Bir ebeveynin dönüşümü ve oğlunun aydınlanma hikâyesi

Paula Stone Williams genç yaşta bir transseksüel olduğunu biliyordu. Ancak o bir ebeveyn ve önde gelen Evenjelist papaz oldukça, açılmanın onun için herşeyi kaybetmek anlamına geldiğinden korkuyordu. Bu hareket Paula ve oğlu Jonathan Williams'ın kişisel anlatımları, Paula'nın ailesi için geçirdiği cinsiyet değişiminin ne anlama geldiği ve onların aydınlama yolu üzerine. Jonathan dediği gibi "Babamdan kendisinden başka birisi olmasını isteyemem."

Paula Stone Williams: Büyük, kâr amacı
gütmeyen dini bir kuruluşun CEO'suydum,

Amerika'nın en büyük kiliselerinde
konuşmalar yaptım,

70'ten faklı piyasada televizyona çıktım

ama hepsinden daha çok

iyi bir ebeveyn olmak istiyordum.

Üç çoçuğuma da şunu derdim,

"Yolculuk zorlaştığında

daha az gidilen yolu seçmen gerek,

dar olan yolu."

Bunun ne kadar zor olacağına dair
hiçbir fikrim yoktu.

Üç veya dört yaşımdan beri

transseksüel olduğumu biliyordum.

Cinsel kimliğimi açıklarsam
her şeyi kaybedeceğimi de biliyordum.

Özgünlüğe giden yol kutsaldır

ve herkesin iyiliği için

gerçeğin sadece sizi değil

herkesi özgür kılacağına
güvenmenizi ister.

Hayatımı bu amaca adamaya
karar verdim.

Bu yüzden açıkladım.

Görünen o ki hayatınızın çoğunu

muhafazakâr, dini dünyada
çalışarak geçirirseniz

transseksüel olarak açılmanız
kariyeriniz için hiç de iyi değil.

(Kahkahalar)

Kim bilebilirdi ki?

(Kahkahalar)

Yedi gün içinde
işlerimin her birini kaybettim.

Ailem destekliyor
fakat mücadelede ediyordu.

Arkadaşlarımın çoğu
ve iş ortaklarım beni kabullenmedi;

diğerlerinin ise kafası karışıktı.

Arkadaşımın biri dedi ki
"Benimle gerçekten dalga geçtin."

Ben de "Evet. Sıraya gir" dedim.

Dediler ki "Benim tanıdığım
tek nazik alfa erkektin."

Ben de "Ah. Haklısın" dedim.

Ben bir alfa erkektim.

Ve naziktim.

Onun için bu çok zorsa

öz oğlum için bu ne kadar zor olurdu?

Jonathan Williams:
Uzaklaşmak bir seçenek değildi.

Babalar günüydü
ve kızım bana craft birayla

ev yapımı bir kavanoz turşu verdi ki
bu bana göre

harika bir babalar günü hediyesiydi.

(Kahkahalar)

Ancak bir sorun vardı:

Babamı aramalı mıydım?

Onu aramak ve bu inkâr
döngüsüne devam etmek,

babam hâlâ...

...babammış gibi davranmak.

Aramamak ise her şeyin
değiştiğini kabullenmekti.

Demek istediğim yıllarca acı,
yas ve üzüntü içindeydim

ama eninde sonunda
kabullenmeyi bekliyordum.

30 küsur yıllık babanızın
cinsiyet değişimiyle ilgili

ne yapacağınızı anlatan bir kitap yok.

Fakat babam bana bir şey öğretmişti.

Kefaret yolunun daima
dar patikayı seçmekten geçtiğini söylerdi.

Bu yüzden o gün aramamaya karar verdim.

Ve bir kaç ay sonra Paula
bir otelde eşim ve benimle tanışmak için

New York'a geldi.

Kapıyı çaldım ve bir kadın açtı.

Kesinlikle babam değildi.

"Seni görmek çok güzel." dedi.

Babamın sesi gibi de değildi?

Öğlen yemeğe çıktık ve garson
siparişlerimizi almaya geldi.

"Önce hanımlardan başlayalım." dedi.

Fakat masada bir tane kadın vardı
ve o da benim eşimdi

ve... Tanrım, masada iki kadın var.

Babam yeşil salata gibi
bir şey sipariş etti,

benim tabağımda patates kızartması vardı.

Babam patates kızartması sever miydi?
Hatırlamıyorum.

Sanırım severdi.

Ama onlardan yemiyordu.

Buradaki kadın benim hakkımda
her şeyi biliyor

ve ben onun hakkında
hiçbir şey bilmiyordum.

Hoşça kal dediğimi bile hatırlamıyorum.

PSW: O gün tek düşünebildiğim,

New York'ta Eylül ayının sonu

ve beyaz bir kot pantolon giyiyor olduğum.

(Kahkahalar)

New York'ta İşçi Bayramı sonrası
beyaz giymiyorsunuz.

Kapı çalmıştı

ve tek düşünebildiğim burada
yanlış kot pantolonla duruyor olduğumdu.

