vimeo.com/.../257219281

Γειά σας ταραχοποιοί...

Καλώς ορίσατε στην εκπομπή Ταραχές.
Το όνομα μου δεν έχει σημασία.

Έχουν περάσει πλέον 50 χρόνια απο την εξέγερση του 1968,
μια αποκεντρωμένη εκρηκτικών διαδηλώσεων

που ξέσπασε σε διάφορες χώρες ανά το κόσμο
και που, μέχρι σήμερα, στέκεται ψηλά ???? σ

στα χρονικά της επαναστατικής ιστορίας.

Αλλά κανένας εορτασμός/ μνήμη αυτού του ορόσημου
δεν είναι ολοκληρωμένη χωρίς την αναγνώριση οτι το '68

ήταν, στη τελική,
μια αποτυχημένη επανάσταση.

Και όπως ήταν μια χρονιά εμπνευστικών ??? λάϊκων διαδηλώσεων,
ήταν επίσης μια χρονιά πολιτικής έντονης πολιτικής καταπίεσης.

Στις ΗΠΑ, ενώ το κίνημα πολιτικών δικαιωμάτων
και το αντιπολεμικό ήταν στο αποκορύφωμα τους,

τρείς ??? πολιτικές δολοφονίες συνέβησαν σε δύο μήνες,

των Μάρτιν Λούθερ Κινγ, Μπόμπι Χάττον, και Ρόμπερτ Κέννεντι.

Αυτές οι δολοφονίες βοήθησαν στην εδραίωση
της μετατόπισης

απο ένα κυρίως μη-βίαιο και ρεφορμιστικό
κίνημα πολιτικών δικαιωμάτων

σε ένα πιο μαχητικό και επαναστατικό
κίνημα των Μαύρων,

που με τη σειρά του σύντομα θα έπεφτε θύμα του αδίστακτου
προγράμματος μυστικών εκτελέσεων και σαμποτάζ του FBI

Γνωστό και ως COINTELPRO.

Στο Μεξικό, καλέσματα για ένα διεθνές μποϊκοτάζ

κατάφεραν να εμποδίσουν τη συμμετοχή της νότιου Αφρικής του Απάρτχάϊντ
στους Ολυμπιακούς αγώνες του '68,

και μια μαζική φοιτητική εξέγερση ξέσπασε,
που αποτέλεσε μια υπαρξιακή πρόκληση

για το κυβερνών κόμμα PRI του Γκουστάβο Ντίαζ 'Ορνταζ.

Η απάντηση του Μεξικάνικου κράτους
στους φοιτητές ήταν άμεση και βάναυση.

Στις 2 Οκτωβρίου, δέκα μέρες
πριν ξεκινήσουν οι Ολυμπιακοί,

ο μεξικάνικος στρατός άνοιξε πυρ εναντίον 10.000 φοιτητών
στη Πλάζα ντε λας Τρες Κουλτούρας,

που έμεινε γνωστό ως το Μακελειό του Τλατελόλκο.

Περίπου 300-400 άνθρωποι σκοτώθηκαν,
και πάνω απο 1.500 φοιτητές οργανωτές συνελήφθησαν

σε μια ευρεία καταστολή απο τις δυναμεις ασφαλείας
που συντάραξε τη Μεξικάνική κοινωνία

που αντηχεί μέχρι σήμερα.

Αλλά ενώ η καταστολή τελικά έκοψε τη φόρα της επαναστατικής υπόσχεσης????? του 1968

δε θα μπορούσε ποτέ να σβήσει την επιθυμία
για ελευθερία που ήταν και η αρχική της σπίθα.

Το δαδί / σκυτάλη? έχουν πάρει απο τότε
γενιές ανήσυχης νεολαίας,

που έχουν χρησιμοποιήσει τη θέση τους σαν φοιτητές
για να καλέσουν ριζοσπαστικές μεταμορφώσεις της κοινωνίας.

Για τα επόμενα 30 λεπτά θα παρουσιάσουμε
σύγχρονα παραδείγματα φοιτητικών αγώνων

απο το Μεξικό, τη Νότιο Αφρική και τις ΗΠΑ,

και θα μιλήσουμε με τωρινούς και πρώην
φοιτητικούς οργανωτές που θα μοιραστούν τις εμπειρίες τους

απο καταλήψεις σχολών, διατάραξη του καθεστώτος...
και προκαλώντας πολλές ταραχές.

Σε αυτή τη χώρα, μόνο 4 στους 10
κάθε γενιάς μπαίνουν στο πανεπιστήμιο.

Υπάρχουν δημόσια πανεπιστήμια
δημιουργήθηκαν απο τη δεκαετία του '70,

όταν δημιουργήθηκε το UAM
(Μητροπολίτικο Αυτόνομο Πανεπιστήμιο).

και μετά το 2001, το UNAM
(Αυτόνομο Πανεπιστήμιο του Μέξικο Σίτι.)

Κανένα απο τα δύο δεν έχουν τη χωρητικότητα να πάρουν
πάνω απο 5.000 φοιτητές το χρόνο, οπότε είναι μια ελίτ.

Και σε αυτή τη χώρα, με όλη τη φτώχεια,
με όλο τον εκτοπισμό??, ποιός πάει πανεπιστήμιο;

Το αίτημα που απογείωσε το φοιτητικό κίνημα
ήταν η ρύθμιση πληρωμών που εφαρμόστηκε στο UNAM.

Σκοπό είχε να καθορίσει ποσοστώσεις
για σπουδές στο πανεπιστήμιο.

Σκέφτηκε να αυξήσει τις εκπαιδευτικές υπηρεσίες

-για παράδειγμα τη μελέτη γλωσσών,
τη χρήση εργαστηρίων, τη χρηση βιβλιοθηκών-

που για όλους εμάς που συμμετείχαν στο κίνημα σήμαινε
την έναρξη της ιδιωτικοποίησης του πανεπιστημίου.

Και μόλις το κίνημα εξεράγη,

μέσα στη φοιτητική οργάνωση που σχηματίσαμε,
το CGH????, προσθέσαμε άλλα 5 αιτήματα.

Αυτό που συνέβη σε πολλές σχολές ήταν οτι
μόλις βγήκε η προτεινόμενη τροποποίηση,

σχημάτισαν συνελεύσεις.

Σε πολλές περιπτώσεις, σε κάθε σχολή,

είδαν οτι υπάρχει μια τροποποίηση στη ρύθμιση
????και ξερωγώ, και άρχισαν να σχεδιάζουν.

