De werkelijke waarde van afval | Madeleine Van | TEDxQUT

Nu de gezondheid van ons milieu op de tocht staat, wordt het belangrijker dan ooit hoe we met ons afval omgaan. Valt er goud te delven op de stortplaatsen? Kan rottend fruit worden gebruikt om luxeproducten mee te maken? Madeleine Van bespreekt de hoop van een nieuwe economie die vervuiling kan tegengaan, terwijl het opbrengsten genereert. Madeleine Van is een biotechondernemer die agrarisch afval probeert te converteren naar waardevolle producten. Ze zet zich in voor een duurzame economie en hoopt dat de volledige agrarische industrie binnen tien jaar al zijn afval zal weten te hergebruiken.

Madeleine is geschoold op het gebied van economie, biologie en rechten.

Deze talk werd gehouden op een TEDx-evenement, in de stijl van de TED-conferenties, maar onafhankelijk georganiseerd door een lokaal team. Meer informatie hierover op http://ted.com/tedx

Ik ben een afvallig type.

Ik ben gewoon een afvallig type.

Het geeft niet; ik kan het zeggen.

Mijn ouders weten het.

De buren weten het.

Eigenlijk voel ik me nu ook heel afvallig.

Ik zal je iets vertellen.

Toen ik net afgestudeerd was
en op een kruispunt in mijn leven stond,

zei mijn moeder tegen me:

"Mad, ga iets doen waar je van houdt.

Ga iets doen wat waarde heeft."

Dus dacht ik bij mezelf:

hoeveel waarde zit er in afvallig zijn?

Een paar maanden later

voel ik me heel afvallig
bij de vuilstortplaats.

Ja precies, de stortplaats in Nudgee.

Als je er nooit bent geweest,
moet je echt eens gaan.

Het is geweldig!

Hoe dieper je gaat, hoe beter het wordt.

Hoe langer je er bent,
des te meer je beseft

dat deze rommel, dit vuil, dit afval
onderdeel kan worden

van een nieuw, innovatief, duurzaam
en immens waardevol deel van de economie.

Ik noem het graag de afvaleconomie

en ik denk dat we op die manier
allemaal afvallig zouden moeten zijn.

Millennials,

zoals de lijders van mijn generatie
zo liefkozend genoemd worden,

hebben drie omstandigheden
van epische proporties geërfd:

de snelle ontwikkeling
van wetenschap en technologie,

een afbrokkelend mondiaal ecosysteem

en een breekbare, ontwrichte
moderne economie.

Geweldig.

Dus de grote vraag die mijn generatie
moet beantwoorden is:

is er een manier om economieën
winstgevender te maken

door meer wetenschap
en technologie te gebruiken

en minder natuurlijke grondstoffen?

Voor mij, als biotechondernemer
en berucht gierigaard,

lag de oplossing voor de hand.

Ik hoor bij een nieuwe mondiale economie,

een die niet alleen
nieuw en innovatief is,

maar ook duurzaam en enorm waardevol.

Het omvat een volledig hergebruik
van agrarisch afval

om er producten van gelijke
of hogere waarde mee te maken.

Ofwel: de restproducten van de ene sector
gebruik je als grondstof voor een andere.

Dit is allesbehalve mijn eigen idee.

Een paar bedrijven zijn al een tijd bezig
met het integreren van dit concept.

Mijn persoonlijke favoriet is Ecovative.

Ecovative is een bedrijf
uit Green Island, New York,

dat verpakkings- en isolatiemateriaal
maakt van agrarisch afval.

Ecovative neemt zwamvlokken
van paddenstoelen,

en vezels van zaadhuiden,

voegt deze samen
en ontwikkelt een materiaal

met een dichtheid zoals dat van piepschuim
of geëxpandeerd polyethyleen.

Ecovative's product heeft het in zich
om van de paddenstoelenmarkt

de piepschuimvervangingsmarkt
van 28 miljard dollar te maken.

Dat is duizend keer toegevoegde waarde

en de eliminatie van een van 's werelds
meest verraderlijke vervuilers

Ontmantelden we net een hardnekkige
milieuvervuilende miljardenbranche

door agrarisch afval te hergebruiken?

Deden we het op een manier
die de winstgevendheid verhoogt

door wetenschap
en technologie in te zetten

om minder afhankelijk te zijn
van natuurlijke grondstoffen?

En denk maar niet dat die
'magic mushrooms' een toevalstreffer zijn.

Er is een groot aantal
kleine bedrijven en onderzoekers

die bezig zijn om jouw afval
in goud te veranderen.

Alleen al in Brisbane:

farmaceutica uit suikerrietpulp,

kwaliteitscosmetica uit rottend fruit,

en diesel uit koffiedik --

om er maar een paar te noemen.

Maar ... ach, natuurlijk,

ik kan de pessimisten
in het publiek al ruiken.

"Jij hebt geen idee waar je
het over hebt, jongedame.

Je loopt hier binnen met je iPhone
en een eigenwijs gezicht

en vertelt mij dat een paar slimmeriken
de ecologische crisis wel even oplossen?"

