ชีวิตบนโลกที่น่ายินดี
-
0:01 - 0:02[โอลิเวอร์ เจฟเฟอร์]
-
0:02 - 0:04[ชีวิตบนโลกที่น่ายินดี]
-
0:05 - 0:07สวัสดี!
-
0:07 - 0:10ผมมั่นใจว่า เมื่อผมพูดจบประโยคนี้
-
0:10 - 0:11ดูจากรูปแบบที่ผมสื่อสารน่ะนะ
-
0:11 - 0:14คุณจะรู้ได้ทันทีว่า
ผมมาจากสถานที่ที่มีชื่อว่า -
0:14 - 0:15"ดาวโลก"
-
0:15 - 0:17โลกนั้นเจ๋งสุดๆ
-
0:17 - 0:19เป็นบ้านของ "เรา"
-
0:20 - 0:21และพวกเชื้อโรค
-
0:21 - 0:24ไอ้พวกที่ควรจะถอยได้แล้ว
-
0:24 - 0:27เพราะโลกไม่ได้เป็นบ้านของ
พวกมันเท่านั้น -
0:27 - 0:29ดาวดวงนี้ยังมี
รถ กะหล่ำดาว -
0:29 - 0:32พวกปลาแปลกๆ ที่มีโคมไฟส่วนตัว
-
0:32 - 0:34งานศิลป์ กองไฟ
-
0:34 - 0:35ถังดับเพลิง
-
0:35 - 0:37กฎหมาย นกพิราบ เบียร์สักขวด
-
0:37 - 0:38เลม่อน และหลอดไฟ
-
0:38 - 0:40ปิโน นัวร์ และพาราเซตามอล
-
0:40 - 0:42ผี ยุง นกฟลามิงโก ดอกไม้
-
0:42 - 0:44อูคูเลเล่ ลิฟต์ และแมว
-
0:44 - 0:46วิดีโอแมว อินเตอร์เน็ต
-
0:46 - 0:47คานเหล็ก ตึก และถ่ายไฟฉาย
-
0:47 - 0:50ความคิดที่น่าสนใจทัั้งหลาย
ทุกชีวิตบนโลก -
0:50 - 0:52และอื่นๆ อีกมหาศาล
-
0:52 - 0:54ทุกอย่างที่เรารู้จัก และที่ไม่เคยพบเห็น
-
0:54 - 0:56เป็นสถานที่ที่ผมชอบนะ จริงๆ แล้ว
-
0:56 - 0:58ทรงกลม เล็กๆ นี้
-
0:58 - 1:00ลอยอยู่ในส่วนหนึ่งของจักรวาล
อันแสนหนาวเย็นและเดียวดาย -
1:01 - 1:04อ้อ ผมพูดสำเนียงเบลฟาสต์น่ะ
ซึ่งก็คือ... -
1:04 - 1:06ตรงนี้
-
1:06 - 1:07แถวนี้ๆ แหละ
-
1:08 - 1:10คุณ อาจ คิด ว่า
คุณรู้จักดาวโลกดีพอ -
1:10 - 1:12เพราะคุณอยู่ที่นี่อยู่แล้ว
-
1:12 - 1:13แต่ในความเป็นจริง
-
1:13 - 1:16คุณอาจไม่ค่อยได้คิดถึงเรื่องราว
ที่แสนธรรมดาของดาวดวงนี้ -
1:16 - 1:17ผมเคยคิดว่าผมรู้จักโลกดี
-
1:17 - 1:18ผมคิดว่าผมก็เชียวชาญอยู่นะ
-
1:18 - 1:20จนวันนึง ผมต้องอธิบาย
เรื่องราวทั้งหมด -
1:20 - 1:23เกี่ยวกับโลก
และความเป็นไปต่างๆ -
1:23 - 1:26ให้กับใครบางคนที่ไม่เคยอยู่ที่นี่มาก่อน
-
1:26 - 1:27ไม่ใช่อย่างที่คิดครับ
-
1:27 - 1:29ถึงแม้ว่าพ่อผมมักจะพูดว่า
-
1:29 - 1:31สิ่งที่ยืนยันว่ามีมนุษย์ต่าวดาว
อยู่ข้างนอกนั่น -
1:31 - 1:33คือการที่พวกเขาไม่คิดจะติดต่อเรา
ให้ลำบากเปล่าๆ -
1:34 - 1:37อันที่จริง เป็นลูกชายผมที่เพิ่งเกิด
คือคนที่ผมพยายามจะอธิบายให้ฟัง -
1:37 - 1:39พวกเราไม่เคยเป็นพ่อแม่มาก่อน
-
1:39 - 1:40ผมและภรรยา
