सह-पालकत्व, एक सुंदर व कष्टाचे काम

गोष्ट सांगणारे आणि बाबा असलेले जोएल लिओन म्हणतात, सह-पालक हा नुसताच एक प्रभावित होणारा शब्द नसून, खुलेपणाने, सतत आणि प्रेमाने तुम च्या कुटुंबाबरोबर उभे रहाण्याची भूमिका आहे। आपल्यला हेलावून टाक णा र्या ह्या टोकमधे ते सर्व पालकांना समान आणि सक्रिय रहायला सांगत आहेत। मुलांच्या अगदी रोज च्या जीवनात, एकट्या आईवर सर्व प्र कार च्या त्यागाची जबाबदारी टाकणार्या जगातसुद्धा।लिओन पालकत्वाबद्दल खोलात जाऊन संभाषण करावे असे सांगतो आणि अशीही आठवण करुन देतो की पालक असणे ही केवळ जबाबदारी नसून संधी आहे.

माझे नाव जोएल आहे।

आणि मी सह-पालक आहे।

मोठा होत असताना मी कधी
"सह-पालक" शब्द ऐकला नव्हता.

मी इतर अनेक शब्द ऐकले होते,

सुरवातीला " अनुपस्थित बाबा"

" शुक्राणूदाता"

हे छान आहे ।।

" मारणारा ? बाबा",

आणि माझे स्वतःचे
आवडते, " बाळाचे बाबा"

ज्यांना " बाळाचे बाबा" माहित नाही,

त्यांना सांगतो, बाळाला जन्म
देण्याला मदत करणारा माणूस,

पण त्यापलीकडे काहीही न करणारा।

बाळाचे बाबा म्हणजे असाही
बाबा ज्याचे बाळाच्या आईशी

कायद्याने लग्न झालेले नाही.

मला वाटत होते की,सह-पालक
म्हणजे गौर वर्गोणीय कुटुंबातले बाबा

जे मुख्यतः नेटफ्लिक्सच्या
प्राइम टाइम मालिकेत असतात

( हशा )

अजूनही जवळ जवळ तसेच आहे।

पण ते वर्णन पालकाची भूमिका
सांगायला वापरत नव्हते, बरोबर?

तुम्हाला मुले असतात किंवा नसतात

आणि माझ्या सामाजिक वर्तुळातले

किंवा बरोबर जेवणारे
कोणीही 'बाबांच्या भूमिकेवर'

गुंतागुंतीचे बोलत नसत, बरोबर?

पालकत्वाचा जास्त संतुलित,
खुला आणि प्रेमळ दृष्टीकोन

हा काही आमच्या सामाजिक
वर्तुळात बोलण्याचा विषय नव्हता।

बहुतेक वेळा, मला माहित असलेले

वाढत्या मुलांचे बाबा
क्वचितच हजर असत

किंवा जणू अस्तित्वातच नव्हते।

सह-पालक हा शब्द मी
जिथे वाढलो किंवा जिथून आलो

तिथे कधीही ऐकला नाही।

मी एका वस्तीमधून आलो आहे।

जी ब्रेक्समधली १८८वी
क्रेस्टन ऐव्हेन्यू आहे।

आणि एका व्यक्तीसाठी
ती व्होटस अप आहे।

( हशा )

समजून घ्या।

आमच्या वस्तीमधल्या
अनेक जणांसाठी

अन्न, निवारा, उब, प्रेम, शिस्त
आणि उबेसाठी जिच्याजवळ जायचे

ती एकमेव व्यक्ती म्हणजे,

आमची आई होती.

माझी आई, जिला मी
गमतीने लिंडा टी म्हणतो,

हीच माझं पहिलं प्रेम होती.

ती सशक्त अशा सह-पालकाचे
उत्तम उदाहरण होती।

ती एकल-पालक,खंबीर
आणि दृढनिश्चयी होती।

तिला एक सुरक्षित आणि स्थिर
असा सह-पालक मिळाला असता,

तर तिला फायदा झाला असता।

त्यामुळेच मी जेव्हा लग्न केले, तेव्हा

माझ्या बायकोला कायम
साथ देण्याची शपथ घेतली।

माहिती आहे?

आमचे घर आणि पलंग
सामायिक असतील।

आम्ही एकाच पांघरुणात झोपू,
IKEA बद्दल वाद घालू .नेहमीप्रमाणेच

( हशा )

माझ्या जोडीदाराला माझं
लक्ष देणं आणि प्रेम कळेल।

आणि आमची मुलं दोन पालक
असलेल्या घरात वाढतील।

पण आपण योजना करतो
तशा गोष्टी कधीतरीच घडतात.

आमची मुलगी लायला हिला
दोन्ही पालक एकाच छपराखाली

रहात असलेले घर
कधीच माहित नाही।

मी आणि तिच्या आईने
कधीच लग्न केलं नाही.

ती गरोदर रहाण्याआधी, आम्ही
अधूनमधून बरेच महिने भेटत राहिलो,

अगदी तेव्हापर्यंत माझ्या आईला
तिचं अस्तित्वच माहित नव्हतं.

