راهی قدرتمند برای رها کردن خلاقیت شما

از افراد خلاق و پر صبر چه می‌توانیم بیاموزیم؟ آنها «چند کاری با سرعت آهسته می‌کنند»، پروژه‌های متعدد را فعالانه جلو می‌برند و بر اساس حالشان موضوعات را تغییر می‌دهند -- بدون آنکه هول شوند. تیم هارفورد که نویسنده است توضیح می‌دهد که چگونه نوآورانی مانند انشتین، داروین، توایلا تارپ و مایکل کریتون از راه تمرینات متقابل ذهنی کارایی و خلاقیت خود را بازمی‌یافتند.

«دو کار را باهم کردن
یعنی هیچکدام را انجام ندادن.»

کنایهای زیبا برای چندکاری است،
اینطور نیست؟

اغلب به نویسنده یونانی
پابلیلوس سیریوس نسبت داده شده،

اگرچه میدانید که این چیزها چگونه است،
احتمالا او اصلا این حرف را نزده.

اگرچه، چیزی که به آن علاقه مندم،
این است -- آیا درست است؟

منظورم اینکه، مشخص است که
در مورد ایمیل زدن از پشت میز شام

یا پیام فرستادن موقع رانندگی یا شایدهم
توییت زنده از برنامه TED، مشخصا درست است.

اما به عقیده من در یک فعالیت مهم،

انجام دو کار همزمان --
یا سه و حتی چهار --

دقیقا چیزی است که باید انجام دهیم.

دنبال کسی غیر از آلبرت انشتین نباش.

در ۱۹۰۵، او چهار مقاله
قابل توجه منتشر کرد.

یکی از آنها در باره حرکت براونی بود،

که مدرکی تجربی از این بود
که اتمها وجود دارند،

و ریاضیاتی را پایه گذاری کرد که
مبنای بیشتر تحلیلهای اقتصادی مالی است.

مقاله دیگر نظریه نسبیت خاص بود.

و دیگری اثر فوتوالکتریک،

که چرا سلولهای خورشیدی کار میکنند،
و عالی است.

و جایزه نوبل را برایش آورد.

و چهارمی معرفی معادلهای بود که
که احتمالا شنیدهاید:

E مساوی است با m در c به توان دو.

پس، دوباره به من بگو که چرا نباید
چند کار را با هم انجام دهید.

مشخصا، انجام همزمان کارها

روی حرکت براونی، نسبیت خاص،
و اثر فوتوالکتریک --

دقیق همان چندکاری

مثل اسنپچت کردن
وسط سریال «وِست وُرد» نیست.

خیلی فرق میکند.

و خوب، البته، انشتین هم --
خوب انشتین است،

بی نظیر است، تک است.

اما الگویی که انشتین نشان میداد،

اصلا بینظیر نیست.

میان آدمهای با خلاقیت بالا
خیلی معمول است،

هم هنرمندان و هم دانشمندان،

و دوست دارم برایش نامی بگذارم:

چندکاری با سرعت آهسته.

چندکاری با سرعت آهسته به نظر
غیر معمول میرسد.

چیزی که اینجا توضیح میدهم

یعنی داشتن چندین پروژه
در حال اجرای همزمان،

و شما با توجه به روحیهتان
بین پروژهها جلو وعقب میروید،

یا با توجه به مقتضیات.

اما دلیل آنکه به نظر غیر معمول میرسد

این است که چون ما عادت کردهایم
از روی ناچاری چندکار را با هم انجام دهیم.

عجله داریم، و میخواهیم
همهکار را با هم انجام دهیم.

اگر عمدا میخواستیم
که چندکاری را کند کنیم،

احتمالا متوجه میشدیم که
که کاملا به خوبی قابل انجام است.

شصت سال پیش، یک روانشناس جوان
به نام برنیس ایدسون

یک پروژه تحقیقاتی طولانی را آغاز کرد

که در باره شخصیتها و عادات کاری

۴۰ دانشمند برتر بود.

انشتین مرده بود،

اما چهارتا از شخصیتهای مورد مطالعهاش
برنده جایزه نوبل شده بودند،

شامل لینوس پالینگ و ریچارد فاینمن.