-
1:40 - 1:44ผมเลยปฏิบัติต่อเขาเหมือนแขก
เมื่อเขามาถึงบ้านเป็นครั้งแรก -
1:44 - 1:45โดยพาเขาเดินชมรอบๆ บ้าน
-
1:45 - 1:47นี่บ้านของลูกนะ
-
1:47 - 1:48ห้องนี้เราใช้ทำกับข้าว
-
1:48 - 1:52ห้องนี้เราไว้เก็บคอเล็กชั่นเก้าอี้
อะไรประมาณนี้ -
1:52 - 1:53ก็แปลกใหม่ดีนะ
-
1:53 - 1:56การที่ได้อธิบายว่าดาวที่เราอยู่
เป็นยังไงให้เด็กทารกฟัง -
1:56 - 1:57ภายหลังความสนุกสนานเฮฮา
-
1:57 - 2:00เมื่อคุณตระหนักว่า
มนุษย์ตัวน้อยนี้แทบไม่รู้อะไรเลย -
2:00 - 2:03และตัวคุณเองก็แทบจะไม่รู้อะไรเช่นกัน
-
2:03 - 2:06การเล่าเรื่องราวของโลกทั้งดวงกลาย
เป็นงานที่หินไม่เบา -
2:06 - 2:08แต่สุดท้าย ผมก็ลองสักตั้ง
-
2:08 - 2:11ช่วงสัปดาห์แรกๆ ผมเดินสำรวจโลกภายนอก
-
2:11 - 2:13และบอกเล่าเรื่องราวที่พบเจอ
-
2:13 - 2:16ผมเริ่มจดบันทึก
เรื่องราวน่าขันที่ผมเล่าให้ลูกชายฟัง -
2:16 - 2:19บันทึกเหล่านั้นค่อยๆ กลายมาเป็นจดหมาย
-
2:19 - 2:21ที่จะส่งถึงเขา เมื่อเขาโตพอที่จะอ่านมัน
-
2:21 - 2:23และจดหมายนั้นก็กลายเป็นหนังสือ
-
2:23 - 2:25เกี่ยวกับหลักการพื้นฐาน
และการเป็นมนุษย์ -
2:25 - 2:28ที่อยู่บนโลกในศตวรรษที่ 21
-
2:28 - 2:31บางอย่างที่เห็นชัดเจนอยู่แล้ว
-
2:31 - 2:33เช่น โลกประกอบด้วยสองส่วน
-
2:33 - 2:35ผืนดิน และผืนน้ำ
-
2:35 - 2:38บางสิ่งที่เราไม่ค่อยได้สนใจ
จนกว่าจะเริ่มคิดเกี่ยวกับมัน -
2:38 - 2:40อย่าง "เวลา"
-
2:40 - 2:43บางครั้งสิ่งต่างๆ บนโลก
ก็ดำเนินไปอย่างช้าๆ -
2:44 - 2:47แต่หลายครั้ง ก็หมุนไปอย่างรวดเร็ว
-
2:47 - 2:49ฉะนั้น จงใช้เวลาให้ดี
เพราะมันจะหายไปก่อนที่คุณจะรู้ตัว -
2:50 - 2:52หรือ "ผู้คน"
-
2:52 - 2:56ผู้คนมาในรูปร่าง ขนาด
และสี ที่แตกต่างกัน -
2:56 - 2:57เราอาจดูต่างกัน
-
2:57 - 2:59มีนิสัยต่างกัน และมีเสียงที่ต่างกันก็จริง
-
2:59 - 3:00แต่อย่าโดนหลอกล่ะ
-
3:00 - 3:02เราทุกคนก็เป็นคนเหมือนกัน
-
3:02 - 3:05และนั่นทำให้ผมเลี่ยงไม่ได้ที่จะยอมรับ
ว่าจากสถานที่ต่างๆ ในจักรวาล -
3:05 - 3:06ผู้คนอาศัยบนโลกเท่านั้น
-
3:06 - 3:08"อยู่ได้" แค่บนโลกเท่านั้น
-
3:08 - 3:10และถึงแม้จะอยู่ได้แค่บนพื้นที่แห้ง
ส่วนเล็กๆ -
3:10 - 3:13ซึ่งมีขนาดนิดเดียวบนผิวโลก
-
3:13 - 3:15ที่มนุษย์สามารถอยู่อาศัยได้จริงๆ
-
3:15 - 3:17และนี่คือพื้นที่เล็กๆ ที่พวกเรา
บีบรวมกันอยู่ -
3:17 - 3:20เราอาจหลงลืมไป
