Korsan olmanın faydaları

Bu içten ve mizahsal konuşmada, DJ ve kendini korsan ilan etmiş Tom Nash; güçlüklerin karşısında, sakatlıklarının ona kazandırdığı sabrı, hırsı ve pragmatik yaklaşımları, beklenmedik ve ilham verici şekilde anlatıyor. "Her birimizin eşsiz zayıflıkları var," diyor. "Eğer zayıflıklarımızın ne olduğu konusunda dürüst olursak, onlardan en iyi şekilde yararlanmayı öğrenebiliriz."

Dışarıda olduğumda

genellikle bir çocuk bana dik dik bakar.

Özellikle de cesursa yaklaşır ve sorar:

"Sen bir korsan mısın?"

(Kahkahalar)

Bir kez daha

yanıtlamam gerekir:

"Evet."

(Kahkahalar)

Dürüst olalım:

İki kancam, protez bacaklarım var,
körkütük sarhoş olmaya da meyilliyim.

(Kahkahalar)

İhtiyacım olan yalnızca
göz bandı ve papağan.

(Kahkahalar)

Bir korsan olmayı seviyorum.

Bir sakatlığa sahip olmanın
pek çok avantajını gördüm.

Eldivenlerden kurtardığım paraları
hesaba katmıyorum bile...

(Kahkahalar)

ya da yemek çubuklarında ustalaşmamak
için inanılmaz haklı bir bahaneyi.

(Kahkahalar)

Fiziksel bir güçlük geçirdiğim için
kazandığımı düşündüğüm

gerçek avantajlardan bahsediyorum.

19 yaşındayken bir hastalığa yakalandım.

Dirseklerime kadar her iki kolumu,

dizlerimden aşağı her iki bacağımı aldı.

Yüzümde Freddy Krueger'ı bile
kıskandıracak bu yaraları bıraktı.

(Kahkahalar)

İşaret diliyle iletişim
kuramıyor olabilirim

ama kararlılığım
ve problem çözme yeteneğim,

çoğu insanın yüzleşmediği
problemleri aşmak için

beni farklı açılardan
bakmaya zorlayarak arttı.

Öğrendiğim ilk derslerden biri

zorlu ve sancılı
yeniden yürümeyi öğrenme göreviydi.

Ama hayatımın geri kalanında
birçok faydasını gördüm.

Bu, bir basamağı
çıkmaya çalıştığımda yaşandı.

Şimdilerde bu eylem
çoğunuza basit gözükse de

bir basamağı çıkmak bile

ayak bileklerini oynatamayanlar için
bir mücadeledir.

Basamağı her zaman bildiğim haliyle,

yüzümü merdivene dönerek çıkmaya çalıştım.

Günler boyu,

başarısızlıkla.

Ta ki bu işi başarmak için

harcadığım zaman ve gayretin karşılığında

elde edeceklerimin açıkça orantısız
olduğunu anlayana kadar.

(Kahkahalar)

Bu yüzden probleme farklı bir
açıdan yaklaşmaya karar verdim.

Eğer basamağı çıkmak için

ayak bileğimi, basamağı
çıkacak kadar kaldıramıyorsam

başka bir eklemi kaldırabilirdim.

Kalçam gibi.

Böylece merdivenlere yan döndüm.

Ayağımı basamağa yan koydum

ve merdiveni anında çıktım.

Beş dakikada bütün merdivenler

benim taarruzlarıma karşı
savunmasız kalmıştı.

(Kahkahalar)

İşte o gün basamakları üçer üçer çıktım.

Etkilenmiştim ve fark ettim ki

geri nasıl ineceğimi bilmiyordum.

(Kahkahalar)

Uzun bir hafta sonu oldu.

(Kahkahalar)

Geçmişte, engelsiz biri olarak

bir gitaristtim.

Fena değildim

ama hiç ilerletmedim.

Hiçbir zaman gerçek manada
bir grup kurmadım veya konser vermedim.

Yine de müzik benim için
büyük bir tutkuydu.

Kollarımı kaybedince

müziğin artık hayatımın
bir parçası olmayacağı fikri

yaşama isteğime büyük bir darbe vurmuştu.

Fakat taburcu olduktan hemen sonra

aklıma gelen fikir şuydu:

"Eğer Ray Charles bir yarasa
kadar körken piyano çalabiliyorsa

ben de bu problemi çözmek için
kolları sıvayabilirim."

Böylece bir mühendise danışarak

sol kancam için
bir kayış sistemi tasarladım.

Sol ve sağ kancama takılacak
bir pena tutacağı yaptım.

Böylece eğer çalışırsa

gitarı, kucağımda açık akortlu bir
şekilde elimi kaydırarak çalabilirdim.

Haftalar süren testlerden
ve ayarlamalardan sonra

sonunda gitarı yeniden çalmamı
sağlayacak aksesuarlara sahiptim.

Tam da ellerimi kaybetmemin
öncesine dönmüştüm.

Alt kattakilerin tavana vileda
sapıyla vurdukları zamana.

