Podemos modificar os recordos?

Os traumas e o TEPT reconectan o noso cerebro, sobre todo a memoria, e poden desenterrar respostas emocionais cando a persoa se axita. Podemos eliminar estos desecadeantes sen borrar o recordo en sí? Coñece a incrible investigación clínica de Amy Milton, neuróloga, que propón editar a memoria para así desactivar os efectos daniños dos recordos dolorosos e ofrecer un potencial camiño a unha mellora na saúde mental

A memoria é algo tan cotidián
que case a damos por feita.

Todos lembramos o que
almorzamos esta mañá

ou o que fixemos
a semana pasada.

É só cando a memoria
comeza a fallar

cando apreciamos o incrible que é

e ata que punto deixamos que
ás nosas experiencias nos definan

Pero a memoria non sempre é boa

Como dixo o poeta e crego americano
John Lancaste Spalding:

"Tanto como a memoria poder ser
un paraíso do que non saímos,

tamén poder ser un inferno,
do que non podemos escapar."

Moitos vivimos capítulos da nosa vida

que nos gustaría que nunca
tivesen sucedido

Estémase que preto 90% de nós

vivirá experiencias traumáticas
durante a súa vida.

Moitos de nós sufrirémolas
e logo nos recuperaremos,

incluso poderemos ser mellores persoas
grazas a elas.

Pero algunhas experiencias son
tan extremas que moitos --

ata a metade dos que sobreviven
á violencia sexual, por exemplo --

sufrirán estrés postraumático,

ou TEPT.

O TEPT é unha enfermidade mental
debilitante

con síntomas como medo intenso
ou ansiedade

e flashbacks da experiencia traumática.

Estes síntomas teñen un impacto enorme
na calidade de vida dunha persoa

e soen desecadearse por
situacións particulares

ou sinais no entorno desa persoa.

As respostas aos sinais puideron ser
adaptativas cando se aprenderon

por exemplo, medo ou
buscar refuxio nunha zona de guerra --

pero no TEPT,

continúan controlando o comportamento
cando xa non é apropiado.

Se un veterán de guerra volve
guerra e busca refuxio

cando oe o ruído dun coche
petardeando

ou non pode saír da casa
por ansiedade,

entón as respostas aos sinais, aos recordos,

convertéronse no que chamamos
mal adaptativas.

Así, podemos ver o TEPT como unha
enfermidade mal adaptativa da memoria.

Vou para aquí,

porque estou falando da memoria
como se fose unha única cousa.

Non o é.

Hai moitos tipos diferentes de memorias,

e depende dos diferentes circuitos e
rexións do cerebro.

Como vedes, hai dúas grandes diferenzas
nos nosos tipos de memoria

Das que somos conscientes

das que sabemos que sabemos

e podemos falar delas.

Incluíndo recordos, feitos e experiencias.

Como podemos falar destes recordos,

chamámolos recordos declarativos.

O outro tipo de recordo é non declarativo.

Son dos que non temos un acceso consciente

ao contido destes recordos.

e non podemos falar deles.

O exemplo típico dun recordo
non declarativo

é como saber montar a bicicleta.

Aquí, en Cambridge, probablemente
non poidas montar en bicicleta.

Xa sabedes que se fai a dúas rodas.

Pero se vos pido que me escribades
unhas instrucións

para ensinarme a montar en bicicleta

como fixo o meu fillo cando
lle mercamos unha

polo seu último aniversario,

seríavos moi difícil facelo.

Como te sentas para manter o equilibrio?

Canta velocidade necesitas
para manterte estable?

Se un refacho de vento vén cara ti,

que músculos tensas e canto

para non caer?

Estaría impresionada
se me respondesedes ás preguntas.

Pero se sabes montar en bici,
tes á resposta ás preguntas,

pero non es consciente delas.

Volvendo ao TEPT,

outro tipo de recordo non declarativo

é a memoria emocional.

Ten un significado específico
en psicoloxía

que se refire á habilidade de recoñecer
os sinais do noso entorno

e o seu significado emocional
e motivacional.

Que significa isto?

Pensa nun sinal como
ulir pan no forno

ou máis abstracto como
un billete de 20 euros

Estes sinais foron asociadas
con cousas boas no pasado,

gústannos e interésannos.

Outras sinais, o zunido dunha avespa,
están asociadas con emocións negativas

e unha conduta de fuxida
dramática nalgúns.

Eu detesto as avespas.

Podo dicirvos que é un feito.

Pero no podo falar dos recordos
emocionais non declarativos

que razoan como me comporto
se hai unha avespa preto

Non podo explicar o corazón
a mil por hora,

as mans suorosas,
a sensación de pánico que crece.

Podo describírvolas,

pero non volas podo explicar.

