Hoe de Argentijnse voetbalselectie voor blinden kampioen werd.

Met genegenheid en respect vertelt Gonzalo Vilariño het boeiende verhaal over de Argentijnse voetbalselectie voor blinden. Hoe oprecht vertrouwen in de spelers en hun capaciteiten hen van bescheiden starters tot tweevoudig wereldkampioen maakte. "Je moet elke match spelen van dit prachtige tornooi, het leven", zegt Vilariño.

Deze talk werd gehouden op een TEDx-evenement, in de stijl van de TED-conferenties, maar onafhankelijk georganiseerd door een lokaal team. Meer informatie hierover op http://ted.com/tedx

Ik heb een blinde zijn hoofd doen breken.

Ik deed hem niet nadenken,

het was eerder letterlijk
zijn hoofd breken.

Hij hield mijn schouder vast,

ik hield geen rekening
met de plaats die hij naast mij innam

en ik liet hem tegen een hek
met tralies lopen.

(Gelach)

Vijf hechtingen op zijn voorhoofd.

Ik voelde me toen
de slechtste docent ter wereld.

Ik wist echt niet
hoe ik mij kon verontschuldigen.

Gelukkig nam Pulga de dingen vrij goed op.

En tot op vandaag blijft hij zeggen

dat ik de belangrijkste stempel
op zijn carrière heb gedrukt.

(Gelach)

Toen ik begon te werken
aan het instituut voor blinden

schrok ik van heel veel dingen.

Veel dingen die ze deden
waarvan ik niet wist dat ze het konden:

zwemmen, atletiek, kaarten

en zelfs maté drinken, die ze zelf
bijschonken zonder te morsen.

Maar toen ik zag dat ze voetbal speelden,
geloofde ik mijn ogen niet.

Ze hadden een zandveld

en twee roestige doelen
met gescheurde netten,

en de blinden van het instituut
streden in hun voetbalwedstrijd

net zoals ik deed
op het veld naast het huis.

Maar zij speelden zonder te zien.

De bal maakte geluid,
zodat ze wisten waar hij was,

er was een gids achter het vijandige doel,
zodat ze wisten waar de bal heen moest,

en ze droegen een masker.

Enkele jongens
waren niet helemaal blind

en gebruikten het masker
zodat iedereen gelijk was.

Toen ik hun vertrouwen wat gewonnen had,

vroeg ik hen een masker
en probeerde te spelen.

Ik had heel mijn leven gevoetbald.

Ik raakte nog verder onder de indruk

toen ik meteen al niet
meer wist waar ik was.

Ik heb lichamelijke opvoeding gestudeerd,

omdat ik hield van prestaties.

Ik ben hier toevallig beginnen te werken.

Mijn andere werk was
met de Argentijnse roeiselectie

en ik dacht dat dat me beter lag.

Hier was alles twee keer zo moeilijk.

Ik zal het enthousiasme van het team
op de eerste dag nooit vergeten.

Ik stelde hen op voor mij,
dat deed ik bij de roeiselectie ook,

en ik zei hen: "Goed,
nu iedereen naar beneden",

en ik deed dit.

Er gingen er twee zitten,
twee liggen en de rest ging op de knieën.

(Gelach)

Hoe kan ik hier hetzelfde doen als daar?

Het kostte me vrij veel moeite.

Ik zocht manieren om van hen te leren

en van de docenten die al met hen werkten.

Ik leerde dat ik geen spel kon uitleggen
op een bord, zoals een trainer,

maar dat ik wel een plastic bord
met flessendopjes kon gebruiken,

zodat ze konden voelen.

Ik leerde dat ze ook
op een atletiekpiste konden lopen

als ik maar met hen meeliep,
verbonden met een touwtje.

We begonnen dus vrijwilligers
te zoeken om met hen mee te lopen.

Ik kreeg er plezier in en begon
het nut en de zin van het werk te zien.

Het was moeilijk en in het begin onwennig,
maar ik wou me over het ongemak zetten.

Op een gegeven moment vond ik het

het meest fascinerende werk
wat ik ooit had gehad.

Ik begon me toen af te vragen:

waarom kunnen wij met de blinden

niet ook gewoon een ploeg
met sterke prestaties zijn?

Het hing natuurlijk af
van wat zij zelf wilden,

de echte hoofdrolspelers van dit verhaal.

Drie uur trainen op dit zandveldje

zou niet meer voldoende zijn.

Er moest op een andere
manier getraind worden.

We begonnen hogere eisen te stellen
en de reactie was fantastisch:

ze vroegen meer.

Ze begonnen zichzelf ook af te vragen

waarom ze geen bijzondere
prestaties zouden kunnen leveren.

Toen we ons er klaar voor voelden,
klopten we aan bij CENARD,

het centrum voor Argentijnse
atleten in internationale competities.

