کار سخت و زیبای والدگری مشترک

والدگری مشترک «فقط به حرف نیست-- این شیوه‌ای‌ است که تو از خانواده‌ات حمایت می‌کنی» با روی باز، ثابت قدم و عاشقانه، این چیزی‌ است که جول لئون به عنوان راوی و پدر می‌گوید. در این سخنرانی، او تمام والدین را به چالش می‌کشد تا در زندگی روزمره فرزندانشان فعال و عادلانه نقش ایفا کنند، حتی در جهانی که اغلب بار فداکاری را فقط بر دوش مادران می‌گذارد. لئون ما را به داشتن بحث های دقیق درباره والد بودن تشویق میکند و به ما یادآوری می‌کند که والد بودن یک مسئولیت نیست--بلکه یک فرصت است.

اسم من جوِل است،

و یک والدگر مشترک هستم.

خب، کلمه‌ی «والدگر مشترک»
حتی به گوشم هم نخورده بود.

البته کلمه‌های زیاد دیگری شنیده بودم،

«پدر غایب»،

«اهداگر اسپرم»--

این یکی مثال خوبی بود--

«پدر بی‌مسئولیت»

و چیزی که واقعا دوستش دارم،
«پدری بی‌مسئولیت»

برای آن‌هایی که اطلاع ندارند،

یعنی پدری که باعث به وجود
آمدن نطفه یک بچه می‌شود

اما هیچ کاری به جز این نمی‌کند.

هم چنین می‌توان گفت به شخصی
گفته می‌شود که به صورت قانونی

با مادر فرزندش ازدواج نکرده است.

‌ بچه بودم فکر می‌کردم این شغل همانطور
که فیلم‌های درام نت‌فلیکس نشان می‌دادند

فقط مخصوص خانواده‌های سفید پوست است.

(خنده حضار)

البته هنوز هم همینطور است.

این فیلم‌ها اصلا نقش یک والد را
توضیح نمی‌دادند، درسته؟

چه بچه داشته باشی چه نداشته باشی،

هیچکس در جمع آشنایان یا سر میز شام

درباره ی نقش پدرها صحبتی نمی‌کرد

درسته؟

درواقع، رویکردی بهتر در زمینه والدگری

دغدغه‌ای نبود که ما بخواهیم با
اطرافیان در میان بگذاریم.

اکثر اوقات،

پدرهایی که می‌شناختم به ندرت حضور داشتند

یا اینکه کاملا معدوم بودند و حضور نداشتند.

جایی که من بزرگ شدم و اهل آنجا هستم،

چیزی به اسم «والدگری مشترک» ندیدم و نشنیدم.

من بچه ی پایین شهر هستم.

خیابان ۱۸۸کرستون، برونکس.

با توام گرفتی آدرس چی شد.

(خنده حضار)

ممنون.

برای همه ما در آن محله،

فقط یک نفر وجود داشت که می‌شد
برای غذا خوردن، تکیه کردن،

دریافت عشق و محبت، نظم بخشیدن به
هر چیزی به او رجوع کرد:

مادرهایمان.

مادرم، که از روی شیطنت
«لیندا تی» صداش می‌کنم

اولین الگوی من برای عشق حقیقی بود

دقیقا نمونه‌ی بارز یک والد بی‌نظیر بود.

او یک مادر قوی و مصمم بود،

زنی که به خوبی می‌شد از آن به عنوان
یک شریک با ثبات و قابل اطمینان

و یک والدگر مشترک بهره برد.

برای همین عهد کردم وقتی ازدواج کردم،

من و یارم برای همیشه باهم بمانیم.

می‌دانید که؟ (خنده)

یک خانه و تخت مشترک داشته باشیم

زیر یک پتو بخوابیم و در مورد برند
لوازم (آیکیا) و چیزهای عادی بحث کنیم.

(خنده حضار)

اینطوری شریکم احساس توجه و عشق می‌کند،

و بچه‌هایمان در خانواده
با دو والد بزرگ می‌شوند.

اگرچه، اوضاع به ندرت طوری که
برنامه‌ریزی کرده بودیم پیش رفت.

لیلا، دخترمان، هیچوقت طعم یک
خانواده با پدر و مادری که باهم

زیر یک سقف زندگی کنند را نچشید.

من و مادرش هیچوقت با هم ازدواج نکردیم.

چند ماهی باهم قرار می‌گذاشتیم و جدا
می‌شدیم تا اینکه فهمیدیم باردار بوده.

تا آن لحظه، مادرم حتی
نمی‌دانست که نوه‌دار شده.