เวลาเรามองอะไรใกล้ๆ อย่าง พื้นดิน -
3:20 - 3:23ก้อนหิน ใบไม้ ถนนคอนกรีต
-
3:23 - 3:26ว่าเรามีพื้นที่จำกัดเพียงใด
สำหรับการสำรวจ -
3:26 - 3:28หากมองผ่านดวงตาคู่หนึ่ง
ใกล้กับพื้น -
3:28 - 3:31เส้นขอบฟ้าก็ดูราวกับไม่มีที่สิ้นสุด
-
3:31 - 3:33จริงๆ แล้ว ก็ไม่ใช่ทุกวัน
-
3:33 - 3:35ที่เราจะมาพิจารณาว่าเราอยู่
ตรงไหนบนทรงกลมนี้ -
3:35 - 3:37และทรงกลมนี้อยู่ตรงไหนของอวกาศ
-
3:37 - 3:40ผมไม่ได้อยากเล่าเรื่องเดิมๆ
เกี่ยวกับนานาประเทศให้ลูกผมฟัง -
3:40 - 3:43เรื่องราวที่เราถูกสอนมา
ตอนผมโตมาในไอร์แลนด์เหนือ -
3:43 - 3:45ว่าเรามาจากพื้นที่เล็กๆ
-
3:45 - 3:47ซึ่งทำให้เรามองข้ามชีวิตอื่นๆ
นอกเหนือไปจากเรื่องของเรา -
3:47 - 3:51ผมอยากลองทำความเข้าใจความรู้สึก
ของการมองโลกของเรา -
3:51 - 3:53เป็นหนึ่งระบบ และเป็นวัตถุหนึ่งเดียว
-
3:53 - 3:55แขวนอยู่กลางอวกาศ
-
3:55 - 3:56เพื่อที่จะเข้าใจมุมมองนี้
-
3:56 - 3:58ผมได้เปลี่ยนจากการ
วาดภาพลงหนังสือ -
3:58 - 4:00เป็นการสร้างวัตถุสามมิติบนถนน
-
4:00 - 4:02และผมต้องการระยะประมาณ 200 ฟุต
-
4:02 - 4:03หรือหนึ่งช่วงตึกในนิวยอร์ค
-
4:03 - 4:06เพื่อสร้างรูปจำลองของดวงจันทร์
-
4:06 - 4:08โลก และ พวกเรา
-
4:08 - 4:11โครงการนี้จัดขึ้นที่
ฮายไลน์พาร์ก นิวยอร์ค -
4:11 - 4:12ฤดูหนาวที่แล้ว
-
4:12 - 4:15ในโอกาศฉลองครบรอบ 50 ปี
อะพอลโล 11 ไปดวงจันทร์ -
4:15 - 4:17ภายหลังการติดตั้ง
-
4:17 - 4:19ผมและลูกชาย
สวมหมวกนักบินอวกาศ -
4:19 - 4:22และทะยานสู้อวกาศเหมือนยาน
อะพอลโล 11 เมื่อครึ่งศตวรรษที่แล้ว -
4:22 - 4:24ไปยังดวงจันทร์
-
4:24 - 4:25เราโคจรรอบๆ
-
4:25 - 4:28และมองกับมาดู "เรา"
-
4:28 - 4:29สิ่งที่ผมสัมผัสได้คือ
-
4:29 - 4:32เราดูเหงาๆ ในอวกาศอันมืดมิด
-
4:32 - 4:34ทั้งๆที่ผมแค่แกล้งเดินทางนะ
-
4:34 - 4:35ดวงจันทร์เป็นเพียงวัตถุเดียว
-
4:35 - 4:37ที่ถึงจะไกล แต่ก็ใกล้กับเรามากที่สุด
-
4:37 - 4:39และด้วยขนาดของโครงการนี้
-
4:39 - 4:41ที่ลูกโลกมีเส้นผ่านศูนย์กลาง
ขนาด 10 ฟุต -
4:41 - 4:44ดาวอังคาร ดาวเคราะห์ดวงถัดไป
คงจะมีขนาดเท่าลูกบอลโยคะ -
4:44 - 4:46และอยู่ไกลออกไปอีกหลายไมล์
-
4:46 - 4:49แม้ว่าเส้นเขตแดน
จะมองไม่เห็นจากอวกาศ -
4:49 - 4:50แต่บนลูกโลกของผม
-
4:50 - 4:52เราวาดเส้นเขตแดนไว้ทุกเส้น
-
4:52 - 4:55แต่แทนที่จะเขียนชื่อประเทศ
บนผืนดินนั้น -
