Adım Art Blaser, Los Angeles'ın güneyi Orange, Kaliforniya'da yaşıyorum. Ve ilk soru benim geçmişimle ve bir engellilik derneği olan ADA'nın nasıl farkına vardığımla ilgiliydi. Benim durumum,1983'te engelli olana kadar çoğu insandan daha az değil ancak bazı bilgileri bilmeme rağmen, omurilik felci geçirdim ve bugün engelliyim ve tamamen tekerlekli sandalye ile yaşıyorum. Ve engellilik problemleri ile karşılaştığımı söyleyebilirim. Büyük bir tanesi evime ulaşmak ve daha basit bir tanesi ise işime ulaşmaktı. Teoride kaldırım kesitlerinin 1995'te olması gerekiyordu, ancak pratikte öyle değillerdi. Bugün onların, ADA'nın etkisinin bir sembolü olduğunu düşünüyorum. Şuan itibariyle ,bir çok şeye sahibiz ancak, ADA'nın ruhu, ihtiyaçları hakkında halka açık olan insanların mücadelesiydi. Ve özellikle, yaşadığım yer Orange'ta köşelerde kaldırım kesitleri vardı ve bu da kampüsten yaklaşık beş blok ötede yaşayabilmemin mümkün olduğu anlamına geliyordu. Ayrıca, öğretmeyi mümkün kılan bilgisayarlı bir ses de dahil olmak üzere iyileşmeler ve uyumlarım vardı. On yıllar önce var olmayan türden şeylerdi. Neyse ki, Kaliforniya'da bir profesör olarak, iyi eyalet yasalarından yararlanabildim. Ancak bence onlar ADA'nın ruhu tarafından zorlanıyorlardı. ADA'nın iyi bir ruh noktası ve farklı yapılara erişmeye çalıştıkları her gün işe yaramaz bazı şeyler için etkisini görüyoruz. Ve çoğu zaman, diğer insanların deneyimi bunun olmaması gerektiğini söylüyor, ama aslında öyle. Ancak büyük farklılık insanların motive olması ve sonunda her şeyin değişmesi ve uyum sağlamasıdır. Bunu en çok, 1981'den beri, eğitim verdiğim Champman Üniversitesi'nde fark ettim. Ve, engelli değilken, bugün öğretiyorum, en azından engelli öğretimin bir çok etkisini fark ettim. Ve, ADA'nın var olduğunu bilerek büyüyen bir çok öğrencim var ve onlar büyük bir fark yaratan ADA'nin nesli olarak biliniyorlar. İnsanlar engelliliği sahipleniyorlar ve dünyayı daha iyi bir yer yapmak için çabalıyorlar. Ve bir çok durumda başarılılar, ancak bazılarında değiller. Ancak bunun için sebepler var ve bence sebepleri anlamak için bir istek var. Bence onlar, ayrıştırılmış insanları önceliklendirmemizi ve tanımamızı, insanların nerede ve nasıl yaşadıklarını ve bakımevleri veya topluluk ya da cemaat ortamlarının eksiklikleri arasındaki kontrastı tanımamızı istiyorlar. Ve şuanki kriz olan Covid-19 ile yaşıyoruz ve dünyada bakımevlerinde ölen bir çok insan var. Buna ek olarak, Amerika Birleşik Devletleri'nin koordinasyonun, Cuma günü bahsettiği, on yıllardır devam ediyor. ancak bu, insanların Engelli Amerikalılar Yasası (ADA) tarafından garanti edilen bir toplulukta yaşama hakkını tehdit edecek. Bence gördüğümüz talihsiz şeylerden biri, bakımevleri reformuna veya mülklerine doğru ileri bir hareketin olmamasıdır. Cemaat merkezlerinde yaşamaya devam edemeyiz ve bir dizi insan, bu şeyin ne olduğu, bağımsız yaşam merkezleri, bağımsız yaşam hareketi, Orange bölgesi ve Los Angeles için bağımsız yaşam merkezi ile dahil olmak için bir çok yönden ayrıcalıklı hissettiğim bazı şeyler. Ve önemli bir sorun bakımevlerinden geçişler olmuştur. Ve bu, bence sadece Birleşik Devletler için değil ayrıca herhangi başka bir yer için de çok önemli olan çekirdeklerin yorumlanması dahil büyük bir sorun olmaya devam edecek. İngiltere, aşağı yukarı ölümler hakkında yarısının bakımevlerindeki insanlar olduğunun farkına vardı. Sorunun bir kısmının şu anda Covid-19 testi pozitif olan ve iyileşen bir çok insan görebiliriz. Ancak mükemmel bir şekilde iyileşmediklerine dair bir çok işaret var. Benim gibi bir çoğunun felç geçirmesi, multipl skleroza benzer bazı şeyler, ve bir çok insan kendilerini engelli olarak düşünmedi, ama aslında engellilik koşullarının çoğuna sahip. Ve önümüzdeki yıllarda önemli bir faktör, insanların engellilik iddia etmeleri ve bunun aslında çoğumuzun yaşam tarzının bir parçası olduğunu keşfetmeleri olacak. Ve bu ortadan kalkabilecek bir şey çünkü benim gibi insanlar için hakları kabul ederek dünyayı daha iyi hale getirebiliriz, bu, engellilikle birlikte gelmelidir. Topluluk olarak atabileceğimiz en büyük adım eğitimdir. Çünkü yaşamları boyunca hepimizin dahil olduğunu görebilirler. Ve insan farklılıklarına karşı gururlu ve olumlu tutumları olan insanları her iki boyutta da düşünürsek, ilk başta dini kurumları tanıyorlarsa, Engelli Amerikalılar Yasası (ADA) ve Kelime Dağarcığı gibi siyaset yoluyla engellerle başa çıkmakta zorlanabilirsiniz, ancak, bu çok gereklidir Kolejlerde ve üniversitelerde bu programa, engelli mezunları vermemiz gerektiğini biliyorum. Fakat bir topluluk olarak bence her şeyin medyayı etkilediğini düşünüyorum. Bazen biz farklı şeyler görüyoruz, fakat engelliliğin engelliliğinde önemli bir artış var. Neyse ki, engellilik ve görünürlük projesi, medyanın bir dizi katılımı, Rotherham Vakfı gibi vakıf projelerimiz var. Fakat, gelecekte engelliliğin, insanların olumlu bir şekilde konuşacakları ve başa çıkacaklarına dair bir dizi işaret var. .