این تحقیق دهها سال ادامه یافت،

در واقع حتی پس از مرگ
خود پروفسور ایدسون ادامه یافت.

و یکی از سوالاتی که پاسخ داد

این بود که، «چگونه برخی از دانشمندان
میتوانند کارهای مهمی را

درست در میان زندگیشان انجام دهند؟»

اینها چه ویژگی خاصی دارند؟

آیا شخصیتشان است
آیا مجموعه تخصصهایشان است،

رفتارهای روزانهشان است؟

خوب، مشخص است که الگویی وجود دارد،
و فکر کنم عدهای متعجب شدند.

دانشمندان برتر مداوماً
تغییر موضع میدادند.

و مکرراً موضوعات را

در ۱۰۰ مقاله تحقیقاتی چاپ شدهشان
تغییر میدادند.

میخواهید حدس بزنید چقدر؟

سه بار؟

پنج بار؟

نه، بطور متوسط، دانشمندانی
که بیشترین خلاقیت پایدار را داشتند

۴۳ بار در اولین ۱۰۰ مقاله
تحقیقاتی چاپ شدهشان موضوع عوض کردهاند.

به نظر میرسد که رمز خلاقیت چندکاری

با سرعت آهسته است.

تحقیقات ایدسون معین میکند که
ما باید بدنبال احیای چندکاری باشیم

و به خود یادآوری کنیم
که چه میزان میتواند قدرتمند باشد.

و او تنها کسی که
این موضوع را پیدا کرد نبود.

محققین مختلف،

با استفاده از روشهای متفاوت
در بررسی افراد بسیار خلاق

متوجه شدهاند که در خیلی از اوقات
آنها پروژههای متعددی را در پیشرفت

همزمان داشتهاند،

و آنها خیلی بیشتر از اکثریت ما
تفریحات خیلی جدی را دنبال میکردند.

چندکاری با سرعت آهسته
در میان افراد خلاق بسیار فراگیر است.

خوب، چرا؟

فکر میکنم سه دلیل دارد.

که اولیاش از همه سادهتر است.

خلاقیت اغلب از آنجا میآید که شما
نظریهای را از محیط اصلیاش انتخاب میکنید

و آن را به جای دیگری منتقل میکنید.

سادهتر است تا خارج چهارچوب فکر کرد

اگر بیشتر وقتتان را در جابجایی میان
چهارچوبها بگذرانید.

برای مثال، لحظه «یافتم» اصلی را
در نظر بگیرید.

ارشمیدس -- با مسئله سختی درگیر بود.

و در یک لحظه، متوجه شد،

که میتواند با جابجایی آب حلش کند.

و اگر داستان را بپذیری،

این فکر موقع حمام به سراغش آمد،

وقتی که تا نصفه داخل آب رفته بود،
و میدید که آب چطور بالا و پایین میرود.

حل مسئله وقتی در حال حمامی
نمونهای از چند کاری نیست،

نمیدانم پس دیگر چه کاری هست.

دلیل دوم که چند کاری عملی است

اینکه یادگرفتن خوب انجام دادن یک کار

میتواند به انجام کارهای دیگر کمک کند.

هر ورزشکاری میتواند منافع تمرینات
متقابل را برایتان بازگو کند.

میشود برای ذهن هم تمرینات متقابل داشت.

چند سال قبل، محققین ۱۸ دانشجوی
پزشکی را که تصادفی انتخاب شده بودند را

در برنامهای در موزه هنر
فیلادلفیا شرکت دادند،

تا یاد بگیرند چگونه هنرهای تصویری را
مورد تحلیل و نقد قرار دهند.

در پایان برنامه،

این دانشجویان با یک گروه کنترل

از همکلاسیهایشان مقایسه شدند.

و آنهایی که کلاس هنر داشتند

در انجام کارهایشان
بطور واضح بهتر عمل کردند

مثل تشخیص بیماریهای چشم
از تحلیل عکسها.

چشم پزشکان بهتری شدند.

پس اگر بخواهیم
که در کاری که میکنیم بهتر شویم،

شاید باید وقت بیشتری برای
انجام کارهای دیگر بگذاریم،

حتی اگر دو رشته ظاهرا کاملا متمایز باشند

مثل چشم پزشکی و تاریخ هنر.

