Evlat edinme: bariyerleri yıkmak | Gabriela Rodrigues | TEDxYouth@EAB

Evlat edinme ile yaşadığı deneyim konuya bakış açısını değiştirdi ve sizinkilerin de değişmesi gerektiğine inanıyor!

Şu anda Amerikan Brasilia Okulu'ndaki bir genç olan Gabriela, hayatını değiştiren inanılmaz bir evlatlık hikayesine sahip. Dört genç kardeşi ile okumaya ve zaman geçirmeye bayılıyor, ikisi de konuya ilham kaynağı oldu!

Bu konuşma TED konferans formatı kullanılarak bir TEDx etkinliğinde verildi, ancak yerel bir topluluk tarafından bağımsız olarak düzenlendi. Http://ted.com/tedx adresinden daha fazla bilgi edinin.

Uzunca geçen yedi yıl boyunca

ailemin ilk ve tek çocuğu bendim.

Ebeveynlerimin bütün dikkatini
almaktan keyfi duysamda,

baya yalnız olduğumu itiraf etmeliyim.

İsmi Henrique olan bir
kardeşim olacağını söylediklerinde

çok mutlu oldum!

En azından bana eşlik edecek biri!

Ayrıca annemin sürekli biri erkek
biri kız iki çocuğunun

olmasını istediğini söylediğini duyardım.

Bu bende çok takılı kalmıştı.

Henrique doğduğu zaman
sadece şöyle düşündüm:

''Pekala, şimdi sadece Henrique ve ben,

sürekli birlikte olacağız,
ama sadece biz.''

2015 yılında üçüncü

bir kardeşim , Luis Felipe

doğunca şoka girdim.

Annemin hamilelik sürecinde, Luis'nin
Down sendromlu olabileceğini öğrendik.

Ona sahip olacağımız için çok mutlu
olsakta bir yandan da korkuyorduk.

Ailemizde, engelli olan üçüncü
bir çocuğun olmasının nasıl olacağını

bilmiyorduk ve öyle bir insanla
daha önce karşılaşmamıştık.

Oldukça korkutucuydu ama
ona sahip olacağımız için çok mutluyduk.

Doğduğu zaman,
engeli olduğunu düşünmedik.

Bugünlerde, bu bizim için
onu farklı yapan bir şey.

Bir veya daha fazla
engelli çocuğa sahip olmakla ilgili

bakış açılarımızı ve düşüncelerimizi

tamamıyla yıktı.

Lipe veya tanıyıp tanıyabileceğiniz
en mutlu çocuktur kendisi.

Sonrasında şöyle düşündüm,
''Pekala, artık tamamız.

İki çocuk olmamız gerekiyordu
ama üç taneyiz.

Baya büyük bir aileyiz.''

Şükürler olsun ki,
yine yanılmıştım.

Geçen yıl, ben yaz okulu kursu
alırken Boston'daydık.

Kardeşimi, nasıl ilerliyor,
diğer çocuklara kıyasla

nasıl gelişiyor diye bakmak için

Boston Çocuk Hastanesi'ne
götürmeye karar verdik.

Bir doktordan randevu almıştık

ama son dakika başka bir
doktor bizimle görüşmeye geldi.

Hayat değiştirecek bir geçiş olacağı
hakkında hiçbir fikrimiz yoktu.

Vardığımızda,

doktor bizimle konuşmaya başladı
ve bazı sorular sordu:

''Nasılsınız?
Neden buradasınız?

Neredeen geliyorsunuz?
Aile rutininiz nasıldır?''

Bir anda bize döndü
ve gözümüzün içine baktı

''Tamda aradığımız ailesiniz.'' dedi.

Doğal olarak,
biraz tırstık.

Kafamız karışmıştı
fakat dinlemeye karar verdik.

Kısa zaman önce özel ihtiyaçları
olan bir çocuk evlat edindiğini

ve bir sebepten dolayı bu fikri
desteklemeye karar verdiğini söyledi.

Daha çok Down sendromlu
ve diğer engellere sahip çocuklar

gibi özel ihtiyaçları olan çocuklara

bağış yapılması ve onları

evlat edinmek için kullanılan
NGO adında bir sayfa gösterdi.

Owen lakaplı küçük
bir oğlan çocuğunun sayfasını gösterdi

ve sağdaki fotoğrafta
bir yaşındaydı.

Ona oracıkta aşık olduk.

Çok küçüktü, onu korumak
için resmen can atıyorduk.

Doktor bize, Down sendromu
olduğu için Owen'in

doğumda terkedildiğini söyledi.

Hiç anne sütü ile beslenmemişti,
Down sendromu olduğu için

bir anneye sahip olma şansı yok olmuştu.

