Paul Pholeros: Armoede verminderen? Repareer huizen

In 1985 werd architect Paul Pholeros uitgedaagd door de directeur van een door Aboriginals geleide gezondheidsdienst om "ziektes bij mensen te stoppen" in een kleine, inheemse gemeenschap in Zuid-Australië. De belangrijkste inzichten: denk verder dan medicijnen en verbeter het lokale milieu. In deze levendige, interactieve talk beschrijft Pholeros projecten van Healthhabitat, de organisatie die hij nu leidt om te helpen armoede te verminderen in Australië en in andere plaatsen door aanpassingen aan huizen en de omgeving.

Armoede oplossen is een prachtig doel.

Daar zal iedereen hier het wel mee eens zijn.

Wat mij zorgen baart, is wanneer politici met geld

en charismatische rocksterren

deze woorden gebruiken,

het allemaal zo makkelijk klinkt.

Ik heb geen emmer geld vandaag,

ik breng geen beleid uit,

en ik heb zeker geen gitaar.

Dat laat ik aan anderen over.

Maar ik heb wel een idee:

Housing for Health.

Housing for Health werkt met arme mensen,

daar waar ze wonen

om hun gezondheid te verbeteren.

Over de laatste 28 jaar,

is dit zware, harde en vieze werk

gedaan door letterlijk duizenden mensen

rondom Australië, en meer recent ook overzee.

Het toonde aan dat een doelgerichte constructie

zelfs de meeste armzalige levensomstandigheden kan verbeteren.

Het verbetert de gezondheid en het speelt een rol

in het verminderen, zo niet oplossen van armoede.

Mijn verhaal begint in 1985,

in centraal Australië.

Yami Lester, een Aboriginal,

leidde een dienst gezondheidszorg.

Tachtig procent van de zieken

had een besmettelijke ziekte --

typisch voor ontwikkelingslanden

en veroorzaakt door armzalige levensomstandigheden.

Yami stelde een team samen in Alice Springs.

Het bestond uit een medische arts,

iemand van milieugezondheid.

en enkele lokale Aboriginals

om te werken aan dit project.

Bij de eerste vergadering was er geen geld.

Altijd een goed begin: geen geld.

We hadden zes maanden

en moesten starten met een project dat hij in zijn taal

"uwankara palyanku kanyintjaku" noemde,

wat betekent:
"een plan om ziektes bij mensen te stoppen",

een diepzinnige opdracht.

Dat was onze taak.

De eerste stap, de medische arts verdween

voor ongeveer zes maanden,

en werkte aan wat uiteindelijk

onze negen gezondheidsdoelen zouden worden.

Na zes maanden kwam hij naar mijn kantoor

en toonde mij negen woorden
op een stukje papier.

[wassen, kleding, afvalwater, voeding, overbevolking, dieren+, stof, temperatuur, verwonding.]

Ik was niet onder de indruk.

Kom op.

Grote ideeën hebben grote woorden nodig

en het liefst een heleboel.

Dit paste daar niet bij.

Wat ik niet zag en wat jullie niet kunnen zien:

hij verzamelde duizenden bladzijdes

over lokaal, nationaal en internationaal gezondheidsonderzoek,

waaruit de gezondheidsdoelen voortkwamen.

waaruit de gezondheidsdoelen voortkwamen.

De beelden, die iets later kwamen,

hadden een simpele verklaring.

Van de Aboriginals die onze bazen waren,

waren de ouderen veelal analfabeet.

Het verhaal van de doelen

moest verteld worden in beelden.

We werken samen met de gemeenschap

en vertellen hen wat er gaat gebeuren

in een taal die zij begrijpen.

We hadden de doelen, en elk doel --

ik loop ze niet allemaal door --

plaatst de persoon en zijn gezondheidsprobleem centraal.

Het verbindt hen

met de delen van het fysieke milieu

die nodig zijn om ze gezond te houden.

De hoogste prioriteit,
je ziet het op het scherm:

één keer per dag mensen,
en vooral kinderen wassen.

Jullie denken wellicht:

"Wat? Dat klinkt simpel."

Ik ga jullie een erg persoonlijke vraag stellen.

Wie kon zichzelf vanochtend

wassen onder de douche?

Ik ga jullie niet vragen of je hebt gedoucht,

omdat ik te beleefd ben. (Gelach)

Oké. Goed.

Je kan gerust stellen dat de meeste mensen hier

vanochtend hadden kunnen douchen.

