Zaprawa - Co robić w życiu? [Łk 2, 41-52]

Dobry wieczór wam wszystkim.

Witam was na kolejnej Zaprawie.

Wiem, że Przemo miał być, było obiecane,
ale niestety chłopak się rozchorował.

Wypadło, że to znowu ja muszę to zrobić.

Wróciłem z Torunia.

Po drodze zatrzymałem się
u moich rodziców w Łowiczu.

Pozdrawiam z pokoju mojej siostry.

Justyna pojechała na imprezę,
więc jest gdzie nagrać Zaprawę.

Posłuchajmy tekstu Ewangelii,
który będzie w niedzielę.

Z Ewangelii według św. Łukasza.

„Rodzice Jezusa chodzili co roku
do Jeruzalem na Święto Paschy.

Gdy miał lat dwanaście,
udali się tam zwyczajem świątecznym.

Kiedy wracali
po skończonych uroczystościach,

został młody Jezus w Jerozolimie,
a tego nie zauważyli Jego Rodzice.

Przypuszczając, że jest wśród pątników,
uszli dzień drogi

i szukali Go między krewnymi i znajomymi.

Gdy Go nie znaleźli,
wrócili do Jeruzalem, szukając Go.

- Kapuśniaku chcesz?
- Nie chcę, nagrywam filmik.

To był mój tata.

Kiedy wracali
po skończonych uroczystościach,

został młody Jezus w Jerozolimie,
a tego nie zauważyli Jego Rodzice.

Przypuszczając, że jest wśród pątników,
uszli dzień drogi

i szukali Go między krewnymi i znajomymi.

Gdy Go nie znaleźli,
wrócili do Jeruzalem, szukając Go.

Dopiero po trzech dniach
odnaleźli Go w świątyni,

gdzie siedział między nauczycielami,
przysłuchiwał się im i zadawał pytania.

Wszyscy zaś, którzy Go słuchali,

byli zdumieni
bystrością Jego umysłu i odpowiedziami.

Na ten widok zdziwili się bardzo,
a Jego Matka rzekła do Niego:

«Synu, czemu nam to uczyniłeś?

Oto ojciec Twój i ja
z bólem serca szukaliśmy Ciebie».

Lecz On im odpowiedział:
«Czemu Mnie szukaliście?

Czy nie wiedzieliście,
że powinienem być w tym,

co należy do mego Ojca?»

Oni jednak nie zrozumieli tego,
co im powiedział.

Potem poszedł z nimi
i wrócił do Nazaretu, i był im poddany.

A Matka Jego chowała wiernie
wszystkie te sprawy w swoim sercu.

Jezus zaś czynił postępy w mądrości,
w latach i w łasce u Boga i u ludzi.”

Moi drodzy,

pielgrzymowanie Izraelitów do Jerozolimy
to była rzecz coroczna.

To, że Maryja tam poszła,
to był wyraz Jej pobożności.

Ten obowiązek spoczywał na mężczyznach.
Kobiety mogły pójść, nie musiały.

Widać, że Jezus wychowuje się
w atmosferze,

gdzie i ojciec, i matka są bardzo pobożni.

To nas nie dziwi.

My Matki Bożej tyle kultu mamy,
że to dla nas nic dziwnego.

Ciekawostką jest to, że wracały
osobno kobiety, osobno mężczyźni.

W tamtejszym Izraelu wiele rzeczy
jest podzielonych na mężczyzn i kobiety.

Dlatego może nie dziwić ten fakt,
że przez trzy dni Matka Jezusa myślała,

że jest z ojcem, ojciec - że z Matką.

Oni szli osobno i po tych trzech dniach
dopiero się zorientowali i wracają.

Co jest ciekawego w tej Ewangelii?

Co bym chciał,
żebyśmy wzięli na medytację?

To są dwie rzeczy.

Jedna to słowa Maryi,
która znajduje Jezusa:

„Synu, czemu nam to uczyniłeś?

Oto ojciec Twój i ja
z bólem serca szukaliśmy Ciebie”.

Nikogo nie dziwi,
że Matka ma pretensje do Syna,

bo się martwiła.

Natomiast Jezus pokazuje:

powinienem być w tym,
co należy do mojego Ojca.

Nie chodzi o interpretację w kluczu,
że mam szukać Jezusa w świątyni,

bo w świątyni On jest.

Świątynia w Nowym Testamencie,
czyli miejsce spotkania z Bogiem,

jest w moim sercu.

To nie są zewnętrzne praktyki,
to nie jest chodzenie do kościoła.

Ojciec chce wyznawców w Duchu i prawdzie.