Bu fikir canımı çok acıtmıştı

çünkü Down sendromu
olan bir kardeşim vardı.

Onu uzun süredi
tanıyor olmam

engelleri yüzünden terkedilen
çocuklara gerçekte

ne olduğunu anlamamı sağladı.

O anda, onu
evlat edinmeye karar verdik.

İki veya üç hafta sonra

bizden neredeyse
on bin kilometre uzakta

olduğunu öğrendik.

Ukrayna'daydı.

Bu bizim için sorun bile sayılmazdı,
çünkü çoktan ona aşık olmuştuk,

yani bu meseleyi çok büyütmedik.

Sonra, sanki yeterince
kalabalık değilmişiz gibi,

bir gün bir internet
sitesinde geziyordum

ve evlat edilinebilecek
diğer çocuklara bakmaya karar verdim.

Takma adı Isabella olan
bir kız çocuğuna denk geldim

ve ayrık omurga hastalığı
olduğu için terkedilmişti.

Bu şu demek oluyor,
ayrık omurga hastalığını bilenler,

bu hastalık omurganız kıvrıldığında olur,

dışa doğru olur
ve Isabella'da buna maruz kalmıştı.

Engelinden dolayı
terkedilmişti.

Hastanede terkedilmişti
ve doktorların yapmayı düşündüğü şey

dikişlerini atıp yetimhaneye göndermekti.

Bu da benim canımı yakmıştı.

İki gün boyunca durmadan
anneme söyledim ve o da

''Zaten çok kalabalığız.
Bu çok fazla. Baban izin vermez.''

demeye devam etti.

Israr etmeye devam ettim.
O da izin verdi.

İtiraf etmeliyim ki, erkek kardeşimi
her zaman çok sevdim

ama ben biraz kız kardeş için ölüyordum.

Sonrası, biraz uzundu,
ebeveynlerimin Ukrayna'ya

yolculuk etmesinin bürokratik
süreçleri ve belge işlerini halletmeleri

ve Ukrayna'ya tekrar gidip
çocukları ziyaret etmeleri.

Bir gün, sonunda telefon çaldı,

''Ukrayna'ya gidip çocuklarınızı
almanız için izinlisiniz.'' dediler

ve herkes ağlamaya başladı,
annem ne yapacağını bilmiyordu.

Titriyordu ve
'' Arayıp uçak biletleri almalıyım.

Çantaları hazırlamak zorundayım.
Birçok şeyi yapmak zorundayım.'' diyordu.

Genel olarak, hayatımdaki
en mutlu günlerden biriydi-

sanırım en mutlu günüm
olarak düşünülebilir.

Gidip onları aldık

ve Brezilya'ya getirdik,

evlatlık edinmeyi, tüm konsepti
düşünmeye başladım

ve bunu evlat edinmeden önce
hiç düşünmemiştim.

Bunun aslında ne kadar berbat
olduğunu düşündüm,

hayat planlarımı düşündüm

ve kendi hayatım için planladıklarımı,
kardeşleriminkiler için,

ailemin hayatı için
planladıklarımı düşündüm.

Planlarımın şunlar olduğunu
farkettim '' Kariyerimi oluşturmak,

evlenmek, çocuk sahibi olmak.''

işte tam o anda kendimi yakaladım.

Kendime hiç bir zaman
''Birini evlat edineceğim.'' demedim.

Kendime hiç bir zaman,

''Hayatımda bir noktada evlat
edinilmiş kardeşlerim olacak.'' demedim.

Çünkü kafamızın
bir yerinde bu şöyle işler:

çocuk eğer sizin biyolojik
çocuğunuzsa sizindir.

Bu beni evlat edinmenin
engelleri ve nasıl işledikleri

hakkında düşündürttü.

İlki: maliyet.

ABD'de en ucuz evlat edinme şekli
olan koruyucu aile sistemi

olmasına rağmen,

çoğu aile için evlat edinme
hala maliyetli bir mesele.

İkinci engel:

bürokrasi ve aldığı zaman
hepimizi çıldırtıyor!

İşin içinde çok fazla belge işi var
ve çok zamanımız gidiyor.

Neyseki biz altı ay uğraştık.

Ama çoğu aile için
bu iki veya üç yıl demek.

Sonunda bunlara değse de,
bu çoğu aile için engel olabilir.

Bunlar düşünebildiğim
engellerden sadece ikisi.

Eğer her gün yüzleşmek
zorunda olduğumuz bir engel varsa,

ki ben bunu evlat edinme
işleminden sonra düşündüm,

hayatımın her günü yıkmak
istediğim engel

çocuk sadece biyolojik
çocuğunuzsa sizin çocuğunuzdur

önyargısıdır.

Bir çocuk, ona kendinizi
yeterince verdiğiniz zaman

sizin çocuğunuzdur demek için
yeterince zaman harcadım ve deneyimledim.

