Πώς η ανία μπορεί να οδηγήσει στις πιο ιδιοφυείς ιδέες

Σας έρχονται κάποιες φορές οι πιο δημιουργικές σας ιδέες ενώ διπλώνετε τα ρούχα, πλένετε τα πιάτα ή δεν κάνετε τίποτε συγκεκριμένο; Είναι επειδή όταν το σώμα σας μπαίνει στον αυτόματο πιλότο, ο εγκέφαλός σας ασχολείται με τη δημιουργία νέων νευρωνικών συνδέσεων που συνδέουν ιδέες και λύνουν προβλήματα. Μάθετε να αγαπάτε την ανία, καθώς η Μανούς Ζομορόντι εξηγεί πώς η ονειροπόληση συνδέεται με τη δημιουργικότητα.

Ο γιος μου και το iPhone γεννήθηκαν
με διαφορά τριών εβδομάδων

τον Ιούνιο του 2007.

Ενώ οι πρώτοι αγοραστές
στήνονταν στις ουρές,

για να πιάσουν στα χέρια τους
το φοβερό νέο μαραφέτι

εγώ ήμουν καθηλωμένη στο σπίτι,
έχοντας στα χέρια μου κάτι άλλο

που έστελνε συνεχώς ειδοποιήσεις...

(Γέλια)

Ένα γκρινιάρικο μωρό
που υπέφερε από κολικούς

και κοιμόταν μόνο στο καροτσάκι του,
εν κινήσει και σε απόλυτη ησυχία.

Περπατούσα κυριολεκτικά
16 με 24 χιλιόμετρα την ημέρα,

οπότε έχασα τα κιλά της κύησης.

Αυτό ήταν το καλό της υπόθεσης.

Αλλά βαρέθηκα τη ζωή μου.

Πριν γίνω μητέρα ήμουν δημοσιογράφος

που έσπευσα όταν συνετρίβη το Κονκόρντ.

Ήμουν από τους πρώτους
που πήγαν στο Βελιγράδι

στην επανάσταση στη Σερβία.

Τώρα, ήμουν εξουθενωμένη.

Το περπάτημα συνεχίστηκε για εβδομάδες.

Μετά από περίπου τρεις μήνες, όμως,
κάτι άλλαξε.

Ενώ είχα πάρει τους δρόμους,

άρχισε να περιπλανιέται μαζί
και το μυαλό μου.

Άρχισα να φαντάζομαι τι θα έκανα
όταν θα ξανακοιμόμουν.

Ο κολικός πέρασε

και πήρα τελικά το iPhone.

Οπότε αξιοποίησα
όλες εκείνες τις ώρες της περιπλάνησης.

Δημιούργησα το επάγγελμα των ονείρων μου,
αυτό του ραδιοφωνικού παραγωγού.

Οπότε σταμάτησα να τρέχω
σε εμπόλεμες ζώνες

και χάρη στο νέο μου έξυπνο κινητό,

μπορούσα να είμαι και μητέρα
και δημοσιογράφος.

Μπορούσα να βρίσκομαι στην παιδική χαρά
και στο Twitter ταυτόχρονα.

Όταν αναλογίστηκα,

όταν η τεχνολογία απέκτησε το πάνω χέρι,

τότε βρήκα σε τοίχο.

Θέλω να φανταστείτε αυτό:

Παρουσιάζεις εκπομπή
και πρέπει να αποδείξεις

ότι η επένδυση πολύτιμων δολαρίων
δημόσιου ραδιοφώνου σε εσένα

αξίζει.

Ο στόχος μου ήταν
να δεκαπλασιάσω τους ακροατές.

Οπότε μια μέρα, κάθισα να σκεφτώ ιδέες,

όπως κάνετε κι εσείς,

άλλα οι προσπάθειες βγήκαν άκαρπες.

Αυτό δεν ήταν μπλοκάρισμα του συγγραφέα,

δεν ήταν σαν να υπήρχε κάτι
που περίμενε να αποκαλυφθεί.