4:55 - 4:56ผมกลับเขียนลงไปซ้ำๆ ว่า
-
4:56 - 4:59"มีคนอาศัยอยู่ที่นี่ มีคนอาศัยอยู่ที่นี่"
-
4:59 - 5:02"มีคน อาศัยอยู่ ที่นี่"
-
5:02 - 5:04และบนดวงจันทร์ ผมเขียนลงไปว่า
-
5:04 - 5:06"ไม่มีใครอาศัยอยู่ที่นี่"
-
5:06 - 5:08หลายครั้ง สิ่งที่เห็นๆ กันอยู่
-
5:08 - 5:11ก็ไม่ได้เป็นที่น่าสังเกตเท่าไหร่
จนกว่าคุณจะคิดถึงมันจริงๆ -
5:11 - 5:13การมองภาพใหญ่จากระยะที่ไกลมากๆ
-
5:13 - 5:15เปลี่ยนมุมมองไปโดยสิ้นเชิง
-
5:15 - 5:17เหมือนกันที่นักบินอวกาศ
หลายคนได้สัมผัส -
5:17 - 5:19และดวงตาของมนุษย์
ก็ได้มองโลกของเรา -
5:19 - 5:21จากจุดที่ไกลที่สุดแล้ว คือดวงจันทร์
-
5:21 - 5:22คงอีกไกลมากอยู่
-
5:22 - 5:25กว่าที่เราจะไปถึง
ขอบของระบบสุริยะจักรวาล -
5:25 - 5:28รวมไปถึง ดวงดาว หรือหมู่ดาวอื่นๆ
-
5:28 - 5:32จริงๆ แล้ว มีเพียงจุดเดียวเท่านั้น
ในจักรวาล -
5:32 - 5:34ที่เรารู้ได้ว่ามีอยู่
ท่ามกลางหมู่ดาวทั้งมวล -
5:34 - 5:37และการมีอยู่นั้นก็คือ
-
5:37 - 5:39ตรงนี้ บนดาวโลก
-
5:39 - 5:42ภาพของหมู่ดาว ที่เราได้สร้างขึ้นมา
-
5:42 - 5:45จะมีความหมายเมื่อมองจาก
"ข้างล่างนี้" เท่านั้น -
5:46 - 5:49เรื่องราวจะมีความหมาย
ก็เฉพาะบนโลก -
5:49 - 5:51และก็มีเพียงบางสิ่ง
ซึ่งมีความหมายสำหรับพวกเรา -
5:51 - 5:53สำหรับผู้คนทั้งหลาย
-
5:53 - 5:55"เรา" เป็นสิ่งมีชีวิตที่ชอบเล่าเรื่อง
-
5:55 - 5:57เราเป็นส่วนหนึ่งของเรื่องราว
ที่เราเล่า -
5:57 - 5:59และเราก็เป็นเรื่องราว
ที่ถูกเล่าขาน -
5:59 - 6:03ลองคิดดูเล่นๆ เกี่ยวกับ
เรื่องราวของอารยธรรมมนุษย์บนโลก -
6:03 - 6:06ที่บอกเล่า ธรรมชาติของมนุษย์
ความเฉลียวฉลาด งดงาม -
6:06 - 6:08ความเอื้อเฟื้อ และเอาใจใส่
ซึ่งเป็นธรรมชาติของเผ่าพันธ์เรา -
6:08 - 6:11รวมไปถึง การสนใจตนเอง
และความอ่อนแอ ไม่มั่นคง -
6:11 - 6:13และการสู้อย่างไม่ถอย
ในการปกป้องชีวิต -
6:13 - 6:16มนุษย์อย่างพวกเราต่างปกป้องเปลวไฟ
แห่งการดำรงอยู่ของตัวเราเอง -
6:16 - 6:18จากธรรมชาติดั้งเดิมอันยิ่งใหญ่
เกินกว่าเราจะควบคุม -
6:18 - 6:20บางสิ่งที่ทรงอานุภาพ
-
6:20 - 6:23ถึงอย่างนั้น มนุษย์ก็ยังคงจ้องมอง
เฟลวไฟแห่งชีวิตอย่างไม่ลดละ -
6:24 - 6:26"ด้วยความรู้ 'ทั้งหมด' ที่เรามี"
-
6:26 - 6:27ถ้อยคำนี้
-
6:27 - 6:30หมายถึง องค์ความรู้ทั้งมวล
-
6:30 - 6:32แต่ถ้าลองพูดอีกแบบ
-
