Dan Philips: Creatieve huizen uit herwonnen spullen

In deze grappige en interessante talk van TEDxHouston laat Dan Philips ons een tiental huizen zien dat hij in Texas gebouwd heeft, en waarbij hij gerecyclede en herwonnen materialen op heel creatieve manieren gebruikt heeft. Briljante en technisch eenvoudige ontwerptips zullen je eigen creatieve motor aan het draaien krijgen.

(Applaus)

Dank u wel.

Ik heb wat foto's,

en zal erbij vertellen

hoe ik doe wat ik doe.

Al deze huizen zijn gemaakt

van tussen 70 en 80 procent gerecycled materiaal,

dingen die bestemd waren voor de afvalberg of de sloop.

Het was allemaal weggegooid.

Dit is het eerste huis dat ik gemaakt heb.

De dubbele voordeur met driedelig bovenlicht erin,

was bestemd voor de afvalhoop.

Hier een klein torentje.

Deze knoppen op de hoekstenen --

daar --

dat zijn walnoten.

Deze knoppen,

dat zijn kippeneieren.

Eerst neem je een lekker ontbijtje,

en dan vul je de eierschalen met kit, verft ze en spijkert ze vast,

en je hebt een decoratieve knoop

in een mum van tijd.

Hier zien we het interieur.

Je kan het driedelig bovenlicht hier zien en de deur

met de wenkbrauw-vensters --

zeker een antiquiteit.

Bestemd voor de afvalhoop.

Zelfs de sloten zijn waarschijnlijk zo'n 150 euro waard.

Alles in de keuken is herwonnen.

Een O'Keefe en Merritt-fornuis uit 1952,

als je van koken houdt: een cool fornuis.

Dit leidt naar het torentje.

Dat trappenhuis kostte me $20,

inclusief thuisbezorging.

(Gelach)

Als je de toren in kijkt,

zie ja dat er hoekjes, oneffenheden en bulten zijn.

Als je daar ongelukkig van wordt,

dan moet je hier niet wonen.

(Gelach)

Dit is een waskoker,

en dit is een schoenleest.

Dit zijn van die gietijzeren dingen die je in antiekwinkels ziet.

Omdat ik zo'n ding had,

maakte ik er een eenvoudig technisch snufje van:

als je op de schoenleest trapt

gaat de deur open en kun je je was weggooien.

Als je het handig doet komt je was in de wasmand terecht.

Anders komt het in de wc.

(Gelach)

Dit is een badkuip die ik gemaakt heb,

van kleine schrootjes.

Ik begon met een randje hier,

lijmde en spijkerde het vast,

maakte pootjes en draaide hem om,

en toen maakte ik de twee panelen hier.

Het is een tweepersoonsbad.

Want het is niet alleen een kwestie van hygiëne,

maar je moet je er ook kunnen vermaken.

(Gelach)

Deze kraan

is een stuk van een osagedoorn.

Het ziet er wat fallisch uit,

maar het is dan ook een badkamer.

(Gelach)

Dit is een huis gebaseerd op een blikje Budweiser.

Het lijkt niet op een bierblikje,

maar de kenmerken in het ontwerp zijn onmiskenbaar

Het gerstekorrelontwerp komt hier terug in de dakranden.

De tandlijsten zijn in het rood, wit, blauw en zilver van het blikje.

Het patroon op de hoekstenen onder de dakranden

komt ook van het blikje.

Ik heb een blikje gekopieerd

en vergroot tot het de gewenste grootte had.

Op het blikje staat geschreven:

"Dit is het beroemde Budweiser bier, er is geen ander bier dat, bla bla bla..."

Dat hebben we gewijzigd in: "Dit is het beroemde Budweiser bier huis.

We kennen geen ander huis..." enzovoorts.

Dit is een slot. Het was onderdeel van een shaper uit de jaren '30,

dat is een zware houtbewerkingsmachine.

Ze gaven me het hek, maar niet de shaper,

dus hebben we het slot ervan gebruikt.