اگر مثالی از این را دوست داشته باشی،

برویم سراغ مثالی که از
انشتین کمتر ترسناک باشد؟ قبول.

مایکل کریتون، خالق
«پارک ژوراسیک»، و «ای.آر.»

در سالهای ۱۹۷۰،
ابتدا او در پزشکی تحصیل کرد،

اما بعدا به نوشتن داستان مشغول شد

و او فیلم اصلی «وِست وُرد»
را کارگردانی کرد.

اما همچنین، این موضوع
کمتر شناخته شده است،

او کتابهای غیرداستانی هم نوشته است،

در باره هنر، درباره پزشکی،
برنامه نویسی کامپیوتر.

در ۱۹۹۵، او با نوشتن موفقترین
کتاب جهان از دید تجاری

میوه تمامی این تنوع طلبی را چید.

و همینطور موفقترین
سریال تلویزیونی از دید تجاری.

و همینطور موفقترین فیلم جهان
از دید تجاری.

در ۱۹۹۶، او همه اینها را دوباره انجام داد.

دلیل سومی وجود دارد

که چرا چندکاری با سرعت آهسته
به ما در حل مشکلات کمک میکند.

میتواند وقتی که گیر کردهاید
به شما کمک کند.

میتواند در یک لحظه پیش بیاید.

به احساس وقتی که روی
یک جدول متقاطع کار میکنید فکر کنید

وقتی که جواب را پیدا نمیکنید،

و دلیل اینکه نمیتوانید این است
که پاسخ غلط درمغزتان گیر میکند.

واقعا ساده است --
بروید و کار دیگری انجام دهید.

مثلا، موضوع را عوض کنید،
محیط را تغییر دهید،

پاسخ غلط را فراموش میکنید

و این به پاسخ صحیح اجازه میدهد
تا خودش را جلو چشمتان ظاهر کند.

اما در زمانبندی آهستهتر
که مورد علاقه من است،

گیر کردن موضوع خیلی جدیتری است.

پیشنهاد سرمایهگزاری در کارتان رد میشود.

کشتهای سلولیتان رشد نمیکنند،
موشکهایتان دائما سقوط میکنند.

هیچ کسی علاقهای به چاپ داستان تخیلیتان
درباره مدرسه جادوگران نشان نمیدهد.

یا شاید فقط راه حلی برای مشکلی
که رویش کار میکنید پیدا نمیکنید.

و به این شکل گیر کردن یعنی فلج شدن،
فشار روحی،

حتی احتمالا افسردگی.

اما اگر شما یک پروژه هیجان انگیز دیگر
داشته باشید تا رویش کار کنید،

گیر کردن روی یکی تنها فرصتی
برای انجام کار دیگری است.

همهما ممکن است بعضی اوقات گیر کنیم،
حتی آلبرت انشتین.

ده سال پس از آن سال معجزهآسا،
همانطور که گفتم،

انشتین مشغول کنار هم گذاشتن اجزاء
نظریه نسبیت عام خود بود،

بزرگترین دستاوردش.

و بسیار خسته بود.

پس سراغ مسئله سادهتری رفت.

او انتشار تابش تحریکی را پیشنهاد داد.

که همانطور که ممکن است بدانید
همان حرف ز در لیزر است.

پس او مشغول پایهگزاری نظری
برای لیزر بود،

و درحالیکه این کار را میکرد،

به نظریه نسبیت عام
با نیرویی تازه برگشت.

حالا میبیند که نظریه چه مفهومی دارد --

که جهان در سکون نیست.

در حال گسترش است.

این نظر چنان گیج کننده است،

که انشتین نمیتوانست سالها خود را
وادار به پذیرش آن کند.

ببین، اگر گیر کردی

و کارت روی لیزر جلو رفت،

در وضعیت خوبی هستی.

( خنده حضار )

پس این، تعریفی از چند کاری
با سرعت آهسته است.

و قول نمیدهم که شما را
به انشتین تبدیل کند.

حتی قول نمیدهم
که به مایکل کریتون تبدیل شوید.