Dende a perspectiva do TEPT,

o estrés ten moitos efectos nos recordos
declarativos e non declarativos

e non circuítos do cerebro
e as rexións que os controlan.

A memoria emocional se controla dende
unha estrutura con forma de améndoa

chamada amígdala

e as súas conexións

A memoria declarativa, o que, o onde e
o cando do recordo

contrólase nunha rexión do cerebro

chamada hipocampo.

O nivel de estrés que se produce
durante un trauma

teñen moitos efectos nestas
dúas estruturas

Como vedes, cando crece o nivel de estrés
dunha persoa

de non estar estresado a un pouco,

o hipocampo,

actúa controlando o recordo,

aumenta a súa actividade

e funciona mellor organizando
como almacerar o recordo declarativo

Pero se se incrementa de estrés moderado
a intenso

e despois a estrés extremo,
como no trauma,

o hipocampo deixa de funcionar.

Isto significa que o os altos niveles
de hormonas do estrés

que se viven durante un trauma,

non almacenamos os detalles,

os detalles específicos de que,
onde e cando

Mentres o estrés inactiva o hipocampo,

mirade o que lle fai á amígdala,

a estrutura dos recordos
emocionais non delcarativos

A súa actividade crece e crece

Así que o que isto
nos deixa no TEPT

é un recordo emocional moi forte,
neste caso de medo

que non se asocia a un lugar ou tempo,

porque o hipocampo non almacenou
qué, onde e cando.

Deste xeito, estas sinais
controlan o comportamento

cando xa non é apropiado,

e así é como se converten
en mal adaptativas.

Se sabemos que os recordos
mal adaptativos causan TEPT

podemos mellorar o resultado do tratamento

para pacientes con TEPT?

Estáse desenrolando un novo
enfoque para tratar TEPT,

que tenta destruír os
recordos maladaptativos

que causan a enfermidade.

Este enfoque considérase so
unha posibilidade

polos importantes cambios na nosa
forma de entender a memoria

nos últimos anos.

Tradicionalmente, críase que
crear recordos

era como escribir cun bolígrafo:

unha vez seca a tinta,
non podes cambiar a información.

Críase que todos os cambios estrutrais

que ocorren no cerebro para
almacenar o recordo

acabábanse en máis ou menos 6 horas,

e despois diso, eran permanentes.

O que se coñece como
consolidación.

Non obstante, investigacións recentes
suxiren que crear recordos

parécese máis a escribir nun procesador
de textos.

Creamos o recordo e logo gardámolo
ou almacenámolo.

Baixo as condicións adecuadas,
podemos editar os recordos

Esta hipótese de reconsolidación suxire
que os cambios estruturais

que ocorren no cerebro para almacenar
os recordos

poden desfacerse

incluso para recordos vellos.

Este proceso de edición
non ocorre todo o tempo

só cando se dan unhas
condicións específicas

de recuperación da memoria.

Consideremos a recuperación da memoria
como lembrar

ou como abrir un documento.

Normalmente, só recuperamos o recordo.

Abrimos o documento só para lectura.

Pero coas condición axeitadas,

podemos abrir o documento
en modo edición,

e podemos cambiar a información.

Teoricamente, podemos eliminar o contido
do documento

e cando pulsamos gardar,

é como o documento, o recordo,

persiste.

Esta hipótese da reconsolidación non só

nos permite explicar algúns dos rasgos
da memoria,

como a veces recordamos mal o pasado,

tamén nos dá a chave para destruír os
recordos mal adaptativos de medo

que causan o TEPT.

Só necesitamos dúas cousas:

unha forma de facer a memoria inestable,
abrir o documento para editalo,

e unha forma de eliminar a información.

Progresamos sobre todo

en canto á eliminación da información.

Encontrouse rápidamente

que un fármaco moi utilizado
para controlar a presión arterial

un bloqueador beta, chamado Propranolol,

podía previr o reconsolidamento

de recordos sobre o medo en ratas.

Se as ratas consumían Propranolol cando
o recordo estaba modificable,

as ratas compootábanse como se xa non
tivesen medo da sinal desecandeante.

Era como si nunca aprendesen a terlle medo
a ese sinal.

E isto ocorría cun fármaco seguro
para os humanos.

Ao pouco tempo,

descubríuse que o fármaco podía destruir
estes recordos tamén en humanos

pero só funciona cando o recordo
está modificable

Este estudio utilizaba voluntarios
saudables,

pero é importante xa que mostran que
os descobrementos coas ratas

poden extenderse ós humanos,
e finalmente ós pacientes humanos.

E cos humanos,

pódese comprobar se destruír os recordos
emocionais non declarativos

afecta ó recordo declarativo.

E esto é moi interesante.