Ik vraag nog wat meer werk van jullie.

Ik wil dat jullie allemaal één van de

25 huizen op het scherm selecteren.

Selecteer er één,

en onthoud de positie van dat huis.

en onthoud de positie van dat huis.

Hebben jullie allemaal een huis?
Jullie moeten daar

een paar maanden leven,
zorg dat je het juiste hebt.

Het is in het noordwesten van West-Australia,
een plezierige plek.

Laten we kijken of jullie douche in dat huis werkt.

Ik hoor wat "aw"s en "aah".

Bij een groene vink,
werkt je douche.

Je gezin zit goed.

Als je een rood kruis krijgt...

ik heb aandachtig rondgekeken

en voor jullie zal het weinig verschil maken.

Jullie zijn allemaal te oud.

Dat is misschien schokkend,

maar het is zo.

Voordat jullie beledigd weglopen,

moet ik zeggen dat te oud zijn

hier betekent dat vrijwel iedereen in deze ruimte,
denk ik,

ouder is dan vijf jaar.

Wij besteden veel aandacht aan kinderen
van nul tot vijf.

Waarom? Wassen is hét middel tegen bacteriën,

van vaak voorkomende besmettelijke ziekten
in de ogen, de oren,

de borst en de huid

die, als ze voorkomen in de eerste vijf levensjaren,

organen permanent beschadigen.

Ze laten levenslange sporen na.

Dat betekent dat je op vijfjarige leeftijd,

slecht ziet voor de rest van je leven,

slecht hoort voor de rest van je leven.

Je ademt ook niet meer zo goed: je verliest een derde

van je longcapaciteit op vijfjarige leeftijd.

Zelfs huidinfecties, waarvan we eerst dachten

dat het niet zo'n groot probleem was,

milde huidinfecties tussen nul en vijf jaar geven je

een hoog risico op nierfalen,

waardoor dialyse nodig is op 40-jarige leeftijd.

Dit is belangrijk,
dus de vinkjes en kruisen op het scherm

zijn doorslaggevend voor jonge kinderen.

De vinkjes en kruisen representeren
de 7.800 huizen,

die we door heel Australië hebben bekeken,

in deze verhouding.

Wat je ziet op het scherm –
35 procent van die

huizen met slechte reputatie,
bewoond door 50.000 inheemse mensen --

35 procent had een werkende douche.

Tien procent van die 7.800 huizen

had veilige elektrische systemen

en 58 procent van die huizen

had een werkend toilet.

We deden een simpele, standaardtest:

voor een douche: heeft hij warm en koud water,

twee kranen die werken,

een douchekop waar je kan onder staan

en een afvoer die het water wegvoert?

Niet mooi ontworpen, niet mooi, niet elegant --

enkel functioneel.

En dezelfde test voor het elektrische systeem
en de toiletten.

Housing for Health meet niet waar het faalt.

Het gaat om het verbeteren van huizen.

Dag één van ieder project -- we hebben geleerd

geen beloftes te maken en niet te rapporteren.

We arriveren 's ochtends met gereedschap,
een berg apparatuur en

vakmanschap en we trainen een lokaal team

om te beginnen met werken.

Tegen de avond zijn enkele huizen

in die gemeenschap beter

dan toen we 's ochtends begonnen.

Dat werk gaat 6 tot 12 maanden door,

totdat alle huizen zijn verbeterd

en we ons budget van 7.500 dollar per huis

hebben uitgegeven.

Dat is ons gemiddelde budget.

Na zes maanden tot een jaar,
testen we ieder huis opnieuw.

Het is erg makkelijk om geld uit te geven.

Het is erg moeilijk om de functie
van al deze onderdelen van het huis te verbeteren.

Het is erg moeilijk om de functie
van al deze onderdelen van het huis te verbeteren.

Voor de negen gezond-leven-principes

testen, checken en repareren we
250 onderdelen in ieder huis.

Dit zijn de resultaten

die we realiseren met onze 7.500 dollar:

we kunnen 86 procent van de douches,

77 procent van de elektrische systemen

en 90 procent van de toiletten laten werken

in die 7.500 huizen.

Dankjewel. (Applaus)

De teams doen fantastisch werk.

Ik denk dat er een duidelijk vraag is

waarvan ik hoop dat jullie daarover denken.

Waarom moeten we dit werk doen?

Waarom zijn de huizen in zo'n slechte staat?