Het was al vrij moeilijk
om serieus genomen te worden,

maar het was nog moeilijker
om ervoor te zorgen,

dat de atleten die er al trainden
ons als gelijken beschouwden.

We mochten eigenlijk alleen op het veld
als geen enkel ander team het gebruikte.

Wij waren 'de blindemannetjes',
niemand wist wat we daar deden.

Het wereldkampioenschap 2006

was het keerpunt
in de geschiedenis van het team.

Het was de eerste keer
dat het in Buenos Aires was

en het was onze kans om te tonen

wat we de hele tijd gedaan hadden.

We bereikten de finale
en we groeiden als team.

In de finale kwamen we uit tegen Brazilië,

het sterkste team van het toernooi.

Het won alle wedstrijden overtuigend.

Bijna niemand geloofde dat wij
de wedstrijd zouden kunnen winnen.

Bijna niemand, behalve wij.

In het trainingskamp, de kleedkamer,

tijdens elke training,
roken we de overwinning.

Ik zweerde hen dat die geur bestaat.

Ik rook het meermaals met het team,

maar ik herinner me
vooral de dag voor de finale.

De Argentijnse voetbalfederatie
had de deuren voor ons geopend.

We trainden op AFA,
net zoals Verón, Higuaín en Messi.

We voelden ons voor het eerst
een echte selectie.

Op de tactiekbespreking de dag ervoor,
om half acht 's avonds,

zaten we in een zitkamer

en het gesprek werd onderbroken
door iemand die op de deur klopte.

Hij stelde ons voor
om naar een kerk te gaan -

naar een kerk...

Ik probeerde hem
van het idee af te brengen,

dat dit niet het moment was;

we zouden het wel op een andere dag doen.

Toch drong hij erop aan
om met de jongens naar de kerk te gaan,

omdat er een pastoor
kwam die mirakels verrichtte.

Ik vroeg hem een beetje angstig
over welk mirakel hij het had

en hij zei: "Laat me het
team meenemen naar de kerk

en ik ben er zeker van
dat de helft erna weer kan zien."

(Gelach)

Er werd hard gelachen, maar stel je voor
dat men zoiets zegt tegen een blinde.

Ik wist niet wat te antwoorden,

ik zweeg en er viel
een onaangename stilte.

Ik wilde hem geen slecht gevoel geven,
want hij geloofde echt dat het kon.

Ik werd uit de situatie gered
door een speler die opstond en hem zei:

"Juan, Gonza zei al dat dit niet
het moment is om naar de kerk te gaan.

Laat ik je trouwens dit vertellen:
als we naar die kerk gaan

en ik ben bij terugkomst
bij de helft die weer kan zien,

geef ik je ervan langs, omdat ik dan
morgen de match niet kan spelen."

(Gelach)

(Applaus)

Juan vertrok lachend en we gingen
verder met de tacktiekbespreking.

Toen ik die nacht ging slapen,

begon ik te dromen
over de match de dag erna,

wat er kon gebeuren,
hoe we zouden spelen.

En toen rook ik die geur
van de overwinning, zoals ik daarnet zei.

Want op dat moment voelde ik
dat als de rest van de spelers

evenveel zin had als Diego
om die match te spelen,

we niet konden verliezen.

De volgende dag ging schitterend zijn.

We stonden op om negen uur,

de match was om zeven uur
's avonds en wij wilden al gaan spelen.

We vertrokken uit de AFA
en in de bus vol vlaggen,

die we van de mensen hadden gekregen,

praatten we over de match

en hoorden we getoeter en gejuich:

"Komaan Murciélagos, het is
de laatste dag, de laatste inspanning."

De jongens vroegen me:
"Kennen ze ons? Weten ze dat we spelen?"

Er waren mensen die de bus
volgden naar het CENARD.

We kwamen aan
in een ongelooflijk tafereel.

Op weg van de kleedkamer naar het veld

liep ik naast Silvio,
die mijn schouder vasthield

-- gelukkig was er onderweg
geen hek met tralies --

en toen we op het veld kwamen,

vroeg hij me uit over alles,
omdat hij geen enkel detail wilde missen.

Hij zei me: "Vertel me wat je ziet
en wie er zo trommelt."

Ik probeerde hem zo gedetailleerd mogelijk
uit te leggen wat er gebeurde.

Ik zei: "De tribunes zitten vol,
veel mensen konden niet meer binnen.

Er zijn overal lichtblauwe
en witte ballonnen,

ze openen een gigantische vlag
van Argentinië die de hele tribune bedekt.

Op een moment onderbreekt hij mij en zegt:

"Kijk eens of je een vlag ziet
met 'San Pedro' erop",

de stad waar hij woont.

Ik begin te zoeken in de tribune

en helemaal bovenaan zie ik een kleine
witte vlag met zwarte gespoten letters:

"Silvio, je familie
en heel San Pedro is hier."

