Ինչպես խոսել, որպեսզի մարդիկ ցանկանան լսել

Երբեիցե զգացել եք, որ դուք խոսում եք, բայց ոչ ոք չի լսում ձեզ? Այստեղ է Ջուլիան Թրեժըն` օգնելու համար: Այս օգտակար քննարկման մեջ ձայնի փորձագետը ցուցադրում է հզոր խոսքի "ինչպես"-ները` սկսած որոշ հարմար վոկալային վարժություններից մինչև` ինչպես զգացմունքային խոսել: Քննարկում, որը կարող է օգնել աշխարհին հնչել ավելի գեղեցիկ:

Մարդկային ձայն.

Այն գործիք է, որով մենք <<խաղում>> ենք:

Այն հավանաբար ամենահզոր ձայնն է աշխարհում:

Այն միակն է, որ կարող է պատերազմ սկսել

կամ ասել <<Ես քեզ սիրում եմ>>:

Բայց շատ մարդիկ առնչվում են այն դեպքի հետ,

երբ իրենց խոսքին չեն ունկնդրում:

Ինչու՞ է այդպես

Ինչպե՞ս կարող ենք մենք այնքան զորեղ խոսել,

որպեսզի փոխենք աշխարհը։

Իմ առաջարկը հետևյալն է: Կան մի շարք

սովորություններ, որոնցից պետք է հրաժարվել:

Այստեղ ես առանձնացրել եմ

խոսքի յոթ մահացու մեղքերը:

Ես չեմ համարում այս ցանկն ամբողջական,

բայց այս յոթը, իմ կարծիքով, բավականին տարածված

սովորություններ են, որոնց մենք բոլորս հակված ենք:

Առաջին, բամբասանքը`

չարախոսել բացակա անձի մասին:

Գեղեցիկ սովորություն չէ, և բոլորս լավ գիտենք,

որ բամբասող անձը հինգ րոպե անց

կբամբասի մեր մասին:

Երկրորդ, դատողականությունը:

Մենք ճանաչում ենք նման խոսակցական ոճով մարդկանց,

և շատ բարդ է լսել ինչ-որ մեկին,

եթե դուք գիտեք, որ ձեզ դատում են:

Դժվար թե նման ցանկություն ունենաք:

Երրորդ, բացասականությունը:

Դուք ենթակա եք դրան:

Իմ մայրը, իր կյանքի վերջին տարիներին,

դարձել էր շատ, շատ բացասական, իսկ դա դժվար է լսել:

Ես հիշում եմ, մի օր ես նրան ասացի.

<<Այսօր հոկտեմբերի 1-ն է>>,

և նա պատասխանեց. <<գիտեմ, միթե դա սոսկալի չէ՞>>

(Ծիծաղ)

Դժվար է ունկնդրել, երբ ինչ-որ մեկն այդքան բացասական է:

Եվ բացասականության այլ տեսակը, բողոքավորությունը:

Դե, դա Միացյալ Թագավորության ազգային արվեստն է:

Դա մեր ազգային սպորտն է: Մենք բողոքում ենք եղանակից,

սպորտից, քաղաքականությունից, ամեն ինչից,

բայց իրականում բողոքավորությունը վիրուսային չարիք է:

Այն արևի շող ու լուսավորություն չի տարածում:

Արդարացումներ: Մենք հանդիպել ենք նման մարդու:

Միգուցե մենք հենց այդ մարդն ենք:

Ոմանք սիրում են մեղքն իրենցից հեռացնել:

Նրանք ուղղակի մեղքն ուրիշի վրա են գցում

և պատասխանատվություն չեն վերցնում իրենց արարքների համար,

և, նորից, դժվար է լսել նմանատիպ մեկին:

Նախավերջինը, յոթից վեցերորդը՝

չափազանցացնելը:

Դա երբեմն նվաստացնում է մեր խոսքը:

Օրինակ, եթե ես տեսնում եմ ինչ-որ բան,

որը իսկապես հրաշալի է,

ինչպե՞ս եմ ես դա անվանում:

(Ծիծաղ)

Հետո այդ չափազանցությունը իհարկե վերածվում է ստի,

կրկին և կրկին ստի, իսկ մենք չենք ուզում լսել

մեզ ստող մարդկանց:

Եվ վերջապես, դոգմատիզմ,

Փաստերի և կարծիքների միախառնումը:

Երբ այդ երկուսը միավորվում են,

դուք լսում եք դատարկ քամուն:

Գիտեք, ոմն մեկը գնդակոծում է ձեզ իր կարծիքով այնպես, կարծես այն ճշմարիտ է:

Դժվար է դա ունկնդրել:

Այսպիսով, սրանք են խոսքի 7 մահացու մեղքերը:

Դրանցից, ես կարծում եմ, պետք է խուսափել:

Բայց արդյոք կա այս մասին մտածելու դրական ուղի:

Այո, այն գոյություն ունի:

Ես կուզեի առաջարկել չորս

իսկապես հզոր հիմնաքարեր, հիմունքներ,

որոնց վրա մենք կարող ենք հիմնվել, եթե ուզում ենք մեր խոսքը

դարձնել ազդեցիկ և փոխել աշխարհը:

Բարեբախտաբար, նրանք բառ են կազմում:

Այդ բառն է <<ԱԻԱՍ>>, և այն հոյակապ սահմանում ունի:

Ես չեմ խոսում երկնքից ընկնող երևույթի մասին,

որը հարվածում է ձեր գլխին:

Ես խոսում եմ սահմանման մասին, որը

ողջունում կամ ազդարարում է խանդավառությամբ,

ինչպես, իմ կարծիքով, մեր խոսքը կդիմավորվի,

եթե մենք հետևենք այդ 4 բանին:

Եվ այսպես, ինչի՞ն են հետևում նրանք

Տեսնենք, կարող եք դուք գուշակել:

Ա, իհարկե անկեղծությունն է,

լինել ճշմարիտ ձեր ասածում, լինել ուղիղ և հստակ:

Ի - ինքնությունն է, պարզապես լինել ինչպես որ կաս:

Իմ ընկերը սա նկարագրել է որպես

հետևել ձեր սեփական ճշմարտությանը,

ինչը, իմ կարծիքով, ճիշտ ուղի է:

Ա - ամբողջականությունն է, ասել ձեր խոսքը,

իրականում անելով այն, ինչ ասել եք

և լինել այն մարդը, ում մարդիկ կարող են վստահել:

Եվ Ս-ն սերն է:

Ես նկատի չունեմ ռոմանտիկ սերը,

այլ մարդկանց բարին մաղթելը. երկու պատճառով:

Առաջին, ես կարծում եմ բացարձակ ազնվությունը

կարող է այն չլինել, ինչ մենք ուզում ենք:

Նկատի ունեմ, տեր իմ, դուք տգեղ եք այս առավոտյան:

Գուցե դա անհրաժեշտ չէ:

Իհարկե, սիրո հետ համակցված ազնվությունը մեծ բան է:

Բայց նաև, եթե դուք ինչ-որ մեկին բարիք եք կամենում,

շատ բարդ է միևնույն ժամանակ դատել նրանց:

Ես նույնիսկ համոզված չեմ, որ դուք կարող եք անել այդ երկուսը

միաժամանակ:

Եվ այսպես, ԱԻԱՍ:

Նաև, այն ինչ դուք ասում եք,

ինչպես հին երգում` այն ինչ դուք ասում եք,

նաև ձևն է, թե ինչպես եք դուք դա ասում:

Դուք հրաշալի գործիք ունեք:

Այս գործիքն անհավատալի է,

բայց նաև սա գործիք է, որը սակավաթիվ մարդիկ են երբեիցե բացել:

Ես կուզեի մի քիչ փորփրել այստեղ

ձեր հետ և մի քանի գործիք դուրս հանել այնտեղից,

որոնք դուք կուզեիք տանել և խաղալ դրանց հետ,

ինչը կավելացնի ձեր խոսքի ուժը:

Օրինակ, ռեգիստրը:

Այսպես, ֆալսետի ռեգիստրը օգտակար չի լինի մշտապես,

բայց կա ռեգիստր մեջտեղում:

Ես շատ տեխնիկապես չեմ խոսի այս մասին

ձեզնից նրանց համար, ովքեր ձայնի մարզիչներ են:

Դուք կարող եք, այնուամենայնիվ, գտնել ձեր ձայնը:

Այսպես, եթե ես իմ քթի մեջ խոսեմ, դուք կլսեք տարբերությունը:

Եթե ես խոսեմ կոկորդում,

ինչպես հիմնականում խոսում են մեզնից շատերը:

Բայց եթե դուք քաշ եք ուզում,

դուք պետք է ցած իջնեք դեպի կրծքավանդակ:

Դուք լսում ե՞ք տարբերությունը:

Մենք քվեարկում ենք ցածր ձայնով քաղաքական գործիչների օգտին, դա ճիշտ է,

քանի որ մենք ասոցացնում ենք խորությունը ուժի հետ

և հեղինակության հետ:

Դա ռեգիստրն է:

Հետո, մենք տեմբր ունենք:

Դա ձայնը զգալու ձևն է:

Նորից, ուսումնասիրությունները ցույց են տալիս, որ մենք նախընտրում ենք ձայներ,

որոնք հարուստ են, հարթ, ջերմ, ինչպես տաք շոկոլադը:

Դե, եթե դուք այդպիսին չեք, դա աշխարհի վերջը չէ,

քանի որ դուք կարող եք մարզվել:

Գնացեք և ձայնի մարզիչ գտեք:

Կան հիասքանչ բաներ, որ դուք կարող եք անել

շնչառության, կեցվածքի և վարժությունների միջոցով,

որպեսզի բարելավեք ձեր ձայնի տեմբրը:

Հետո շեշտադրումը: Ես սիրում եմ այն:

Սա սինգ-սոնգն է, մետա լեզուն է,

որը մենք օգտագործում ենք իմաստն արտահայտելու համար:

Դա խոսակցության մեջ իմաստի առաջին արմատն է:

Անընդհատ նույն տոնով խոսող մարդկանց

բավականին բարդ է լսել,

եթե նրանք ընդհանրապես շեշտադրում չեն օգտագործում:

Այստեղից է առաջանում մոնոտոնիկ բառը,

կամ միալար, մոնոտոն:

Նաև մենք ունենք այժմ առաջացող կրկնվող շեշտադրումը,

որտեղ ամեն նախադասություն ավարտվում է այնպես, ինչպես հարցականը,

երբ այն իրականում հարց չէ, այն պնդում է:

(Ծիծաղ)

Եվ եթե դուք կրկնում եք դա նորից և նորից,

այն իրականում սահմանափակում է ձեր հնարավորությունը

հաղորդակցվելու շեշտադրման միջոցով,

ինչը, ես կարծում եմ, ամոթ է:

Այնպես որ եկեք փորձենք ազատվել այդ սովորությունից:

Տեմպը: Ես կարող եմ շատ-շատ ոգևորվել,

ասելով ինչ-որ բան շատ-շատ արագ,

կամ կարող եմ դանդաղել, որպեսզի ընդգծեմ,

և վերջում, իհարկե, մեր հին ընկերն է.

լռությունը:

Ոչ մի սխալ չկա մի փոքր լռություն

խոսքի մեջ լինելիս, այնպես չէ?

Մենք չպետք է լցնենք այն հմմմ-ներով և ըըըըը-ներով:

Այն կարող է լինել շատ հզոր:

Իհարկե, մատուցումը միշտ տեմպին զուգահեռ է լինում

զգացմունքներն արտահայտելիս, բայց դուք կարող եք դա անել միայն մատուցման միջոցով:

Որտեղ ե՞ս դու թողել իմ բանալիները

Որտեղ ե՞ս դու թողել իմ բանալիները

Այսպիսով` մի փոքր տարբեր իմաստներ

այս երկու մատուցումների մեջ:

Եվ վերջում` ձայնի ուժգնությունը:

Ես կարող եմ բավականին ոգևորվել միայն ձայնի ուժգնությունը կիրառելով:

Կներեք, եթե ես վախեցրեցի ինչ-որ մեկին:

Կամ, ես կարող եմ ստիպել ձեզ ուշադրություն դարձնել

խոսելով շատ ցածր:

Որոշ մարդիկ <<հեռարձակում են>> անընդհատ:

Փորձեք այդպես չանել:

Դա կոչվում է <<սոդկասթինգ>>,

տարածելով ձեր ձայնը շրջապատի մարդկանց վրա

հոգ չտանելով և անուշադիր ձևով: Գեղեցիկ չէ:

Իհարկե, այս ամենն առաջ է գալիս հիմնականում

երբ դուք ինչ-որ շատ կարևոր բան ունեք անելու:

Դա կարող է լինել նման բեմում կանգնելը

և մարդկանց հետ խոսելը:

Դա կարող է լինել ամուսնության առաջարկ անելը,

առաջխաղացում խնդրելը, հարսանեկան ելույթը:

Ինչ էլ լինի, եթե դա իրոք կարևոր է,

դուք պարտավոր եք նայել այդ գործիքների մեջ

և այն շարժիչին, որը պատրաստվում է սկսել աշխատել,

իսկ ոչ մի շարժիչ չի կարող աշխատել լավ առանց տաքացնելու:

Տաքացրեք ձեր ձայնը:

Ի դեպ, թույլ տվեք ինձ ցույց տալ, թե ինչպես է դա արվում:

Կարող ե՞ք ոտքի կանգնել մի պահ

Ես պատրաստվում եմ ցույց տալ ձեզ ձայնի տաքացման 6 վարժություններ:

Ես դա անում եմ ամեն ելույթից առաջ:

Ամեն անգամ, երբ դուք պատրաստվում եք կարևոր մադու հետ խոսել, կատարեք սրանք:

Առաջին, ձեռքերը բարձրացրեք, խորը շունչ քաշեք,

և արտաշնչեք, ահհհհհ, նմանատիպ:

Մեկ անգամ ևս:

Ահհհհ, շատ լավ է:

Այժմ մենք կտաքացնենք մեր շուրթերը,

և մենք պատրաստվում ենք ասել բա-բա-բա-բա,

բա-բա-բա-բա: Շատ լավ է:

Այժմ` բռռռռռռռռռ,

ճիշտ այնպես, ինչպես մանուկ ժամանակ:

Բռռռռ: Այժմ ձեր շուրթերը պետք է կենդանանան:

Հաջորդը կաշխատենք լեզվի հետ`

ասելով չափազանցացրած լա-լա-լա-լա-լա-լա-լա-լա-լա:

Գեղեցիկ է: Դուք իրոք վարպետանում եք սրանում:

Եվ հետո, ոլորեք Ռ-ն: Ռռռռռռռ:

Դա նման է շամպայնին լեզվի վրա:

Վերջում, և եթե ես կարող եմ միայն մի բան անել,

կողմ եմ դա անվանել <<ազդանշան>>:

Այն իրոք լավն է: Այն սկսվում է <<վի>>-ով և ավարտվում է <<աու>>-ով:

<<Վի>>-ն բարձր է, <<աու>>-ն ցածր է:

Եվ այսպես, վիիիաաուուու, վիիիաաուուու:

Ֆանտաստիկ է: Ծափահարեք ինքներդ ձեզ:

Տեղավորվեք, շնորհակալություն: (Ծափահարություններ)

Հաջորդ անգամ խոսելիս, նախօրոք արեք սրանք:

Այժմ թույլ տվեք դնել սա ենթատեքստում, որպեսզի ավարտեմ:

Այստեղ կա մի կարևոր կետ:

Մենք հիմա այստեղ ենք, ճի՞շտ է

Մենք այնքան էլ լավ չենք խոսում

մարդկանց հետ, ովքեր ուղղակի չեն լսում,

միջավայրում, որն ամբողջությամբ աղմկոտ է և ունի վատ ակուստիկա:

Ես խոսել եմ այդ մասին այս բեմից

տարբեր փուլերում:

Ինչպիսի՞ն կլիներ աշխարհը,

եթե մենք զորավոր խոսեինք

մարդկանց հետ, ովքեր մեզ կլսեին գիտակցաբար,

միջավայրում, որն իսկապես հարմար կլիներ նպատակին:

Կամ ավելի ընդարձակենք,

ինչպիսի՞ն կլիներ աշխարհը,

եթե մենք ստեղծեինք ձայնը գիտակցաբար

և կիրառեինք ձայնը գիտակցաբար

և նախագծեինք մեր բոլոր միջավայրերը

գիտակցաբար` հարմար ձայնին:

Դա կլիներ աշխարհ, որը գեղեցիկ է հնչում,

և որտեղ հասկացողությունը

կլիներ նորմա.

այդ գաղափարն արժե տարածել:

Շնորհակալություն:

Շնորհակալություն: (Ծափահարություններ)