شرمسار بودم،

خجالت‌زده بودم،

آنوقت، دلم می‌خواست خودم را بکشم.

از خودم می‌پرسیدم، چه کار کردم؟
کجای راه را اشتباه رفتم؟

هیچوقت این لکه ننگ که از من

به عنوان «پدر سیاه‌پوست»
یاد کنند را نمی‌خواستم.

یعنی: پدری غایب، پرخاشگر و اهل
مجادله‌ای که هیچوقت حضور ندارد.

وقت، انرژی و کار زیادی برد

تا بالاخره بفهمیم

که والدگری مشترک برای ما لزوما معنیش
این نیست که یک خانواده مشترک داشته باشیم

و عروسی بگیریم

شاید آن فقط، شاید

یعنی شیوه ای که ما
به عنوان والدگر مشترک ظاهر میشویم

نباید فقط به لایه لایه‌ی
اختلافاتمان در رابطه توجه کنیم

چون قلب هایمان توانایی هدایت ما
به طرف انسانیت را دارند

این چیزی بود که ما با کمک هم ساختیم.

(تشویق حضار)

این وضعیت می‌تواند شامل عشق
در یک محیط امن و سالم باشد

این همان چیزیست که لیلا می‌تواند بعد از
اینکه ما از دنیا رفتیم از آن بهره ببرد.

۴ سال به سرعت گذشت،

و الان لیلا در مهدکودک است.

او عاشق پاستیل است.

و جمله‌هایی شبیه این می‌گوید،
« قلبم از عشق پر شده».

او دوست داشتنی‌ترین،مهربان‌ترین، همدل‌ترین
انسانی است که می‌شناسم

و دلیل اینکه من همه این چیزهارا
به شما می‌گویم این است که

او با مادرش دارند به برونکس برمیگردند.

می‌بینید، این یعنی والدگری مشترک

و در یک جهان ایده‌آل،

مادر من هم می‌توانست
یک والدگر مشترک داشت باشد،

او می‌توانست پشتیبانی بشود،

کسی بود تا کمکش کند
و زمانی را برای خودش داشته باشد.

در یک جهان ایده‌آل، هر والدی
یک والدگر مشترک است.

در یک جهان ایده‌آل، والدین
هر دو بار مسئولیت را برعهده دارند.

من و مادر لیلا برنامه ریزی کرده‌ایم.

گاهی من کارم را زودتر تمام می‌کنم
تا لیلا را از مدرسه بردارم،

گاهی من نمی‌روم.

مادر لیلا به سنگ نوردی میرود

یا برای امتحان قانون درس میخواند،

و من در یک اتاق با زنان جسور،
پر انرژی و قدرتمند می‌ایستم

و درباره موضوعات پدرانه صحبت میکنم.

(تشویق حضار)

این کار است، به شکل زیبایی
کار سختی است.

تا از سیستم‌هایی که باور داشتیم جدا بشویم.

وظیفه اولیه یک زن این است که در آشپزخانه
به همه امور مانند خدمتکار رسیدگی کند،

در حالی که بابای بیچاره حتی نمی‌تواند
شلوارش را بالا بکشد

هر وقت هم قرار است
که یک آخر هفته را با بچه هایش بگذراند

کاری برایش پیش می آید که
باید حتما همین الان انجام بشود.

شما زیاد این چیزها را میبینید،

چیزی که واضح است این است که
وقتی هردوی والدین کار می‌کنند

معمولا یکی از والدین وظیفه دارد
که خانه را مدیریت کند

و همه کارهای خانه را به تنهایی انجام دهد.

آن شخص معمولا یک زن است
یا کسی است که بعنوان یک زن شناخته می‌شود.

اکثر اوقات، کسانی که
به عنوان مادرها و زن ها شناخته می‌شوند

باید آرزوهای خودشان را برای رسیدن
به استانداردها قربانی کنند.

آنها باید آرزوهایشان را قربانی کنند

تا مطمئن بشوند مادر بودن آنها
بر همه چیز اولویت دارد.

و من اینجا نیستم تا بگویم نباید
اینکار را بکنند، می‌خواهم بگویم که،

به عنوان یک شریک عادل و یک والدگر مشترک،
این وظیفه ماست که این اطمینان را حاصل کنیم

که والدگر مشترک ما
انگیزه‌هایش را از دست ندهد،

اشتیاق و آرزوهایش را

پشت سرش بسوزاند

چون ما آنقدر خودخواه بوده‌ایم که
نتوانستیم به عنوان یک حامی ظاهر شویم.

(تشویق حضار)

هر کسی می‌تواند زمان برای
والدگری مشترک داشته باشد.