6:32 - 6:34"ด้วยความรู้ทั้งหมดที่ 'เรา' มี"
-
6:34 - 6:36นั่นหมายถึง เราไม่รู้อะไรเลย
-
6:36 - 6:41สิ่งนี้คือความงามที่เปราะบาง
ของบทละครแห่งอาระธรรมของเรา -
6:41 - 6:43เราเป็นทั้งผู้แสดงและผู้ชม
ของโรงละครแห่งจักรวาล -
6:43 - 6:45ที่ทำให้โลก
มีความหมายสำหรับเรา -
6:45 - 6:47แต่ไม่มีค่าอะไรสำหรับใครที่ไหน
-
6:47 - 6:49บางทีอาจไม่มีความหมาย
มากขนาดนั้นที่นี่เหมือนกัน -
6:49 - 6:52หากเราฉุกคิดถึงความสัมพันธ์
ระหว่างเรา กับเรือของเรา -
6:52 - 6:53ผมหมายถึงโลกของเราน่ะ
-
6:53 - 6:56มันอาจเป็นเพียงเรื่องราวของ
ความไม่แยแส และความละโมบ -
6:57 - 6:59เหมือนกับเรื่องราวของ เฟาส์โต
-
6:59 - 7:01ชายที่เชื่อว่าตนครอบครองทุกสิ่ง
-
7:01 - 7:04และตระเวนไปทั่วเพื่อสำรวจ
ว่าอะไรเป็นของตัวเองบ้าง -
7:04 - 7:06เขาอ้างอย่างหน้าตาเฉย
ว่าเป็นเจ้าของดอกไม้ -
7:06 - 7:09แกะ ต้นไม้ และท้องทุ่ง
-
7:09 - 7:11ทะเลสาบ และภูเขา
ที่ดูยากจะพิชิต -
7:11 - 7:13แต่พวกมันก็ต้องยอมจำนนแต่โดยดี
-
7:13 - 7:15แต่เมื่อถึงตอนที่เขา
พยายามเป็นเจ้าของผืนทะเล -
7:15 - 7:18ความโลภก็ได้นำพาหายนะมาสู่ตัวเขา
-
7:18 - 7:20ด้วยความยะโส
-
7:20 - 7:23เขาปีนข้ามกราบเรือ
เพื่อแสดงให้ทะเลเห็นว่า ใครใหญ่ -
7:23 - 7:25แต่เขาไม่รู้ว่า
-
7:25 - 7:27เขาจะหลุดเข้าไปใต้ท้องคลื่น
และจมลงก้นสมุทร -
7:28 - 7:30แม้ท้องทะเลจะรู้สึกเสียใจ
-
7:30 - 7:32แต่ท้องทะเลก็คือท้องทะเล
-
7:33 - 7:35และสำหรับสิ่งต่างๆ
ที่ได้ถูกแสดงความเป็นเจ้าของ -
7:35 - 7:38เรื่องน่าสลดของเฟาส์โต
ก็ไม่ได้มีความหมายอะไรกับพวกเขา -
7:40 - 7:43หากมนุษย์คิดว่า
ตนนั้นสำคัญสำหรับจักรวาล -
7:43 - 7:45เราจะไม่มีอะไรเลย
-
7:45 - 7:47ถ้าไม่ใช่บนดาวโลกดวงนี้
-
7:47 - 7:49"โลก" จะยังคงหมุนต่อไปเรื่อยๆ
อย่างมีความสุข -
7:49 - 7:51โดยไม่ต้องสนใจการมีอยู่ของมนุษย์
-
7:51 - 7:53บนดาวดวงนี้ มีผู้คนอาศัยอยู่
-
7:54 - 7:56เราใช้ชีวิตไปในแต่ละวัน
-
7:56 - 7:58บางครั้งเราแหงนมองขึ้นไป
และเหม่อมองออกไป -
7:58 - 8:01ส่วนใหญ่เราก้มลงมา และมองเข้าไป
-
8:01 - 8:03เราแหงนมองท้องฟ้ายามราตรี
และวาดเส้นต่อแสงสว่างเหล่านั้น -
8:03 - 8:07เพราะเราพยายามที่จะสร้างความเข้าใจบางอย่างขึ้นจากความวุ่นวายนั้น
-
8:07 - 8:10หันกลับลงมา เราขีดเส้นแบ่งดินแดน
ที่เราคิดว่าเป็นพื้นที่ของตัวเอง -
8:10 - 8:12และดินแดนที่ไม่ใช่ของเรา