मला शरम वाटत होती,

मी गोंधळून गेलो होतो।

आणि कधी कधी मला
जीव द्यावासा वाटत होता.

मी स्वतः ला विचारत होतो,
मी काय करतोय? माझं कुठे चुकतंय?

काहीजण म्हणतात तसा,
'कल्पनेतला' काळा बाप असण्याचा

शिक्का किंवा कलंक
मला कधीच नको होता.

तर गैरहजर, संघर्षातला,
लढाऊ आणि लक्ष नसलेला।

सह-पालक असणे म्हणजे
आमचे एकच घरात नसेल

हे शेवटी लक्षात यायला आम्हाला

बरेच काम, वेळ, शक्ती
आणि प्रयत्न द्यावे लागले।

तसंच लग्नाच्या बेल्सही नाहीत,

कदाचित, अगदी कदाचित,

आम्ही सह-पालक म्हणून कसे आहोत

हे आमच्या विविध बाजू असलेल्या
भागिदारीवर अवलंबून नसून

आम्ही एकत्रितपणे निर्माण
केलेल्या माणसाकडे पहाण्याच्या

आमच्या हृदयाच्या
क्षमतेवर अवलंबून आहे

( टाळ्या )

ह्यात काय येते तर, सुरक्षित आणि
संगोपन करणार्या? वातावरणातले प्रेम

जे लायलाला तेव्हाही पुरेल
जेव्हा आम्ही दोघे पृथ्वीवर नसू.

चार वर्षानंतरची स्थिती पहा,

आणि लायला आता शिशु वर्गात आहे.

तिला गमीज? फार आवडते.

" माझे हृदय प्रेमाने भरले आहे."
अशा गोष्टीही ती म्हणते।

ती माझ्या माहितीतली सर्वात प्रेमळ,
दयाळू व संवेदनशील व्यक्ती आहे।

आणि मी हे सगळे तुम्हाला
सांगतो आहे याचं कारण म्हणजे

ती ब्रोंक्स?मधे
तिच्या आईबरोबर रहाते।

पहा, हे सह-पालकत्व आहे।

आणि एका आदर्श जगात,

माझ्या आईलाही असा
सह-पालक मिळाला असता।

तिला आधार मिळाला असता,

तिला मधेमधे कोणी येऊन थोडा
विसावा, मोकळीक दिली असती.

एका आदर्श जगात प्रत्येक
पालक सह-पालक च असतो.

तिथे दोन्ही जोडीदार कामाचे ओझे
योग्य प्रकारे वाटून घेत असतात।

लिलाची आई आणि मी
एक वेळापत्रक करतो.

काही दिवस मी कामावरुन येताना
लायलाला शाळेतून आणतो.

काही दिवस मी नाही आणत।

लायलाची आई
रो?क क्लाइंबिंगला जाते

किंवा LSATचा अभ्यास करते,

आणि मला एका धीट, उत्साही आणि
प्रभावी बायकांनी भरलेल्या खोलीत

उभं राहून 'बाबां'बद्दल बोलावं लागतं

( टाळ्या )

हे सगळं काम आहे,
सुंदर कष्टाचं काम आहे

त्याने अशी व्यवस्था मोडीत निघते,
जी आपला असा समज घडवते की

बाईची प्राथमिक भूमिका स्वयंपाकघरातली,
सगळे घरगुती काम बघणारी आहे,

तर निरर्थक बाबा
एकटाच चाचपडत रहातो

जेव्हा त्याला एकट्याला मुलांबरोबर
विकेण्ड घालवायची वेळ येते.

ते म्हणजे लगेच केले
पाहिजे असे काम असते।

तुम्ही बघा, अनेक वेळा

असं दिसतं की जेव्हा दोन्ही
पालक काम करत आहेत,

एक पालक विशेषतः घराची
व्यवस्था ठेवण्याचं आणि

घर नीट चालू ठेवतो,

हा पालक विशेषतः बाई किंवा
तशीच ओळख असणारी व्यक्ती असते।

अनेक वेळा आई किंवा बाई
म्हणून ओळखली जाणारी व्यक्ती

त्या कामाचा दर्जा कायम ठेवायसाठी
त्यांची स्वप्ने सोडून देतात.

आईपणाला इतर सर्व गोष्टींपेक्षा

जास्त प्राधान्य मिळावे म्हणून
आपली स्वप्ने विसरावी लागतात।

आणि असे होत नाही हे मी
सांगत नसून, असे सांगत आहे की

समान जोडीदार व सह-पालकाने
कर्तव्य म्हणून खात्री केली पाहिजे की

आपला सह-पालक,
जोडीदार तिची तीव्र आवड,

तिचा व्यवसाय व तिची स्वप्ने

मागे पडू देणार नाही।

आणि हे सगळं आपण सहकार्य न
करता स्वतःतच मग्न राहिल्याने होतं।

( टाळ्या )

सह-पालकत्वामुळे सगळ्यांनाच
अवकाश मिळणं शक्य होतं.

