Zaprawa - Żyj i pomóż żyć innym [Łk 10,1-9]

Witam was bardzo serdecznie na Zaprawie,

czyli wprowadzeniu
do jutrzejszej medytacji.

Dzisiaj będzie o najważniejszej
potrzebie człowieka,

najważniejszej w życiu

i o tym jak można
tę najważniejszą potrzebę zrealizować.

Z Ewangelii według Świętego Łukasza.

[Łk 10,1-9].

To dzisiejsza Ewangelia,
ale najpierw opowiem wam historię.

Kiedyś prowadziłem rekolekcje w milczeniu
dla młodzieży i przyjechała tam dziewczyna

- siedemnastoletnia, ładna, spokojna,
normalna dziewczyna.

Przychodziła do mnie na rozmowy

i z dnia na dzień robiła się
coraz bardziej smutna,

coraz bardziej było widać
w niej, że umiera.

Twarz robiła się coraz bardziej pochylona,
coraz ciemniejsza,

i wokół niej na rozmowach
były coraz ciemniejsze tematy, smutek.

Aż w pewnym momencie
powiedziała mi na rozmowie,

że ona przyjechała na rekolekcje,
aby podjąć już ostateczna decyzję,

bo mimo że wcale nie chce,
to wydaje jej się,

że powinna pójść do zakonu.

Bo siostra zakonna jej zasugerowała,
że nadawałaby się,

w rodzinie mówili, że może by tam poszła,
na konferencji coś usłyszała,

i stwierdziła: „No tak, chyba muszę
iść do tego zakonu".

Pamiętam, że w czasie tej rozmowy
miałem przekonanie, że coś jest nie tak,

i powiedziałem jej: „Ale ty nie wyglądasz
na osobę, która ma powołanie".

Zacząłem z nią rozmawiać i pokazywać,
że to było zasugerowanie się, wmówienie.

W ciągu piętnastu sekund
z takiej przyciemnionej dziewczyny,

głowa w dół, z podkrążonymi oczami,

zrobiła się osoba radosna,
żywa, jasna twarz.

To był moment,
którego nie zapomnę do końca życia,

że w czasie jednej rozmowy
komuś tak bardzo mogło wrócić życie.

To spotkanie
bardzo mi w głowie zapadło.

Później kiedy rozmawiałem
z różnymi osobami,

czasami wydarzało się coś takiego,
że kiedy rozmawialiśmy,

dotykaliśmy miejsc, które blokują je
na życie, na swoje życie.

Pamiętam, że niesłychaną przyjemność
miałem z takich spotkań, rozmów.

To jest nie do porównania
z czymkolwiek

widzieć, że ktoś łapie życie,
odzyskuje swoje życie, wraca mu życie.

Rozmawiamy i udaje się powiedzieć
coś takiego, aby komuś pomóc żyć,

aby komuś pomóc
złapać swoje życie.

Niewiele robiłem,
czasami zadałem pytanie,

coś zasugerowałem,
skomentowałem z boku,

ale było to doświadczenie,
że komuś wraca życie.

Miałem wrażenie, że uczestniczę
w dawaniu komuś życia.

Później jeden z jezuitów,
którego bardzo cenię,

powiedział, że dawanie życia innym osobom
to jest najważniejsza potrzeba,

jaką człowiek ma, najważniejsza.

Są różne ważne potrzeby,
ale najważniejsza, gdzieś na szczycie

to dać komuś innemu życie.

Pamiętam, że po tych rozmowach,

czasem to była jedna rozmowa,
czasem szeregu spotkań,

jak komuś wracało życie,
to mi odpadały wszelkie wątpliwości.

Myślałem: „jestem na swoim miejscu,
po to jestem w tym zakonie,

aby pomóc ludziom
łapać życie z powrotem.

Życzę wam wszystkim,
żebyście czegoś takiego doświadczyli.

Dlaczego o tym mówię?