Απλά δεν υπήρχε τίποτε.

Οπότε άρχισα να σκέφτομαι το παρελθόν.

Πότε ήταν η τελευταία φορά
που είχα μια καλή ιδέα;

Ναι, ήταν όταν έσπρωχνα
το αναθεματισμένο καροτσάκι.

Τώρα όλον τον ελεύθερο χρόνο της μέρας
τον περνούσα με το τηλέφωνο.

Διάβαζα ειδήσεις
ενώ περίμενα τον καφέ μου.

Ενημέρωνα το πρόγραμμά μου
ενώ καθόμουν στον καναπέ.

Η αποστολή μηνυμάτων
μετέτρεψε κάθε ελεύθερο λεπτό

σε ευκαιρία να δείξω στους συναδέλφους
και στον αγαπημένο μου σύζυγο

πόσο γρήγορα ανταποκρίνομαι,

ή τουλάχιστον ήταν μια ευκαιρία
να βρω έναν τέλειο καναπέ

για τη σελίδα μου στο Pinterest.

Συνειδητοποίησα ότι δεν βαριόμουν ποτέ.

Εξάλλου, μόνο οι βαρετοί άνθρωποι
βαριούνται, σωστά;

Αλλά μετά άρχισα να σκέφτομαι:

Τι πραγματικά συμβαίνει όταν βαριόμαστε;

Ή, καλύτερα: Τι μας συμβαίνει
αν δεν βαριόμαστε ποτέ;

Επίσης, τι θα γινόταν αν ξεμπερδεύαμε
με αυτό το ανθρώπινο συναίσθημα;

Άρχισα να μιλάω με νευροεπιστήμονες
και γνωστικούς ψυχολόγους

και όσα μου είπαν ήταν καταπληκτικά.

Έχουν βρει ότι όταν βαριέστε,

ενεργοποιείται ένα δίκτυο του εγκεφάλου
που λέγεται «προκαθορισμένη λειτουργία».

Οπότε το σώμα μας μπαίνει στον αυτόματο
πιλότο ενώ διπλώνουμε τα ρούχα,

ή περπατάμε προς τη δουλειά,

αλλά τότε είναι που ο εγκέφαλός μας
πιάνει δουλειά.

Ακούστε τη Δρ. Σάντι Μαν,
που ερευνά την ανία.

(Ηχητικό) Δρ. Μαν:
Μόλις αρχίσουμε να ονειροπολούμε

κι αφήνουμε το μυαλό μας ελεύθερο,

αρχίζουμε να σκεφτόμαστε
πέρα από το συνειδητό,

λιγάκι μέσα στο υποσυνείδητο,

που επιτρέπει να συμβούν
διαφορετικές συνδέσεις.

Είναι κάτι καταπληκτικό.

Μανούς Ζομοροντί: Φοβερό δεν είναι;

Αυτή είναι η λειτουργική μαγνητική
του εγκεφάλου μου.

Έμαθα ότι στην προκαθορισμένη λειτουργία
συνδέουμε σκόρπιες ιδέες,

λύνουμε μερικά
από τα πιο δύσκολα προβλήματά μας,

και κάνουμε κάτι που λέγεται
«αυτοβιογραφικός σχεδιασμός».

Είναι όταν κοιτάζουμε πίσω στη ζωή μας,

λαμβάνουμε υπ' όψη μεγάλα γεγονότα,
φτιάχνουμε μια προσωπική αφήγηση,

και κατόπιν θέτουμε στόχους

και σκεφτόμαστε τι πρέπει να κάνουμε
για να τους πετύχουμε.

Όμως, τώρα χαλαρώνουμε στον καναπέ
ενώ ενημερώνουμε ένα έγγραφο Google

ή απαντάμε σε email.

Το αποκαλούμε «βγάζω δουλειά»,

αλλά ακούστε τι λέει ο νευροεπιστήμονας
Δρ. Ντάνιελ Λέβιτιν

πως κάνουμε πραγματικά.