Zeventig procent van het werk dat wij doen,

ontstaat door een gebrek aan routine-onderhoud,

het soort dingen zich voordoet in al onze huizen:

dingen verslijten.

Een taak van de lokale of de staatsoverheid.

Simpelweg niet gedaan, dus het huis werkt niet.

Eenentwintig procent van de dingen
die wij repareren,

ontstaat door foutieve constructie,

dingen die ondersteboven
en van achter naar voren zijn gebouwd.

Ze werken niet. Wij moeten ze repareren.

Als je de laatste 30 jaar in Australië woonde:

je hoorde voortdurend

dat inheemse mensen huizen kapot maken.

Het is één van de bijna waterdichte bewijzen,

waarvan ik nog nooit bewijs zag.

Het is geen probleem van de inheemse behuizing.

Slechts negen procent van het budget gaat op
aan schade, verkeerd gebruik of misbruik.

Slechts negen procent van het budget gaat op
aan schade, verkeerd gebruik of misbruik.

Wij benadrukken dat de bewoners

simpelweg niet het probleem zijn.

Wij gaan nog een stuk verder dan dat.

De bewoners zijn eigenlijk

het grootste deel van de oplossing.

Vijfenzeventig procent
van ons nationale team in Australië,

meer dan 75 op het moment,

zijn lokale, inheemse mensen

van de gemeenschappen waar wij in werken.

Ze doen alle aspecten van het werk.

(Applaus)

In 2010, bijvoorbeeld, waren er 831,

over heel Australië en de Straat Torreseilanden,

die werkten om hun huizen
en die van hun familie te verbeteren,

die werkten om hun huizen en
die van hun familie te verbeteren,

en dat is belangrijk.

Ons werk focuste altijd op gezondheid.
Dat is het voornaamste.

Trachoom, een bacterie van de ontwikkelingslanden,
veroorzaakt blindheid.

Het is een ziekte van de ontwikkelingslanden.

De afbeelding die je hier ziet,

is van een Aboriginal gemeenschap
in de late jaren 90,

waar 95 procent van de leerplichtige kinderen
actieve trachoom hadden,

die hun ogen beschadigt.

Wat doen we nu?

We zorgen eerst dat de douches werken.

Waarom? Omdat dat de bacterie wegspoelt.

We plaatsen ook wasruimtes op school,

zodat kinderen hun gezicht
meerdere keren kunnen wassen.

We wassen de bacterie weg.

Ten tweede: oogartsen vertelden ons
dat stof het oog schuurt

zodat de bacterie sneller toeslaat.
Onze oplossing?

We bellen de stofdokter.
Ja, die bestaat.

We leenden hem van een mijnbouwbedrijf.

Hij beheerst stof op de mijnbouwlocaties.

Hij kwam en onmiddellijk werd duidelijk

dat het meeste stof in de gemeenschap

kwam van wind-gedreven stof,
binnen een meter boven de grond.

Hij stelde voor heuvels te maken
om het stof tegen te houden

voordat het in het bewoonde gebied terechtkwam

en in de ogen van kinderen.

We gebruikten modder om stof te stoppen.

We kregen het voor elkaar.
Hij voorzag ons van stofmonitoren.

We deden testen en verminderden het stof.

Toen wilden we de bacterie uitroeien.

Hoe deden we dat?

We belden de vliegendokter.

Ja, die bestaat ook.

Zoals onze Aboriginal-vriend zei:

"Jullie witte gasten moeten vaker naar buiten."

(Gelach)

De vliegendokter stelde snel vast

dat één soort vlieg de bacterie meedroeg.

Hij gaf de schoolkinderen in deze gemeenschap

een mooie vliegenvanger, die je op de slide ziet.

Ze vingen de vliegen en stuurden ze naar hem in Perth.

Als de bacterie in de darmen zat,
stuurde hij

per retourpost wat mestkevers terug.

De mestkevers aten de kamelenstront,

en de vliegen stierven door een gebrek aan voedsel.

Trachoom nam af.

Gedurende het jaar, kelderde trachoom

in deze plaats en bleef laag.

We hebben het milieu veranderd,
niet alleen de ogen behandeld.

En je krijgt een gezond oog.

Al deze kleine toenames in gezondheid,

kleine stukjes van de puzzel,
maken een groot verschil.

Het New South Wales ministerie van Volksgezondheid,

die radicale organisatie,

deed een onafhankelijke proef over drie jaar,

om ons werk van 10 jaar

met dit soort projecten in New South Wales,
te beoordelen.

