Dan Philips: Nowatorskie domy z odzyskanych rzeczy

W tej zabawnej i wnikliwej rozmowie z TEDxHouston, budowniczy Dan Philips oprowadza nas po dwunastu domach, które wybudował w Teksasie używając materiałów odzyskanych i z recyklingu na niesamowicie kreatywne sposoby. Błyskotliwe i proste detale projektu pobudzą twoje twórcze zapędy.

(oklaski)

Dziękuję bardzo.

Mam kilka zdjęć,

i opowiem trochę o tym

jak udaje mi się robić to co robię.

Wszystkie te domy zbudowane są

w około 70 do 80 procentach z materiału z recyklingu,

rzeczy, które szły do mielenia, na śmietnisko, do spalarki.

wszystko po prostu zniknęło.

To pierwszy zbudowany przeze mnie dom.

Te podwójne drzwi frontowe z potrójnym okienkiem,

to miało iść na śmietnik.

Tu mamy małą wieżyczkę.

A te guziki tam na wsporniku -

właśnie tam -

to orzechy hikory.

A te guziki tutaj,

to kurze jajka.

Oczywiście najpierw jesz śniadanie,

potem wypełniasz skorupkę kitem Bondo, malujesz ją i przybijasz

i masz architektoniczny guzik

w ułamku sekundy.

Teraz mamy widok wnętrza.

Widzicie tam potrójne okienko

z oknami w kształcie wolego oka -

z pewnością architektoniczny antyk.

Szło na śmietnik.

Nawet zamek jest pewnie wart 200$.

Wszystko z kuchni zostało uratowane.

Jest kuchenka O'Keefe & Merritt z 1952,

jeśli lubisz gotować - fajny piecyk.

To widok w górę wieżyczki.

Za te schody zapłaciłem 20$,

włącznie z dostawą do domu.

(śmiech)

Teraz, patrząc w górę,

widzicie wybrzuszenia, kołki, zwisy i tak dalej.

Cóż, jeśli to zrujnuje ci życie,

to jednak nie powinieneś tam mieszkać.

(śmiech)

To zdjęcie pralni,

a to tutaj to kopyto szewskie.

A tu są te żeliwne rzeczy jakie się widzi w sklepach z antykami.

Miałem taki jeden,

więc zrobiłem taki prosty mechanizm,

tam gdzie naciskasz na kopyto

a wtedy otwierają się drzwi i zrzucasz pranie na dół.

A jeśli jesteś dość sprytny, spada do koszyka stojącego na pralce.

Jeśli nie, trafia do toalety.

(śmiech)

To wanna, którą zrobiłem

z kawałków cztery na cztery.

Zacząłem od tego brzegu,

a potem przykleiłem to i przybiłem na płasko,

wsparłem i obróciłem,

a potem zrobiłem te dwie podpórki na boku.

To wanna dwuosobowa.

W końcu nie chodzi przecież tylko o higienę,

jest też możliwość zabawy.

(śmiech)

Ten kran tutaj,

to kawałek żółtnicy pomarańczowej.

Ma nieco falliczny kształt,

ale w końcu to przecież łazienka.

(śmiech)

Potem mamy dom na podstawie puszki Budweisera.

Nie wygląda jak puszka po piwie,

ale te nawiązania są absolutie nie do pomylenia.

Wzór w jęczmienne kłosy wplata się w okap,

a wzór w ząbki jest z puszki - czerwony, biały, niebieski i srebrny.

Wsporniki umieszczone pod okapem dachu

mają ten mały wzorek z puszki.

Po prostu położyłem puszkę na kopiarce

i powiększałem ją tak długo, aż otrzymałem potrzebny mi rozmiar.

No i na puszce jest napisane,

że "To jest sławne piwo Budweiser, nie znamy lepszego, bla, bla, bla"

Więc zmieniliśmy to na "To sławny dom Budweiser,

o żadnym innym nie słyszeliśmy" i tak dalej w ten deseń.

A to jest zasuwa. Z płotu z lat 1930 spod hebla,

to jest taka bardzo zezłoszczona maszyna do obróbki drewna.

Więc podarowali mi płot, ale nie dali mi hebla,

więc zrobiłem z niego zasuwę.

To powstrzyma samca słonia, obiecuję.