Sonra da çok sevdiğim o büyük,
mavi gözleri gördüm

ve bana şüpheyle bakıyorlardı.

Bende "Bu hiç kolay olmayacak."
diye düşündüm.

Bir ailede cinsiyet değiştiren
bir kişi olduğunda

bütün aile istesin ya da istemesin
değişim geçiriyor.

Bu marjinaller için oldukça kolaydı.

Liberallar "Harika!

Kendini buldu, nasıl da mutlu." dedi.

Muhafazakârlar
"Bu saçmalık, gidelim." dediler.

(Kahkahalar)

Ailem için bu aşırılıklar
hiçbir işe yaramayacaktı.

Onların öfkesi, onların kızgınlığı,

onların sevgisi ve sadakati...

Bütün hepsi bu yargılama sürecinden
geçmek zorundaydı.

JW: Her şey yalan mıydı?

Ön bahçedeki her yakalamaç oyunu,
Mets takımının sezonluk biletleri

babamla mıydı yoksa onunla mıydı?

Bir keresinde hatırlıyorum,

babam beni bisiklet sürüşüne
Heckscher park'a götürüp

seks konusunu anlatmıştı.

Şimdi biliyorum ki onun vücudunda
olmasını istemediği bölümleri anlatmıştı.

Babam hiç var olmuş muydu?

Acı...

Acı kuralsızdır.

Size sormadan arabanızı ödünç alır,

onu parçalar

ve sonra özür dilemez.

Ve ben yıkılmıştım.

Çok ağırdı.

Kendi köşeme çekildim.

Kızgındım.

İhanete uğramış gibiydim.

Ve beni Mets fanı olmak için
cesaretlendirdiğin gerçeğinden

beni hayatın büyük hayal kırıklıklarına
hazırladığını anlamalıydım.

(Kahkahalar)

Bu doğru.

Yine de yakalamaç oyunları,

sezonluk maç biletleri

ve Long Island'ın en iyi çörekçisinde
her Cumartesi pastırmalı, yumurtalı

ve peynirli sandviçler vardı.

Babam yaşamayı istemeden
bu hayatı yaşamıştı

fakat bir babam
olabilmesi için bunu yaşadı.

Babam hiç var olmuş muydu
diye düşünmekten vazgeçtim.

O kasten, isteyerek, bile bile

büyüdüğüm her an
ve her günde yanımdaydı.

Bunun için minnettarım.

Paula'nın vücudu artık onundu
ve onun dönüşümü tamamlanmıştı

fakat benim dönüşümüm
daha yeni başlıyordu.

Başka bir yol, başka bir yolculuk,
babamın tavsiyesine uymak ayrı bir seçenek

ve bu dar yolda devam ediyorum.

PSW: Bu yüzden çoğu gün
Tanrı'nın varlığına inanırım.

Salı ve Perşembe günleri zor olabilir

ve New Jersey Turnpike'ta
herhangi bir günde.

Gerçekten, biliyor muydunuz?

(Kahkahalar)

Ruhunuz yanlış bir bedendeyken
Tanrı'ya inanmak zor.

Bir şekilde kendimi
papazlık mesleğinde buldum.

Tüm işlerimi kaybettiğimde
hiçbir şey kişisel sebepten değildi.

Dini toplulukların yaptığı da budur.

Topluluğu hayatta tutmak için
bir düşmanın olması gerektiğine inanır,

bu yüzden de var olmayan

bir tane yaratırlar.

Şu an cinsel azınlıklar düşman;

benim ayrılışım da hızlı ve netti.

Oğlumun papaz olabilmek için

Batı Philadelphia'daki eğitmenlik
işini bırakmasına şaşırmıştım.

Bunun olacağını görememiştim.

Merak ediyordum:

O ne yapacaktı?

Cevabı öğrenmek için fazla
beklemek zorunda kalmadım.

İlk ziyaretten altı ay sonra

beni New York'a davet etti.

JW: Brooklyn Köprüsü tasarımcıları

kötü şanslarından paylarını aldılar.

John Roebling, köprü inşaatı başladıktan
kısa bir süre sonra öldü.

Oğlu Washington işi devraldı

ancak o da dekompresyon
rahatsızlığı yaşadı.

Karısı Emily, köprünün
tamamlanmasını denetleyen

vekil idari mühendis oldu.

Baba ve oğul

-John ve Washington-

işlerinin başında tükendiler.

Mayıs ayı güneşli bir günde

babam ve ben Brooklyn köprüsü
gölgesinde oturuyorduk.

Hayatımızı Roebling'lerin izinden giderek

-baba ve oğul- işimiz başında
tüketecek miyiz?

Babam kilisedeki arkadaşlarının

onun dönüşümünü kabullenebileceğine inandı

ama onlar kabullenmediler.

Onu çukura ittiler ve bana tutundular.

Brooklyn'de yeni bir kilisenin papazıydım.

