر درس علوم،
ریاضی، تاریخ و زیستشناسی رفتم،

در حالی که پدرم از این جهان لغزید و رفت.

از ماه مه، تا ژوئیه، سپتامبر و نوامبر،

لبخند همیشگیام را حفظ کردم

حتی یک درس را هم حذف نکردم.

وقتی حالم را میپرسیدند،
شانه بالا انداخته و میگفتم، «خوبم.»

به دلیل قوی بودن تحسین میشدم.

من استاد خوب بودن بودم.

اما در خانه، به زحمت افتاده بودیم،

پدرم در طول بیماری
از پیشبرد کار و کاسبی کوچکش بازمانده بود.

و مادرم، به تنهایی،
در سوگ عشق زندگیاش بود

تلاش میکرد سه فرزندش را بزرگ کند،

و طلبکارها پاشنه در را
از جا درآورده بودند.

تمام خانواده، از نظر مالی و عاطفی
احساس فروپاشی میکردیم.

و من به سرعت شروع کردم
به فرو رفتن و انزوا.

برای فرونشاندن درد،
شروع کردم به استفاده از غذا.

پرخوری و بالا آوردن.

از پذیرش وزن کامل اندوهم
سرباز میزدم.

هیچکس نمیدانست، و در فرهنگی
که به مثبت بودن تمامعیار ارزش میدهد،

گمان میکردم که هیچکس نمیخواهد بداند.

اما یک نفر گول داستان
پیروزی من بر اندوه را نخورد.

معلم انگلیسی کلاس هشتمم
با چشمان آبی نافذش نگاهم کرد

و دفترچه یادداشت خالی را دستم داد.

گفت: «احساساتت را بنویس.

راستش را بگو.

طوری بنویس که انگار کسی آن را نمیخواند.»

و به همین سادگی،

رسماً به حضور در ماتم و درد خود دعوت شدم.

این یک کار ساده بود

اما برای من چیزی کم از انقلاب نداشت.

همین انقلاب که سی سال پیش

در این دفترچه خالی شروع شد

کار زندگی مرا شکل داده است.

نامهنگاری آرام و مخفیانه با خودم.

مثل یک ژیمناست،

شروع کردم به حرکت
به ماوراء صلابت انکار،

به آنچه که اکنون اسمش را گذاشتهام

ذکاوت عاطفی.

زیبایی زندگی با شکنندگیاش توأمان است.

جوانیم تا وقتی که دیگر جوان نباشیم.

با احساس جوانی و شادابی
در خیابان راه میرویم

تا این که یک روز بفهمیم
دیگر کسی ما را نمیبیند.

از دست فرزندانمان غر میزنیم
و یک روز میبینیم

دیگر از جایی که روزی کودکی بود،
صدایی برنمیخیزد،

و آن کودک حالا
دنبال راه خودش در جهان است.

تندرستیم تا این که تشخیص بیماری
ما را به زانو درآورد.

تنها چیزی که قطعی است عدم قطعیت است،

و با این حال ما این کاستی را
با موفقیت و پایداری طی نمیکنیم.

سازمان بهداشت جهانی میگوید که افسردگی

اکنون دلیل عمده معلولیت در سطح جهان است --

قبل از سرطان،

و جلوتر از بیماری قلبی.

و در زمان پیچیدگیهای بیشتر،

و تغییرات بیسابقه تکنولوژی،
اقتصادی و سیاسی،

میبینیم که چطور گرایش مردم

هرچه بیشتر و بیشتر در واکنشهای
غیرقابل انعطاف به احساساتشان قفل شده است.

از یک سو ممکن است
در بحر احساساتمان فرو رویم.

درون ذهنمان گیر بیفتیم.

به برحق بودن معتاد شویم.

و یا قربانی اخبار خودمان بشویم.

در سوی دیگر، ممکن است
احساساتمان را فروبخوریم،

آنها را کنار بزنیم

و تنها آن دسته از احساسات را
که مشروعند، مجاز بدانیم.

در نظرسنجی که اخیرا
با ۷۰ هزار نفر انجام دادم

دریافتم که یک سوم از ما --

یک سوم --

یا خودمان را به دلیل داشتن
«احساسات بد» قضاوت میکنیم،

از جمله غم،

عصبانیت و یا حتی سوگ.

یا فعالانه سعی میکنیم
چنین احساساتی را کنار بزنیم.

ما این کار را نه تنها
در مورد خودمان میکنیم،

بلکه در مورد عزیزانمان
از جمله فرزندانمان هم میکنیم--

به دلیل احساساتی که منفی انگاشته میشوند
ندانسته، شرمندهشان میکنیم،

راهحل پیدا میکنیم،

و در کمک کردن به آنان

در این که این عواطف را
باارزش بدانند، بازمیمانیم.

احساسات عادی و طبیعی،
خوب یا بد تلقی میشوند.

و مثبت بودن به نوع جدیدی
از همنوایی اخلاقی تبدیل شده است.

همه خودبهخود، به مبتلایان به سرطان
توصیه میکنند تا مثبت باشند.