(Kahkahalar)

Ama bu sefer ileriye taşıdım.

Arkadaşlarımla bir grup kurdum.

Birlikte şarkılar yazdık ve kayıt aldık.

Hatta gerçek insanlara konser verdik.

Bu kadar kişiye değil tabii.

(Kahkahalar)

Küçük bir adım olmasına rağmen

tek parçayken başardıklarıma
kıyasla kocaman bir adımdı.

Halihazırda öğrendiğimiz
her şeyi yeniden öğrenmek

çok ağır bir yükmüş gibi görünebilir --

ve inanın bana
kısa vadede gerçekten öyleydi --

Ama hiç olmazsa hayatımdaki
geri kalan her şeye karşı

yaklaşımım üzerinde
olumlu bir etkisi olmuştu.

Sadece problem çözme yeteneğimi
geliştirmekle kalmadı.

Aynı zamanda daha pragmatik
olduğumu hissettim.

Engellere karşı daha az duyarlı oldum.

Bazı durumlarda da daha sabırlı.

Ayrıca büyülü bir şekilde

insanların toplu taşımada
bana yer verme isteklerini de arttırdı.

(Kahkahalar)

Önemsiz aksaklıklar,
üstesinden geldiklerime kıyasla

belirsizleşmeye başladı.

Böylece bana, bu zorluklara
karşı sabırlı ve ölçülü yaklaşmayı,

büyük resmi görmeyi öğretti.

Hatta çoğunlukla, onların üstesinden
gelecek yeni ve gelişmiş yollar buldum.

Sadece negatife odaklanmamanın

ve sadece eldeki görevi yapmanın
artısı ortaya çıktı.

Hatta beni daha tatmin edici
kariyerler için cesaretlendirdi

ki başka türlü tavsiye bile edilmezdi.

Kimin aklına gelirdi ki
bana uygun bir işin

dans müziğini, ona ulaşamayan yerlerdeki
insanlara ulaştırmak için

hassas elektronik cihazları
alkollüyken yönetmek olduğu?

(Kahkahalar)

Ben değil.

DJ'lerin yeteneklerini sürekli
geliştirdikleri, sahneye çıkmak

zorunda oldukları, kulüplere demolar
gönderdikleri bu rekabetçi endüstride;

en iyi arkadaşımla ben
olaya farklı yaklaştık

ve kendi kulübümüzü açtık.

DJ olarak da kendimizi işe aldık.

(Kahkahalar)

Bir anda manşet olmuştuk.

(Kahkahalar)

Kulübü açtığımızda DJ'lik yapamıyordum.

Kontrolörün başına ilk defa,
açılış gecemizde

yüzlerce insanın önünde geçmiştim.

Bildiğim tek şey başlat tuşunun yeriydi.

(Kahkahalar)

Ama daha önce bir sürü zorluğu aşmış biri

yeni durumlara uyum sağlamada
uyanık olmak zorundadır.

Kulüpteki o gece,

Sidney'deki diğer kulüplerdekine kıyasla
en uzun süren gece olmuştu.

Sonrasında Avustralya'nın en büyük
müzik festivalinde DJ'lik yaptık.

Sonuç olarak ya ben çabuk öğrendim

ya da kulüplerin standartları yerlerde.

(Kahkahalar)

Ölümle burun buruna gelmek
eğitici bir deneyim olabilir.

Birinin önceliklerinin,
hemen sonrasında değiştiği

kesinlikle doğru.

Ayrıca şu da doğru ki

bu önceliklerden bazıları
daha bir aciliyet kazanıyor.

Ama göze çarpan başka bir
farkındalık daha ortaya çıkıyor:

Değerimizin ve bilincimizin önemsizliği.

Sizi yeni maceralara girişmekten

alıkoyan bilinciniz sınırlarını
tam olarak öğrenmek için

normalde almayacağınız
riskler almalısınız.

Kozmik takvimde sadece
küçük bir andan ibaretiz, değil mi?

Buna göre davranın.

Bugün sunduğum fikirler

talihsiz sayılacak durumlarla
benimle özdeşleşti.

Ama bu düşünceler onlardan faydalanmak
isteyenlerin hayatlarında uyku halindeler.

Eğer hepimizin eşsiz zayıflıkları
olduğunu kavrar

ve ne oldukları konusunda dürüst olursak

onlardan en iyi şekilde
yararlanmayı öğrenebiliriz.

Bu zayıflık; bir basamağı çıkmak,
satış raporu sunmaktan korkmak

veya mali durumunu
yeterince iyi yönetememek olsun --

şuradaki arkadaş gibi --

(Kahkahalar)

altında öğrenme, uyum sağlama
ve hatta zorluklara verdiğimiz

içgüdüsel tepkileri bile
değiştirebilme yeteneği yatıyor.

Zorluklar iyidir,

sizi daha güçlü kılma özelliğine sahiptir.

Hiç olmazsa

bir korsan gibi görünüyorsanız
çocukların ödünü koparabilirsiniz.

Teşekkürler.

(Alkış ve tezahürat)