Dat houdt olifanten buiten de deur, ik beloof het.

En jawel, we hebben geen problemen gehad met olifanten.

(Gelach)

De douche is gebaseerd op een glas bier.

Er gaan belletjes omhoog en bovenaan schuim van gebarsten tegels.

Hoe kom je aan gebarsten tegels? Nou, niet.

Maar ik krijg een hoop wc's, en als je een wc sloopt met een hamer,

dan heb je een berg gebarsten tegels.

De kraan hier

is een biertap.

(Gelach)

Dit glasraam

is hetzelfde soort glasraam

dat je in iedere Amerikaanse doorzon-deur ziet.

We zijn erop uitgekeken, het is een cliché geworden.

Als je hem in de voordeur plaatst, doe je het fout.

Zet het niet in de voordeur, maar ergens anders.

Het is een mooi glazen paneel.

Als je het in de voordeur zet

zeggen mensen: "O, je wil zijn zoals die anderen, en het is je niet gelukt."

Plaats hem daar niet.

Een andere badkamer boven.

Deze lamp zie je

in iedere middenklasse gang in Amerika.

Hang hem niet in de gang.

Hang hem in de douche, in een kast,

maar niet in de gang.

Toen gaf iemand me een bidet, dus nu is er een bidet.

(Gelach)

Dit huis hier

is gemaakt van osagedoorntakken.

Er blijven foto's langskomen,

terwijl ik verder praat.

Om dit te kunnen doen,

moet je goed begrijpen

waar afval in de bouw vandaan komt.

Onze woningbouw is een gebruiksartikel geworden,

en daar zal ik wat over vertellen.

De belangrijkste reden van afval zit waarschijnlijk in ons DNA ingebakken.

Mensen hebben behoefte aan samenhang

binnen hun stelsel van indrukken.

Wat betekent dat?

Het betekent dat iedere waarneming,

moet kloppen met eerdere waarnemingen,

anders zouden we geen continuïteit hebben

en worden we wat gedesoriënteerd.

Ik kan je een object laten zien dat je nog nooit gezien hebt.

Oh, dat is een telefoon.

Deze heb je nog nooit gezien.

Wat je doet,

is het patroon van structuurkenmerken opnemen,

die verwerk je in je systeem -- brrrr, telefoon.

Oh, dat is een telefoon.

Als ik er een hapje van zou nemen,

zou je denken: "Hee,

dat is geen telefoon.

Dat is een van die nieuwe chocoladetelefoons."

(Gelach)

Je zou een nieuwe categorie moeten maken,

precies tussen telefoons en chocola in.

Zo verwerken we informatie.

Als je dat vertaalt naar de bouw,

wanneer we een muur met ramen hebben en er is een raam gebarsten,

denken we: "O jee, een barst. Laten we het maken.

We vervangen het en gooien het weg zodat niemand het nog kan gebruiken."

Want dat doe je met een gebarsten raam.

Negeer dat het ons leven totaal niet beïnvloedt.

Het brengt alleen het verwachte patroon

en de structurele eenheid aan het wankelen.

Wanneer we echter een hamertje pakten,

en barsten maakten in alle andere ramen,

dan hebben we een patroon.

De gestaltpsychologie vertelt ons dat herkenning van een patroon

belangrijker is dan de onderdelen van dat patroon.

We denken: "Oh, dat is mooi."

Dat helpt me dagelijks.

Herhaling creëert een patroon.

Als ik honderd van deze heb, en honderd van die,

het maakt volstrekt niet uit wat deze en die zijn.

Als ik iets, wat dan ook kan herhalen, kan ik een patroon maken,

met noten, eieren, glasscherven, takken.

Het maakt helemaal niets uit.

Dat veroorzaakt veel afval in de bouw.

De tweede reden is, Friedrich Nietzsche schreef rond 1885,

het boek "De Geboorte van de Tragedie".

Daarin zegt hij

dat culturen heen en weer balanceren tussen twee perspectieven.