(Ηχητικό) Δρ. Ντάνιελ Λέβιτιν: Κάθε φορά
που στρέφετε την προσοχή σας

από ένα πράγμα σε κάτι άλλο,

ο εγκέφαλος χρησιμοποιεί
έναν νευροχημικό διακόπτη

που καταναλώνει θρεπτικά συστατικά
για να δουλέψει.

Οπότε αν θέλετε να κάνετε
πολλά πράγματα μαζί,

να κάνετε τέσσερα ή πέντε
πράγματα ταυτόχρονα,

ουσιαστικά δεν κάνετε τόσα πράγματα μαζί

γιατί ο εγκέφαλος δεν λειτουργεί έτσι.

Αντ' αυτού, μεταβαίνετε γρήγορα
από το ένα πράγμα στο άλλο,

εξαντλώντας νευρωνικούς πόρους
στην πορεία.

(Ηχητικό) ΜΖ: Άρα αλλαγή, αλλαγή, αλλαγή
χρησιμοποιείς γλυκόζη, γλυκόζη, γλυκόζη.

(Ηχητικό) ΝΛ: Ακριβώς, και είναι
περιορισμένη η ποσότητα της ουσίας.

Πριν 10 χρόνια στη δουλειά,
μετατοπίζαμε την προσοχή μας

κάθε τρία λεπτά.

Τώρα το κάνουμε κάθε 45 δευτερόλεπτα,

καθ' όλη τη διάρκεια της ημέρας.

Ο μέσος άνθρωπος ελέγχει το email του
74 φορές την ημέρα,

εναλλάσσει εργασίες στον υπολογιστή

566 φορές την ημέρα.

Όλα αυτά τα ανακάλυψα μιλώντας
με την καθηγήτρια πληροφορικής,

τη Δρ Γκλόρια Μαρκ.

(Ηχητικό) Δρ. Γκλόρια Μαρκ: Βλέπουμε ότι
όταν οι άνθρωποι είναι αγχωμένοι,

τείνουν να μετατοπίζουν
την προσοχή τους πιο γρήγορα.

Επίσης βρήκαμε, όλως παραδόξως,

ότι όσο λιγότερο κοιμάται κάποιος,

τόσο πιθανότερο είναι
να ελέγχει το Facebook

Οπότε έχουμε έναν φαύλο κύκλο συνήθειας.

ΜΖ: Θα μπορούσε όμως
να σπάσει αυτός ο κύκλος;

Τι θα γινόταν αν σπάζαμε
αυτό τον φαύλο κύκλο;

Ίσως οι ακροατές μου μπορούν
να με βοηθήσουν να το ανακαλύψω.

Αν ανακτούσαμε αυτές τις ρωγμές
στην ημέρα μας;

Θα βοηθούσε να πάρει μπρος
η δημιουργικότητά μας;

Ονομάσαμε το πρόγραμμα
«Ανία και Ιδιοφυΐα».

Λογικά, περίμενα ενδιαφέρον
από καμιά διακοσαριά ανθρώπους,

όμως χιλιάδες άνθρωποι
άρχισαν να δηλώνουν συμμετοχή.

Μου είπαν ότι ο λόγος που το έκαναν

ήταν επειδή ανησυχούσαν
ότι η σχέση με το τηλέφωνό τους

είχε εξελιχθεί σε ας πούμε...
«σχέση αλληλεξάρτησης».

(Ηχητικό) Άντρας: Η σχέση ανάμεσα
σε ένα μωρό και το αρκουδάκι του,

ή ένα μωρό και την πιπίλα του,

ή ένα μωρό που ζητά
την αγκαλιά της μητέρας του

όταν βαρεθεί την αγκαλιά ενός ξένου,

(Γέλια)

αυτή είναι η σχέση ανάμεσα
σε μένα και το τηλέφωνό μου.

(Ηχητικό) Γυναίκα: Θεωρώ το τηλέφωνό μου
όπως ένα τρυπάνι:

εξαιρετικά χρήσιμο, αλλά επικίνδυνο
αν δεν το χειριστώ σωστά.