به عنوان یک والدگر مشترک،

زمانی که من با لیلا می‌گذرانم

زمانی است که من از بابتش شکر‌گزارم،

زمانی که به من اجازه داده می‌شود
پیش فرزندم کاملا حضور پیدا کنم،

این تفکر را دور بیندازید
که بزرگ کردن یک بچه از لحاظ احساسی

کار زنانه‌ای است.

به عنوان یک والدگر مشترک،
من و لیلا آدم برفی درست کردیم،

و با بلوط‌ها بازی کردیم،

ما باهم آهنگ «مونا» را رپ خواندیم.
می‌دانم که شما هم این کار را کرده‌اید.

(خنده حضار)

او کنارم نشسته بود زمانی که کارگاه‌های
دانشگاه کلمبیا را هدایت می‌کردم،

که درباره تقاطع شعر، تئاتر
و هیپ هاپ صحبت می‌کردم.

ما درباره احساساتش و هیجاناتش صحبت کردیم

چون ما یک زمان منحصر به فرد باهم داشتیم،

و آن زمان برنامه‌ریزی شده بود،

و برنامه فقط طبق برنامه من تنظیم نشده بود
و به برنامه مادرش هم توجه شده بود.

هر دوی ما، به عنوان والدگر مشترک،
شیوه مخصوص والدگری خودمان را داریم.

و ممکن است گاهی باهم بحث کنیم،

اما هر دو سر یک چیز همیشه توافق نظر داریم
و آن چگونه بزرگ کردن یک انسان است --

انسان خودمان.

من هیچگاه به طور کامل درک نمی‌کنم

که چه حسی دارد نگهداری
از یک بچه به مدت ۱۰ ماه در بدنم.

من توانایی این را ندارم که متوجه‌اش بشوم

تجربه و نگرانی شیر دادن از سینه را،

کاری که می‌برد،

عوارض احساسی، جسمی و روانی

که حمل کردن یک انسان میتواند
بر بدن یک فرد مونث بگذارد.

چیزی که والدگری مشترک می‌گوید این است که،

ما می‌توانیم یک تعادل برقرار کنیم،

در کارهای خانه و اشتغال همه شرکت کنند.

والدگری مشترک می‌گوید درست است که
والد بودن نیاز به فداکاری دارد، بله،

اما بار فداکاری نباید فقط
بر دوش یکی از والدین باشد.

مهم نیست که رابطه شما پویا باشد،

مهم نیست که هویت انسانی شما چیست --

مرد، زن، آنها،...

والدگری مشترک می‌گوید
ما می‌توانیم عدالت را برقرار کنیم،

ارتباطات بهتر، یکدلی،
من تو را می‌شنوم، من تو را می‌لینم،

من چطور می‌توانم به تو کمک کنم تا برای
خانواده‌مان بیشترین نفع را داشته باشد؟

هدف من:

من می‌خواهم پدرهای بیشتری
به والدگری مشترک خوشامد بگویند

برای یک فردای بهتر،
و یک امروز بهتر برای خودمان،

برای شریک والدگر مشترکمان،
برای خانواده‌های‌مان، برای جامعه‌مان.

می‌خواهم پدرهای بیشتری
با روی باز درباره پدر بودن صحبت کنند،

داوطلبانه،صادقانه،عاشقانه

درست است؟

می‌خواهم مردم بیشتری تشخیص دهند
که تعداد پدران سیاه پوست خصوصا

بیش از چیزی‌ است
که دادگاه، حمایت از کودکان

و رسانه می‌گویند و می‌خواهند ما باور کنیم.

(تشویق حضار)

نقش ما به عنوان پدران،
نقش ما به عنوان والدین،

ارزش ما به عنوان والدین

به تعداد صفرهای آخر چکمان بستگی ندارد

بلکه به میزان عشقی که برای خانواده‌مان
خرج می‌کنیم بستگی دارد،

برای مردمی که ما عاشق‌شان هستیم،
برای کوچکترهای‌مان.

پدر بودن فقط یک مسئولیت نیست،
بلکه یک فرصت هم هست.

این برای دووین است، این برای
کریم«باک» درایتون است، این برای بیگز است.

این برای بولا است، این برای تایرون است،

این برای همه ی پدران سیاهی است
که هر روزه ظاهر می‌شوند.

این برای پدرم، شارلز لورنزو دنیلز است،
کسی که بیان

یا امکاناتش را نداشت تا آنطور که
می‌خواست ظاهر شود.

ممنونم.

اسم من جول هست

سلام بریا، سلام وست.

(به زبان یوروبا) آمین.

(تشویق حضار)