Jak technologia wpłynęła na doświadczenia niesłyszących

„Głucha cisza bardzo uzależnia" mówi Rebecca Knil, pisarka, która ma implant ślimakowy, umożliwiający jej słyszenie. Ta zabawna, wnikliwa prelekcja opowiada o rozwoju technologii polepszającej słuch, przestarzałym podejściu ludzi do osób głuchych i o możliwej zmianie kulturowego postrzegania zdolności, aby zbudować świat dla wszystkich. Jak mówi Rebecca: „Technologia zaszła tak daleko, że umysł musi ją dogonić".

Nazywam się Rebecca i jestem cyborgiem.

(Śmiech)

Mówiąc dokładniej, mam w głowie
32 komputerowe czipy,

które tworzą mój zmysł słuchu.

Jest to implant ślimakowy.

Pamiętacie Borga ze Star Treka,

tych obcych, który podbijali
i wchłaniali wszystko wzrokiem?

Oto ja.

(Śmiech)

Na szczęście przybyłam po technologię,

a nie po ludzkie formy życia.

(Śmiech)

Właściwie to nie widziałam
żadnego odcinka Star Treka.

(Śmiech)

Miałam ku temu powód:

telewizja nie oferowała napisów
za czasów mojego dzieciństwa.

Dorastałam głęboko głucha.

Chodziłam do zwyczajnej szkoły
i czytałam z ruchu warg.

Dopiero jak miałam 20 lat,
spotkałam inną głuchą osobę.

Wtedy elektronika opierała się na dźwięku.

Moja siostra była moim budzikiem.

Nastawiała swój budzik, a potem rzucała
we mnie czymś, żeby mnie obudzić.

(Śmiech)

Mój aparat słuchowy był wytrzymały i duży,

ale pomógł mi bardziej
niż większości ludzi.

Dzięki niemu słyszę muzykę i własny głos.

Od zawsze wiedziałam, że technologia
może uczynić świat bardziej ludzkim.

Kiedyś oglądałam, jak stereo zmienia
kolor światła po zmianie muzyki,

i wiedziałam, że to tylko kwestia czasu,
aż mój zegarek będzie mi pokazywał dźwięk.

Wiedzieliście, że słyszenie
odbywa się w mózgu?

W uchu jest mały organ,
który nazywa się ślimakiem.

Ślimak składa się z tysiąca receptorów
zwanych komórkami słuchowymi.

Gdy dźwięk dociera do ucha,

komórki wysyłają do mózgu
impulsy elektryczne,

a mózg odbiera je jako dźwięki.

Uszkodzenie włosków jest bardzo częste:

nadmierny hałas, starzenie się, choroba.

Moje włoski zostały uszkodzone
zanim się urodziłam.

Mama chorowała na różyczkę,
gdy była ze mną w ciąży.

Około pięć procent populacji
cierpi na ciężki ubytek słuchu.

Do roku 2050 będzie to ponad 900 milionów
osób z niepełnosprawnością słuchową.

czyli jedna na 10 osób.

Wśród seniorów jest to
jedna na trzy osoby.

W przypadku implantu ślimakowego

czipy komputerowy wykonują
pracę uszkodzonych włosków.

Wyobraźcie sobie pudełko z 16 kredkami,

a tych 16 kredek w różnych kombinacjach

ma odtworzyć wszystkie kolory.

Tak samo działa implant ślimakowy.

Mam 16 elektrod w każdym ze ślimaków.

Elektrody w różnych wariacjach
przesyłają do mózgu sygnały,

które reprezentują
wszystkie dźwięki świata.

Mam elektronikę wewnątrz
i na zewnątrz głowy,

żeby to wszystko działało,

włączając w to mały procesor,
magnesy wewnątrz czaszki,

oraz akumulator.

Fale radiowe transmitują dźwięk
poprzez magnesy.

Słysząc o magnesach w implancie,
ludzie najczęściej pytają,

czy głowa przyczepia mi się do lodówki.

(Śmiech)

Nie, nie przyczepia się.

(Śmiech)

(Brawa)

Dziękuję.

(Brawa)

Wiem, bo próbowałam.

(Śmiech)

Ludzie słyszący zakładają, że głusi

za wszelką cenę chcą słyszeć,

bo trudno sobie wyobrazić
życie w inny sposób.

Ja nigdy nie chciałam słyszeć.