İleri görüşlü insanlardan oluşan
bu harika grup

yine mali olarak gerçekten
muhafazakâr kiliselere bağlıydı.

Paula'yı aramıza almak kilisenin gelirini
riske atmak anlamına geliyordu.

Bu dünyalar savaşında
iki sınır arasında kalmıştım.

Bu yüzden babama dedim ki

''Baba, hâlâ senin eski dünyanda
yaşıyor ve çalışıyorum.

Amacıma ulaşmak için senin
bir zeytin dalı uzatman mümkün mü?''

Ve tepkisi sert oldu.

Bana dedi ki "En sonunda en yakın
arkadaşlarına kendini açıklamanın

ve seni hiç kabullenmemelerinin

nasıl bir his olduğu hakkında
fikrin var mı?

Bir yalanı yaşamak için mi?

Bunun nasıl bir his olduğunu
biliyor musun?''

Nasıl bir his olduğunu bilmiyordum.

Fakat bir karar almam
gerektiğini biliyordum.

Geceleri o dar patikada yürümeye
devam etmeye karar verdim

ancak ilk defa

bir ışık yakaladım.

Onun kendisinden başka hiçbir şey
olmasını isteyemezdim.

(Alkışlar)

PSW: O gün nehir kenarında otururken

Jonathan acısından, ızdırabından,
kederinden, şaşkınlığından bahsetti.

Onun bu sohbette
kendiyle iligili söyledikleri

beni içten parçalamıştı,

bu kadar acıya sebep olmak.

Ama o konuşmaya devam ederken
sözlerinde bir çıkış yolu vardı,

gerginlikle ama imkânlarla dolu,

o dar patika içerisinde.

Dedi ki "Bu her zaman zor olacak.

Her zaman olduğu gibi.

Ama baba,

seni seviyorum."

Oğlum benden daha iyidir.

Cesur ve güçlü,

duyarlı ve düşünceli.

Sanırım şunu diyebilirsiniz,

O nazik bir alfa erkeği.

JW: Sıra kızlarımı Paula ile
tanıştırmaya gelmişti.

Daireme geri döndük,

kızlarım yemek masasında
boyama yapıyorlardı

ve masada garip bir sessizlik oldu.

Nihayetinde küçük kızım
tek bir net soru sordu:

"Büyükbaba, senin penisin var mı?"

(Kahkahalar)

Gerginliğin azalmasından sonra
gülüşmeler de azaldı,

kızlarım büyükbabasını kendi
odalarına götürdü

yeni oyuncaklarını gösterdiler

ve ona yeni bir isim koydular.

Ona "Büyük Paula" dediler.

(Kahkahalar)

PSW: Geçtiğimiz yaz beş torunumun hepsiyle

Rocky dağlarının eteklerindeki
evimde birlikteydik.

Küçük kasabamızın içinde akan
nehrin soğuk sularında

yüzmeye gittik.

Ve bir gün Jonathan'ın
kızlarından biri bana

"Grand Paula, nehirde
tubing yapmaya gidebilir miyiz?"

Ben de dedim ki: "Biliyorsun,

bunun için baban buraya gelene
kadar bekleyeceğim.

Bu kararı onun vermesi
gerektiğini düşünüyorum."

Ve o da bana, "Grand Paula,

zaten o da senin aldığın kararın
aynısını alacak.

O da aynı senin gibi."

(Kahkahalar)

Evet. Sanırım o da benim gibi,

ikimizde dar patika yolu bulmak

ve şafağın ışığına giden yol boyunca
uzun, karanlık gecede

yolu izlemeye kararlıyız.

JW: Güvende olduğunu bilen çocuğun,

sevildiğini bilen bir çocuğun

dans ettiğini hiç fark ettiniz mi?

Kollarını sallarlar,

sadece kendi duyabildikleri
bu müzikle tepinirler.

İşte bu müzik...

güven içinde ve tamamen
sevilen bir çocuğun müziği.

Çocuklarım Grand Paula ile
tanıştıktan sonraki gün

onları donat almaya götürdü

ve caddede yürürken onları izledim

ve kızlarım babamın kollarından tutmuş

ve dans ediyorlardı.

Babamın kolları sertçe sallanıyordu.

Sen onlara birden fazla donat aldın
çünkü bunu hep yaparsın...

(Kahkahalar)

Büyük kızımın donattan
büyük bir ısırık alışını

ve ardından iki zıplayış
ve bir dönüşünü izledim.

Harikaydı.

Bu dar patika,

daima kendi sorumluluk
ve zorluklarına sahip.

Fakat bunu kurtuluşa kadar
yaşayacağımızdan emindim.

Babama baktım,

Donat yiyen ve dans eden kızlarıma baktım

ve yüksek sesle dikkat çekmeden dedim ki

"Bu...

Bu Tanrı'nın babamı yaratış şekliydi."

Babam yeniden doğmuştu.

Ve kurtuluşa giden bu dar patikayı seçerek

ben de onunla yeniden doğdum.

Teşekkürler.

(Alkışlar ve Tezahüratlar)