Hoe om te gaan met angst | Olivia Remes | TEDxUHasselt

Deze talk werd gehouden op een TEDx-evenement, in de stijl van de TED-conferenties, maar onafhankelijk georganiseerd door een lokaal team. Meer informatie hierover op http://ted.com/tedx

Angst is een van de meest voorkomende psychische stoornissen; 1 op de 14 mensen in de wereld zullen er waarschijnlijk door worden getroffen. Ook al leidt de stoornis vaak tot depressie, een verhoogd risico op zelfmoord, invaliditeit en behoefte aan complexe gezondheidsdiensten, maar heel weinig mensen die een behandeling nodig hebben krijgen die ook daadwerkelijk. In haar talk "Hoe om te gaan met angst" deelt Olivia Remes van de Universiteit van Cambridge haar visie op angst en onthult ze manieren om deze gezondheidsstoornis te behandelen en ermee om te gaan. Met het argument dat behandelingen zoals psychotherapie en medicatie vaak leiden tot slechte resultaten en hoge percentages van recidive, benadrukt ze het belang van het benutten van de kracht in onszelf door onze probleemoplossende mechanismen aan te passen. Olivia benadrukt dat door onszelf toe te staan te geloven dat wat er in het leven gebeurt veelomvattend, zinvol en beheersbaar is, men het risico op het ontwikkelen van angststoornissen aanzienlijk kan verlagen.

Stel je voor dat je je klaarmaakt
om naar een feestje te gaan.

Je bent opgewonden maar ook nerveus

en je hebt een gevoel in je buik

dat bijna op een extra hartslag lijkt.

Iets houdt je tegen
om te vrolijk te worden.

Nee, je moet niet te vrolijk worden.

Het is beter om voorzichtig te zijn
of anders gebeurt er misschien iets ergs.

Je begint te peinzen.

Met wie moet ik praten als ik daar ben?

Wat als niemand met mij wil praten?

Wat als ze me raar vinden?

Wanneer je op het feestje aankomt,

komt er iemand naar je toe
en begint met je te praten

en terwijl dit gebeurt,

begint je geest overuren te maken,
begint je hart te bonzen,

begin je te zweten

en het voelt bijna
alsof je afstand van jezelf neemt,

als een soort out-of-body ervaring
waarbij je jezelf ziet praten.

Blijf rustig, zeg je tegen jezelf,
maar dat lukt je niet.

En het wordt alleen maar erger.

Na enkele minuten in het gesprek

loopt je gesprekspartner weg

en je voelt je compleet verslagen.

Dit overkomt je nu al heel lang
in sociale situaties.

Of stel je voor dat telkens
wanneer je uitgaat

en je op drukke plaatsen bent,

je die angst voelt opkomen.

Als je omringd bent door veel mensen,
bijvoorbeeld op een bus,

krijg je het warm, benauwd
en ongemakkelijk,

en om dit te voorkomen

begin je heel wat plaatsen te vermijden,

waardoor je je eenzaam
en geïsoleerd gaat voelen.

Jij, dat wil zeggen de persoon
in deze twee scenario's,

kampt met een angststoornis

en ik kan je vertellen
dat angst heel vaak voorkomt,

veel vaker dan men denkt.

Momenteel heeft één op veertien mensen
in de wereld een angststoornis

en elk jaar kost het
meer dan 42 miljard dollar

om deze mentale aandoening te behandelen.

Om je de impact te tonen
die angst heeft op iemands leven,

vermeld ik enkel

dat angst kan leiden tot depressie,
schooluitval, zelfmoord.

Het maakt het moeilijker om te focussen
en om een job te behouden

en het kan tot een relatiebreuk leiden.

Maar veel mensen weten dit niet.

Dat is de reden waarom mensen
angst vaak wegwuiven

als zenuwen waar je je overheen
moet zetten, als een zwakte.

Maar angst is zoveel meer dan dat.

Een reden waarom zoveel mensen
er het belang niet van inzien,

is omdat ze niet weten wat het is.

Is het je persoonlijkheid?

Is het een ziekte?

Is het een normaal gevoel?

Wat is het?

Daarom is het belangrijk
om een onderscheid te maken

tussen normale angst en een angststoornis.

Normale angst is een emotie
die we allemaal hebben

als we ons in stressvolle
omstandigheden bevinden.

Bijvoorbeeld, laat ons zeggen
dat je in het bos bent

en je komt oog in oog
te staan met een beer.

Dit zal je waarschijnlijk
een klein beetje bang maken

en je zal waarschijnlijk
hard willen weglopen.

Dit angstige gevoel
dat je krijgt, is goed,

want het beschermt je, het redt je

en het doet je rennen voor je leven.