Η μόνη επιλογή που είχαμε για να σταματήσουμε την αύξηση
στα δίδακτρα ήταν να παραλύσουμε το πανεπιστήμιο.

Σε εκείνο το σημείο ήταν που σκάσανε
κάποια παλιά συντρόφια απο το UNAM,

και φέρανε την εμπειρία που δεν είχαμε.

Και μέσα απο συζητήσεις με αυτά τα συντρόφια
άρχισε να σχηματίζεται η ιδέα της απεργίας,

όπως και τον τρόπο που θα το κάναμε,
και ορίστηκε μια ημερομηνία.

Οι δοιηκητές του EZLN έβγαλαν μια προκήρυξη
όπου ανακοίνωσαν τη στηριξη των Ζαπατίστας,

και κάλεσαν τους ανθρώπους που τους στηρίζουν
να στηρίξουν και το φοιτητικό κίνημα.

Τη μέρα που αρχίσαμε την απεργία,
δηλαδή τη νύχτα της 19ης Απριλίου,

περισσότερο απο το μισό πληθυσμό
του πανεπιστημίου ήθελε την απεργία.

Και είμασταν εδώ, έτοιμοι να μείνουμε στις εγκαταστάσεις
για να μη γίνονται μαθήματα, και για να αρχίσει η απεργία.

Στις 30 Απριλίου, κατά τη διάρκεια της απεργίας,

οι διαδρόμοι του πανεπιστημιού ξεχείλιζαν
απο εργαστήρια, παιδιά, και απεργούς.

Πρώτα, (η απεργία) πέρασε μέσα
απο μια απόλυτη ποινικοποίηση.

Η εκστρατεία των ΜΜΕ ήταν βάναυση???.

Και δεν είχαμε τους πόρους που έχουμε τώρα όπως το Facebook, Twitter που σου επιτρέπει να έχεις πρόσβαση στις μάζες.

Ο τρόπος να μοιραστείς κάτι
ήταν να πας στο μετρό.

Για μένα το καλύτερο ήταν όταν πηγαίναμε να
ενημερώσουμε το κόσμο γιατι είμασταν εκεί,

και κυρίως, να δούμε πόση στήριξη
έχεις απο τους ανθρώπους γύρω σου.

Υπήρχε στήριξη, αλλά αυτή η στήριξη ήταν κυρίως ηθική
στήριξη ή προφορική όπως "ναι, στέκομαι μαζί σου".

Επίσης δεν είχαμε μια πρόταση
του τι μπορούν να κάνουν εκείνοι.

Ή πως θα μπορούσαν πραγματικά να μας
στηρίξουν και να δυναμώσουν το κίνημα.

Νομίζω το κίνημα υποβλήθηκε σε μια
ολοκληρωτική επίθεση του κράτους.

Χρησιμοποιήθηκαν όλοι οι πόροι του μεξικανικού
κράτους για την επίθεση ενάντια στο φοιτητικό κίνημα.

Υπήρξαν ακόμα και συντρόφια που τα εξαφάνισαν.

Και 9 μήνες αργότερα, το UNAM ως θεσμός
αποφασίζει να φιλοξενήσει διαβουλεύσεις.

Και βάλανε τον Ντε λα Φουέντε σαν πρύτανη.

Και ο Ντε λα Φουέντε φάνηκε σαν πρύτανης
που ήθελε να ξεκινήσει ένα διάλογο.

Άρχισε να οργανώνει μια διαβούλευση,

μέσα στην οποία συμπεριέλαβε κάποιες προτάσεις για να ψηφιστούν απο τη πανεπιστημιακή κοινότητα:

οι γενικοί κανονισμοί θα ακυρωθούν,
θα διοργανώσουμε ένα συνέδριο,

και προτείνουμε τη λήξη της απεργίας.

Ο Ντε λα Φουέντε έκανε αυτή τη πρόταση να φανεί λογική.

"Το κίνημα ξεκίνησε με τις ποσοστώσεις,
Εγω προτείνω να τα εξαλείψουμε.

Το κίνημα ζήτησε συνέδριο. Αυτό προτείνω.

Θα το κάνουμε πραγματικότητα //// να συμβεί. Τι άλλο θέλετε;"

Και μετά έρχεται το τέλος αυτής της ??????? κίνησης
του πρύτανη και της κυβέρνησης,

-που ήταν να εισβάλει στο ???????

Ήταν μόνο 5 συνάδελφοι εκεί που
αντιστάθηκαν και φύλλασαν τις εγκαταστάσεις,

και αυτό αποδείχτηκε πρόκληση για το CGH.

Όταν όλοι οι σύντροφοι σε άλλες εγκαταστάσεις του UNAM μάθαμε για αυτό, η αντίδραση μας ήταν να διασώσουμε το Νούμερο 3.

Πολλοί απο μας, μέλη του CGH, φτάσαμε.

Έπαιξε μια ανταλλαγή χτυπημάτων, ρίψη αντικειμένων
ενάντια σε αυτούς που εισέβαλαν στο σχολείο.

Τα ΜΜΕ ξαναπαίζουν τις σκηνές βίας,
και το δείχνουν στο πληθυσμό,

και το πρώτο τάγμα της Προληπτικής Ομοσπονδιακής Αστυνομίας (PFP) κατέφτασε -χωρίς όπλα.

Μπήκαν, συνέλαβαν, και σε λιγότερο απο 72 ώρες
βρεθήκαμε στη φυλακή κατηγορούμενοι για τρομοκρατία,

εγκληματική οργάνωση, σαμποτάζ, καταστροφή περιουσίας,

ληστεία, ταραχές, επιθέσεις σε κανάλια επικοινωνίας...

οπότε ήταν μια πολύ βίαιη φυλάκιση αρχικά.

Και αυτή ήταν η αρχή που άνοιξε το δρόμο
για το που ήμαστε σήμερα,?????

όσο αναφορά τη βία ενάντια στις γυναίκες παράδειγμα.

Το είδος βαναυσότητας??? , το πως μας επιτέθηκαν...

Είχαμε και ένα σύντροφο που
έπαθε κάταγμα λεκάνης απο χτύπημα.

Με άλλα λόγια, τώρα μιλάμε για τη συστημικήν πρακτική
προς τα σώματα των γυναικών σε αυτού του είδους κράτησης.

Και για τώρα, ο Ντε λα Φουέντε μας καλεί σε διάλογο,
αλλά τώρα κάτω απ'τους δικούς του όρους.