Chciałam należeć do społeczności
ludzi takich jak ja.

Chciałam, żeby wszyscy byli głusi.

Myślę, że poczucie przynależności
spaja nasze historie w całość,

a moja była niekompletna.

Gdy zakładano pierwsze implanty ślimakowe

w latach 80.,

operacja przerażała niczym Frankenstein.

Do 2001 roku
procedura znacznie się zmieniła,

ale wciąż odbierała
posiadane szczątki naturalnego słuchu.

Wtedy szansa na rozumienie
mowy była nieduża,

może 50 procent.

W razie porażki, nie da się tego cofnąć.

Implanty ślimakowe były też
kontrowersyjne w kulturze Głuchych.

Było to odbierane tak,

jak zmiana koloru skóry.

Ja się wstrzymywałam,

ale słuch szybko mi się pogarszał,

a aparat słuchowy przestał wystarczać.

W 2003 roku podjęłam trudną decyzję
o wszczepieniu implantu ślimakowego.

Musiałam zatrzymać
ten wyniszczający cykl straty,

bez względu na wynik operacji,

a nie sądziłam, że się uda.

Uznałam, że to ostatni punkt na liście,

zanim stanę się kompletnie głucha,

czego część mnie pragnęła.

Głucha cisza uzależnia.

Jeśli spędziliście trochę czasu
w zbiorniku deprywacji sensorycznej,

to wiecie, o czym mówię.

Cisza ma właściwości poszerzające umysł.

W ciszy widać dźwięk.

Jak oglądam teledysk bez dźwięku,

słyszę muzykę.

W ciszy

mózg uzupełnia braki na podstawie ruchu.

Umysł nie walczy już
z rozpraszaniem dźwięku,

a prowadzi do kreatywności.

Są też zalety posiadania
bionicznych części ciała.

Bezsprzecznie dobrze jest słyszeć,

ale mogę też wyłączyć słuch, gdy chcę.

(Śmiech)

Słyszę, gdy tego potrzebuję,
a przez resztę czasu nie.

Bioniczny słuch się nie starzeje,

ale zewnętrzne części trzeba wymieniać.

Byłoby super

móc regenerować uszkodzone
części jak prawdziwy cyborg,

ale moje przysyła FexExed
z Advanced Bionics.

(Śmiech)

Otrzymuję aktualizacje,

ładowane wprost do głowy.

(Śmiech)

Nie do końca AirDrop, ale podobnie.

(Śmiech)

Z implantem ślimakowym

mogę słuchać muzyki z iPada bez słuchawek.

Ostatnio poszłam na nudny
koncert przyjaciela...

(Śmiech)

i nikt nie wiedział,

że przez 3 godziny słuchałam Beatlesów.

(Śmiech)

(Brawa)

Technologia bardzo się rozwinęła
w krótkim czasie.

Największą trudnością dla mnie
jako osoby głuchej

nie są fizyczne bariery.

To sposób, w jaki ludzie
reagują na moją głuchotę,

przestarzały sposób, w jaki ludzie
reagują na moją głuchotę,

współczucie, litość, nawet złość,

ponieważ to zrywa ludzkie więzi,

które zawiązała technologia.

Moja współlokatorka
dostała kiedyś napadu złości,

bo nie słyszałam, jak pukała do drzwi,

a jej klucz się zaciął.

Gdyby nie było mnie w domu,
nie byłoby problemu,

zdobyłaby inny klucz,

ale na mój widok kipiała ze złości.

Nie chodziło już o klucz.

Moja głuchota nie była
wystarczającym powodem

dla jej dyskomfortu.

Albo reklama, w której głuchy mężczyzna,

którego sąsiedzi zaskoczyli,

migając do niego z ulicy.

Każdy, kto przysłał mi
ten film, się wzruszył.

Zapytałam ich

"co jeśli on nie byłby głuchy?

Gdyby mówił po hiszpańsku,

a wszyscy nauczyliby się hiszpańskiego?

Wzruszyłbyś się?".

Powiedzieli, że nie.

Nie wzruszyła ich bariera komunikacyjna,

a fakt, że mężczyzna był głuchy.

Ale ja uważam inaczej.

Co jeśli Borg wystąpiłby w filmie

i powiedział: "Głuchota nie ma znaczenia".

Bo o to właśnie chodziło, prawda?