İnsanlar bizimle evlat edinme
ve yaptıklarımız hakkında konuştuklarında

''Çok büyük bir kalbiniz var! Size sahip
oldukları için çok şanslılar.'' derler.

Kendime ve onlara
şunu söyleyip duruyorum:

''Biz de çok şanslıyız!''

Bu sadece onları evlat edinmemiz değil,
onların da bizi aile edinmeleri demek.

Bu, gerçek çocuk sahibi olmamanın
klişeleri her zaman olsa da,

gerçek bir aile haline

gelmemizi sağlayacak kadar

herkesin vermesiyle alakalıdır.

Onları evlat edindiğimizden
beri ailemizde neler olduğunu

size anlatmak istiyorum.

Lucas...

ilk gün, bezini
değiştirdiğimizde,

durup ona baktık
ve bir deri bir kemikti.

Çok kötü hissettik
çünkü yetersiz beslenmişti

ve günlerdir yemek
yememiş gibi görünüyordu.

Bizimle birlikte geçirdiği

on günün sonunda gülüp
kahkaha atabiliyordu.

İlk gün olduğundan
daha mutlu görünüyordu.

Çok hızlı bir şekilde alıştı.

Bu çocukların bize, bizim de onlara
uzun sürede alışacağımızı

beklemiştim.

İlk günden itibaren,
aile gibi olduğumuz

ortaya çıktı.

Luisa,

Isabella lakabı yerine

ona koyduğumuz isimdi,

onu almaya
yetimhaneye gittiğimiz

ilk andan itibaren
çok mutlu görünüyordu.

Bugüne kadarki
her sarılışında da.

Sanki bir şekilde onu
kurtardığımızı biliyormuş gibi sarılıyor,

çok küçük olduğu için
onu oradan alıp

başka bir yere getirmemizi

tam olarak anlamasını
beklemiyorum

fakat her sarılışında,
sanki anlıyormuş gibi hissediyorum.

Ayrıca-

Lipe şu anda
ikisine de çok düşkün.

Lucas'a resmen aşık.

İlk zamanlarda ailede neden
iki yeni çocuk olduğunu anlamamıştı

ve itiraf etmem
gerekirse biraz kıskanmıştı.

Ama son zamanlarda
onları o kadar çok seviyor ki

onlara bağımlı bir
hale geldiğini düşünüyorum.

Birbirlerinin yanındayken
hep uzun uzun gülüyorlar

ve bu gerçekten
çok çok güzel.

Geçtiğimiz pazartesi, 29 Ocak
Luisa'nın doğum günüydü.

Lucas'ın doğum gününü de
kutlamaya karar verdik

çünkü Ukrayna'dayken
bunun için vaktimiz olmadı.

Bir an için durup herkese baktım
ve o anın neye benzediğine baktım.

Evlat edinilmiş
çocuklar görmedim.

İlk günden beri bizimle
birlikte olan çocuklar gördüm.

Hep bizimleymiş
gibi görünen çocuklar gördüm.

İnsanlar hep, çocuklar
için yeni bir aileye alışmanın

ne kadar zor olduğu
hakkında konuşuyorlar.

Ben öyle görmedim.

Deneyimimize göre,
size zor olmadığını söyleyebilirim.

Verdiğimiz en iyi kararlardan biriydi.

Bu kararı vermek bizim için
son derece hayat değiştirici oldu.

Size şunu söyleyebilirim:

onları sevmeniz için

illaki biyolojik çocuğunuz
olmaları gerekmiyor.

Sizin çocuğunuz olması
veya onları sevmeniz için

damarlarında sizin kanınız
dolaşmak zorunda değil.

İnsanlar ön yargı ile
karşılaşacaklarını

ve insanların çocuklar onların
değil diye yargılayacaklarını

düşünmelerinden dolayı
evlat edinme

büyük bir engel haline geliyor.

Şu anda, bunun
gerçekleşmeyeceğini söyleyebilirim.

Eğer evlat edinmeye karar verirseniz,
sadece bu TEDx konuşmasından

dolayı değil istediğiniz için
evlat edinmeye karar verirseniz

bu aileniz için harika
bir karar olacak.

Her şeyin iyi olacağını söyleyebilirim

ve verdiğiniz en iyi
kararlardan biri olacak.

UNICEF'e göre
aileye ihtiyacı olan

140 milyon çocuk var.

Çocukları olsun isteyen
ve ihtiyaç duyan bir sürü aile var

ama bu engel yüzünden
evlat edinmiyorlar.

Haydi bu engeli bugün yıkalım,
çünkü aynı kandan olmasanızda

aile her şeyden önce gelir.

Teşekkür ederim.

(Alkış)