Nou, daar gaat het juist om.

Een crisis hoeft geen obstakel te zijn
voor een winstgevende economie;

een crisis moet juist
de prikkel zijn tot vernieuwing

richting blijvende, zichzelf vernieuwende
en uitbreidende reproductie.

Nee.

Het is een vergissing om te denken

dat winst nu eenmaal enorme
hoeveelheden afval met zich meebrengt

die onze stortplaatsen
en oceanen zullen vullen.

Om welke economische wet draait het hier?

Inefficiëntie is de vijand
van kapitalisme.

Vader van het kapitalisme,
Adam Smith, zei ooit:

"Iedere inefficiëntie die
ten koste gaat van winstgevendheid

zal door de markt worden weggewerkt."

We hoeven Adam echt niet opnieuw
tot leven te brengen om ons te vertellen

dat afval in een economie
een enorme inefficiëntie vertegenwoordigt,

met name wanneer
het verwerken van dat afval

ons jaarlijks 350 miljard dollar kost.

Dat is meer dan de jaarlijkse uitgaven
van de Australische overheid --

of hoe ze zich op dit moment ook noemen.

Ja, inderdaad,

ieder jaar gaat er 2,2 miljard ton afval
de stortplaatsen op.

Als ik het goed heb uitgerekend,

is dat ongeveer [300 kilogram]
per hoofd op deze planeet.

Waarom heb je jaarlijks
[300 kilogram] afval nodig

alleen maar om achteloos
te kunnen produceren en consumeren?

Dit is het verborgen
welvaartsverlies in je bestaan

en het zal niet veel langer
verborgen blijven.

Kijk, dit concept zit feitelijk
ingebakken in onze evolutie,

een concept dat ons tot bovenaan
de voedselketen heeft gebracht.

Neem bijvoorbeeld deze bizon.

In het neolithicum
hadden we het vlees om te eten,

de huid om ons te kleden,

de beenderen voor gereedschap,
tanden voor sieraden

en wat er overbleef, was voor de hond.

De moderne mens kan dit zien

als het restproduct van de ene sector
gebruiken als grondstof voor de andere.

Als we met dit concept
van oudsher al zo vertrouwd zijn,

waarom gaan we het dan
zo gemakkelijk uit de weg?

Al hergebruikten we maar 20%
van het agrarische afval in Australië,

dan zou het al gaan om een economische
injectie van 150 miljard dollar,

gebaseerd op bespaarde afvalkosten

en nieuw geproduceerde producten --

om nog maar te zwijgen
over de enorme voordelen voor het milieu.

De 21e eeuw bracht enorme ontwikkelingen
in wetenschap en technologie,

ontwikkelingen waarvan we de impact
nog niet helemaal kunnen overzien.

Maar ik kan er met mijn verstand niet bij

dat onze gemeenschap
wel zoiets abstracts kan registreren

als rimpels in de ruimtetijd
een miljard lichtjaren verderop,

maar aan de andere kant niet inziet

dat het handhaven van onhoudbare
productie- en consumptiemethoden

steeds tot dezelfde onhoudbare
resultaten zal blijven leiden.

We zitten gewoon tevreden aan de horizon
van een crisis van onmetelijke proporties

die zich kenmerkt
door inefficiënte productiesystemen

en eindeloze hoeveelheden afval.

Helaas zit hem het probleem
niet in een tekort aan wetenschap

of zelfs een tekort aan innovatie;

het zit hem in de gigantische
herstructurering van de wereldeconomie

die nodig is om deze fatale
ontwerpfout op te lossen.

We moeten toeleveringsketens
nieuw leven inblazen

die sinds de industriële revolutie
al niet meer zijn veranderd,

en dat gaat bedrijven, overheden
en sociale systemen raken.

Niet zo moeilijk, hoor.

Ik denk persoonlijk
dat we veel te zelfgenoegzaam zijn.

Het is tijd voor een nieuw
economisch paradigma.

Revoluties komen voort uit noodzaak.

Agrarische revolutie,

industriële revolutie,

nu is het tijd voor een afvalrevolutie.

Deze realiteit hoeft er niet uit te zien
als een verafgelegen utopia.

Zoals we weten uit onze economielessen

wordt het aanbod zeer sterk
gestuurd door de vraag.

We moeten meer eisen stellen
aan onze producenten en leveranciers,

eisen dat ze zien wat de sociale,
economische en milieuvoordelen zijn

van het milieu meer prioriteit verlenen.

We moeten investeren in bedrijven
die iets met hun afval doen,

die het opnieuw terugbrengen in de keten,

want, geloof mij,
dat gaat het nodige opleveren.

We moeten die lokale starters
en onderzoekers ondersteunen

die gewoon proberen de wereld
te veranderen zonder alle poeha.

Maar we moeten vooral
stoppen met duimendraaien

voordat deze giftige zelfgenoegzaamheid
onze ondergang wordt.

Dus ... het is effectief, het is nodig
en het gaat miljarden opleveren.

Dus komaan, Brisbane, het is zaterdag.

Wat houdt jullie tegen
om afvallig te zijn?

(Applaus)