(Ηχητικό) Γυναίκα 2: Αν δεν προσέξω καλά,

ξαφνικά αντιλαμβάνομαι
ότι έχασα μία ώρα από τη ζωή μου

κάνοντας κάτι τελείως ανούσιο.

Αλλά για να μετρήσουμε πραγματικά
τη βελτίωση,

χρειαζόμαστε στοιχεία, σωστά;

Γιατί έτσι κάνουμε στην εποχή μας.

Συνεργαστήκαμε με κάποιες εφαρμογές

που μετρούσαν πόσο χρόνο ξοδεύαμε
κάθε μέρα στο τηλέφωνό μας.

Αν σκέφτεστε ότι είναι ειρωνικό

που ζήτησα να κατεβάσουν
ακόμη μια εφαρμογή

ώστε να περνάνε λιγότερο χρόνο
στα τηλέφωνά τους,

πρέπει να βάζεις τον κόσμο
να κάνει αυτό που ξέρει.

(Γέλια)

Πριν την εβδομάδα της δοκιμασίας

περνούσαμε κατά μέσο όρο
δύο ώρες την ημέρα στα τηλέφωνά μας,

το κοιτούσαμε 60 φορές,

για έναν γρήγορο έλεγχο του τύπου,
μου ήρθε κανένα email;

Η Τίνα, μια φοιτήτρια στο Κολλέγιο Μπαρντ,

ανακάλυψε το εξής για την ίδια.

(Ηχητικό) Τίνα: Μέχρι τώρα ξόδευα

μεταξύ 150 και 200 λεπτών την ημέρα
στο κινητό μου,

τσέκαρα το κινητό μου
70 με 100 φορές την ημέρα.

Είναι πολύ ανησυχητικό,

επειδή είναι πολύς χρόνος,
που θα μπορούσα να ξοδέψω

κάνοντας κάτι πιο παραγωγικό,
πιο δημιουργικό και οφέλιμο για μένα,

γιατί όταν είμαι στο κινητό μου
δεν κάνω τίποτα σημαντικό.

ΜΖ: Όπως η Τίνα, οι άνθρωποι άρχισαν
να παρατηρούν τη συμπεριφορά τους.

Ετοιμάζονταν για την εβδομάδα
της δοκιμασίας.

Εκείνη τη Δευτέρα,

ξυπνούσαν και έβρισκαν
μηνύματα με οδηγίες,

να κάνουν ένα πείραμα.

Ημέρα πρώτη:

«Βάλ' το στην τσέπη σου».

Άσε το κινητό από το χέρι σου.

Δες αν μπορείς να σταματήσεις
να το ελέγχεις όλη μέρα,

μόνο για μία μέρα.

Αν αυτό ακούγεται εύκολο,

δεν το δοκιμάσατε.

Ακούστε την ακροάτρια Αμάντα Ίτζκο.

(Ηχητικό) Αμάντα Ίτζκο:
Με έχει πιάσει πραγματική φαγούρα.

Αισθάνομαι λίγο τρελή,

επειδή παρατήρησα
ότι τσεκάρω το τηλέφωνό μου

όταν απλώς πηγαίνω
από το ένα δωμάτιο στο άλλο,

όταν μπαίνω στο ασανσέρ,

ακόμη - και αυτό είναι το σημείο
το οποίο πραγματικά ντρέπομαι

να πω δυνατά -

μέσα στο αυτοκίνητο.

ΜΖ: Ωχ.

Ναι, αλλά όπως έμαθε η Αμάντα,

δεν φταίει αυτή
για το αίσθημα της φαγούρας.

Η τεχνολογία αυτή σχεδιάστηκε για να
προκαλεί ακριβώς αυτήν τη συμπεριφορά.

(Γέλια)

Έτσι δεν είναι;

Ο Τριστάν Χάρις είναι
πρώην σχεδιαστής της Google.