Wszystko jest "bez znaczenia".

A potem Borg zasymilowałby się z nim,

nie przez litość czy złość,

ale ze względu na biologiczną odrębność,

której Borg chciał,

włączając wyjątkowe zdolności językowe.

Wolałabym obejrzeć taką reklamę.

(Śmiech)

Dlaczego myślenie o tym,
co potrafimy przyprawia o dyskomfort?

Może znacie sztukę albo film

"Dzieci mniejszego Boga"

Marka Medoffa.

Ta sztuka, ten tytuł

pochodzi z wiersza Alfreda Tennysona.

Odbieram tę sztukę i ten tytuł

jako stwierdzenie,
że ludzi niepełnosprawnych

stworzył mniejszy Bóg

i żyją gorszym życiem.

A ci, których stworzył prawdziwy Bóg,
należą do klasy wyższej,

ponieważ Bóg nigdy się nie myli.

Podczas drugiej wojny światowej

około 275 tysięcy ludzi
z niepełnosprawnościami

zamordowano w obozach śmierci,

bo nie pasowali
do wizji rasy panów Hitlera.

Hitler przyznał, że inspirował się
Stanami Zjednoczonymi,

gdzie tych, którzy nie pasowali,
przymusowo sterylizowano

na początku dwudziestego wieku.

Praktyka obowiązywała
w ponad 30 stanach do lat 70.,

a ostatnie takie prawo
zniesiono w 2003 roku.

Świat nie jest tak bardzo
oderwany od wiersza Tennysona.

Ta tendencja do oceniania ludzi
na podstawie ich zdolności

przejawia się w takich zdaniach:

"Jesteś wyjątkowa",
"Ja bym tak nie mogła",

"Dzięki Bogu nie mnie to spotkało".

Zmiana myślenia prowadzi
do zmiany przyzwyczajeń.

Zanim miałam implant,
przestałam korzystać z telefonu

i przerzuciłam się na e-maile,

ale wciąż nagrywano mi się na pocztę.

Ludziom było przykro, że nie odbieram,

i że nie odpowiadam na ich wiadomości.

Wyjaśniałam im wielokrotnie moją sytuację.

Po długich miesiącach się przestawili.

Teraz, po 10 latach,

wiecie, kto nienawidzi poczty głosowej?

Milenialsi.

(Śmiech)

Wiecie, co zrobili?

Znormalizowali SMS jako formę komunikacji.

Gdy teraz ignorujesz wiadomości głosowe,

nie ma znaczenia, czy jesteś głuchy,
czy zapatrzony w siebie.

(Śmiech)

(Brawa)

Millenialsi zmienili sposób
postrzegania wysyłania wiadomości.

Zresetowali ustalenia.

Nawet nie wiecie, jak bardzo
lubię pisać wiadomości!

O, i czaty grupowe.

Mam sześcioro rodzeństwa,

są słyszący,

ale nie myślę o nich jak o gorszych.

(Śmiech)

Teraz wszyscy piszemy.

To bardzo ekscytujące móc korzystać

ze środków komunikacji wizualnej,
której używają wszyscy.

Mam pewną misję.

Jako konsument technologii

wymagam opcji wizualnej wszędzie tam,
gdzie jest dostępna opcja audio.

Nieważne, czy jestem głucha,

czy nie chcę budzić dziecka.

Oba powody są równie ważne.

Sprytni projektanci

dają dostęp technologii na równe sposoby,

ale oznaczanie jej jako "dostępność"

odbiera zainteresowanie mas.

Aby zmienić myślenie ludzi,

musimy być więcej niż dostępni,

musimy być połączeni.

Apple wprowadził ostatnio taką rzecz.

IPhone automatycznie wyświetla treść

poczty głosowej

tuż obok przycisku "posłuchaj".

Nie mogłabym tego wyłączyć,
nawet gdybym chciała.

Wiecie, co jeszcze?

Netflix, Hulu, Amazon Prime
nie proponują już

"napisów dla niesłyszących",

a po prostu "włącz" lub "wyłącz" napisy,

z listą wersji językowych,
zawierającą angielski.

Technologia zaszła bardzo daleko.

Nasze umysły muszą ją dogonić.

"Opór jest daremny".

(Śmiech)

Zostaliście zasymilowani.

(Śmiech)

Dziękuję

(Brawa)