-
8:12 - 8:14จริงๆ แล้วเราหลงลืมไปว่า
ทั้งเส้นที่เชื่อมดวงดาว -
8:14 - 8:16และเส้นที่ขีดแบ่งเขตแดน
-
8:16 - 8:19นั้นมีอยู่แค่ในความคิดของเรา
-
8:19 - 8:21มันก็เป็นเพียงเรื่องราว
-
8:21 - 8:23เราดำเนินชีวิตตามกิจวัตรประจำวัน
-
8:23 - 8:25ตามเรื่องราวที่เราเชื่อถือ
มากที่สุด -
8:26 - 8:28และทุกวันนี้ เรื่องราวก็กำลังเปลี่ยนไป
ในทุกขณะที่เราเขียน -
8:28 - 8:30มีความหวาดกลัวอยู่มากมาย
ในเรื่องราวในปัจจุบัน -
8:30 - 8:31และเมื่อไม่นานมานี้
-
8:31 - 8:34เรื่องราวที่เป็นที่พูดถึงกันมากที่สุด
-
8:34 - 8:35คือ ความขมขื่น
-
8:35 - 8:38ของชีวิตที่ไม่ได้เป็นไปอย่างที่ควร
ทั้งสำหรับตัวเราเองและในสังคม -
8:38 - 8:41แต่การได้เห็นสิ่งดีๆจากสิ่งร้ายๆ
ก็สร้างแรงบันดาลใจได้อย่างมาก -
8:41 - 8:44การที่ผู้คนทั่วโลกเริ่มตาสว่าง
-
8:44 - 8:48และตระหนักว่า
ความเชื่อมโยงกันระหว่างเรา -
8:48 - 8:50เป็นหนึ่งในสิ่งสำคัญที่สุดที่เรามี
-
8:50 - 8:51แต่เมื่อมองย้อนกลับไป
-
8:51 - 8:53สิ่งที่น่าเศร้าก็คือ
-
8:53 - 8:56เราใช้เวลาน้อยมาก
ในการยินดีกับเรื่องราวที่แสนยิ่งใหญ่ -
8:56 - 8:58ที่เป็นจริงเสมอมา สำหรับพวกเรา
-
8:58 - 8:59เรื่องที่เราอาศัยอยู่บนโลก
-
8:59 - 9:01เรื่องที่เรามีชีวิตอยู่
-
9:01 - 9:02เรื่องที่เรายังไม่ตาย
-
9:02 - 9:051.5 ล้านปีที่หลังจาก
มนุษย์ค้นพบกล่องไม้ขีด -
9:05 - 9:08เราก็ยังไม่ถึงกับเผาบ้านเราไปจนสิ้น
-
9:08 - 9:09ยังอยู่
-
9:10 - 9:12การที่เราจะอยู่ตรงนี้
นั้นแทบจะเป็นไปไม่ได้ -
9:12 - 9:13แต่เราก็อยู่ตรงนี้
-
9:13 - 9:14มีทั้งเรื่องร้ายและดี
-
9:14 - 9:17ไม่เคยมีคนอาศัยอยู่บนโลก
มากขนาดนี้มาก่อน -
9:17 - 9:18ใช้ทรัพยากรมากขึ้น
-
9:18 - 9:21และสิ่งที่ชัดเจนก็คือ ระบบเก่าๆ
-
9:21 - 9:23ที่เราสร้างขึ้นเพื่อตัวเราเอง
-
9:23 - 9:24นั้นล้าสมัยไปแล้ว
-
9:24 - 9:26และเราต้องสร้างมันขึ้นมาใหม่
-
9:26 - 9:27ถ้าไม่ใช่เพราะเชื้อโรคร้าย
-
9:27 - 9:31ไม่ช้าก็เร็ว เฟลวไฟแห่งมนุษยชาติ
อาจทำให้เราหายใจไม่ออก -
9:31 - 9:34เราได้เห็นวงล้อระบบอุตสาหกรรม
หยุดชะงัก -
9:34 - 9:36เครื่องจักรแห่งความก้าวหน้า
ที่เงียบลง -
9:36 - 9:38เรามีโอกาสมากมาย
-
9:38 - 9:40ที่จะกดปุ่มเริ่มต้นใหม่
-
9:40 - 9:42เพื่อเลือกเส้นทางที่ต่างไปจากเดิม
-
9:42 - 9:44เรา อยู่ตรงนี้ บนโลก
-