(Ηχητικό) Αν είμαι το Facebook
ή το Netflix ή το Snapchat,

έχω κυριολεκτικά 1.000 προγραμματιστές

που δουλειά τους είναι
να τραβάνε την προσοχή σας.

Είμαι πολύ καλός σ' αυτό,

δεν θέλω να σταματήσετε ποτέ.

Κι ο πρόεδρος του Netflix δήλωσε πρόσφατα,

«Οι μεγαλύτεροι ανταγωνιστές μας είναι
το Facebook, το YouTube κι ο ύπνος».

Εννοώ ότι υπάρχουν εκατομμύρια μέρη
για να εστιάσετε την προσοχή σας,

αλλά γίνεται πόλεμος να την κερδίσουν.

ΜΖ: Το έχετε ήδη νιώσει:

Τελειώνει το υπέροχο επεισόδιο του σίριαλ

και ξεκινάει να παίζει το επόμενο

οπότε σκέφτεστε, καλά, θα μείνω ξύπνιος
να το παρακολουθήσω.

Ή το LinkedIn σου λέει
ότι είσαι πολύ κοντά

στο να φτιάξεις το τέλειο προφίλ,

οπότε προσθέτεις μερικές
προσωπικές πληροφορίες ακόμα.

Όπως μου είπε ένας σχεδιαστής διεπαφών,

οι μόνοι που αναφέρονται
στους πελάτες τους ως «χρήστες»

είναι ή έμποροι ναρκωτικών
ή προγραμματιστές.

(Γέλια)

(Χειροκροτήματα)

Οι χρήστες, όπως ξέρετε,
αξίζουν πολλά χρήματα.

Σας παρουσιάζω τον πρώην διευθυντή
παραγωγής του Facebook και συγγραφέα,

Αντόνιο Γκαρσία Μαρτίνεζ.

(Ηχητικό) Το ρητό λέει ότι
όταν ένα προϊόν είναι δωρεάν

τότε εσείς και η προσοχή σας
είστε το προϊόν.

Αλλά πόσο αξίζει η προσοχή σας;

Γι' αυτό κυριολεκτικά
για κάθε σελίδα που ανοίγετε,

όχι μόνο σε Facebook ή εφαρμογές,

γίνεται πλειστηριασμός άμεσα,
δισεκατομμύρια φορές την ημέρα,

για το ακριβές κόστος της διαφήμισης.

ΜΖ: Επί τη ευκαιρία, ο μέσος άνθρωπος
θα ξοδέψει δύο χρόνια απ΄τη ζωή του

στο Facebook.

Πίσω στην εβδομάδα δοκιμασίας.

Αμέσως, είδαμε να ξυπνάει
λίγη δημιουργικότητα.

Ακούμε τη Λίζα Άλπερτ από τη Νέα Υόρκη.

(Ηχητικό) Λίζα Άλπερτ: Μάλλον βαριόμουν.

Ξαφνικά κοίταξα την σκάλα που ανέβαινε
στο επάνω μέρος του σταθμού,

και σκέφτηκα ότι

μόλις είχα κατέβει από αυτήν τη σκάλα,
αλλά θα μπορούσα να την ξανανέβω

και μετά να ξανακατέβω
για να γυμναστώ λιγάκι.

Έτσι κι έκανα,

και επειδή είχα λίγο χρόνο ακόμα,
το επανέλαβα ξανά και ξανά,

και το έκανα 10 φορές.

Οπότε έκανα μια πλήρη αεροβική άσκηση.

Ανέβηκα στο τρένο
και αισθανόμουν λίγο εξουθενωμένη,

αλλά και έκπληκτη,
καθώς δεν μου είχε ξανασυμβεί ποτέ.

Πώς είναι δυνατόν;

(Γέλια)

Οπότε έμαθα ότι η δημιουργικότητα σημαίνει
κάτι διαφορετικό για κάθε άνθρωπο.

(Γέλια)

Όμως όλοι βρήκαν τη δοκιμασία
της τρίτης ημέρας την πιο δύσκολη.

