Nazywam się Lydia X. Z. Brown

Jestem prawniczką, obrońcą, organizatorem
społecznym, dydaktykiem, strategiem,

myślicielką i autorką piszącą o prawach i 
sprawiedliwości dla niepełnosprawnych.

Od 10 lat skupiam się na 
międzyludzkiej i stanowej przemocy

dotykającej osoby niepełnosprawne
na marginesie mniejszości,

szczególnie te, żyjące na przecięciu
niepełnosprawności, rasy

klasy, płci, seksualności, 
języka, czy narodowości.

Dla żadnego niepełnosprawnego, nie da się
stwierdzić, czy był ten jeden przykład

przez który nagle dostrzegłam

niedostępność, czy wykluczające praktyki
w życiu społecznym,

ponieważ całe moje życie zostało
ukształtowane przez ruch ableizmu.

Jak większość autystycznych ludzi,
padłam ofiarą znęcania się

w dzieciństwie i w szkołach

i doświadczyłam sprzeczności pomiędzy tym,
jak ja poruszałam się po świecie

a jak ludzie wokół mnie,

którzy w większości nie byli autystyczni,
się po nim poruszali.

Dodam, że jednym z kluczowych momentów,
w którym zdałam sobie sprawę

z poważnej niesprawiedliwości dotykającej
inne osoby niepełnosprawne,

była seria zdarzeń szeroko nagłaśnianych

kiedy chodziłam do liceum.

W każdym z tych przypadków młodych, 
autystycznych ludzi uznano za przestępców,

zabrano ze szkół, 
często też sądzono w sądach karnych

po prostu za bycie osobą autystyczną.

W wielu przypadkach wspomniani uczniowie

zostali poddani długotrwałemu skrępowaniu
i odosobnieniu, czasem przez kilka godzin

zanim sami w końcu zostali skazani

za napaść na nauczyciela w szkole.

Niektórzy z nich byli biali.

Inni byli czarni, brązowi,
czy innego koloru skóry.

Ale w każdym z tych przypadków
zdanie, które stawiano głośno

i wyraźnie poprzez publiczne reportaże
tych zdarzeń,

brzmiało: te dzieci muszą być
kontrolowane, czy pod nadzorem

zamiast: te dzieci zostały napiętnowane
ze względu na

dyskryminację niepełnosprawności.