No i z pewnością nie mieliśmy żadnego problemu z samcami słoni.

(śmiech)

Prysznic ma przypominać szklankę piwa.

Mamy tu bąbelki lecące do góry, a na górze pianę z kanciastych kafelków.

Skąd się bierze kanciaste kafelki? Cóż, oczywiście ich nie ma.

Ale dostaję dużo toalet, więc tylko trzeba potłuc je młotkiem

i wtedy masz kanciaste kafelki.

A kran

to nalewak do piwa.

(śmiech)

Ten szklany panel

to ten sam,

który widać na każdych drzwiach domu klasy średniej w Ameryce.

Zaczyna nas to męczyć, to już lekki staroć.

Więc jeśli umieścisz do na drzwiach wejściowych, projekt przepadnie.

Więc nie wstawiaj go na wejściu, wsadź go gdzieś indziej.

To ładny szklany panel.

No ale jeśli wstawisz go w drzwiach frontowych,

ludzie powiedzą: "Och, chciałeś być tacy jak oni, ale nie wyszło ci"

Więc nie wstawiaj go tam.

To kolejna łazienka na górze.

Lampka na górze to ta sama lampka,

którą mamy w korytarzu każdego domu klasy średniej w Ameryce.

Nie wstawiaj tego w korytarzu.

Zawieś ją pod prysznicem, albo w szafie,

ale nie na korytarzu.

Poten ktoś podarował mi bidet, więc był i bidet.

(śmiech)

Ten mały domek,

gałęzie to żółtnica pomarańczowa,

zdjęcia będą się przewijać,

a ja trochę poopowiadam.

Żeby móc robić to co robię,

musicie zrozumieć,

skąd biorą się śmieci w przemyśle budowniczym.

Nasze domy stały się towarem

i trochę o tym opowiem.

Ale pierwsza przyczyna marnotrawstwa jest pewnie zakopana w naszym DNA.

Istoty ludzkie czują potrzebę utrzymywania spójności

masowego postrzegania.

Co to oznacza?

To znaczy, że każde nasze spostrzeżenie

musi zgadzać się z poprzednim, takim samym,

bo inaczej nie ma ciągłości,

i jesteśmy nieco zdezorientowani.

Więc mogę wam pokazać przedmiot, którego nigdy wcześniej nie widzieliście.

O, to komórka.

Ale tej nie widzieliście.

To co robicie,

to szacujecie wzór jej cech strukturalnych,

a potem przeszukujecie waszą bazę danych - brrrr, komórka.

Och, to komórka.

Gdybym odgryzł kawałek,

powiedzielibyście "Chwileczkę.

To nie komórka.

To jeden z tych nowych czekoladowych telefonów."

(śmiech)

I musicie stworzyć nową kategorię,

między telefonem komórkowym a czekoladą.

W ten sposób przetwarzamy informacje.

Przekładając to na przemysł budowniczy,

jeśli mamy ścianę okien i jedna szyba jest pęknięta,

mówimi "Ojej. Ta jest pęknięta. Trzeba ją naprawić.

Wyjmiemy ją i wyrzucimy, żeby nikt inny nie mógł jej użyć, i wstawimy nową."

Bo tak się właśnie robi z pękniętą szybą.

Nie ma znacznia, że wcale nie wpływa na nasze życie.

Ona tylko psuje ten oczekiwany model

i jedność cech strukturalnych.

Niemniej jednak, gdybyśmy wzięli mały młotek,

i zrobilibyśmy pęknięcia na pozostałych szybach,

to byłby wzór.

Ponieważ psychologia postaci gestalt podkreśla rozpoznanie wzoru,

ponad elementami, które go tworzą.

Powiemy "Och, jakie to ładne".

To mi się przydaje każdego dnia.

Powtarzalność tworzy wzór.

Jeśli mam sto sztuk tego i sto tamtego,

nie ma znaczenia czym są jedne i drugie.

Jeśli mogę dowolnie powtarzać, mogę stworzyć wzór,

od orzechów hikory i kurzych jajek, po kawałki szkła, gałęzie.

Nie robi to żadnej różnicy.

To powoduje dużo śmieci w przemyśle budowlanym.

Po drugie, Friedrich Nietzsche, gdzieś w 1885,

napisał książkę zatytułowaną "Narodziny tragedii".