Ονομαζόταν «Διάγραψε εκείνη την εφαρμογή».

Πάρε εκείνη την εφαρμογή,

-ξέρεις ποια, εκείνη που πάντα
σε αρπάζει και σε απορροφάει-

σβήσ' την από το κινητό,

ακόμη και για μία μέρα.

Διέγραψα το παιχνίδι Two Dots
και σχεδόν έκλαψα.

(Γέλια)

Ναι, όσοι παίζουν Two Dots
ξέρουν για τι μιλάω.

Αλλά δεν ήμουν μόνη στη δυστυχία μου.

(Ηχητικό) Είμαι ο Λίαμ στο Λος Άντζελες,

διέγραψα Twitter, Facebook, Instagram,
Tumblr, Snapchat και Vine

από το κινητό μου

μονομιάς.

Κι αρχικά ήταν μια ενοχλητικά
συναισθηματική εμπειρία.

Αισθανόμουν παράξενα μόνος
καθώς κοίταζα την κλειδωμένη οθόνη

χωρίς νέες ειδοποιήσεις επάνω της.

Αλλά τελικά μου άρεσε πραγματικά
να αποφασίζω ο ίδιος για μένα

το πότε να σκεφτώ ή να ανοίξω
τα κοινωνικά μου δίκτυα,

να μην δίνω στο κινητό μου
τη δύναμη να αποφασίζει για μένα.

Οπότε, σας ευχαριστώ.

(Ηχητικό) Ήταν πολύ λυπηρό
να διαγράψω το Twitter,

αισθάνομαι ότι ίσως, τον προηγούμενο χρόνο
που ήμουν στο Twitter,

εθίστηκα σ' αυτό,

η δοκιμασία του «Ανία και Ιδιοφυΐα»
με έκανε να το συνειδητοποιήσω.

Μετά από μια σύντομη περίοδο
πραγματικά φρικτής αίσθησης στέρησης,

σαν τον πονοκέφαλο από έλλειψη καφεϊνης,

τώρα αισθάνομαι περίφημα.

Είχα ένα όμορφο οικογενειακό δείπνο

και ελπίζω να συνεχίσω την ελεγχόμενη
χρήση αυτών των ισχυρών εργαλείων.

(Ηχητικό) Δεν αισθάνομαι
την ενστικτώδη ενοχή

που έχω όταν χάνω τον χρόνο μου
με το κινητό.

Ίσως πρέπει να βάζω στον εαυτό μου
τέτοιες δοκιμασίες κι υπενθυμίσεις

κάθε πρωϊ.

ΜΖ: Πιστεύω ότι αυτό ήταν πρόοδος.

Ανυπομονούσα να δω τι έλεγαν τα νούμερα

στο τέλος της εβδομάδας.

Αλλά όταν λάβαμε τα στοιχεία,

αποδείχθηκε ότι είχαμε ελαττώσει,

κατά μέσο όρο,

μόνο έξι λεπτά,

από τα 120 λεπτά την ημέρα στα κινητά μας

στα 114.

Ναι. Σπουδαία τα λάχανα.

Οπότε ξαναπήγα στους επιστήμονες
λίγο πεσμένη,

και αυτοί γέλασαν μαζί μου,

είπαν, ξέρεις, η αλλαγή
της ανθρώπινης συμπεριφοράς

σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα

ήταν γελοία φιλόδοξη.

Αυτό που πέτυχες στην πραγματικότητα
ξεπερνά κατά πολύ ό,τι θεωρούσαμε δυνατό.

Γιατί πιο σημαντικές από τους αριθμούς,
ήταν οι ιστορίες των ανθρώπων.

Αισθάνθηκαν ότι έχουν τον έλεγχο.

Τα κινητά τους είχαν μεταμορφωθεί

από αφεντικά

και πάλι σε εργαλεία.

Βρήκα πραγματικά συναρπαστικό
αυτό που είπαν οι νέοι άνθρωποι.

