Que facer canto todo parece estar roto.

"Algúns chámanme alma superestar sónica", di Jomama Jones, o alter ego do compañeiro de TED e artista Daniel Alexander Jones. Nesta increíble charla e actuación, Jomama Jones invítanos a considerar como desfacernos de algo pode ser o primeiro paso para a transofrmación. É una historia poderosa sobre crecemento comunitario, maduración e renovación - e como a rotura pode significar oportunidade.

"Teño xente dentro de mí"

Así o cantaba a finada Abbey Lincoln

Tomo esta letra coma un mantra

"Teño xente dentro de min"

Jomama Jones é a persoa
dentro de min que me serve como guía

Ela é o meu alter ego

Levo desde 1995 encarnándoa en actuacións

ela aparece cando ten algo de coñecemento
para ofrecer a outros

Neste tempo de cambio radical

estou contento de ser o recipiente
que contén a súa mensaxe para vós

Jomama Jones: E se che dixese

todo vai ir ben

pero se che digo
que aínda non?

E se che dixese
que quedan probas por diante

máis alá dos teus medos máis profundos

E se che dixese que caerás

baixo, baixo, baixo....?

pero e se che dixese
que te sorprenderás?

Que serás o suficientemente
valente?

E se che dixese

que non o conseguiremos todos?

pero se che dixese

que eso é como ten que ser?

E se che dixese que vin o futuro?

Gústanche as miñas mans?

Son expresivas, non si?

Agora mira as túas mans, adiante.

Hai tanta historia grabada
a través do seu tacto

E marcas do futuro
debuxadas nas palmas

Ás veces as mans agarran forte,

outras veces deixan ir

E se che dixese que

todo se vai desfacer?

Mmm

Señoras e señores

e os doutro xeito descrito

Eu son Jomama Jones

Algúns chámanme alma superestar sónica

e estou dacordo

aínda que incluso no meu pasado
iso era do futuro

Déixame levarte de volta
a infancia dunha nena

Imaxina isto:

Era o Día da Plantación,

una festa que eu creei

para a o grupo de xuventudes Negras
que eu fundei

Corrín á miña casa para vestirme
co meu conxunto de xardinería

cando me encontrei ó meu tío Freeman
coas mans na masa

Estaba de pé en frente do meu peto
co martelo levantado.

Estaba tentando roubarme as moedas.

Sabes,

o meu tío Freeman era un manitas

El podía arranxar calquera cousa:

unha cadeira rota, unha maceta...

incluso revivir as plantas da miña avoa.

Tiña un tacto máxico para as cousas

e a xente rota.

Levábame con el ós seus traballos

e dicía: "Vamos Jo,

vamos transformar
este mundo nun sitio mellor."

As súas mans eran anchas e encalecidas

se me asemellaban
a raíces de árbores espalladas.

Mentres traballábamos
el falaba con compañeiros

sobre o cambio que
el estaba seguro ía ocurrir

Eu vino reparar esperanzas

e deixar compañeiros
coas cabezas ben altas

As súas mans avivaban
a luz do sol.

E agora estaba a punto de
escachar o meu peto.

Dixen: "Retrocede e ensíname
as mans."

A ironía era que el

me daba todas as moedas
que atopaba baixo o parqué

mentres traballaba e eu
gardábaas no peto

xunto ao diñeiro que gañaba
grazas aos meus cholliños de neno

Mais na primaveira de 1970

o tío Freeman
perdeu a súa maxia

xunto coa maioría dos seus traballos.

El veía un futuro duro

de perda de dereitos civís e poder Negro
nas súas palmas

A pinga que colmou o vaso foi
o inverno anterior

cando mataron a tiros a Fred Hampton.

Sobrepasado polo medo,

a ira

e a pena,

o tío Freeman tentou xogar co seu futuro.

Agarrou con moita forza,

e comenzou a xogar á lotería.

"Un destes números vai tocar,
neniña,

tes unha moeda para o teu tío Free-"

Algúns de vos tedes ese familiar.

Pero souben nese momento que
tiña que facer algo.

Saltei e agarrei o martelo

movéndoo ata romper o peto.

O tío Freeman comenzou a chorar
mentres eu recollía as moedas.

"Non vamos comprar lotería, tío Freeman.

Vamos"

Gastamos ata a última moeda
na tenda de sementes

E os nenos no grupo de xardinería?

nin se inmutaron
cando conseguín que o tío Freeman

e puxese outra vez
as súas mans na terra

e comenzou a preparar a terra
para as nosas sementes.

E a miña amiga Taesha veu e comenzou a
darlle golpes nas costas

dicindo: "Chora, tío Freeman,

Chora."

"Non podo resolver isto" suspirou.
.

Isto é unha perogrullada
de sempre

Non era o primeiro en sentirse así,
e non sería o derradeiro.

Agora mesmo, parece que todo está a romper
completamente.

Así é

Pero esa rotura pode
ser oportunidade,

por máis violento e incerto

e temible que pareza.

A cousa é...

non podemos facelo sós.

O tío Freeman chorou tanto aquel día,
mentres plantaba as sementes

Foi o noso principal
sistema de irrigación.

"Xa non sei quen son, rapaza",

díxome ó solpor.

"Moi ben, tío Freeman,

Moi ben

Eres novo una vez mais,

e así é como te necesitamos"