و به زنان میگویند تا عصبانی نباشند.

این فهرست طولانی است.

ستمگرانه است.

ستم به مثبتگرایی است.

بیرحمانه،

نامهربان است.

و بیاثر است.

و ما این کار را نه تنها با خود،

بلکه با دیگران نیز میکنیم.

اگر قرار باشد به حاشیه راندن احساسات،

گیر کردن در میان آن، و یا مثبتگرایی کاذب
نقطه مشترکی داشته باشد، این است:

همه اینها واکنشهای صلب و سخت هستند.

و اگر یک درس باشد که بتوان

از سقوط ناگزیر آپارتاید گرفت

این است که انکارِ بیانعطاف اثر ندارد.

پایدار نیست.

برای افراد، برای خانوادهها،

برای جوامع،

و درست مانند قله کوه یخی که ذوب میشود،

این وضع برای سیاره ما ناپایدار است.

تحقیقات درباره سرکوب عواطف نشان میدهد

که وقتی عواطف به حاشیه رانده شده
یا مورد بیتوجهی قرار میگیرند،

قویتر میشوند.

روانشناسان به این میگویند فزونسازی.

درست مثل کیک شکلاتی در یخچال --

هر چقدر سعی میکنید به آن بیتوجهی کنید...

(خنده حضار)

بیشتر وسوسهتان میکند.

شاید فکر کنید با بیتوجهی به احساسات
و عواطف ناخواسته، آنها را کنترل میکنید،

ولی درواقع این شما هستید
که در کنترل آنها هستید.

درد درونی همیشه سر بر میآورد.

همیشه.

و بهایش را چه کسی میپردازد؟

ما.

فرزندانمان،

همکارانمان،

جوامعمان.

اشتباه برداشت نکنید.

من ضد-شادی نیستم.

شاد بودن را دوست دارم.

و خودم هم فرد شادی هستم.

اما وقتی احساسات عادی را به کنار میرانیم،
تا مثبتگرایی کاذب را در آغوش بگیریم،

ظرفیت خود برای ایجاد مهارت
مقابله با جهانِ واقعی،

نه جهانی که آرزویش را داریم،
از دست میدهیم.

صدها نفر به من از آنچه
که دوست ندارند حس کنند، گفتهاند.

چیزهایی از این قبیل که،

«نمیخوام سعی کنم،
چون نمیخوام احساس یأس کنم.»

یا، «فقط میخوام این احساس از بین بره.»

به آنها میگویم، «میفهمم،

اما اینها اهداف مردههاست.»

(خنده حضار)

(تشویق حضار)

فقطه مردهها هستند

که با عواطفشان دچار حس عذاب
و ناخواستگی نمیشوند.

(خنده حاضران)

فقط مردهها هستند که دچار استرس نمیشوند،

یا دلشکسته نمیشوند،

و ناامیدی پس از شکست را تجربه نمیکنند.

عواطف قوی بخشی از قرارداد ما با زندگیاند.

داشتن حیاتِ کاری معنیدار

یا توسعه خانوادگی

یا تاثیر مثبت بر جهان

بدون تحمل فشار و زحمت، امکانپذیر نیست.

زحمت بهای پذیرفته شدن
در یک حیات معنادار است.

خب، چطور عدم انعطاف را برچینیم

و انعطاف عاطفی را دریابیم؟

در قامت آن دختر کوچک مدرسهای،

وقتی که دل به آن صفحات خالی زدم،

شروع کردم به حذف کامل احساساتی

که باید تجربهشان میکردم.

و در عوض در قلبم را گشودم
به سوی آنچه که در واقع حس میکردم.

درد.

و اندوه.

و فقدان.

و ندامت.

اکنون تحقیقات نشان میدهد

که پذیرش کامل تمامی احساساتمان --

حتی احساسات دشوار و آزاردهنده --

سنگ بنای انعطاف، بالندگی،

و شادمانی واقعی و اصیل است.

اما انعطاف عاطفی
از پذیرش احساسات فراتر است.

میدانیم که دقت نیز مهم است.

در تحقیقات شخصی خود،
دریافتم که کلمات نقشی عمده دارند.

ما اغلب از برچسبهای سریع و آسان
برای تعریف احساساتمان بهره میجوییم.

«استرس دارم» را از همه بیشتر میشنوم.

اما میان استرس و یأس
دنیایی از تفاوت است.

یا میان استرس و دلهره این
که «زمینه حرفهای من اشتباه است.»

وقتی که با دقت به احساساتمان
برچسب میزنیم،

عامل دقیق احساساتمان را
بهتر تشخیص میدهیم.

و آنچه که دانشمندان
«آمادگی بالقوه» در مغز مینامند

فعال شده و امکان برداشتن
گامهای درست را به ما میدهد.

اما نه هر گامی، بلکه گام درست.

چرا که احساسات ما دادههای اطلاعاتیاند.

و مانند چراغ قوه بر چیزهایی
نور میاندازند که برایمان مهماند.

ما به چیزهایی که در دنیایمان

اهمیتی ندارد، احساسات قوی نداریم.