Κάποιοι μου είπαν

ότι δεν αναγνώριζαν
κάποια από τα συναισθήματα

που ένιωσαν την εβδομάδα δοκιμασίας,

επειδή, αν το σκεφτείτε,

αν δεν γνωρίσατε ποτέ ζωή
χωρίς συνδεσιμότητα,

μπορεί ποτέ να μην αισθανθήκατε ανία.

Κι αυτό θα μπορούσε να έχει συνέπειες.

Ερευνητές στο USC ανακάλυψαν -
μελετούν εφήβους

που είναι στα κοινωνικά μέσα
ενώ μιλάνε με τους φίλους τους

ή κάνουν τα μαθήματά τους -

δυο χρόνια αργότερα, είναι λιγότερο
δημιουργικοί και επινοητικοί

σχετικά με το δικό τους μέλλον

και με την επίλυση κοινωνικών προβλημάτων,
όπως η βία στις γειτονιές τους.

Χρειαζόμαστε πραγματικά
αυτή την επόμενη γενιά

να μπορεί να εστιάσει
σε μεγάλα προβλήματα.

Κλιματική αλλαγή, οικονομική ανισότητα,

τεράστιες πολιτισμικές διαφορές.

Εύλογα, πρόεδροι εταιρειών
σε μια έρευνα της ΙΒΜ

προσδιόρισαν την δημιουργικότητα
ως την κύρια ηγετική ικανότητα.

Όμως, τα καλά νέα είναι ότι:

Τελικά, 20.000 άνθρωποι συμμετείχαν
στην εβδομάδα «Ανία και Ιδιοφυΐα».

Το 90% ελάττωσαν τα λεπτά τους.

Το 70% βρήκαν περισσότερο χρόνο
για να σκεφτούν.

Κάποιοι μου είπαν ότι κοιμήθηκαν καλύτερα.

Αισθάνθηκαν πιο χαρούμενοι.

Το αγαπημένο μου σχόλιο ήταν από κάποιον
που είπε ότι ήταν σαν να ξύπνησε

από πνευματική χειμερία νάρκη.

Κάποια προσωπικά στοιχεία
και λίγη νευροεπιστήμη

μας επέτρεψε να είμαστε
εκτός δικτύου λίγο περισσότερο,

λίγη περισσότερη ανία μάς χάρισε διαύγεια,

και βοήθησε κάποιους από εμάς
να θέσουμε στόχους.

Εννοώ ότι ίσως η συνεχής συνδεσιμότητα

να μην είναι της μόδας σε λίγα χρόνια.

Αλλά εν τω μεταξύ, το να διδάξουμε
τους ανθρώπους, ειδικά τα παιδιά,

πώς να χειρίζονται την τεχνολογία
για να βελτιώνουν τη ζωή τους

και να έχουν αυτοέλεγχο,

πρέπει να γίνει μέρος
του ψηφιακού γραμματισμού.

Άρα, την επόμενη φορά
που θα τσεκάρετε το κινητό,

θυμηθείτε ότι αν δεν αποφασίσετε εσείς
πώς θα χρησιμοποιήσετε την τεχνολογία,

οι πλατφόρμες θα αποφασίσουν για εσάς.

Ρωτήστε τον εαυτό σας:

Τι με ενδιαφέρει πραγματικά;

Γιατί αν είναι το email,
δείτε το και τέλος.

Αλλά αν είναι για να αποφύγετε
τη σκληρή δουλειά

που συνοδεύει τη βαθύτερη σκέψη,

κάντε ένα διάλειμμα,

κοιτάξτε έξω από το παράθυρο,

και να ξέρετε
ότι με το να μην κάνετε τίποτε

είστε στην πραγματικότητα ο πιο
παραγωγικός και δημιουργικός εαυτός σας.

Μπορεί να μοιάζει παράξενο
και άβολο στην αρχή,

αλλά η ανία μπορεί πράγματι
να οδηγήσει στην ιδιοφυΐα.

Σας ευχαριστώ.

(Χειροκροτήματα)