Aan de ene kant hebben we het apollinisch perspectief,

dat erg netjes en doordacht is,

en geïntellectualiseerd

en perfect.

Aan de andere kant van het spectrum staat het dionysisch perspectief,

waar passies en intuïtie belangrijk zijn,

tolerant voor organische vormen en menselijk gebaren.

Hoe een apollinische persoonlijkheid

een schilderij ophangt:

ze pakken een waterpas,

met een laser en een schuifmeetlat.

"Oké schat. Nog een duizendste cm naar links.

Daar moet hij hangen. Ja. Perfect."

Helemaal waterpas, recht en in het midden.

De Dionysische persoonlijkheid

pakt het schilderij en doet ...

(Gelach)

Dat is het verschil,

Ik gebruik de imperfectie.

Ik gebruik het organisch proces --

heel pragmatisch.

Een apollinische houding zorgt voor bergen afval.

Als iets niet perfect is,

als het niet past bij ons verwachte model, bij het afval.

"Oeps, een kras, bij het afval.

Oeps dit, oeps dat. Naar de afvalberg."

Het derde is --

de Industriële Revolutie begon in de Renaissance

met de opkomst van het humanisme

en kreeg tijdens de Franse Revolutie een extra zetje.

Het kwam tot bloei in het midden van de 19e eeuw.

Dan hebben we foefjes en dingetjes

en constructies die van alles kunnen

wat we, tot dat moment,

met de hand moesten doen.

Nu hebben we gestandaardiseerde materialen.

Bomen groeien niet in 5 bij 10 cm,

2, 5 en 7 meter hoog.

We creëren bergen van afval.

Ze doen goed werk

in het bos

door de bijproducten te verwerken --

tot MDF en hardboard en dergelijke --

maar het helpt niet

verantwoordelijk om te gaan bij de oogst in het bos

als gebruikers het materiaal weggooien na gebruik.

Dat gebeurt nu.

Als iets niet standaard is:

"Oeps, afval. Oeps dit. Oeps, weg."

Als je een 5 bij 10 cm lat koopt, die niet recht is,

kun je het terugbrengen.

"Sorry meneer. Ik geef u een rechte."

Ik verwerk al deze weggegooide dingen,

omdat herhaling een patroon creëert,

en dat doe ik uit een dionysisch oogpunt.

Het vierde punt

is dat werk veel duurder is dan materiaalkosten.

Dat is maar een mythe.

Een voorbeeld: Jim Tulles, een van de mensen die ik heb opgeleid.

Ik zei: "Jim, het is nu tijd.

Ik heb een baan voor je als voorman van de timmermannen. Ga dat doen."

"Dan, ik denk niet dat ik er klaar voor ben."

"Jim, dit is het moment. Doe het."

Wij namen andere mensen aan.

Hij was bezig met zijn meetlint,

in de afvalberg, op zoek naar steunbalken --

de steun die boven een deur ligt --

om indruk te maken op zijn baas -- zo hadden wij het hem geleerd.

De opzichter kwam naar hem toe en vroeg: "Wat doe je?"

"Oh, ik zoek wat steunbalken."

wachtend op waardering.

Hij zei: "Nee. Ik betaal je niet om door het afval te zoeken. Ga aan het werk."

Hij had het lef om te zeggen:

"Kijk, als jij me bijvoorbeeld,

$300 per uur zou betalen,

zou ik het begrijpen,

maar nu bespaar ik je vijf dollar per minuut.

Reken maar uit."

(Gelach)

"Gelijk heb je, Tulles. Goed, vanaf nu, zoek eerst in deze berg."

Ironisch genoeg was hij niet erg goed in wiskunde.

(Gelach)

Af en toe krijg je toegang tot de regiekamer,

en kun je gaan spelen met de wijzertjes.

Dat gebeurde daar.

Het vijfde punt is dat na 2.500 jaar,

Plato ons nog steeds in de ban van zijn ideale vormen heeft.