Dlatego, że w dzisiejszej Ewangelii
Jezus wysyła uczniów

i nie mówi im „Głoście Ewangelię",

Jezus nie mówi im,
co oni mają tam robić.

Jezus trochę mówi, czego nie robić:

„nie bierzcie trzosa,
zostawajcie w tym miejscu" itd.

Natomiast Jezus wysyła ich tam,
dokąd sam chciał przyjść.

Oni byli takimi osobami,
które szły, zanim przyszedł tam Bóg.

Oni mieli mówić:
„Królestwo Boże przybliżyło się do was"

i uzdrawiać - to było zadanie,
które Jezus im zostawił.

Wydaje mi się, że ta Ewangelia mówi,
co my możemy zrobić jako uczniowie Jezusa,

ludzie, dla których Bóg jest ważny:

być kimś, kto zapowiada
przyjście Pana Boga.

Moje słowa, moje podejście
do drugiej osoby

zapowiada przyjście Pana Boga.

Jak to można zrobić?

Zawsze tak jest,
że jak ktoś zbliża się do innych ludzi,

łapie swoje życie bardziej,
jest bardziej w zgodzie ze sobą i innymi,

to zbliża się do Pana Boga.

Zawsze tak jest.

Nawet jeśli tego Pana Boga nie nazywa
Panem Bogiem - taka jest zależność.

I w drugą stronę też to działa.

jeśli ktoś wchodzi coraz bardziej
w destruktywne mechanizmy w życiu,

które go zabijają,
odsuwają od innych osób,

ktoś żyje w niezgodzie,
w pogłębiających się konfliktach

i coraz bardziej w dół wpada,
to sprawia, że od Pana Boga się oddziela.

Nawet jeśli jest bardzo pobożny
i mówi setki modlitw,

to efekt tego jest taki,
że jego relacja z Bogiem jest zaburzona

i życie się rujnuje.

Co my możemy zrobić?

Możemy pomóc złapać życie
innym osobom.

Zrobić coś takiego,
żeby oni byli uwolnieni do własnego życia.

To nie jest łatwa sztuka,
to jest popatrzenie na osobę,

trochę jej oczami, trochę z boku,

ale takie zainteresowanie się tą osobą,
aby pomóc jej odzyskać życie.

Możemy to zrobić i wtedy jesteśmy,
moim zdaniem, takimi uczniami,

którzy idą, głoszą,
że Bóg się może zbliżyć, błogosławią

i zbliżają inne osoby do łapania życia.

I potem Bóg przychodzi,

Bóg przychodzi,
jak ktoś komuś pomoże odzyskać życie.

Dziewczyna, o której wam opowiadałem...
to było coś niesłychanego,

bo ja miałem takie poczucie:
„Czy ja dobrze robię?

Ona by poszła do zakonu,
dogmatycznie fajnie by się zgadzało".

Ale miałem też taką intuicję,
że wcale nie o to chodzi.

Rewelacyjna rzecz stała się później,
bo ona przeżywała te rekolekcje jako tako,

ale od tego momentu:
„Wcale nie musisz iść do zakonu",

kiedy ona odżyła, wróciło do niej życie
w jednym momencie,

to później rekolekcje to były perełki,
ona zakochała się w Panu Bogu.

Bóg był związany
z doświadczeniem powrotu życia w niej.

U każdego z nas tak jest,

że za każdym razem,
kiedy powraca do nas życie,

bo pozbyliśmy się jakichś mechanizmów,
jakichś głupich przekonań,

kłótnie się skończyły, konflikty,
to wraca do nas Bóg.

Ona się zakochała w Panu Bogu,
to były przepiękne rekolekcje.

Potem na następne przyjechała.

Tak działa władza, którą my mamy,

że my możemy innym dać
i zabrać życie tym, co robimy.

Możemy mieć dobre intencje,
komuś dobrze radzić,

ale radzić w taki sposób,
że to zabiera komuś życie,

i wtedy nie jesteśmy zainteresowani
życiem tej drugiej osoby.

My dobrze radzimy:
gdybym był tobą, to bym tak zrobił.