اگر هنگام خواندن اخبار، احساس خشم میکنید،

آن خشم نشانه است، شاید نشانی
از اینکه به برابری و عدالت ارزش میدهید --

و فرصتی است برای برداشتن گامهای فعالانه

تا زندگی خود را در آن جهت پیش ببرید.

وقتی آمادگی رویارویی
با احساسات دشوار را داریم،

قادر به پاسخگویی
همتراز با آن ارزشها هستیم.

اما یک هشدار مهم نیز در میان است.

احساسات دادههای اطلاعاتیاند،
فرمان نیستند.

ما میتوانیم احساساتمان را
در جستجوی ارزشهایشان واکاوی کنیم

بدون این که لازم باشد
به آنها گوش بسپاریم.

مثلا من میتوانم وقتی پسرم از دست
خواهر کوچکش کلافه میشود در کنارش باشم --

اما از این نظرش که می گوید خواهرش را

بدهیم به اولین غریبهای
که در خیابان میبینیم حمایت نکنم.

(خنده حضار)

ما مالک احساساتمان هستیم،
آنها مالک ما نیستند.

وقتی که تفاوت میان این که
با تمام قوای منطق چگونه احساس میکنم

و در راستای ارزشها چه اقدامی
از من سر میزند، نهادینه شود،

ما مسیری را به بهترین وجهه
از خودمان بازمیکنیم

از طریق عواطفمان.

خب، این در عمل چگونه است؟

وقتی که حس عاطفی قوی
و سختی را احساس میکنید،

فورا به دنبال راههای فرار احساسی نباشید.

آن را بشناسید، به خاطرات دلتان سربزنید.

آن حس عاطفی به شما چه میگوید؟

و از گفتن «من هستم» در جاهایی مثل «من
عصبانی هستم» یا «من غمگین هستم» پرهیز کنید.

وقتی میگویید «من هستم»

طوری مینماید که انگار
شما آن احساس هستید.

در حالی که شما شما هستید، و آن احساس
یک منبع داده اطلاعاتی است.

در عوض، سعی کنید
که متوجه ذات آن احساس بشوید:

«متوجهم که احساس غم دارم»

یا «متوجهم که احساس عصبانیت میکنم.»

اینها مهارتهایی حیاتی برایمان هستند،

برای خانوادههایمان، و جوامعمان.

برای محیطهای کار نیز اساسیاند.

در تحقیقاتم، وقتی که
به آنچه به افراد کمک میکند

تا بهترین وجه خود را به ظهور برسانند،

یک عامل موثر کلیدی یافتم:

ملاحظه شخصی.

وقتی افراد امکان حس کردن
حقیقت عاطفی خود را مییابند،

ارتباط، خلاقیت و نوآوری
در محیط سازمانی شکوفا میشود.

تنوع و تکثر فقط درباره افراد نیست،

بلکه درباره درون افراد نیز هست.

از جمله تنوع عاطفه.

منعطفترین و سازگارترین افراد، تیمها،

سازمانها، خانوادهها، و جوامع

آنهایی هستند که بر اساس پذیرا بودن
احساسات عادی انسانی بنا شدهاند.

همین است که به ما اجازه میدهد تا بگوییم،

«عواطفم به من چه میگویند؟»

«کدام اقدام مرا به ارزشهایم میرساند؟»

«کدامیک مرا از ارزشهایم دور میکند؟»

انعطاف عاطفی قدرت بودن با عواطف،

همراه با کنجکاوی، شفقت،

و بویژه جرأت برداشتن
گامهای مرتبط با ارزشهاست.

وقتی کوچک بودم،

شبها از ترس تفکر مرگ از خواب میپریدم.

پدرم با نوازشها و بوسههای نرم،
آرامم میکرد.

اما هرگز دروغ نمیگفت.

میگفت: «همه ما میمیریم، سوزی،»

«خیلی عادی است که بترسی.»

تلاش نمیکرد میان من
و واقعیت مانعی بسازد.

کمی طول کشید

تا به قدرت او در نحوه هدایت من
در آن شبها پی ببرم.

آنچه یادم داد این بود که جرأت،
بیباکی نیست.

جرأت ترس متحرک است.

هیچیک از ما نمیدانست
که تنها ده سال بعد،

پدرم خواهد رفت.

و این که زمان برای هر یک از ما گرانبها است

و بسیار کوتاه.

اما وقتی که زمان ما

برای مواجهه با شکنندگی فرا میرسد،

در آن لحظه واپسین،

از ما خواهد پرسید،

«حاضری؟»

«آمادهای؟»

بگذارید این لحظه یک «بله» قاطع باشد.

«بله»ای که زاده یک عمر تطابق
با قلبتان باشد،

و با نگریستن به خودتان.

چرا که با دیدن خود،

میتوانید دیگران را نیز ببینید:

این تنها روش پایدار پیشروی است

در جهانی شکننده و زیبا.

سائوبونا.

و سپاسگزارم.

(تشویق حاضران)

متشکرم.

(تشویق حاضران)

متشکرم.

(تشویق حاضران)