Hij zei dat we in onze geest

het perfecte idee hebben van wat we willen,

en we dwingen spullen in de omgeving om die vorm aan te nemen.

Dus in ons hoofd hebben we het perfecte huis,

de American Dream, die een huis is --

het droomhuis.

Helaas kunnen we het niet betalen.

Dan krijgen we de American Dream lookalike,

en dat is een camper.

Wat is dat een ongedierte.

Je koopt het met een hypotheek,

net zoals voor meubels, en voor een auto.

Je betaalt ervoor en meteen daalt het 30 procent in waarde.

Na een jaar kun je niet meer de volledige waarde ervan verzekeren,

maar slechts 70 procent.

Meestal zit er 2 mm bedrading in.

Daar is niks mis mee,

tenzij je er dingen mee doet waarvoor 2,5 mm bedrading nodig is,

en dat gebeurt.

Het ademt zoveel formaldehyde uit

dat er een wet is

die nieuwe camperkopers moet waarschuwen

tegen het gevaar van formaldehyde-uitstoot.

Zijn we nu echt zo stom en ingedut?

De muren zijn zo dik.

Het hele ding heeft de stevigheid van mais.

(Gelach)

"Oh, ik dacht dat daar Palm Harbor Villiage lag?"

"Nee. er was gisteren wat wind.

Het is nu verdwenen."

(Gelach)

Als ze verslijten, wat doe je er dan mee?

Nou, dat bij elkaar,

het apollinisch, platonisch model,

is de hele basis van de bouw,

en er zijn nog wat factoren die dat versterken.

De eerste is dat alle werklui,

alle handelaars, verkopers,

inspecteurs, ingenieurs, architecten,

allemaal zo denken.

Dan komt het terug bij de klant,

die hetzelfde model wil hebben.

Het is een self-fulfilling prophecy. We zitten eraan vast.

Dan komen de marketeers en adverteerders.

"Woo. Woohooo."

We kopen dingen waarvan we niet wisten dat we ze nodig hadden.

Je hoeft alleen te kijken naar

wat een bedrijf deed met pruimensap met prik.

Hoe walgelijk.

(Gelach)

Weet je wat ze gedaan hebben? Ze hebben er een metafoor aan gekoppeld

en zeiden: "Ik drink Dr. Pepper..."

Vrij snel gingen we zeeën van dat spul drinken,

miljarden liters.

Er zitten niet eens echte pruimen in -- helpt niet eens je stoelgang.

(Gelach)

O jee, dat maakt het erger.

We worden er razendsnel in meegezogen.

Toen schreef Jean-Paul Sartre een boek,

getiteld "Het Zijn en het Niet".

Je hebt het zo uit.

Je kunt het in een jaar of twee uitlezen,

als je acht uur per dag leest.

Daarin praat Sartre over het verdeelde zelf.

Hij zegt dat mensen zich anders gedragen wanneer ze weten dat ze alleen zijn

dan wanneer ze weten dat er iemand anders in de buurt is.

Dus als ik spaghetti eet en weet dat ik alleen ben,

dan kan ik eten als een bulldozer.

Ik kan mijn mond afvegen aan mijn mouw, servet op tafel,

eten met mijn mond open, geluiden maken,

krabben waar ik wil.

(Gelach)

Maar zodra jij binnenkomt,

Zeg ik: "Oh. spaghettisaus hier. "

Servet op schoot, kleine hapjes,

ik eet met mijn mond dicht, krab niet.

Wat hier gebeurt

is dat ik voldoe aan jouw verwachting

van hoe ik zou moeten leven.

Ik voel die verwachting,

en kom er aan tegemoet.

Ik leef mijn leven zoals jij het van me verwacht.

Dat gebeurt in de bouw ook.

Daarom zien al onze onderafdelingen er hetzelfde uit.

Daarnaast zijn er ook

geformaliseerde culturele verwachtingen.

Ik wil wedden dat al jullie schoenen bij elkaar passen.