Al is het misschien niet zo'n goed idee
om weg te rennen als je een beer ziet,

want ik denk niet dat je
sneller kunt lopen dan een beer.

Angst helpt ons om deadlines
te behalen op het werk

en om te gaan met
noodsituaties in het leven,

maar als dit angstgevoel
tot het extreme gedreven wordt

en opkomt in situaties
die niet echt een dreiging vormen,

dan kan het zijn dat je
een angststoornis hebt.

Bijvoorbeeld, mensen
met een algemene angststoornis

maken zich voortdurend extreem veel
zorgen over alles in hun leven

en ze vinden het erg moeilijk
om controle te krijgen over deze zorgen.

Ze vertonen ook symptomen
zoals rusteloosheid, vrees.

Ze vallen 's nachts moeilijk in slaap en
ze kunnen zich niet concentreren op taken.

Onder welk type angst je ook lijdt,

er is iets wat je kunt doen
om het te verminderen.

Het werkt en het is gemakkelijker
dan je zou denken.

Te vaak worden er medicijnen gegeven
voor psychische aandoeningen,

maar het werkt niet altijd
op lange termijn.

Symptomen komen vaak terug
en je bent terug bij af.

Maar dit is iets anders om te overwegen:

de manier waarop je dingen benadert
of ermee omgaat,

heeft een directe impact
op hoeveel angst je ervaart

en als je de manier
waarop je ermee omgaat aanpast,

kun je je angst minderen.

In onze studie aan
de universiteit van Cambridge

toonden we aan dat vrouwen
die in arme buurten wonen

een hoger risico op angst hebben
dan vrouwen die in rijke buurten wonen.

Deze resultaten verbaasden ons niet,
maar toen we er dieper op inzoomden,

ontdekten we dat vrouwen
die in arme buurten wonen,

als ze over een bepaalde set
copingmechanismen beschikten,

ze geen angststoornis hadden,

terwijl vrouwen die in arme buurten wonen
en die copingmechanismen niet hadden,

wél een angststoornis hadden.

Andere studies toonden aan

dat mensen die extreme
omstandigheden hadden meegemaakt,

die tegenspoed hadden gekend, oorlogen
en natuurrampen hadden meegemaakt,

als zij copingmechanismen hadden,

dan bleven ze gezond
en vrij van mentale stoornissen,

terwijl anderen die hetzelfde meemaakten
maar zonder copingmechanismen,

in een neerwaartse spiraal belandden
en psychische problemen kregen.

Wat zijn nu enkele
van die copingmechanismen

en hoe kunnen we ze gebruiken
om onze angst te verminderen?

Voor ik hier verder op inga,

wil ik graag duidelijk maken --
en ik vind dit heel interessant --

dat je deze copingmechanismen
of copingskills

op jezelf kunt aanleren
door de dingen die je doet;

je kunt je angst in de hand krijgen
en hem verminderen,

wat ik enorm krachtig vind.

Vandaag zal ik het hebben
over drie copingmechanismen

en de eerste is het gevoel hebben
dat je de controle over je leven hebt.

Mensen die het gevoel hebben dat ze
meer controle hebben over hun leven

hebben een betere mentale gezondheid.

Als je het gevoel hebt dat je
te weinig controle over het leven hebt,

toont onderzoek aan

dat je ervaringen moet aangaan
die je meer controle geven.

Laat me uitleggen wat ik bedoel:

Stel jij soms iets uit

omdat je het gevoel hebt
dat je er niet klaar genoeg voor bent?

Vind je het moeilijk
om beslissingen te nemen,

zoals wat je wil aandoen,
wat je wil eten, met wie je wil uitgaan,

welke job je moet kiezen?

Heb je de neiging
om veel tijd te verspillen

aan het beslissen wat je zou kunnen doen
terwijl er niets gedaan wordt?

Een manier om die besluiteloosheid
en dat gebrek aan controle te overwinnen,

is om het slecht te doen.

Er is een quote van de schrijver
en dichter GK Chesterton die zegt:

"Alles wat waard is om te doen,

is het waard om de eerste keer
slecht te doen."

De reden waarom het zo goed werkt,

is dat het je besluitvorming versnelt
en je meteen in actie doet schieten,

anders kun je uren spenderen

om te beslissen hoe je iets moet aanpakken

of wat je moet doen.

Dit kan verlammend werken

en kan je bang maken
om zelfs maar te beginnen.

Te vaak streven we naar perfectie
maar uiteindelijk doen we nooit iets,

omdat de lat die we
voor onszelf gelegd hebben

te hoog is, te intimiderend,

wat ons stress geeft,

dus stellen we uit
om aan iets te beginnen,

of we annuleren het gewoon volledig.

Als je het slecht doet,
ben je vrij om actie te ondernemen.