Napisał tam,

że kultury zazwyczaj wahają się między dwoma wizjami.

Z jednej strony mamy wizję apollińską,

która jest bardzo konkretna, przemyślana,

intelektualna

i idealna.

Z drugiej strony mamy wizję dionizyjską,

która bardziej poddaje się pasjom i intuicji,

toleruje organiczną strukturę i ludzką aktywność.

Więc kiedy ktoś o naturze apollińskiej bierze obrazek,

czy wiesza obrazek,

to wyciąga narzędzia pomiarowe,

laserową poziomicę i mikrometr.

"Dobrze, kochanie. Jedną tysięczną cala w lewo.

Właśnie tam ma wisieć. Tak. Idealnie."

Stwierdzone na podstawie poziomicy, równo i pośrodku.

Osobowość dionizyjska,

bierze obrazek i...

(śmiech)

Na tym polega różnica.

Ja przedstawiam usterkę.

Przedstawiam proces organiczny -

złoty środek Johna Deweya.

Myślenie apollińskie tworzy góry śmieci.

Jeśli coś nie jest doskonałe,

jeśli nie pasuje do zaplanowanego modelu, do kosza.

"Ups, rysa, do kosza.

Ups to, ups tamto. Śmietnik. Śmietnik. Śmietnik."

Trzecia rzecz to zapewne -

Rewolucja Przemysłowa zaczęła się w renesansie

wraz z rozkwitem humanizmu,

potem dopomogła jej Rewolucja Francuska.

W połowie XIX wieku idzie już pełną parą.

Więc mamy ustrojstwa, gadżety

i wynalazki, które zrobią wszystko to,

co do tej chwili

musieliśmy robić ręcznie.

Więc mamy standaryzowane materiały.

Cóż, drzewa nie rosną w wymiarach dwa cale na cztery,

8, 10 i 12 stóp wysokości.

Produkujemy góry śmieci.

I odwalają niezłą robotę

tam w lesie,

przerabiając wszystkie odpadki przemysłowe -

płyty OSB i wiórowe i tak dalej -

ale nie ma sensu,

być odpowiedzialnym przy wycince lasu,

skoro użytkownicy marnują zbiory na poziomie konsumpcji,

a tak się właśnie dzieje.

A jeśli coś nie jest znormalizowane,

"Ups, do kosza. Ups to. Ups, skrzywione."

Jeśli kupisz płytkę dwa na cztery i nie jest równa,

możesz ją zwrócić.

"Och, bardzo pana przepraszam. Zaraz damy panu równą."

Cóż, ja uosabiam wszystkie te skrzywione rzeczy,

ponieważ powtarzalność tworzy wzór,

to z perspektywy dionizyjskiej.

Po czwarte,

że praca jest nieproporcjonalnie droższa od materiałów.

To mit.

A oto opowieść: Jim Tulles, jeden z gości, których wyszkoliłem,

powiedziałem mu "Jim, już czas.

Znalazłem ci robotę jako nadzorcy ekipy stolarskiej. Czas już na ciebie."

"Dan, kiedy ja nie jestem gotowy."

"Jim, już czas. Ty nami kierujesz."

Więc pracowaliśmy dalej.

A on chodził z miarką

przeszukując śmietnik, szukając materiału na nadproże -

to jest ta deska nad drzwiami -

myśląc, że zaimponuje szefowi - tak nauczyliśmy go to robić.

A główny kierownik podszedł i zapytał "Co ty robisz?"

"Och, tylko szukam materiału na nadproże"

czekając na pochwałę.

A on odowiedział "Nie, nie. Nie płacę ci za grzebanie w śmieciach. Wracaj do roboty."

Ale Jim miał na tyle rozumu, żeby odpowiedzieć,

powiedział "Wiesz, gdybyś mi płacił

300$ za godzinę,

rozumiem, czemu mógłbyś mi tak powiedzieć,

ale teraz, to ja oszczędzam dla ciebie 5$ na minutę.

Policz sobie."

(śmiech)

"Dobra decyzja Tulles. Od teraz, wy chłopaki najpierw zajmujecie się tą górą."

A ironia polega na tym, że nigdy nie był zbyt dobry z matematyki.