Daar doen we allemaal aan mee,

en met omheinde woonomgevingen,

hebben we een formele verwachting

van een Verenging van Eigenaren.

Soms zijn die mensen echt nazi's,

nou en of.

Dat bouwt zich op en gaat zo door.

Het laatste punt is kuddegedrag.

Mensen zijn een sociaal ras.

We begeven ons graag in groepen,

net als wildebeesten en leeuwen.

Wildebeesten gaan niet om met leeuwen

want leeuwen eten wildebeesten.

Mensen zijn ook zo.

We doen dat wat die groep doet,

waarmee we ons graag willen identificeren.

Op de middelbare school zie je dat veel.

Kinderen werken de hele zomer,

keihard,

zodat ze daarna een spijkerbroek kunnen kopen

van het juiste merk,

waarmee ze dan in september

rond kunnen lopen en denken:

"Vandaag ben ik belangrijk.

Kijk, kom niet aan mijn merkspijkerbroek.

Ik zie dat jullie geen merkspijkerbroeken hebben.

Jullie horen niet bij de mooie mensen.

Kijk, ik hoor bij de mooie mensen. Zie je mijn broek?"

Dat op zich is al reden genoeg voor schooluniformen.

Dat gebeurt ook in de bouw.

We hebben de behoeftepiramide van Maslow

verkeerd opgevat,

een beetje verkeerd.

Onderaan de piramide

staan de basisbehoeften --

onderdak, kleren, voedsel, water, voorplanting enzovoort.

Dan, veiligheid. Als derde, relaties.

Als vierde, status, zelfvertrouwen -- dat is ijdelheid

Deze ijdelheid pakken we op en zetten we hier beneden

Dat leidt tot

ijdele beslissingen.

We kunnen onze eigen hypotheek niet meer betalen,

kunnen alleen nog maar ingeblikte bonen eten.

Dus ons onderdak

is een product geworden,

en het kost wat lef

om in die diepe,

enge kanten van onszelf te duiken

en onze eigen besluiten te nemen

en van ons onderdak geen product te maken,

maar iets dat komt bovendrijven uit oerbehoeftes.

Daar is wat lef voor nodig,

en zeker, af en toe zal het misgaan.

Maar dat is niet erg.

Als je niet om kunt gaan met een tegenslag,

is dit niks voor jou.

Ik maak de hele dag fouten,

en daar zitten heel grote fouten bij, absoluut,

grote, zichtbare, vernederende,

gênante fouten.

Iedereen wijst en lacht naar je,

en ze zeggen: "Hij probeerde het vijf keer en het werkte nog steeds niet.

Wat een sukkel."

In het begin komen er vaak aannemers langs die zeggen:

"Dan, je bent heel schattig,

maar je moeten weten dat dit niet gaat werken.

Waarom doe je het niet zus en zo?"

Instinctief zou je willen zeggen:

"Ga toch fietsen."

Maar dat zeg je niet,

want zij zijn ons doelwit.

Wat wij gedaan hebben --

en dit gaat niet alleen om huizen bouwen;

het gaat over kleren en voedsel,

ons vervoer, behoeften, onze energie --

we woekeren wat rond.

Als ik wat publiciteit krijg,

krijg ik reacties van mensen over de hele wereld.

We hebben weliswaar overdaad uitgevonden,

maar het probleem van afval

is wereldwijd.

We hebben een probleem.

Ik zal geen gordel met kogels om mijn borst dragen

en een rode doek om mijn hoofd,

maar we hebben een probleem.

Wat we moeten doen

is het contact terugvinden

met die oerkanten van onszelf

en wat besluiten nemen

en zeggen: "Weet je, ik denk dat ik

CD's aan de muur wil hangen.

Wat vind je daarvan, schat?"

Als het niet werkt, haal het dan weer weg.

Wat we moeten doen is weer contact zoeken met wie we echt zijn,

en dat is heel spannend.

Dank u wel.

(Applaus)