"Θα διορίσουμε 10 εκπροσώπους,

Θα συναντηθούμε στο τάδε μέρος,
χωρίς ραδιοφώνα, τηλεοράσεις ή ΜΜΕ.

Και αυτό που θα διαπραγματευτούμε
είναι η λήξη της απεργίας."

Οι εκπρόσωποι που συμμετείχαν σε
αυτή τη συνάντηση δε το δέχθηκαν αυτό.

Ήξεραν οτι εκεί θα μαζεύονταν οι
πιο μάχιμοι κινηματικοί οργανωτές,

οπότε αποφάσισαν να στείλουν
μια μεγάλη ομάδα άοπλων μπάτσων.

Αυτό λειτούργησε πολύ καλά,

γιατί πριν τα ΜΜΕ, η ισχύς χρησιμοποιήθηκε με λογικό τρόπο,
ενάντια σε ένα "επαναστατικό, άσκοπο κίνημα"

-και αυτό το δέχθηκε ο πληθυσμός
με αρκετά δραστικό τρόπο.

Τελικά, στις 6 Φεβρουαρίου, διεξάγεται
μια μεγάλη στρατιωτική επιχείρηση

-με ελικόπτερα, τανκς-

που κατέλαβε όλες τις πανεπιστημιακές εγκαταστάσεις.

Αυτό δε προκάλεσε κανενός είδους κινητοποίησης.

Οπότε πιστεύω οτι η κυβέρνηση του Σεντίγιο και Ντε λα Φουέντε επέλυσαν τη σύγκρουση με πολύ χαμηλό κόστος.

Η δεκαετία του '60 συχνά αναπολείται ως η
χρυσή εποχή του φοιτητικού ακτιβισμού στις ΗΠΑ,

με επίκεντρο τη πανεπιστημιούπολη του Μπέρκλεϊ.

Ως η ιστορική κατοικία του κινήματος Ελεύθερου Λόγου,

μια εκστρατεία καθιστικών και μαζικών διαδηλώσεων

που μέχρι το '65 κέρδισε στους φοιτητές το δικαίωμα να διεξάγουν
ρητώς πολιτικές εκδηλώσεις στη πανεπιστημιούπολη,

το Μπέρκλεϊ ήταν ένα σημαντικό σημείο σύγκλισης για τα κινήματα πολιτικών δικαιωμάτων, φεμινισμού,

περιβαλλοντολογικά και αντιπολεμικά κινήματα????
που τελικά συγχωνεύτηκαν στη λεγόμενη Νέα Αριστερά.

Σαν μέρος του δικτύου πανεπιστημίων της Καλιφόρνια,

το Μπέρκλεϊ είναι ένα ίδρυμα
χρηματοδοτούμενο απο το δημόσιο

Για το ???? της ύπαρξης του, αυτό σήμαινε οτι οι
φοιτητές δε χρειαζόταν να πληρώνουν δίδακτρα

Αλλά τη δεκαετία του '60 αυτό άρχισε να αλλάζει,

με μία αυξανόμενη λαϊκή δυσαρέσκεια
προς χίππιδες και άθεους κομμουνιστές

που ώθησε μια συντηρητική αντίδραση ψηφοφόρων, και βοήθησε
να εκτοξεύσει τον Ρίγκαν σε κυβερνήτη της Καλιφόρνια.

Και όλο αυτό ξεκίνησε τη πρώτη φορά που κάποιοι απο σας που ξέρατε καλύτερα, και σαν μεγαλύτεροι ξέρετε καλύτερα,

αφήσατε τη νεολαία να νομίζει οτι έχουν το δικαίωμα να διαλέγουν τους νόμους τους οποίους θα υπακούσετε

αρκεί να το έκαναν στο όνομα της κοινωνικής διαδήλωσεις."

Ένα χρόνο μετά που έστειλε την Εθνική Φρουρά
να συντρίψει βίαια τους φοιτητές του Μπέρκλεϊ το 1969,

Ο Ρίγκαν κατάφερε να επιβάλει δίδακτρα σε όλες
τις 9 σχολές του πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας.

Τις δεκαετίες που ακολούθησαν,
τα δίδακτρα αυξήθηκαν σχεδόν 10.000%.

Αλλά παρά τις επιπτώσεις που είχαν αυτές οι
αλλαγές στη δημογραφία του πανεπιστημίου,

το Μπέρκλεϊ συνεχίζει να καταλαμβάνει ένα σημαντικό ρόλο στις αμερικάνικες πολιτικές

ως πρωταρχικός χώρος φοιτητικής ριζοσπαστικότητας.

Τέσσερις δεκαετίες μετά που ο Ρίγκαν έστειλε το στρατό να καταπνίξει την διαφωνία???,

φοιτητές του Μπερκλεϊ συμμετείχαν σε μια σειρά
απο καταλήψεις πανεπιστημίων σε όλη τη πολιτεία,

που πραγματοποιήθηκε υπό το πανό "Καταλήψεις Παντου".

"Εδώ Μπέρκλεϊ στο Τέλεγραφ. Έτσι ????"

Μερικοί κινητήριοι παράγοντες
του φοιτητικού κινήματος 2009-10

βασίστηκαν δυστυχώς στις περικοπές του προϋπολογισμού
ανώτατης εκπαίδευσης της πολιτείας της Καλιφόρνια.

Αυτό πραγματικά εξαπλώθηκε σε πολλόύς
τομείς της εκπαιδευτικής κοινότητας.

Οπότε μετά την οικονομική κρίση του 2007-08, πολλές πολιτείες
υποχρεώθηκαν να επιβάλλουν προγράμματα λιτότητας

να κάνουν περικοπές στη δημόσια δαπάνη
και να απολύσουν κρατικούς υπαλλήλους.

Όχι μόνο προτάθηκε να αυξηθούν τα φοιτητικά δίδακτρα,

αλλά υπήρξαν και υποχρεωτικές άδειες
καθηγητών και προσωπικού.

Αυτό στη τελική μας βοήθησε σαν κίνημα γιατι επηρέασε
τόσες διαφορετικές πτυχές της πανεπιστημιακής κοινόητας

που καταφέραμε να δεθούμε και να δουλέψουμε μαζί.

Το σύστημα του Μπέρκλεϊ συγκεκριμένα
είχε μεγάλο έλλειμα του προϋπολογισμού

και έτσι οι διαχειριστές κατέφυγαν σε
αύξηση διδάκτρων για να αναπληρώσουν το έλλειμα.

Αυτή είναι η μισή ιστορία.

