Ağlamanın ruh halini yükseltici gücü

İşte gözyaşları ve ağlamanın neden korkulması veya utanılması gereken bir şey olmadığı hakkında bir konuşma. Doğum ve emzirme eğitmeni Kathy Mendias, ağlamanın ruh halini yükseltici gücünün arkasındaki bilimi keşfederek gözyaşlarının nasıl fiziksel ve ruhsal sağlığı arttırdığını ve kendinizle ve diğerleriyle olan ilişkinizi nasıl derinleştirdiğini gösteriyor.

Amerikan Oftalmoloji Akademisine göre,

bir yılda 56 ile 113 litre
gözyaşı meydana getiriyoruz.

Bana yüksek-hacimli
üretici diyebilirsiniz.

Yaşlandıkça daha az gözyaşı
üretmemize rağmen,

80 yaşına gelene kadar

muhtemelen ortalama boyuttaki
40 küveti doldurmuş olacağım.

Peki ya ilk yıllarımda ağladıklarım?

Bu övüneceğim bir şey değil.

Beş yaşındayken

evin bir tarafına adımı yazmaya çalışmanın
iyi bir fikir olduğunu düşünmüştüm.

Evin dışına.

Annem benimle aynı fikirde değildi.

Bana bir diş fırçası verdi

ve "Hadi, temizle" dedi.

Ben de temizledim.

Yemek masasında otururdum,
bir ömür geçmiş gibi hissettirirdi.

Sebzelerimi yemek istemezdim.

O hissi muhtemelen biliyorsunuz.

Tüm favori programlarımı kaçırır
ve deli gibi ağlardım.

Ağlamak daima
kötü bir şeyle bağdaştırılırdı.

Neyse ki büyüdüm.

Duvarlara yazmayı bıraktım,
sebzelerimi yemeye başladım

ve anneliğin muhteşem dünyasına girdim.

Size şunu söyleyeyim,
ağlamak bambaşka bir boyut aldı.

Dokuz aylık hamileydim
ve koltukta oturuyordum,

hazır bavullarımın durduğu
ön kapıya bakıyordum,

beni bekliyorlardı

çünkü bugünün o gün
olacağından umutluydum.

Birazcık daha yerleştim

ve kendi kendime düşündüm:
"Uzaya insan gönderebiliyoruz

ama bebeğin ne zaman doğacağını
çözmüş gibi görünmüyoruz."

Sonra göğsümde
bir baskının arttığını hissettim,

boğazım düğümlendi

ve gözyaşlarına boğuldum.

Biliyor musunuz,

neden ağladığıma dair hiçbir fikrim yoktu.

O zaman nedenini bilmemek

beni daha da üzdü

ve en sonunda sadece
üzgün olduğum için üzgündüm.

Derin bir nefes aldım -- (Nefes alır)

ve nefes verdim -- (Nefes verir)

Bunun yardımcı olacağını düşündüm
ama hayır, yardımcı olmadı.

Sonra ağabeyim sırıtarak içeri girdi

ve "Senin neyin var?" dedi.

Ben de "Hiçbir şey,
beni yalnız bırak" dedim.

Öyle de yaptı,
elinden geldiğince hızla kaçtı.

Gittiğinde tahmin edin ne yaptım.

Daha da çok ağladım.

Tıpkı çocukken olduğum gibi utanmıştım.

Ne şanslıyım ki ön kapıda duran o bavula

sadece dokuz gün daha
bakmak zorunda kaldım,

beklenen doğum tarihimden hemen önceydi.

Sonunda vücudum zamanın geldiğini söyledi.

Vücudumun neredeyse
bir bowling topu büyüklüğündeki

bu küçük insanı çıkarmaya çalışmasını
18 saat kadar hissettikten

ve saatlerce ıkınmadan sonra,

bu bebeğin hiç şüphesiz
sıkıştığını düşündüm

ve o anda güzel kızım
Jennifer dünyaya geldi.

Ona baktım, ağlıyordu

ve ben de ağlamaya başladım.

Saniyeler öncesinde içimde biriken
tüm o baskı ve duygular

hayatımda daha önce hissetmediğim

en sevinçli bir rahatlama duygusuyla
anında yer değiştirdi.