(śmiech)

Ale raz na jakiś czas masz dostęp do panelu sterowania

i wtedy możesz trochę namieszać z przełącznikami.

I to się właśnie wtedy wydarzyło.

Piąta sprawa, to że być może po 2500 latach

Platon nadal do nas dociera ze swoją teorią idealnych form.

Powiedział, że każdy z nas ma w swojej głowie

idealny kształt tego, czego chce,

i zmuszamy zasoby naturalne środowiska, żeby to spełniły.

Więc wszyscy mają w głowie swój idealny dom,

amerykański sen, czyli dom -

dom marzeń.

Problem w tym, że nas na niego nie stać.

Więc mamy namiastkę amerykańskiego snu,

i to jest przenośny dom.

I to jest dopiero plaga.

To hipoteka od ruchomości,

jak meble czy samochód.

Wypisujesz czek i natychmiast traci 30% wartości.

Po roku, nie możesz już dostać na to wszystko ubezpieczenia,

tylko na te 70%.

Zwykle jest wyposażony w kabel kalibru 14.

Nie ma w tym nic złego,

o ile nie wymagasz, by robił to co kabel kalibru 12,

i tak się właśnie dzieje.

Wytwarza tyle metanalu,

że istnieje nawet prawo federalne,

w którym ostrzega się kupujących przenośne domy

o niebezpieczeństwie metanalu w powietrzu.

Czy my rzeczywiście jesteśmy aż tak durni?

Ściany są tej grubości.

To wszystko ma wartość strukturalną kukurydzy.

(śmiech)

"A ja myślałem, że Palm Harbor Village jest tam."

"Nie, nie. Wczoraj był wiatr.

Już zniknęło."

(śmiech)

A kiedy się rozpadają, co z nimi się robi?

Więc cały ten

apolliński, platoński model,

to na nim się opiera przemysł budowlany,

i kilka rzeczy to jeszcze pogarsza.

Jedna z nich, to że wszyscy profesjonaliści,

wszyscy kupcy, sprzedawcy,

inspektorzy, inżynierowie i architekci,

wszyscy w ten sposób myślą.

A potem to wraca do konsumenta,

który żąda identycznego modelu.

To samospełniająca się przepowiednia. Nie można się od tego uwolnić.

A potem nadchodzą handlowcy i faceci od reklamy.

"Uuu. Uuuhuuu."

Kupujemy rzeczy, o których nie wiedzieliśmy, że je potrzebujemy.

Wystarczy popatrzeć na to

co pewna firma zrobiła z gazowanym sokiem śliwkowym.

Co za obrzydlistwo.

(śmiech)

Ale wiecie, co oni zrobili? Doczepili do tego metaforę

i powiedzieli "Piję Dr. Peppera..."

I wkrótce chłepczemy ten syf litrami,

milionami litrów.

To nawet nie składa się z prawdziwych śliwek - nawet nie rozluźnia.

(śmiech)

Ojejku, to nawet pogarsza sprawę.

I wciąga nas to szybciej niż cokolwiek innego.

Niejaki Jean-Paul Sartre napisał książkę

o tytule "Byt i nicość".

Całkiem szybko się czyta.

Możesz to przerzucić może w dwa lata,

jeśli czytasz po 8 godzin dziennie.

I tam mówi o podzielonej jaźni.

Powiedział, że ludzie zachowują się inaczej kiedy wiedzą, że są sami,

niż kiedy wiedzą, że ktoś jest w pobliżu.

Więc jeśli zajadam spaghetti, i wiem, że jestem sam,

wciągam jak odkurzacz.

Mogę wytrzeć usta w rękaw - serwetka jest na stole,

przeżuwać z otwartymi ustami, wydawać różne dźwięki,

poskrobać się gdzie chcę.

(śmiech)

Ale jak tylko ktoś wejdzie,

to od razu "Ojej, mam tu sos od spaghetti".

Serwetka na kolanach, małe gryzy,

żuję z zamkniętą buzią, żadnego skrobania się.

To co robię,

to spełnianie waszych oczekiwań

wobec tego jak powinienem żyć.

Wyczuwam to oczekiwanie,

zatem dostosowuję się do niego,

I żyję tak, jak tego oczekujecie.

To samo dzieje się w przypadku przemysłu budowlanego.