Όπως ανακαλύφθηκε αργότερα η διοίκηση του Μπέρκλεϊ κατέφυγε στη σύναψη ομολόγων για κατασκευαστικά έργα για τη δημιουργία εσόδων.

Και τότε, τα δίδακτρα ήταν στενά δεμένα με
την αξιολόγηση των ομολόγων του Μπέρκλεϊ.

Τα αυξανόμενα δίδακτρα ήταν το σινιάλο στους οργανισμούς αξιολόγησης οτι το Μπέρκλεϊ θα μπορέσει να ξεπληρώσει τα ομόλογα,

σιγουρεύοντας έτσι περισσότερη χρηματοδότηση.

Αυτό κατέληξε να είναι ένας απ'τους άξονες
για το φοιτητικό κίνημα συνολικά,

η σχέση πανεπιστημίου και οικονομικού κεφαλαίου
δηλαδή ανώτερης εκπαίδευσης και Ουόλ Στριτ.

Η ιστορία ξεκινά στην ουσία αρχές Μαϊου,

όταν και έγιναν οι προτεινόμενες αυξήσεις στα δίδακτρα απο τους
αντιπροσώπους του Μπερκλεϊ και τους διαχειριστές του CSU.

Το καλοκαιρι, η φοιτητική οργάνωση είναι αρκετά δύσκολη...

... αλλά υπήρχαν ???? φοιτητών, προσωπικού και καθηγητών σχηματίστηκαν στα τέλη της άνοιξης που βρισκόντουσαν και προσπαθούσαν να κερδίσουν έδαφος για να προετοιμαστούν

**

**

για το φθηνοπωρινό εξάμηνο του 2009.

Υπήρξαν μια σειρά απο μικρότερες δράσεις και
συντονισμός ανάμεσα σε φοιτητές του UC και του CSU

που λίγο πολύ έθεσε το τόνο για τους επόμενους μήνες:
αποχές, καθιστικές διαμαρτυρίες, και καταλήψεις σχολικών χώρων.

Επηρεαστήκαμε απο τις καταλήψεις συγκεκριμένα
στο Νεο Σχολείο, όπου η τακτική της ίδιας της κατάληψης γινόταν δημοφιλής.

Οι καταλήψεις θεωρήθηκαν μια βιώσιμη τακτική

και ήταν ένας τρόπος να προσπεράσουμε τις
ρουτίνες διαδηλώσεων και συγκεντρώσεων.

Αυτή η δράση είναι σε αλληλεγγύη με καταλήψεις που έγιναν μέχρι τώρα σε UC Davis, UCLA, UC Santa Cruz, SF State.

Η χρησιμοποίηση της τακτικής της κατάληψης σηματοδότησε την απομάκρυνση απο τυπικές τακτικές γνωστές και εμφανείς στο φοιτητικό κίνημα.

Οι καταλήψεις ήταν μια τεράστια αντίθεση σε πορείες
και συγκεντρώσεις, που ήταν αρκετά ρουτινιάρικα.

Όλοι μαζεύονται για μερικές ώρες,
και μετά πάνε σπίτια τους.

Στις καταλήψεις, άνθρωποι βρίσκονται μαζί
και έχουν μεγαλύτερες συζητήσεις.

Και ακόμα πιο σημαντικά, υπήρχε μια
συνεχής και ορατή παρουσία ανθρώπων

που έκανε το φοιτητικό κίνημα πιο απτό.

Όχι απλά μια σειρά δράσεων, αλλά
και ένα μέρος που διαρκεί υλικά.

Πήρε μια προσέγγιση πιο άμεσης δράσης
στη κατάληψη χώρων.

Είναι κάτι που μας επιτρέπει να προσπαθήσουμε να εκφράσουμε αυτό που πραγματικά ονειρευόμασταν.

Σε αντίθεση με το να ζητήσουμε απλά απο τη
"καθεστηκυία τάξη" να μας δώσουν αυτό που θέλουμε.

Μας έδωσε μεγάλο κίνητρο και έδειξε
στους φοιτητές οτι είχαν μεγάλη δύναμη.

Έχουμε 32% αύξηση διδάκτρων
που θέλουμε να καταργηθεί.

Αλλά ξέρεις κάτι;
Θέλουμε πολλά παραπάνω απο αυτό.

Θέλουμε δωρεάν δημόσια εκπαίδευση!

Οπότε μέσα Νοέμβρη έγινε μια 3ήμερη απεργία σαν απάντηση
στην αύξηση διδάκτρων 32% απο τη διοίκηση του UC.

Υπήρξε μια κατάληψη στο πανεπιστήμιο της Σάντα Κρουζ,

ενώ στο Μπερκλεϊ έγινε μια πορεία οπου
συμμετείχαν αρκετές χιλιάδες άνθρωποι.

Επίσης αποχές και καθιστικές διαμαρτυρίες σε διάφορα πανεπιστήμια της περιοχής Μπεϊ.?????

Στις 19 Νοέμβρη το UCSC, UC Davis,
και UCLA κατέλαβαν κτήρια διοίκησης.

Και στις 20 Νοέμβρη, το Ουίλερ Χαλ του Μπερκλεϊ καταλαμβάνεται με συγκρούσεις με τους μπάτσους

??????????

Απο κει και πέρα υπήρξε μια σειρά απο μικρότερες δράσεις,
πορείες στο σπίτι πρύτανη???, καθιστικές διαμαρτυρίες,

και άλλες καταλήψεις που γινόντουσαν στα
πανεπιστήμια της Καλιφόρνια και άλλα πολιτειακά.

Εκείνη τη περίοδο έπαιξε πολύ δικτύωση μεταξύ φοιτητών και μαχητών

και ήταν και περίοδος που πολλοί φοιτητές απο διάφορες σχολές κατάφεραν να συντονιστούν για την επόμενη τους κίνηση.

Οι φοιτητές που συμμετείχαν στο κατάληψιακό κίνημα
αντιμετώπισαν καταστολή απο το κράτος και το πανεπιστήμιο.

Η διοίκηση του πανεπιστημίου πιάστηκε ???? με τις καταλήψεις και δεν ήξερε τι να κάνει.

Αλλά όσο συνέχιζε το κίνημα, η διοίκηση του UC κατέφυγε στο να καλέσει την αστυνομία της πανεπιστημιούπολης και τη κανονική.

"Παιδιά, είναι στη πόρτα!"

"Αστυνομία, ανοίξτε τη πόρτα!"

Και βέβαια αυτό είναι για να αποτρέψει φοιτητές
απο το να συμμετέχουν σε φοιτητικές δραστηριότητες.