اما این راهی قدرتمند برای منظم کردن
زندگیهای خلاق ماست.

اما اینجا مشکلی داریم.

چکار کنیم تا این پروژهها
کاملا از کنترل خارج نشوند؟

چطور همه این موضوعات را
در ذهنمان منظم کنیم؟

خوب، راهی ساده و عملی وجود دارد

از طراح معروف رقص آمریکایی،
توایلا تارپ.

در چند دهه اخیر،

او مرزها را از میان برداشت،
سبکها را ترکیب کرد، برنده جوایز شد،

با موسیقی همه رقصید،
از فیلیپ گرس تا بیلی جووِل.

او سه کتاب نوشته.

منظورم، او چندکار ایست که با سرعت
آهسته کار میکند، مسلم است که هست.

میگوید، «باید همه چیز باشی.

چرا جدایش کنیم؟

باید همه چیز باشی.»

و شیوه تارپ

برای پیشگیری از سنگین شدن
این همه پروژه

راه سادهای هست.

به هر پروژه یک جعبه مقوایی داد،

تا اسمش را رویش بنویسد.

و داخلش کتاب و دی وی دی
و برشهای مجله،

برنامههای تاتر و اشیاء فیزیکی،

واقعا هرچیزی که برایش
منبع الهام خلاقیت باشد.

و مینویسد،

«این جعبه یعنی من هیچوقت نباید
نگران فراموش کردن باشم.

یکی از بزرگترین نگرانیهای
افراد خلاق

این که بعضی از افکار عالی گم میشوند

چون آنها را نمینویسی
و جای امنی نمیگذاری.

من نگرانش نیستم.

چون میدانم کجا پیدایشان کنم.

همهاش داخل جعبه است.»

خیلی از ایدهها را می توانی به این
شکل مدیریت کنی،

حالا یا در جعبههای واقعی
یا معادل دیجیتالشان.

میخواهم اصرار کنم

تا پذیرای هنر چندکاری
با سرعت آهسته باشید.

نه چون عجله داربد،

بلکه چون اصلا عجله ندارید.

و میخواهم برایتان آخرین مثال را بیاورم،

مثالی که بیشتر از همه دوست دارم.

چارلز داروین.

مردی که چندکاری آهستهاش
چنان شگفتآور بود،

که برای توضیحش برایتان
به نمودار احتیاج دارم.

میدانیم که داروین
در زمانهای مختلف چه میکرد،

بخاطر آنکه محققین خلاقی مانند
هوارد گروبر و سارا دیویس

یاداشتها و خاطراتش را تحلیل کردهاند.

وقتی که مدرسه را در ۱۸ سالگی ترک کرد،

در ابتدا به دو رشته علاقه داشت،

جانورشناسی و زمین شناسی.

خیلی زود، به عنوان طبیعتشناس مقیم
در کشتی «بیگل» ثبت نام کرد.

این کشتی بود که نهایتا
پنج سال طول کشید

تا تمامی دریاهای
نیمکره جنوبی زمین را بپیماید،

در گالاپاگوس توقف کند،
از اقیانوش هند عبور کند.

وقتی که روی «بیگل» بود،
تحقیق روی صخرههای مرجانی را شروع کرد.

که با دو علاقهاش

در جانورشناسی و زمین شناسی
در هماهنگی کامل بود،

که منجر به تفکر او
در باره فرآیندهای کند شد.

اما وقتی که او از سفر برمیگردد،

علایقاش حتی فراتر میرود:
روانشناسی، گیاهشناسی؛

در ادامه زندگیاش،

او بین این رشتههای متفاوت
جلو و عقب میرفت.

و هیچوقت هیچکدامشان را رها نکرد.

در ۱۸۳۷، او کار روی دو پروژه
خیلی جالب را شروع کرد.

یکی از آنها: کرمهای خاکی.

دیگری، یک دفترچه کوچک
که عنوانش بود

«دگردیسی گونهها.»

بعد از آن داروین شروع به مطالعه
رشته من کرد، اقتصاد.

او کتابی از اقتصاد دانی به نام
توماس مالتوس میخواند.

و او به لحظه یافتم خودش رسید.