Aínda que á xente a que se lle deu
Propranolol

co recordo modificable

xa non tiñan medo dese sinal desecadeante,

aínda podían reescribir a relación

entre o sinal e o seu medo.

Como se soubesen que deberían ter medo

pero non o tivesen.

Esto suxire que o Propranolol pode
dirixirse selectivamente

ao recordo emocional non declarativo

pero deixando
o recordo declarativo intacto.

Pero o fármaco só ten efectos no recordo

cando este está modificable.

Así que, como facemos un recordo
inestable?

Como pode ser modificable?

O meu laboratorio traballou moito nisto.

Sabemos que depende de engadir
nova información, pero non demasiada

para incorporala ó recordo.

Coñecemos os químicos que usa o cerebro

para sinalar que un recordo
debe actualizarse

e o documento, editarse.

O noso traballo foi sobre todo con ratas,

pero outros encontraron os mesmos factores
que permiten editar os recordos en humanos

incluso os mal adaptativos como
os que pausan o TEPT

Moitos laboratorios en diferentes países

comezaron ensaios clínicos
a pequena escala destes tratamentos

para o TEPT

e hai resultados prometedores.

Estes estudos necesitan réplicas
a gran escala,

pero mostran a promesa destes
tratamentos de destrución da memoria

para o TEPT.

Quizáis os recordos traumáticos non teñen
que ser un inferno ineludible.

Aínda que este enfoque sexa
moi prometedor,

non se pode dicir que sexa sinxelo

ou que non cree polémica.

É ético destruír recordos?

E para cousas como testemuñas presenciais?

E se non lles dás Propranolol

porque interferiría coas outras medicinas
que toman?

En canto á ética e as testemuñas,

diría que é importante recordar

é o resultado do estudio en humanos.

Xa que o Propranolol só actúa nos
recordos emocionais non declarativos,

parece pouco probable que afectase
ás testemuñas presenciais

que se basan nos recordos declarativos.

O que estes tratamentos

intentan facer

é reducir a memoria emocional,

non eliminar o recordo traumático en si.

Esto debería facer que
as respostas da xente con TEPT

fosen coma os que sofren traumas

e non desenrolan TEPT

máis que as resposta da xente que
non sufriu trauma nunca

Creo que a maioría encontraran isto
máis éticamente aceptable

que un tratamentos enfocado
a crear unha mente inmaculada

E o Propanolol?

Non se lle pode dar a todo o mundo,

e non todo o mundo quere tomar fármacos
para tratar enfermidades mentais.

Aquí, o Tetris sería útil.

Si, o Tetris.

Traballando con
colaboradores clínicos

investigamos se as intervencións
do comportamento

tamén interfiren na reconsolidación
dos recordos

Como funcionaría?

Sabemos que é case imposible

facer dúas cousas ao mesmo tempo

se as dúas dependen do funcionamento
do mesmo lado do cerebro.

Por exemplo, cantar unha canción da radio

á vez que intentas escribir un email.

O proceso dun interifre co outro.

É o mesmo cando recordamos,
sobre todo

cando é modificable.

Se collemos un síntoma visual coma
os flashbacks no TEPT

e pedimos á xente recordar en modo edición

e logo lles pedimos facer unha tarefa
moi visual

como xogar ó Tetris,

debería ser posible introducir
moita información interferente

nese recordo

que se volve sen sentido.

Esa é a teoría.

e baséase en datos
de voluntarios saudables.

Estes viron películas moi desagradables

así que, pensa na cirurxía ocular,
anuncios de seguridade vial,

«The Big Shave» de Scorsese.

Estas películas traumáticas producen
algo similar ós flashbacks

nos voluntarios saudables,
durante unha semana despois de velas.

Descubrimos que facer que
a xente recordase esto,

os peores momentos desas
películas desagradables,

e xogar ao Tetris á vez,

reduce moitísimo a frecuencia
dos flashbacks.

E unha vez máis: a memoria ten que estar
modificable para que isto funcione

Os meus colaboradores levaron isto
a poblacións clínicas.

Probárono en sobrevivintes
de accidentes de tráfico

e nais que tiveron cesáreas de emerxencia,

tipos de trauma que poden levar ao TEPT,

e a redución de síntomas é prometedora

en ambos casos clínicos.

Polo que aínda que quede moito
que aprender e optimizar

estes tratamentos de destrución da memoria
son prometedores

para o tratamento de enfermidades mentais

como o TEPT.

Quizais os recordos traumáticos non teñen
que ser un inferno ineludible.

Eu creo que este enfoque

debería permitir a quen queiran

pasar páxina a capítulos da súa vida

que preferirían non ter vivido,

e así mellorar a saúde mental.

Grazas.

(Aplausos)