Σίγουρα οι αναρχικοί επικεντρώθηκαν περισσότερο στο να φέρουν τα ζητήματα έξω απο πανεπιστημιουπόλεις.

Εμείς προσπαθούσαμε να συσχετίσουμε τον αγώνα τώρα με προβλήματα και ζητήματα περί καπιταλισμού και ταξικού αγώνα... γιατί είναι τελείως σχετικά????

Στο Παγκόσμιο Βορρά, ο αγώνας ενάντια στο αποικιακό
καθεστώς του Απάρτχαϊντ στη λεγόμενη Νότια Αφρική

συχνά παρουσιάζεται σαν καλό παράδειγμα των αξιών
της επιδίωξης μιας υπομονετικής μη-βίαιης στρατηγικής,

και την αποτελεσματικότητα της διεθνής
αλληλεγγύης και το μποϊκοτάζ εκστρατειών.

Οταν απευθύνονται σε φαινομενικά μάταιες?? συγκρούσεις όπως την αντίσταση στη Παλαιστίνη ενάντια στη κατοχή του Ισραήλ,

δυτικοί φιλελεύθεροι λατρεύουν να θρηνούν την έλλειψη
μιας λεγόμενης "μορφή τύπου Νέλσον Μαντέλα"

που θα μπορούσε να ενώσει διαχωρισμένους πληθυσμούς και να μαζέψει τη παγκόσμια γνώμη πίσω απο ένα ειρηνικό και αξιοπρεπές αίτημα για εθνική αυτοδιάθεση.

Όχι μόνο αυτή η υγιεινή και απίστευτα ρατσιστική αφήγηση αγνοεί το γεγονός οτι ο ίδιος ο Μαντέλα ήταν δραστήριος υποστηρικτής του ένοπλου αγώνα.

"Υπάρχουν πολλοί ανθρώποι που αισθάνονται οτι είναι άχρηστο
και μάταιο για εμάς να συνεχίσουμε να μιλάμε για ειρήνη και μη-βία

ενάντια σε μια κυβέρνηση η οποία
απαντάει μόνο με βάναυσες επιθέσεις."

αλλά κρύβει και τον ουσιαστικό ρόλο που έπαιξε
η μαχητική νεολαία στην ανατροπή του Απάρτχαϊντ,

και το σημαντικό ρόλο που έπαιξαν οι αγώνες
γύρω απο την εκπαίδευση σε αυτή τη διαδικασία.

Ένα απο τα καταλυτικά γεγονότα που έγιναν
σημείο καμπής στον αγώνα ενάντια στο Απάρτχαϊντ

έγινε στις 16 Ιουνίου, 1976, όταν 10.000 μαθητές λυκείου??? διαδήλωσαν στο Σοουέτο ενάντια στην υποχρεωτική
εισαγωγή της γλώσσας Αφρικάνερ στα σχολεία τους.

????

Η απάντηση του κράτους ήταν να
ανοίξει πυρ ενάντια στο πλήθος παιδιών,

σκοτώνοντας τουλάχιστον 176,
και τραυματίζοντας πάνω απο 1000.

Στον απόηχο αυτής της τραγωδίας, μεγάλο μέρος της νεολαίας εντάχθηκαν στην ένοπλη πτέρυγα του ANC (Αφρικάνικο Εθνικό Κονγκρέσο),

που τελικά ανέλαβε την εξουσία
μετά απο τις ανοικτές εκλογές του 1994.

Ωστόσο η ρόδινη εικόνα της μετά-Απαρτχαϊντ Νοτίου Αφρικής

επίσης αγνοεί τη πραγματικότητα οτι παρά
περισσότερες απο δυο δεκαετίες κυβέρνησης του ANC,

η χώρα εξακολουθεί να κατέχει τα
υψηλότερα ποσοστά ανισότητας στο κόσμο,

με μια συντριπτική πλειοψηφία του εθνικού πλούτου
να παραμένει στα χέρια των λευκών αποίκων.

Το 2015, ένας αγώνας άρχισε να σχηματίζεται απαιτώντας μια καθυστερημένη αναμέτρηση της αποικιακής παρακαταθήκης??? κληρονομιάς?? της χώρας.

**

Ξεκινώντας με μια συμβολική πορεία στο πανεπιστήμιο του Κεϊπ Τόουν ενάντια στο άγαλμα του αποίκου ιδρυτή της Νοτίου Αφρικής, Σέσιλ Ρόουντς,

το κίνημα εξαπλώθηκε γρήγορα σε όλη τη χώρα,
και απο τότε έχει κάνει μαχητικά καλέσματα για δωρεάν, μη-αποικιοποιητική εκπαίδευση.

Ο αγώνας του πανεπιστημίου και ο χώρος των πανεπιστημίων είναι ένας μικρόκοσμος του αγώνα και των προβλημάτων μέσα στην ευρύτερη κοινωνία.

**

?????????

Άρα οι αγώνες που έχουμε στο πανεπιστήμιο
-είτε είναι οικονομικά ζητήματα γύρω απο δίδακτρα,

πολιτικά ζητήματα γύρω απο την
απελευθέρωση και την αδικία, κλπ.-

που τροφοδοτούν την ευρύτερη συζήτηση για το
που ήμαστε σαν χώρα στη μετά-1994 Νότια Αφρική.

Και θα έλεγα οτι τώρα ζούμε σε μια μετά-Απάρτχαϊντ,
απάρτχαϊντ Νότια Αφρική όπου υπάρχουν πολλά συνεχόμενες αδικίες

και παλεύουμε ακόμα για ελευθερία και ισότητα.

Το άγαλμα στο πανεπιστήμιο του Κεϊπ Τόουν,
ένα απο τα κορυφαία ακαδημαϊκά ιδρύματα,

είναι καλυμένο εδώ και κάποιες εβδομάδες.

Λευκοί και μαύροι φοιτητές ???? περνούσαν τακτικά με πορεία

και τα πλακάρντ έγραφαν "#RhodesMustFall"
ζητώντας να απομακρυνθεί.

Πριν το 2015, έπαιζε πολύ κουβέντα γύρω απο
το οτι η νεολαία στη Νότιο Αφρική είναι απαθείς,

απολιτίκ, δεν μπλέκονται με τα κοινά κλπ,
όλα αυτά τα πράγματα.