Wszystko się rozgrywa we mnie.
Świątynia jest we mnie.

Żeby spotkać się z Bogiem,
to muszę się spotkać w sobie z prawdą.

To jest esencja tego, co bym chciał,
żebyśmy zrobili jutro na medytacji.

W tej Ewangelii jest taka subtelna rzecz.

Maryja chce, żeby Jezus podążał
za Jej wolą - jak każda matka.

Jezus mówi: „Nie. Ja mam podążać za tym,
co mówi do Mnie Ojciec.”

Chciałbym bardzo,
żebyśmy przeszli przez cały nasz rok.

Przemo mnie trochę zainspirował
swoją serią.

Chciałbym,
żebyśmy zrobili podsumowanie roku.

Gdzie przez cały rok byłem
w sprawach Ojca - Boga,

a gdzie byłem w tych sprawach,
których chcieli ode mnie inni ludzie.

Albo w sprawach,
które nie są sprawami Ojca, tylko moimi,

albo tym wszystkim, co inni uważają,
że powinienem robić,

czyli Jezus jakby idący za wolą Matki.

Często żyjemy w wielu kłamstwach,

które nie pozwalają nam
spotkać się z prawdą, która jest w nas.

Pójście za głosem Boga,
to jest pójście za ogromną prawdą.

To jest odrzucenie wielu kłamstw.

Żeby spotkać się z tą prawdą,
to jednym z kłamstw,

które musimy odrzucić,
żeby iść za Bogiem,

jest to, że mam zadowalać innych ludzi
albo moja religijność ma być taka,

żeby jednym się to podobało,
innym się nie podobało.

Co to robi?

Przez to słucham bardziej innych niż Boga.

Tu Jezus pokazał,
że On nie wszedł zupełnie w ten kanał.

Miał mentalny obowiązek słuchać Maryi,
jako dziecko,

ale miał też w sobie mentalną siłę,

żeby wiedzieć,
że na tym się świat nie kończy,

że dzieś jest dalsza perspektywa.

To jest o tyle ważne,
że wśród nas są ludzie,

którzy mają różne powołania,
czasem bardzo specyficzne.

Jeśli ciągle będziemy się wpatrywać w to,
co inni od nas chcą

albo będziemy związani,
niewpatrzeni w to, co Bóg mówi,

to nigdy tego powołania nie zrealizujemy.

Gdyby Jezus został w myśleniu:
„Co Maryja ode Mnie chce”,

to by nigdy nie zrealizował
swojego powołania życiowego.

Chciałbym, żebyśmy popatrzyli na ten rok:

czy byłem bardziej
z osobistym powołaniem,

które znam albo nie znam,
odkrywam, nie odkrywam,

realizuję, nie realizuję,

czy bardziej z tym,
co wydaje mi się, że być powinno.

Wydaje mi się.

A moje osobiste miejsce w życiu,
sposób działania, funkcjonowania,

powołanie, to, do czego jestem zawołany
to od Boga tylko.

Druga rzecz jest taka,
że jeśli dobrze sobie Pana Boga wyobrażam,

bo trzeba sobie Go jakoś wyobrażać,

to On będzie mnie uwalniał
od ludzkich rzeczy,

wszystkich opinii, że powinno być tak,

tych wyrzutów, że nie robisz tego,
co my chcemy.

Jezus będzie uwalniał.

Ale czasami jest tak,
że wyobrażam sobie Pana Boga jako takiego,

który chce, żebym zadowalał innych.

Zniewala mnie ten obraz Boga.

Taki trzeba wyrzucić.

Nie Boga wyrzucić,
tylko to, jak Go sobie wyobrażam.

Odsunąć go na bok.

Przez ten rok przejdźmy
z tymi dwoma tematami.

Czy byłem w sprawach mojego Ojca,
czyli osobistego zaangażowania.

To mogą być: dzieci, rodzina,
bycie siostrą zakonną,

ale to może być coś,
do czego mnie Bóg woła od jakiegoś czasu,

żebym, zrobił jakąś aktywność,

a ja ciągle nie, bo... jakieś są wymówki.

Trzymam się tego.

Na ile realizowałem bardziej to wołanie:
sprawy mojego Ojca,

a na ile bardziej byłem w tym,
co nie jest sprawą mojego Ojca.

W efekcie nic wielkiego w moim życiu
się nie zmieniało,

umierałem i było biernie.

Taka medytacja będzie w niedzielę.

Pozdrawiam was jeszcze raz.

Pamiętajcie, żeby być szczęśliwymi ludźmi.

Z Bogiem.