Ik bedoel, je weet hoe het gaat:

zo vaak willen we iets zo perfect doen
dat we er niet aan kunnen beginnen

tot het de perfecte tijd is,
tot we alle vaardigheden hebben.

Maar dit kan ontmoedigend
en stressvol zijn,

dus waarom springen we gewoon niet
in het diepe en doen het niet gewoon

zonder ons zorgen te maken
of het goed of slecht is?

Dit zal het zoveel gemakkelijker maken
om aan iets te beginnen

en als je het slecht doet
om het af te maken,

en als je erop terugkijkt,
besef je vaker wel dan niet,

dat het eigenlijk zo slecht niet is.

Een goede vriendin van mij
die angsten heeft,

begon dit als motto te gebruiken
en dit is wat ze zei:

"Toen ik dit motto begon te gebruiken,
transformeerde mijn leven.

Ik ontdekte dat ik taken kon afwerken
in veel kortere tijd dan ervoor.

Het slecht doen gaf me vleugels
om risico's te nemen,

iets op een andere manier te proberen

en veel meer plezier te beleven
tijdens het hele proces.

Het nam de angst weg van alles
en verving het met opwinding."

Dus doe het slecht en je kunt
jezelf verbeteren naarmate je vordert.

Ik zou willen dat je hierover nadenkt:

als je vandaag met dit motto start,
hoe zou je leven veranderen?

De tweede copingstrategie is
om jezelf te vergeven

en dit is heel krachtig
als je het gebruikt.

Mensen met angsten denken heel veel
aan wat ze fout doen,

hun zorgen en hoe slecht ze zich voelen.

Stel je voor dat je een vriend had
die je constant wees

op alles wat je fout doet

en op alles wat fout was in je leven.

Je zou die persoon waarschijnlijk
meteen uit je leven willen bannen.

Wel, mensen met angsten
doen dit zichzelf de hele dag lang aan.

Ze zijn niet lief voor zichzelf.

Dus misschien wordt het tijd
om liever voor onszelf te zijn,

tijd om te beginnen
met onszelf aan te moedigen

en een manier om dit te doen
is om jezelf te vergeven

voor elke fout die je denkt
zojuist gemaakt te hebben

tot fouten die je in het
verleden hebt gemaakt.

Als je een paniekaanval gehad hebt
en je erover schaamt,

vergeef jezelf;

als je met iemand wou praten

maar de moed niet
kon opbrengen om het te doen,

maak je er geen zorgen over, laat het los;

vergeef jezelf voor van alles en nog wat

en dit zal je een groter mededogen
voor jezelf opleveren.

Je kunt niet aan het genezingsproces
beginnen voor je dit doet.

En last but not least,

een doel en een betekenis
in het leven hebben

is een heel belangrijk copingmechanisme.

Wat we ook doen in het leven,
welk werk we ook doen,

hoeveel geld we ook verdienen,

we kunnen niet volledig gelukkig zijn
tot we weten dat iemand ons nodig heeft,

dat iemand anders afhankelijk is
van onze prestaties

of van de liefde die we ze kunnen bieden.

Het is niet zo dat we mooie woorden
van anderen nodig hebben

om door te gaan in het leven,

maar als we niet iets doen
met iemand anders in onze gedachten,

lopen we meer risico
op een zwakke mentale gezondheid.

De bekende neuroloog
Dr. Victor Frankel zei:

"Voor mensen die denken
dat er niets is om voor te leven

en dat er niets meer te verwachten
valt van het leven,

gaat het erom die mensen te doen inzien

dat het leven nog steeds
verwachtingen heeft van hen."

Iets doen met iemand anders in gedachten
kan je door de hardste tijden heen helpen.

Je zult de reden van je bestaan kennen

en je zult in staat zijn om bijna alles
te doorstaan, hoe dan ook.

Dus de vraag is:

doe jij op zijn minst één iets
met iemand anders in gedachten?

Dit kan vrijwilligerswerk zijn

of je kunt de kennis die je vandaag opdeed

delen met anderen,

vooral met degenen
die het het meeste nodig hebben

en dat zijn vaak mensen
die geen geld hebben voor therapie

en het zijn gewoonlijk degenen
met de hoogste scores in angststoornissen.

Schenk het aan hen, deel het met anderen,

want het kan je mentale
gezondheid echt verbeteren.

Ik zou dus willen besluiten met dit:

een andere manier waarop je iets kan doen
met iemand anders in gedachten,

is het afwerken van werk dat toekomstige
generaties ten goede kan komen.

Zelfs als die mensen nooit beseffen
wat je voor hen gedaan hebt,

het maakt niet uit,

want jij weet het.

En je zult erdoor beseffen

hoe uniek en belangrijk jouw leven is.

Dankjewel.

(Applaus)