Λόγω της ιστορίας που έπαιξε η νεολαία στη Νότιο Αφρική,
όπως το 1976, και το κίνημα νεολαίας του 1968,

SASO (Νοτιοαφρικάνικη Φοιτητική Οργάνωση)
και το κίνημα Μαύρης Συνείδησης

είχαν ως επι το πλείστον πρωτοπόρους τη νεολαία.

Σε μια ιστορική έννοια, υπάρχει αυτός ο ας πούμε,
ιστορικός ρόλος, ή υποχρέωση κατά μια έννοια,

**

στη διαμόρφωση του εθνικού πεπρωμένου
νότιοαφρικάνικων πολιτικών.

Οπότε και μετά το '94 υπήρξε μια πολύ απότομη πτώση συμμετοχής της νεολαίας στη κριτική κυβερνητικών πολιτικών,

ή στη κριτική του νεοφιλελεύθερου οικισμού,

ενάντια στην αποικιοκρατία, ενάντια στην ανατροπή
όλων των ιστορικών αδικιών του παρελθόντος.

Έτσι, η σημασία του "Rhodes Must Fall" ήταν οτι επανενεργοποίησε
αυτή τη πτυχή της συμμετοχής της νεολαίας

Το Rhodes Must Fall ήταν ένα αντι-αποικιοκρατικό
φοιτητικό κίνημα που σχηματίστηκε στις αρχές του 2015

σαν απάντηση στο δομικό και θεσμικό ρατσισμό
στο πανεπιστήμιο, και στη κοινωνία.

Και τη δομική και θεσμική πατριαρχία,
και γενικά την ανισότητα

που αντιμετώπιζαν μαυροι φοιτητές,
εργάτες και υπάλληλοι, στο πανεπιστήμιο.

Βασίζεται σε 3 πυλώνες, 3 ιδεολογικούς πυλώνες,

τη Μαύρη Συνείδηση

τον μαύρο ριζοσπαστικό φεμινισμό μέσα απο ?????,

και τον παναφρικανισμό???

Το 2015 υπήρξε μια εκστρατεία για την αφαίρεση του αγάλματος του
Σέσιλ Τζον Ρόουντς που ήταν εδώ στη πανεπιστημιούπολη

Οπότε αυτό πυροδότησε, ήταν σαν καταλύτης,

η συμβολική πράξη της πτώσης του αγάλματος.

Νομίζω εκεί μπορεί κάποιος να αρχίσει να εντοπίζει ιδέες για το τι είναι πτώση.

Η σχέση μεταξύ της πτώσης του αγάλαματος
και πτώσης των διδάκτρων,

Νομίζω πρέπει να αντιληφθούμε το Rhodes Must Fall
σαν καταλυτική στιγμή

και μετά το Fees Must Fall σαν μια επακόλουθη δράση
αυτού του αρχικού γεγονότος που συνέβη.

"Αφησε την!!"

"Άσε με ήσυχη!!"

Νομίζω οτι ο "πτωτισμός???" εφαρμόζεται ευρύτερα
σαν οπλοστάσιο ή ??? για τακτικές διαδήλωσης.

Με την έννοια των ταραχών, απεργιών, ???? καταλήψεων.

Αυτά ήταν κάποια απο τα καθοριστικά χαραστηριστικά
των κινημάτων διαμαρτυρίας το 2015 και αρχές 2016

που χαρακτηρίσαν τον "πτωτισμό".

Διαταράσσοντας το χώρο για να μπορέσεις να
αναδείξεις κάποιες απο τις αδικίες που υπάρχουν.

Αλλά οχι μόνο γύρω απο συγκεκριμένες περιστάσεις,
αλλά καθημερινά.

Το "Rhodes Must Fall" και μετά το "Fees Must Fall"
οργανώθηκε σαν ένα μη-κομματικό φοιτητικό κίνημα,

σε μια επίπεδη δομή, όπου δεν
υπάρχει αναγνωρισμένη ηγεσία.

Γιατί νομίζω οτι ένα απο τα ζητήματα που είχαμε σε προηγούμενες οργανώσεις και οργάνωση,

ήταν οτι αυτή η ιεραρχική δομή δεν λειτουργούσε πάντα και
προκαλούσε πολλούς κομματισμούς και πολιτικές κομμάτων.

Αυτό που συνέβη ήταν, η οργάνωση στην ουσία
στήθηκε για να συντονίσει διάφορες εργασίες???

Το κοινό είχε ιδιαίτερη περιέργεια για το πως οργανώνονταν
το κίνημα γιατί έπαιζε το ερώτημα του 'ποιοί είναι υπεύθυνοι';

Αρχικά ήταν μια τακτική, ειδικά τις πρώτες μέρες
του κινήματος, να λέμε: 'δεν έχουμε ηγέτες'.

Έτσι αν ήθελαν να θυματοποιήσουν κάποιον συγκεκριμένα,
θα ήταν πιο δύσκολο για τις αρχές να το κάνουν.

Κατά τη γνώμη μου ήταν και
στρατηγική και ιδεολογική απόφαση.

Θέλαμε να αποφύγουμε τις παγίδες του να έχουμε ένα-δυό
εικονικούς ηγέτες και όλα να περιβάλλονται γύρω απο εκεί.

Οπότε μπορούμε να πούμε οτι είμαστε μια επίπεδη δομή

που προσπαθεί να ενσωματώσει αυτή την
ιδανική δημοκρατική δομή συμμετοχής,

όπου η συμβουλή όλων έχει ίση βαρύτητα και οι πολιτικές
ανθρώπων έχουν ίση θέση να εκφράζονται σε ένα χώρο.

Η ιδέα του ουράνιου τόξου του Μαντέλα και
αυτή η μυθολογία περί έθνους ουράνιου τόξου

όπου είμαστε όλοι "κουμπαγιά", κρατάμε χέρια,
"είμαστε ένα" τύπου πράγματα, δεν υπάρχει.

Και η Επιτροπή Αλήθειας και Συμφιλίωσης που υπήρχε
στη χώρα, δεν έκανε τίποτα για να λύσει τους υλικούς λογους

που υπάρχει ανισότητα και ο βαθύτατος θυμός και πόνος
που προκαλεί η αποικιοκρατία και το Απάρτχαϊντ.

Συστήματα κρατικής εκπαίδευσης,
και ειδικά κολλέγια και πανεπιστήμια,

παίζουν βασικό ρόλο στην αναπαραγωγή
του κοινωνικού ελέγχου.

