Zaprawa [Mk 16, 1-8] Radość?

Witam was bardzo serdecznie na Zaprawie,
wprowadzeniu do medytacji,

którą robimy następnego dnia o 21.15
na kanale Pogłębiarka.

Dzisiaj Zaprawa trochę później,
żeby wszyscy mogli być po transmisji,

bo transmisje Liturgii Paschalnej
są w różnych godzinach.

Przejdźmy do tekstu,
który będziemy medytować.

W tym roku to Mk 16, 1-7 według czytań,

ale będzie do wersetu 8.,
zaraz wytłumaczę dlaczego.

Tekst brzmi tak:

[Mk 16, 1-8]

Tego ostatniego zdania nie ma,
to się kończy w liturgii:

„Teraz idźcie i powiedzcie
Jego uczniom i Piotrowi,

bo wyprzedzi was do Galilei,
tam Go spotkacie".

Liturgia sobotnia - wielka, wspaniała,
Zawsze lubiłem tę liturgię.

Myślę, że każdy z was,
kto w niej uczestniczył,

ma poczucie, że jest tam
ciekawa atmosfera, taka doniosłość.

Na początku jest czarno, ognisko,
wprowadzane światło, które to rozświetla,

i potem te długie czytania,
każde wnosi coś głębokiego.

Można w tym uczestniczyć wiele godzin.

Ja to bardzo lubiłem do momentu, kiedy...

Ta zaduma trwa i w pewnym momencie
bach, Alleluja

i wszyscy teraz powinni być zadowoleni.

Atmosfera się nagle zmienia.

Zawsze miałem takie poczucie...

nie rezonowałem z tym,
co było tam powiedziane.

Wydaje mi się, że ta Ewangelia
jest bardzo fajna,

że to, co jest w tym wersecie 8.,
jest najważniejsze.

One się przestraszyły, uciekły stamtąd
i nikomu nic nie powiedziały,

bo to, co się tam stało, było zbyt nagłe,
nieprzystające do rzeczywistości.

Sam mam trochę wrażenie,
że jak się mówi o zmartwychwstaniu,

o tej radości,
to ona trochę do życia nie przystaje.

Często ktoś opowiada, że powinieneś
cieszyć się ze zmartwychwstania Jezusa,

ale dla nas - dla mnie też -
to cały czas coś z innej planety,

a nie coś takiego, co daje jakąś radość.

Można powiedzieć,
że jesteśmy słaby katolicy itd.,

że w to nie wierzymy
- można tak powiedzieć.

Ale można na to popatrzeć
z trochę innej strony.

Kojarzy mi się ze świętem zmartwychwstania
fragment, który medytowałem,

gdy pierwszy raz byłem
na rekolekcjach w milczeniu.

Wprowadzenie do tej medytacji robił
człowiek, który dziś już nie jest jezuitą,

ale jak uczył nas medytacji, mówił,

żeby wyobrazić sobie Marię Magdalenę,
która siedzi koło grobu i płacze.

I narysował tak przepiękny obraz:

mówił: „Wyobraźcie sobie
taką Żydówkę w czarnych włosach.

Siedzi, jest zapłakana, lecą jej łzy,
te czarne włosy się jej tu przylepiają.

katar ma z tego płaczu, widać wielkie łzy,
które jej zasłaniają rzeczywistość.

Może taka trochę histeryczna jest,
ale płacze taka prawdziwa, całą sobą".

Ten obraz zrobił na mnie
tak piorunujące wrażenie,

że to takie życiowe jest,
że go do dziś pamiętam, po 14 latach.

Wydaje mi się, że ta Maria Magdalena
i te babeczki, które uciekły spod grobu,

dobrze obrazują to, co się dzieje
- że jest mowa o zmartwychwstaniu,

ale my mentalnie potrzebujemy
zrobić trochę kroków

pomiędzy tym całym dramatem,
który był wcześniej, a zmartwychwstaniem,

że nie da się tak jak w liturgii,
że bam, przeskakujemy

i nagle się wszystko zmienia,
że potrzebujemy czasu na otarcie łez.

Żeby Maria Magdalena zobaczyła
tego człowieka, który jest obok,

i jej się wydawało, że jest ogrodnikiem,

- wydawało jej się, że rzeczywistość wokół
jest taka, jak jej się wydaje -

to musiała te łzy otrzeć.