Ik zeg het hem en hij zegt:
"Dat is mijn moeder.

Zeg me a.u.b. waar ze is,
zodat ik kan zwaaien."

Ik draai hem, wijs met zijn
arm aan waar de vlag is

en hij zwaait met beide
armen in die richting.

Twintig à dertig personen geven hem
een staande ovatie

en ik zie hoe zijn blik verandert,
hoe ontroerd hij wordt.

Ik word zelf ook ontroerd;

ik krijg even een brok in de keel.

Dat was raar: ik voelde
de opwinding van wat er gebeurde,

maar ook de woede en het verdriet
dat hij dat allemaal niet kon zien.

Enkele dagen later,
toen ik hem dat vertelde,

stelde hij me gerust: "Gonza, het is goed,

ik zie hen, op en andere manier,
maar ik zweer je dat ik hen allemaal zie."

De match begon,

we mochten niet verzwakken,
het was de finale.

De mensen moesten stil zijn,
net zoals hier nu,

omdat bij blindenvoetbal

de spelers de bal moeten kunnen horen.

Ze mochten hen enkel aanmoedigen
wanneer het spel stillag.

Acht minuten voor het eindsignaal
juichten ze zoals nooit tevoren.

Ze schreeuwden uit volle borst
bij het doelpunt van Silvio,

die de bal mooi in de hoek draaide.

Als ze nu naar het CENARD gaan
en door de deur stappen,

zullen ze een enorme poster zien
met de foto van de Murciélagos.

Ze zijn een modelselectie van het land,
iedereen kent hen in het CENARD.

Als tweevoudig wereldkampioen
en na twee paralympische medailles

twijfelt niemand nog
aan hun sterke prestaties.

(Applaus)

Ik had het geluk om deze ploeg te trainen,

eerst als fysiek coach
en daarna als technisch directeur,

tien jaar lang.

Ik heb het gevoel dat ik veel meer kreeg
dan wat ik hen gaf.

Vorig jaar kreeg ik het voorstel

om de selectie van
Powerchair Fútbol te trainen.

Het is een Argentijnse selectie
van jongens die rolstoelvoetbal spelen.

Het zijn gemotoriseerde rolstoelen,
bediend met een joystick,

omdat ze geen kracht in hun armen hebben
om een gewone rolstoel voort te duwen.

Er staat een soort bumper op

om de rolstoel en hun voeten
te beschermen,

waarmee ze de bal kunnen voortduwen.

Het is de eerste keer

dat ze geen toeschouwers zijn
maar hoofdrolspelers.

Het is de eerste keer dat hun ouders,
vrienden, broers en zussen

hen kunnen zien spelen.

Voor mij is het een nieuwe uitdaging.

Opnieuw het ongemak, de onzekerheid
en de angst, zoals eerst bij de blinden.

Ja, ik heb nu wel meer ervaring.

Daarom behandel ik hen vanaf dag één
als atleten op het veld

en ik probeer me daarbuiten
in hen te verplaatsen.

Zonder enig vooroordeel, want ze voelen
zich beter als je hen normaal behandelt.

Beide teams spelen voetbal,
iets wat voor hen ondenkbaar was.

Ze moesten er wel
de regels voor aanpassen.

En ze braken allebei dezelfde regel:

dat ze geen voetbal zouden kunnen spelen.

Als je hen ziet spelen,

zie je geen beperking,
maar een vaardigheid.

Het probleem begint wanneer de match
afgelopen is en ze van het veld gaan,

en onze wedstrijd moeten spelen,

in een samenleving vol regels

die weinig rekening met hen houdt
en niet voor hen zorgt.

Ik leerde van de sport

dat een beperking grotendeels
afhangt van de spelregels.

Daarom denk ik dat als we
enkele regels van ons spel aanpassen,

we hun leven wat makkelijker
zouden kunnen maken.

We weten allemaal dat er mensen
met beperkingen zijn, we zien ze elke dag.

Maar af en toe beseffen we niet
welke problemen ze dagelijks hebben,

omdat we geen direct contact
met hen hebben.

De moeite om bij een vereniging te gaan,

werk te vinden, de metro te nemen,
de straat over te steken.

De sociale verantwoordelijkheid

voor de integratie van personen
met een beperking is groeiende.

Maar ik denk dat het
nog steeds niet genoeg is.

Ik denk dat iedereen moet bijdragen
aan die verandering.

Ten eerste moeten we
de onverschilligheid achter ons laten

en vervolgens de regels respecteren
die wel rekening met hen houden.

Het zijn er erg weinig, maar ze bestaan.

Ik heb een blinde, Pulga,
zijn ogen geopend.

Ik kan jullie verzekeren dat de twee teams
de mijne ook openden,

omdat ze me vooral leerden
hoe je elke match moet spelen

in dit prachtige kampioenschap: het leven.

Dankjewel.

(Applaus)