Όχι μόνο είναι οι φυσικοί χώροι όπου εκατομμύρια μελλοντικοί εργάτες
εκπαιδεύονται για να συμμετάσχουν στη καπιταλιστική οικονομία,

αλλά όλο και περισσότερο αυτά τα ιδρύματα υπηρετούν
ως εταιρικά φυτώρια, παρέχοντας φθηνή εργασία

και εγκαταστάσεις έρευνας και ανάπτυξης τελευταίας τεχνολογίας

για της βιομηχανίες νανοτεχνολογίας, γενετικής,
μηχανικής, εξόρυξης και κατασκευής όπλων.

Σαν αποτέλεσμα, οι φοιτητές καταλαμβάνουν ένα μοναδικό στρατηγικό τσοκ στη διατήρηση και ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας.

Αλλά πέρα απο τη πιθανή χρησιμότητα τους
ως ατομικά γρανάζια στη καπιταλιστική μηχανή,

όταν φοιτητές μαζεύτηκαν γύρω απο κοινά αιτήματα,
υπηρετούν και ως καταλυτική σπίθα για ευρύτερα κινήματα

που επιδιώκουν ευρεία κοινωνική αλλάγη.

Τα κινήματα νεολαίας μπορούν να εισάγουν μια απαραίτητη δόση ιδεαλισμού, δυναμισμού και μαχητικότητας

στα πιο μακρόχρονα και ????? κοινωνικά κινήματα που μπορεί αλλιώς να παρέμεναν εστιασμένα στην υπεράσπιση παλιών κεκτημένων.

**

και εξαρτόμενα απο ξεπερασμένες τακτικές και στρατηγικές.

Πριν χτιστεί ένας νεός κόσμος
... ο παλιός πρέπει να γκρεμιστεί.

Το φοιτητικό κίνημα του 2009 ήταν
πολύ σημαντικό για μένα προσωπικά.

Πριν απο αυτό το κίνημα δεν ήμουν αναρχικός???
ούτε καν πολιτικά δραστήριος,??

Για πολλούς φοιτητές, το φοιτητικό κίνημα δεν είχε να κάνει
μόνο με κοινωνικό-πολιτικές συνθήκες που αντιμετώπιζαν,

αλλά και για τις πιθανότητες ενός διαφορετικού μέλλοντος.

Έτσι υπήρχε ένα θετικό όραμα
πίσω απο το κίνημα επίσης.

Γιατί οι φοιτητές είναι νέοι ανθρώποι, υπάρχει
πολύ ορίμανση και ανάπτυξη να έρθει ακόμα.

Άνθρωποι ακόμα βρίσκουν τους εαυτούς τους, και ξερωγώ.

Και αυτό γίνεται ακόμα πιο έντονο σε αυτό το χώρο.

Που τείνει να είναι ένας πολύ έντονος,
συναισθηματικά φορτισμένος χώρος.

Καταλαβαίνω οτι κάποιοι ριζοσπάστες μπορεί
να κοιτούν τους φοιτητές με λίγο καχυποψία.

Ενώ οι φοιτητές καταλαμβάνουν
μια διαφορούμενη κοινωνική θέση,

μιας και το πανεπιστήμιο διατηρεί αναπαράγει
το διαχωρισμό πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας.

Νομίζω είναι ακόμα σημαντικό για τους ριζοσπάστες
να διατηρούν μια παρουσία στις σχολές με κάποιο τρόπο.

Είτε μέσα απο αφισοκολλήσεις, ή στήνοντας πάγκο με βιβλία,

ή στήνοντας εκδηλώσεις που έχουν να κάνουν
αποκλειστικά με εναλλακτικές του καπιταλισμού,

πρέπει να υπάρχει κάποιου είδους συνεχόμενης και ορατής παρουσίας στις πανεπιστημιουπόλεις

που είναι ικανά να δώσουν ξεκάθαρα μηνύματα????

Πέρα απο οργανωμένους χώρους που είναι
ειδικά για αναρχικούς και αντιεξουσιαστές,

πρέπει πραγματικά να δουλέψουμε μαζί με άλλα μέλη
του φοιτητικού σώματος, καθηγητών και προσωπικού

-για να αποκτήσουμε τελικά ευρεία στήριξη.

Πρέπει να μάθουμε πως να δουλεύουμε και
να κινητοποιούμαστε μέσα στις κοινότητες μας

και πως να χτίζουμε με συνέπεια όλο το χρόνο έτσι ώστε
να μη διαδηλώνουμε μόνο μια συγκεκριμένη εποχή του χρόνου.

Αλλά οτι δουλεύουμε συνέχεια και χτίζουμε το κίνημα.

Νομίζω δεν δώθηκε αρκετή έμφαση
στη λαϊκή εκπαίδευση απο το κίνημα.

Ειδικά τα τελευταία χρόνια οδήγησε σε μια
σημαντικά φτωχή ερμηνεία των αιτημάτων.

Θα ήταν καλό να χτίσουμε χαρακτήρα που θα
μπορούσε να αντέξει κάποιες απο αυτές τις παγίδες.

Που τείνουν να βλέπουν κινήματα να αποσυντίθενται.

Νομίζω αξίζει απλά να είμαστε πάντα συνεπείς.

Για να απαντήσουμε σε τι δεσμευόμαστε.

Νομίζω οτι οι καταλήψεις που έγιναν στο φοιτητικό κίνημα

πραγματικά διεύρυνε το λεξιλόγιο του τι
είναι δυνατό όσο αναφορά την άμεση δράση.

Πλέον οι τακτικές είναι πολύ πιο αποδεκτές
σε πανεπιστημιουπόλεις απ'οτι ήταν κάποτε.

Αυτό συνέβη σταδιακά,

αλλα πιστεύω οτι φοιτητές, καθηγητές και προσωπικό
είδαν πραγματικά την αξία του να λαμβάνουν οι ίδιοι δράση.

Ξέρω υπάρχει ρίσκο.

Αλλά ποτέ δε κερδίζεις τίποτα χωρίς λίγη θυσία.

Οι πανεπιστημιουπόλεις συνέχισαν
με τη κληρονομιά της άμεσης δράσης.

Πρόσφατες συγκρούσεις με τον Μίλο και τους Alt Right
είναι σίγουρα μέρος αυτής της κληρονομιάς.

Κάποιες απο τις τακτικές που συνήθως αναπτύσσαμε???

-κάποιες απο αυτές τις τακτικές τελικά έγιναν σύμβολα και τακτικές για ανθρώπους στο κίνημα,

έτσι έφτασε στο σημείο που δε μπορούσες να το επικρίνεις.

Νομίζω επίσης πρέπει να μάθουμε
πότε να αντιμετωπίζουμε το κράτος.