Korku, endişe ve kontrolden çıkmış
çılgın hormonlar yüzünden

dokuz ay boyunca ağlamak

yerini anında hayatımın en anlamlı,

en içten, en mutlu ağlayışına bırakmıştı

ve üzerinde hiçbir kontrolüm yoktu.

Gerçekten zor gözyaşlarıydı,

mutluluk gözyaşlarıydı,

çok yoğun bir sevincin gözyaşlarıydı,

akmaktan başka yapabilecekleri
bir şey yoktu.

Üç küçük mucizeyi daha doğurmamı

ve başkalarının da kendi mucizelerine

sahip olmalarına yardımcı olmaya
başlamamı sağlayan

o anki gözyaşlarıydı.

Doğum eğitmeni oldum

ve gözyaşlarıyla
yepyeni bir ilişkim başladı.

30 yıllık öğretmenliğimin ilk yıllarında

kalbime dokunan bir sınıfım oldu.

Gecenin konusu --

hamilelikteki duygulardı,
çık bakalım işin içinden!

Sınıfın ilk olarak hamilelik sırasındaki
duygusal değişimleri ve tepkileri

ve ağladığımızda vücudumuzun
ekstra duyguları atmaya çalışıyormuş gibi

hissettiğimizi öğrenmesi çok önemliydi,

tıpkı içinde tutamayacağı şeyi
yönlendiriyormuş gibi.

Tıpkı egzoz çıkışı gibiydi.

Günler sonra hissedilen aşırı üzüntü,
sevinç ve hatta rahatlama hissi,

o sihirli anın beklentisiyle geçen yıllar.

Kelimenin tam anlamıyla
vücudunuz tüm bu duyguları

gözlerinizden akan su formunda
dışarı atıyormuş gibi hissettiriyor.

Gözyaşlarımızla hissettiriyor.

Derslerim sırasında gözyaşları
her zaman beklenirdi.

Bu sefer benim değil,
yeni annelerin sırası.

Bu sınıfta o gece,

durum çok farklıydı.

Hamilelikteki duygusal değişimler
hakkında konuşmayı yeni bitirmiştim

ve "couvade sendromu"ndan
bahsetmeye başladım.

"Couvade" kelimesi
Fransız terim "couver"den gelir,

"kuluçkaya yatmak" anlamına gelir,

yuvayı koruyan kuşlara benzer.

Yuvayı bebek bekleyen annenin
eşinden daha iyi kim koruyabilir ki?

Aynı zamanda babalık sendromu da denir

ve gerçek hayatta yaşanan bir olgudur,

hamile olmayan eş
hamilelik özelliklerini alır,

örneğin ruh halindeki ani değişimler,
uyku kaybı, kilo alımı

ve bazıları içinse
yeni bir spor araba almak gibi

yeni ve beklenmedik bir şey yapma

veya gurme yemekler yapmak gibi
yeni bir hobi edinme arzusu.

Sınıf çoğu zaman buna biraz güler

ve konu kapanır.

Dersi bitirirdik.

Ama orada bitmedi.

Cümlemi bitirdiğimde

cüsseli, iri yarı baba adayı ayağa kalktı,

kesin gidiyor diye düşündüm.

Ama bunun yerine oldukça aksi,
emredici bir şekilde şöyle dedi:

"Tamamdır beyler, bu şey sırasında,

eşinizin hamileliği sırasında
kaçınız ağladı?

Herkesin iyi olduğundan
emin olmak için sınıfa baktım.

Sorun yoktu,

sonrasında ne olacağını merak ediyorlardı.

Sonra bir beyefendi elini kaldırdı
ve "Ben ağladım" dedi.

Sonrasında biri daha

ve hikâyeler akıp gitti.

Şu çok sessiz sakin kız bile --

hamile annelerden birinin nişanlısıydı --

ona bakıp "Gördün mü? Benim ağlamamın da
normal olduğunu sana söylemiştim" dedi.

Sınıf birbirleriyle bağ kurdu,

birbirlerini doğruladılar

ve o gece hepimiz
hamile olmayan eşler için

yeni bir bakış açısıyla oradan ayrıldık.

Benim açımdan bu, gözyaşlarını
benimseme tutkumu pekiştirdi.

Daha sonrasında daha da iyiye gitti.

Aynı altı haftalık sınıfın son akşamında

hamile annelerden biri yanıma geldi.

Benimle özel olarak konuşmak istedi
ve ben de "tabii ki" dedim,

bir köşeye geçtik

ve şöyle söyledi:

"İlişkimi kurtardığınız için
size teşekkür etmek istiyorum."