एक सह-पालक म्हणून,

मला लायलाबरोबर जो
वेळ घालवायला मिळाला

त्याचं मला कौतुक वाटतं,

ह्या वेळामुळे मी माझ्या मुलीसाठी
चांगल्या प्रकारे? उपस्थित राहू शकलो,

मूल वाढवताना जो भावनिक
त्रास होतो ते बाईचंच काम आहे

हा समज दूर केला.

लायलाचा सह-पालक
म्हणून मी स्नो-मे?न बनवला,

ओकच्या फळांशी खेळलो,

मी मोआनाच्या स्ंगीतावर रप? नाचलो,
तुम्हाला करावं लागतं, माहिती आहे.

( हशा )

माझ्या कोलंबिया युनिव्हर्सीटीतल्या
कार्यशाळेत ती बसून राहिली आहे,

जेव्हा मी काव्याचे विभाग?,
हिप-होप आणि नाटकावर बोलतो,

तेव्हा आम्हाला तिच्या
भावनांबद्दल बोलता येतं

कारण आम्हाला खास
असा वेळ एकत्र मिळतो,

आणि तो ठरवलेला असतो,

त्याचं नियोजन करताना माझं आणि
तिच्या आईचंही वेळापत्रक बघतो।

सह-पालक म्हणून आमची प्रत्येकाची
विशेष अशी पालकत्वाची पद्धत आहे.

आमचे कधी वादसुद्धा होतात,

पण आमचं एका गोष्टीत एकमत आहे,
एका माणसाला कसं वाढवायचं । ।

आमच्या माणसाला.

मला ही गोष्ट संपूर्ण कधीही कळणार
किंवा आकलन होणार नाही की

आपल्या शरीरात दहा महिने
एक मूल रहाण्याचा अर्थ काय.

मला हेही कधीही समजणार नाही की

स्तनपान करण्यात काय
प्रयत्न आणि क्लेश असतात,

बाईच्या शरीरामधे असलेला जीव

म्हणजे किती काम आहे, त्याचे
शारिरिक,भावनिक व मानसिक ओझे

बाईला काय नुकसान
पोचवते हे कळणार नाही.

सह-पालकत्व काय करते तर,

आपण एक तोल सांभाळतो,

संबंधित सर्वांसाठी घर व कामाचा
जास्त समतोल असलेले आयुष्य।

सह-पालकत्व म्हणते की
ह्या कामात त्याग आहे, नक्कीच आहे,

पण तो त्यागाचा भार संपूर्णपणे
एकाच पालकावर पडत नसेल.

सह-पालकत्व म्हणते, तुमचे
विचार? गती? काहिही असो,

तुम्ही स्वतःला
कशाहीप्रकार् चा मानव समजा

तो, ती किंवा ते

पण आपण अवकाश आणि
समानता आणू शकतो,

चांगला संवाद, सहानुभूती,
मी तुम्हाला बघतोय, ऐकतोय,

मी कसा प्रयत्न केला की
आपल्या कुटुंबाला मदत होईल?

माझं ध्येय :

मला जास्त 'बाबांनी' सह-पालक
होण्याचा आदर्श पाळायला हवा आहे.

चांगल्या उद्यासाठी,
आपल्या चांगल्या आजसाठी,

आपल्या सह-पालक जोडीदारांसाठी,
आपल्या कुटुंबासाठी, समाजासाठी.

जास्त बाबांनी खुलेपणे बोलावं
'बाबा असण्याबद्दल',

स्पष्टपणे, प्रामाणिकपणे आणि प्रेमाने.

बरोबर?

मला जास्त लोकांनी असं
ओळखावं की विशेषकरुन काळे बाबा

म्हणजे कोर्ट पद्धत आणि मुलांना
पाठिंबा/ आधार याहून जास्त काही आहेत

माध्यमं आमची जशी प्रतिमा
करतात त्याहून जास्त काही.

( टाळ्या )

बाबा म्हणून आमची भूमिका,
पालक म्हणून भूमिका,

आमचं पालक म्हणून असलेलं मूल्य

आमच्या पगाराच्या चेकच्या शेवटी
असलेल्या शून्यांवर अवलंबून नाही.

तर आमच्या हृदयातल्या
कुटुंबासाठी असण्याच्या क्षमतेवर,

आमच्या प्रेमाच्या माणसांसाठी,
आणि आमच्या लेकरांसाठी.

बाबा होणे नुसती जबाबदारीच
नाही तर ती एक संधी आहे।

डोविनसाठी संधी, करीमसाठी,
"बक" ड्रायटनसाठी, बिगसाठी

बूलासाठी आणि ट्रायनसाठीही
संधी आहे,

तसंच रोज उपस्थित रहाणाऱ्रया ?
सर्व काळ्या बाबांसाठी आहे।

संधी चार्लस लोरेञ्झो डेनिएल्स या माझ्या
बाबांसाठी आहे, ज्यांच्याकडे ती भाषा नव्हती

किंवा ती साधनं नव्हती ज्यामुळे
त्यांना हवं तसं हजर रहाता येईल.

धन्यवाद।

माझं नाव जोएल आहे

हाय ब्रिआ, हाय वेस्ट।

( योरुबा भाषेत) आमेन

( टाळ्या )