Και πότε όχι. Πρέπει να μάθεις αυτό..
γιατί εμάς μας διέλυσαν.

Νομίζω πραγματικά οτι η ρήξη συνέβη υπό τη λογική του κράτους,
που βασίζεται στην εξουθένωση των κοινωνικών κινημάτων.

Το καπέλωμα?? δε λειτούργησε, ή λειτούργησε μετά,
ούτε η καταστολή... αλλά θα τους εξουθενώσουμε??

Όταν το κράτος και το πανεπιστήμιο γίνονται
ολοένα και πιο αυταρχικά και καταπιεστικά,

αντί να ψάχνουμε προς τα έξω τα ζητήματα που
προκαλούν αυτά τα πράγματα, κοιτάμε προς τα μέσα.

Και θα έλεγα οτι η πολλή εστίαση προς το εσωτερικό
μπορεί να κάνει το κίνημα πολύ μικρό και πολύ δύσκολο.

Πρέπει να ορίσουμε ένα όραμα που είναι σε θέση
να μιλήσει για το τι δεν μπορεί να προσφέρει η κοινωνία,

και όχι απλά να είμαστε ενάντια σε κάποιο ζήτημα.

Αν σαν φοιτητής, σαν άνθρωπος που έχει πανεπιστημιακή εκπαίδευση,

που θες να κάνεις κοινωνικές αλλάγες -πολιτικές αλλαγές-,
πρέπει να το κάνουμε ????

Φέρε τη γνώση σου, δραστηριοποιήσου με άλλους
ανθρώπους για τη δημιουργία παραγωγικών ???.

Εκπαιδευτικά προγράμματα????? που βελτιώνουν τις
συνθήκες των ανθρώπων, ακόμα και σε μικρή κλίμακα.

Αλλά κάντε το αληθινό.

Κάτι ??????

Και όχι τόσο αφηρημένο, όπως όλα αυτά περί δημιουργίας
μαζικού κινήματος με τεράστιες μάζες που θα ρίξουν το καθεστώς.

Πρέπει να στηρίξουμε τις άλλες χώρες
με τις οποίες δεν ασχολείται ο κόσμος.

Η αφήγηση είναι απλά γύρω απο το τι γίνεται στις ΗΠΑ
όταν υπάρχουν πολλοί αγώνες σε όλο το κόσμο

στους οποίους πρέπει να δώσουμε βάση
και να μάθουμε απο αυτους.

Αυτό που ενθαρρύνω εγω είναι να βρεθούμε σαν νεολαία,
σαν φοιτητές απο αυτά τα φοιτητικά κινήματα.

**

Για να οργανωθούμε μαζί και χτίσουμε μαζί.

Γιατί μόνο έτσι θα νικήσουμε το σύστημα της λευκής υπεροχής, του καπιταλισμού, της πατριαρχίας, και ????

Ενώ οι φοιτητές ιστορικά έχουν υπηρετήσει ως ενεργά
συμμετέχοντες σε ευρύτερους αγώνες για κοινωνική αλλαγή,

σημαντικό είναι να μη ξεχνάμε οτι δεν υπάρχει τίποτα εγγενώς επαναστατικό ????

Οι πανεπιστημιουπόλεις μπορούν το ίδιο εύκολα
να υπηρετήσουν σαν φυτώρια για φασισμό

και άλλες τοξικές μορφές πολιτικής αντίδρασης.

Αυτή η απειλή είναι ιδιαίτερα έντονη σήμερα,
απο πανεπιστημιουπόλεις σε όλες τις ΗΠΑ,

όπου οι alt-right και οι εθνικιστικές ομάδες λευκών
στοχοποιούν φοιτητές για στρατολόγηση και κατήχηση????

μέχρι τη Κίνα, όπου οργανωμένες φοιτητικές ομάδες
σχηματίζουν ένα σημαντικό προπύργιο

ενός αναδυόμενου υπερεθνικιστικού κρατικού ήθους.

Αυτοί οι χώροι είναι αμφισβητούμενες περιοχές,
.

δηλαδή οι επαναστάτες πρέπει να συμμετάσχουν
ενεργά και να οργανωθούν με τους δικούς τους????

για να χτίσουν κινήματα ικανά
να διεξάγουν αποτελεσματική αντίσταση

Σε αυτό το σημείο θα θέλαμε να σας θυμίσουμε οτι
οι "Ταραχές" προορίζονται για παρακολούθηση κατά ομάδες

και να χρησιμοποιηθούν σαν πόρος για προώθηση
συζήτησης και συλλογικής οργάνωσης

είστε φοιτητές και ενδιαφέρεστε να οργανωθείτε επαναστατικά
και αντικαπιταλιστικά στο πανεπιστήμιο ή κολλέγιο σας,

ή στο γυμνάσιο σας;

Μαζευτείτε μα εμρικά συντρόφια,
κάντε προβολή αυτό το βίντεο,

και συζητείστε μια στρατηγική απο
όπου μπορείτε να ξεκινήσετε.

Ενδιαφέρεστε να οργανώσετε τακτικές προβολές σε σχολές,
τα infoshop, κοινωνικά κέντρα ή απλά σπίτι με φίλους;

Γίνετε Ταραχοποιοί!

Για δέκα δολλάρια το μήνα, θα σας στέλνουμε
ένα αντίγραφο της εκπομπής εκ των προτέρων,

και ένα κιτ με περισσότερους πόρους και
κάποιες ερωτήσεις που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε

για να ξεκινήσετε μια συζήτηση.

Αν δε μπορείτε να μας ενισχύσετε οικονομικά,
κανένα πρόβλημα!

Μπορείτε να κατεβάσετε τα πάντα
τσάμπα απο την ιστιοσελίδα μας:

Αν έχετε προτάσεις για θεματικές, ή απλά
θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μας, στείλτε στο:

Σε περίπτωση που το χάσατε,

με χαρά ανακοινώνουμε την επιστροφη του "Διεγείρων"
με τη νέα του εκπομπή: "τα Γαμημένα νέα"

Αν δεν έχετε δει το πρώτο επεισόδιο, μπορείτε να το
βρείτε στην ιστιοσελίδα μας, μαζί με παλιά επεισόδια του
Ήρθε το Τέλος του Κόσμου όπως τον Ξέραμε και Είμαι μια Χαρά

**

στο

Αυτό το επεισόδιο δε θα ήταν δύνατον να γίνει χωρίς τη βοήθεια των:

Τώρα βγείτε έξω... και δημιουργήστε Ταραχές