Dlatego właśnie wszystkie pododdziały wyglądają tak samo.

Czasami nawet

mamy te formalne oczekiwania kulturowe.

Założę się, że wszystkie wasze buty są do pary.

No jasne, wszyscy to kupujemy,

a w przypadku zamkniętych osiedli,

mamy sformalizowane oczekiwania

wobec wspólnoty mieszkańców.

Czasami ci ludzie to naziści.

mój Boże.

To pogłębia i rozwija te model.

Ostatnia rzecz to towarzyskość.

Ludzie to istoty społeczne.

Lubimy trzymać się w grupach,

tak jak antylopy gnu, tak jak lwy.

Gnu nie trzymają się z lwami,

bo lwy zjadają gnu.

Ludzie też tacy są.

Robimy to co grupa,

z którą chcemy się identyfikować.

Widać to wyraźnie w liceum.

Te dzieciaki pracują całe lato,

zarzynają się,

żeby móc kupić

jedną parę markowych jeans'ów,

żeby gdzieś we wrześniu,

mogli się przechadzać mówiąc

"Jestem dzisiaj ważny.

Widzisz, nie dotykaj moich markowych jeans'ów.

Widzę, że ty takich nie masz.

Nie jesteś jednym z tych pięknych ludzi.

Widzisz, ja jestem jednym z nich. Widzisz moje spodnie?"

To jeden z niezłych powodów na noszenie mundurków.

I to też istnieje w przemyśle budowlanym.

Pomieszaliśmy

hierarchię potrzeb Maslowa,

tylko trochę.

Na pierwszym poziomie

mamy podstawowe potrzeby -

schronienie, ubranie, jedzenie, woda, gody, itd.

Na drugim miejscu - bezpieczeństwo. Na trzecim - związki.

Na czwartym - status, samoocena - to jest próżność.

A my bierzemy próżność i wciskamy ją tutaj.

Więc na koniec

podejmujemy próżne decyzje,

aż nie stać nas nawet na hipotekę,

stać nas tylko na jedzenie fasoli.

Zatem nasze domy

stały się towarem,

i trzeba mieć sporo odwagi,

żeby zanurkować w te pierwotne,

przerażające aspekty nas samych,

i podejmować nasze własne decyzje,

i nie robić z domu towaru,

ale sprawić, by to wypływało z jakiegos istotnego źródła.

To wymaga odwagi,

i, cholera, czasami się nie udaje.

Ale to w porządku.

Jeśli porażka cię zniszczy,

to nie możesz tego robić.

Ja ciągle przegrywam, codziennie,

i miałem kilka solidnych wpadek, obiecuję wam,

wielkie, publiczne, upokarzające,

żenujące porażki.

Każdy pokazuje palcem i się śmieje,

mówią "Próbował po raz piąty, i nadal mu nie wychodzi.

Co za kretyn."

Na początku, kontraktorzy przychodzą i mówią

"Dan, jesteś małym słodkim misiem,

ale wiesz, to po prostu nie wypali.

Czemu nie zrobisz tego, czemu nie spróbujesz tamtego?"

I twój instynkt podpowiada ci

"Weź się bujaj."

Ale nie mówisz tego,

bo ci faceci to twój cel.

Więc to co zrobiliśmy -

i nie chodzi tylko o domy,

też o ubranie, jedzenie,

nasz transport, energię -

trochę się rozrastamy.

A kiedy mam trochę więcej rozgłosu,

odzywają się ludzie z całego świata.

I być może wymyśliliśmy ten nadmiar,

ale jednak problem śmieci

jest globalny.

Mamy kłopoty.

I nie mam na sobie ładunków na piersi

i czerwonej opaski,

ale z pewnością mamy kłopoty.

I musimy

ponownie dotrzeć

do tych naprawdę pierwotnych części w nas,

i podjąć wreszcie jakieś dezycje,

powiedzieć "Wiesz, chyba chciałbym

ułożyć CD tam na ścianie.

Co o tym myślisz, kochanie?"

Jeśli nie będzie pasować, to to zdejmiesz.

Musimy ponownie połączyć się z naszym prawdziwym 'ja',

i to jest naprawdę ekscytujące.

Bardzo wam dziękuję.

(oklaski)