9:44 - 9:47และชีวิตบนโลกนั่นน่าอัศจรรย์
-
9:47 - 9:48โลกที่แม้จะดูกว้างใหญ่
-
9:48 - 9:50แต่พวกเรามากมาย
ก็อาศัยอยู่ทุกหนทุกแห่ง -
9:50 - 9:537.5 ล้านคน จากสถิติล่าสุด
-
9:53 - 9:56และจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ในทุกๆวัน
-
9:56 - 9:57ถึงอย่างนั้น
-
9:57 - 9:59ก็ยังมีพื้นที่เพียงพอสำหรับทุกคน
-
9:59 - 10:01หากเราแบ่งปันกันคนละเล็กละน้อย
-
10:01 - 10:03เพราะฉะนั้น ได้โปรด
-
10:03 - 10:04เห็นอกเห็นใจเพื่อนมนุษย์
-
10:05 - 10:07หากคุณลองคิดในอีกมุม
-
10:07 - 10:09หากโลกเป็นเพียง "สถานที่เดียว"
ที่ผู้คนอาศัยอยู่ -
10:09 - 10:12โลกก็คงเป็นสถานที่
ที่เดียวดายน้อยที่สุดในจักรวาลเป็นแน่ -
10:13 - 10:16มีคนมากมายที่
พร้อมจะมอบความรักให้คุณ -
10:16 - 10:18และมีคนอีกมากมาย
ที่พร้อมจะให้คุณรัก -
10:18 - 10:20เรา ต้องการ กันและกัน
-
10:20 - 10:22และเราก็ได้รู้ซึ้งแล้ว ในตอนนี้
-
10:23 - 10:24หลับฝันดีครับ
- Title:
- ชีวิตบนโลกที่น่ายินดี
- Speaker:
- โอลิเวอร์ เจฟเฟอร์
- Description:
-
more » « less
หากเป็นคุณ คุณจะอธิบายการใช้ชีวิตในศตวรรษที่ 21 เรื่องใดบ้างให้เด็กแรกเกิดฟัง สำหรับจิตรกรอย่าง โอลิเวอร์ เจฟเฟอร์ เขาเขียนคำตอบลงในจดหมายถึงลูกชาย เพื่อแบ่งปันไข่มุกแห่งปัญญาของการดำรงอยู่ของมนุษย์และความหลากหลายของชีวิต เขาบอกเล่าข้อค้นพบเกี่ยวกับ "เรื่องราวอารยธรรมของมนุษย์ที่ทั้งงดงามและเปราะบาง" ผ่านการเล่าราวบทกวีพร้อมภาพเขียนและภาพเคลื่อนไหวที่เขารังสรรค์ขึ้น
- Video Language:
- English
- Team:
closed TED
- Project:
- TEDTalks
- Duration:
- 10:46
|
Unnawut Leepaisalsuwanna approved Thai subtitles for An ode to living on Earth | |
|
|
Unnawut Leepaisalsuwanna edited Thai subtitles for An ode to living on Earth | |
|
Yada Sattarujawong accepted Thai subtitles for An ode to living on Earth | |
|
|
Yada Sattarujawong edited Thai subtitles for An ode to living on Earth | |
|
|
Yada Sattarujawong edited Thai subtitles for An ode to living on Earth | |
|
Retired user edited Thai subtitles for An ode to living on Earth | |
|
|
Retired user edited Thai subtitles for An ode to living on Earth | |
|
|
Retired user edited Thai subtitles for An ode to living on Earth |