Ze vonden een afname van 40 procent

in ziekenhuisopnames voor de ziektes

die worden veroorzaakt door een armzalig milieu.

Een afname van 40 procent.

(Applaus)

Om te laten zien dat de principes die wij gebruikten

in Australië ook elders gebruikt kunnen worden,

ga ik gewoon naar een andere plaats: Nepal.

Wat een prachtige plaats om heen te gaan.

Een klein dorp van 600 mensen vroeg ons

toiletten te maken.

Gezondheid was armzalig.

We gingen erheen zonder groots plan,
zonder grootse beloftes

of een groot programma,
alleen met het aanbod om

twee toiletten voor twee families te bouwen.

Het was tijdens het ontwerpen van het eerste toilet

dat ik voor de lunch uitgenodigd werd

in de woonkamer van het huis van die familie.

De rook binnen was verstikkend.

Er werd gekookt op hun enige bron van brandstof:
groen hout.

De rook van dat hout is verstikkend

en in een gesloten huis kan je niet ademen.

We ontdekten dat ademhalingsproblemen
de voornaamste reden van ziektes en sterfte
in deze regio is.

We ontdekten dat ademhalingsproblemen
de voornaamste reden van ziektes en sterfte
in deze regio is.

Opeens hadden we twee problemen.

We waren daar om te kijken naar de toiletten

en menselijk afval weg te krijgen.

Nu was er opeens een tweede probleem.

Hoe verminderen we de rook?

De constructie moest twee problemen oplossen.

Onze oplossing: neem menselijk afval,
voeg dierlijk afval toe,

stop het in een kamer,
haal daar biogas uit:

methaangas.

Hiermee kan elke dag drie of vier uur
gekookt worden --

schoon, rookvrij en gratis voor de familie.

(Applaus)

Ik leg het jullie voor: lost dit armoede op?

Het Nepalese team dat nu

aan het werk is, zou antwoorden:
doe niet zo belachelijk,

we moeten nog drie miljoen toiletten bouwen

voordat we zelfs maar kunnen denken aan die claim.

Ik doe niet alsof het anders is.

Maar terwijl wij hier vandaag allemaal zitten,

worden er meer dan 100 toiletten gebouwd

in dit dorp en een paar anderen in de buurt.

Ruim 1000 mensen gebruiken deze toiletten.

Yami Lama is een jongeman.

Hij heeft aanzienlijk minder last van darmkanaalinfectie,

omdat hij nu toiletten heeft

en er geen menselijk afval meer op de grond ligt.

Kanji Maya is een trotse moeder.

Ze is nu waarschijnlijk lunch aan het maken voor haar familie

met rookvrij biogas.

Haar longen zijn verbeterd en ze zullen verder verbeteren,

omdat ze niet meer kookt in dezelfde rook.

Surya haalt het afval uit de biogaskamer

en gebruikt het op zijn gewassen.

Hij heeft zijn inkomen uit zijn gewassen verdrievoudigd.

Meer eten en meer geld voor de familie.

En tenslotte begrijpt Bishnu,

de leider van het team, nu

dat we niet alleen toiletten hebben gebouwd,

we hebben ook een team gebouwd.

Dat team werkt nu in twee dorpen

waar zij de volgende twee dorpen aan het trainen zijn

om het werk uit te breiden.

En dat is, voor mij, het belangrijkste.

(Applaus)

Mensen zijn niet het probleem.

Dat is nooit gebleken.

Het probleem: armzalige levensomgeving,

armzalige behuizing en bacteriën
die mensen kwaad doen,

alle onafhankelijk van geografie,

huidskleur of religie.

Er is maar één gemeenschappelijke factor:
armoede.

Er is maar één gemeenschappelijke factor:
armoede.

Nelson Mandela vergeleek, midden jaren 2000,

niet ver hiervandaan,

armoede met slavernij en Apartheid:
"Armoede is niet natuurlijk,

door mensen gemaakt en
kan overwonnen en uitgeroeid worden

door de acties van mensen."

Daarmee wil ik eindigen: het zijn de acties geweest

van duizenden normale mensen

die buitengewoon werk doen,

dat daadwerkelijk de gezondheid heeft verbeterd

en, misschien alleen een beetje, armoede heeft verminderd.

Dank jullie wel voor jullie aandacht.

(Applaus)