Sztuka jest inna, popatrzeć,
wczuć się w tę osobę

i zrobić coś takiego,
aby pomóc jej odzyskać życie.

Różne rzeczy to mogą być.

Ale pomóc odzyskać życie
tej drugiej osobie, która ze mną gada.

To może być czasami coś bardzo prostego,
że powiem, że jesteś dobrym człowiekiem.

Możecie pomyśleć,
jak długo się nosi w głowie,

jak ktoś na mnie popatrzy
i tak szczerze, ze skupieniem powie:

„Ty jesteś dobrym człowiekiem, bo..."

To się pamięta dniami.

Osoby, które we właściwym momencie
mi coś takiego powiedziały,

zwróciły uwagę,
że coś dobrego zauważyły,

to ja do dziś pamiętam.

A tak rzadko to sobie mówimy.

Czasami można komuś pomóc
odzyskać życie,

jak ktoś jest pogrążony w niepotrzebnych,
nieprawdziwych wyrzutach sumienia

albo ciągle się obwinia za coś,
co nie było jego winą.

Powiedzieć mu, że to nie było tak,
zabrać coś, co przeszkadza mu w życiu.

Wtedy jesteśmy jak uczniowie,
którzy poszli,

i głosili zbliżające się Królestwo Boże,
bo Bóg chce przyjść.

Przed medytacją chciałbym,
abyście zrobili taki eksperyment:

pójdźcie do kogoś
i zainteresujcie się jego życiem,

które może jest już w nim,
a może czeka aby je odkryć.

Żyj sam i pomóż żyć innym.

Pomóż innym odnaleźć to życie,
które jest w nich,

pokochaj to życie,
które oni mają.

Ono nie musi być takie
jak tobie się wydaje, że być powinno.

Pomóż tej osobie znaleźć życie,
- nie musisz iść do zakonu.

I nagle ktoś kwitnie, to znaczy,
że tam żadnego powołania nie było.

Powołanie jest tam, gdzie wraca życie,
rodzi się życie - bo miłość rodzi,

a jak coś zabiera życie,
to tam nie ma miłości, nie ma powołania.

Popatrzcie na jakieś osoby blisko was
i spróbujcie wejść w taką sytuację:

jak ja mogę pomóc tej osobie żyć?

Pomóc odzyskać życie,
niekoniecznie radzić,

ale zrobić coś, aby ta osoba ożyła,
dać jej coś, zrobić jej coś, pomóc.

Miałem kilka takich sytuacji,
że byłem w totalnej rozsypce,

głównie przed prowadzeniem medytacji.

Jak pojawiała się osoba, która mówiła,
ja pomogę ci to zrobić, przygotować,

to ja myślałem: zbawiciel,
wracało życie.

To jest coś, co my możemy zrobić
- pomóc komuś odzyskać życie.

I wtedy Bóg przychodzi.

Tutaj Jezus nie kazał głosić Ewangelii.

A takim osobom, którym wraca życie,
w ogóle nie trzeba głosić Ewangelii,

bo one same się zwracają do Pana Boga
z wdzięcznością: „Dzięki, Panie Boże".

To jest nasze zadanie uczniów,
nie jesteśmy Bogiem, jesteśmy uczniami,

którzy mogą pomóc innym
odzyskiwać życie, które Bóg im dał.

To jest zadanie, aby znaleźć taką osobę,
całą niedzielę macie na to.

W medytacji pójdziemy w inną stronę
- co w codzienności sprawia,

że my tego życia innym nie dajemy
czy je zabieramy.

Jakie mamy przekonania:
„a nie powiem, że ktoś jest dobry".

Są takie elementy w nas,
które blokują to misyjne posłanie nas,

z jakichś przyczyn nie dajemy innym życia,
nie pomagamy,

nie robimy tego dobrego czegoś,
co możemy zrobić.

To będzie na medytacji,
ale wcześniej: żyj i pomóż żyć innym.

Dziękuję i do zobaczenia.