Devam etmesini istedim,

bana eşinin ruh halindeki ani değişimler,
kontrol edilemeyen ağlamaları

ve eşinin hamilelik sırasındaki
siniri ve kargaşa yüzünden

eşinin ondan ayrılmayı
düşündüğünü söyledi.

Ama ayrılmadı.

Ağlamanın normal olduğunu fark ettiklerini

ve eşinin ona ağladığında o kadar da
kızgın hissetmediğini söylediğini anlattı.

Vay canına!

Ağlamak yalnızca sınıfımı
bir araya getirmedi,

aynı zamanda çiftleri de bir arada tuttu.

Öfke konusundaki yorumu
benim gerçekten de ilgimi uyandırdı,

ben de biraz araştırma yaptım

ve beklenildiği gibi
evrimsel psikolog Dr. Oren Hasson'ın

gözyaşlarımız görüşümüzü
bulanıklaştırdığında

bazen o öfkeye tepki verme kabiliyetimizi
azalttığına dair bazı teorileri vardı.

Ancak gözyaşlarımız öfke değil,

daha çok tahliye vanası gibi.

Birçoğumuz gözyaşlarımızı
tutmaya çalışsak da

onları bırakmak aslında
daha iyi bir hareket olabilir.

Gözyaşlarımızı tutmak öfke
veya üzüntü duygularımızı arttırabilir.

Gözyaşlarımızı bıraktığımızda

içimizdeki hormonlar
yüksek alarma geçerler

ve bunu biyokimyacı
Dr. William Frey sayesinde biliyoruz.

Duygusal gözyaşlarımızın içinde --

günlük, esneme gözyaşları gibi değil,

onun yerine duygusal gözyaşları --

yüksek oranda stres hormonları,

leu-enkephalin,

daha kolay telaffuz edebileceğim şekilde,
endorfin bulunuyor.

Stres hormonları
vücutlarımıza yardım ederken

endorfinler,
şu iyi hissettiren kimyasallar,

ruh halimizi yükseltmek için
ağrı kesici görevi görüyorlar.

Kim bunu istemez ki?

Çoğumuz açısından endorfin
salınımı için iki tetikleyici var.

Stres ve acı.

Doğum yapan bir kadın için,

hem stres hem de acı içindeler,

endorfinler tıpkı bir armağan.

Doğum ilerledikçe

bu endorfinler olası bir uzun doğumda
ona yardımcı olmak için artacaktır.

Sonuç olarak

anne daha iyi üstesinden gelebiliyor

ve doğum sonrasında daha uyanık
ve neredeyse öforik hissediyor.

Ağlamak gerçekten de harika.

Keşke daha iyi bir kelime olsaydı.

Ağlamak bize fiziksel rahatlama fırsatı

ve iki birey arasında samimiyet sunuyor

ve nihayetinde fiziksel
ve ruhsal sağlığı destekliyor.

En yoğun içsel insani deneyiminin
bir ifadesi olarak

utanmaya hiç gerek yok,

mahcup olmaya hiç gerek yok,

kaçmaya hiç gerek yok.

Ağlamakla sağlıklı bir ilişkimiz olmalı

ve gözyaşlarına bakış şeklimizi
değiştirmeliyiz.

Onları bunaltıcı, korkutucu
ve kafa karıştırıcı olarak görüyoruz

ama aslında çok güzel,
rahatlatıcı ve yatıştırıcılar.

Bir terslik olduğunu gösteren
bir alarm çanı olarak görülmemeliler,

aksine harika vücutlarımızın doğal
bir işlevselliği olarak görülmeliler.

Ağlamak benim için
nefes almak kadar gerekli bir şey.

Ağlamak konusunda istediğinden
çok daha fazla şey öğrenmek zorunda kalan

harika eşim tarafından
koltukta ağlarken yakalanırsam

eşim kaçmıyor.

Neden ağladığımı sorar

ve ona sadece rahatlamaya
ihtiyacım olduğunu söylerim.

Elimi tutar

ve tahmin edin ne yaparım?

Gözyaşlarına boğulurum.

Sonrasında sadece
gözyaşlarımın verebileceği

yoğun bir samimiyet

ve olağanüstü bir rahatlama
hissine kapılırım.

Teşekkür ederim.