My też często jesteśmy
w różnych dramatycznych sytuacjach

i chciałbym powiedzieć,
że dramat jest dramatem,

trudna sytuacja jest trudną sytuacją,
nie chodzi o to, żeby udawać, że nie jest,

ale mimo trudnej sytuacji,

mimo tego, że Maria Magdalena
straciła kogoś bardzo ważnego,

w pewnym momencie pozwoliła sobie
podnieść oczy i otrzeć łzy.

I wtedy widzi, że to nie jest ogrodnik.

Może i ja, i ty potrzebujemy takiego
podnoszenia wzroku przez jakiś czas,

może trzeba sobie jeszcze
posiedzieć i popłakać,

ale nie myślcie, że jak nie macie
takiego „hop”, nagłej, wielkiej radości,

to odstajecie od chrześcijaństwa
- nie, one też uciekły,

one też się przestraszyły,
im też się to w głowie nie mieściło,

im też to do życia nie pasowało.

Natomiast to podnoszenie wzroku
jest o tyle istotne,

że dzięki temu, że ona podniosła wzrok,

zobaczyła, że mimo trudnej sytuacji,
która jest w jej życiu, mimo dramatu,

łzy nie stały się jedyną rzeczą,
którą widziała,

że ona zobaczyła coś więcej,
trochę głębszą rzeczywistość

- że poza tym, że kogoś straciła,
dzieje się też coś niezwykłego.

To jest właściwie taka uważność na życie,
otwarte oczy tu i teraz.

Chciałbym, żeby każdy z was
trochę się tego nauczył,

bo to coś niesamowitego.

Ja od jakiegoś czasu
bardzo staram się tak robić,

żeby obok rzeczy,
które są trudne i przybijające,

widzieć też rzeczy,
które są realnie dobre.

To tak jakby rozciąga głowę,
że widzę i to, i to.

Ale naprawdę trzeba czasu,
żeby się tego nauczyć.

Jutro w medytacji chciałbym
zaproponować wam ten kierunek

- obok łez, trudu, jakichś sytuacji,
gdzie jestem niezadowolony z życia,

starać się podnieść wzrok i zobaczyć,
co realnie jest też innego w moim życiu.

Nie po to, żeby negować trud,
ale zobaczyć, że widzę i to, i to,

i to mi się w głowie mieści.

Doświadczenie zbawienia zaczęło się
właśnie od takiego rozciągania mózgu.

Ona opłakiwała, a jednocześnie
tu stoi ktoś, kto mówi:

„Słuchaj, jest coś super fajnego”.

Jakby nie podniosła oczu,
to by nie zobaczyła.

A te kobietki... gdyby nie poszły tam,

gdyby nie miały jakiejś nadziei
mówiącej „idźcie”,

nie usłyszałyby, że tu jest
coś tak wspaniałego,

że wyobrażam sobie,
że nawet nie dopuściły tego do głowy,

bo uciekły i nikomu nic nie powiedziały,

może nawet między sobą
bały się o tym mówić.

Wchodzenie w rzeczywistość,
że mnie się to w głowie nie mieści,

nie rozumiem tego,
ale podnoszę oczy i patrzę:

„tu jest dobro, moje dziecko żyje”,
„tu jest obok jakaś trudna sytuacja”

- podnoszenie wzroku i widzenie dobra,
to nie jest negowanie,

to widzenie rzeczywistości taką, jaka jest

- i w takiej rzeczywistości,
z dobrym i złym, ale i z dobrym,

działa Bóg, zmienia twoje życie.

Chodzi o to, żeby skierować wzrok
także na to, co dobre,

podnieść oczy zapłakane,
przetrzeć łzy.

To się da zrobić.

Zapraszam was na medytację o 21.15.
Dajcie suba.

Spokojnego wchodzenia w zmartwychwstanie,

żeby to było głębokie i prawdziwe,
nie udawane.

Więc bądźcie w procesie,
wchodźcie w głębię

i wtedy to będzie prawdziwe
zmartwychwstanie w waszym życiu,

wtedy, kiedy to ma nastąpić.

Do usłyszenia.