در یک لحظه دریافت که چگونه گونهها
پدیدار میشوند و به کندی تکامل مییابند،

از راه این فرایند بقای مناسبترینها.

هرچه که برایش روشن میشد،
همهاش را مینوشت،

هر جزء مهم از نظریه تکامل را،

در آن دفترچه مینوشت.

اما بعد، یک پروژه جدید.

پسرش ویلیام به دنیا آمد.

خوب، یک آزمایش طبیعی
همانجا بود،

باید رشد طبیعی نوزاد انسان را
مشاهده کنی.

پس داروین بیدرنگ مشغول
یادداشت برداری شد.

و البته که، هنوز روی نظریه
تکامل کار میکرد

و بزرگ شدن نوزاد انسان.

اما در تمام این مدت،

متوجه شد که چیز زیادی
درباره طبقهبندی نمیداند.

پس به مطالعه آن مشغول شد.

و نهایتا، او هشت سال را صرف کرد تا
تبدیل به متخصصی جهانی

در صدف بارناکل شود.

و بعد، «انتخاب طبیعی».

کتابی که او تمام زندگیاش را به کار
روی آن مشغول بود و هیچوقت تمامش نکرد.

«منشاء گونهها» نهایتاً چاپ شد

۲۰ سال پس از آنکه داروین تمامی
اجزاء پایه را جدا کرده بود.

بعد، «تبارِ انسان»،
کتابی بحث برانگیز.

و بعد، کتابی در باره رشد نوزاد انسان.

همانی که از دیدن پسرش،
ویلیام الهام گرفته بود،

وقتی که در اتاق نشیمن در مقابلش
روی زمین میخزید.

وقتی کتاب چاپ شد،
ویلیام ۳۷ ساله بود.

و در تمام این مدت،

داروین روی کرمهای خاکی کار میکرد.

اتاق بیلیاردش را از کرمهای خاکی
در ظرفهایی با درپوش شیشهای پر کرده بود.

به آنها نور میتاباند تا ببیند آیا
پاسخ میدهند.

یک سیخ داغ نزدیکشان میگرفت
تا ببیند آیا دور میشوند.

او تنباکو میجوید --

(صدای فوت)

روی کرمهای خاکی فوت میکرد
تا ببیند آیا حس بویایی دارند.

حتی برای کرمهای خاکی فلوت میزد.

دوست دارم که از این مرد بزرگ یاد کنم

وقتی که خسته بود، تحت فشار بود،

او نگران پذیرش کتابش
«تبارِ انسان» بود.

شما یا من ممکن است که سراغ فیسبوک برویم
یا تلویزیون را روشن کنیم.

داروین به اتاق بیلیاردش میرفت تا آرام شود

با مطالعه عمیق کرمهای خاکی.

و به همین دلیل درست است که یکی از
آخرین کارهای بزرگش

«شکل گیری کپکهای گیاهی
بر اثر فعالیت کرمهای خاکی» است.

(خنده حضار)

او روی این کتاب برای ۴۴ سال کار کرد.

ما دیگر در قرن ۱۹ زندگی نمیکنیم.

فکر نمیکنم هیچکدام از ما بتواند

روی پروژههای علمی یا تحقیقی خود
۴۴ سال صبر کند.

اما میتوانیم از بزرگترین چندکاران
با سرعت آهسته چیزهایی یاد بگیریم.

از انشتین و داروین
تا مایکل کرایتون و تایلا تارپ.

به نظر میرسد که دنیای مدرن
برای ما امکان انتخاب ایجاد کرده.

انگار اگر با سرعت از یک صفحه مرورگر
به صفحه دیگری نرویم،

باید مانند یک زاهد زندگی کنیم،

روی یک چیز تمرکز کنیم
و از هر چیز دیگری جدا باشیم.

به نظر من این مسئله غلط است.

میتوانیم کاری کنیم
تا چندکاری برایمان مفید باشد،

و خلاقیت طبیعیمان را آزاد کند.

تنها باید آن را کند کنیم.

پس ...

از پروژههایت لیستی تهیه کن.

تلفنت را زمین بگذار.

چند تا جعبه مقوایی بردار.

و کارت را شروع کن.

خیلی متشکرم.

(تشویق حضار)