Πώς η όμαδα ποδοσφαίρου τυφλών της Αργεντινής, έγιναν πρωταθλητές

Με αγάπη και σεβασμό, ο προπονητής Γκονζάλο Βιλαρίνιο διηγείται τη συναρπαστική ιστορία της ομάδας ποδοσφαίρου τυφλών της Αργεντινής-- και πως η πραγματική πίστη στον εαυτό τους και στις ικανότητές τους, μεταμόρφωσαν τους παίκτες από ταπεινούς πρωτάρηδες σε δύο φορές παγκόσμιους πρωταθλητές. «Πρέπει να βγεις εκεί έξω και να παίξεις το κάθε παιχνίδι, σε αυτό το όμορφο τουρνουά που λέγεται ζωή», λέει ο Βιλαρίνιο.

Άνοιξα το κεφάλι ενός τυφλού.

Δεν τον έκανα να σκεφτεί, ή να αναλογιστεί
-- του ράγισα το κεφάλι, κυριολεκτικά.

Περπατούσαμε, και εκείνος
κρατιόταν από τον ώμο μου,

δεν υπολόγισα σωστά τον χώρο ανάμεσά μας,

και τον έριξα πάνω σε μια πύλη.

(Γέλια)

Πέντε ράμματα στο μέτωπο.

Τότε, ένιωσα ο χειρότερος
δάσκαλος στον κόσμο.

Δεν ήξερα πώς να ζητήσω συγγνώμη.

Ευτυχώς, ο Ελ Πούλγκα, είναι ένας
από αυτούς που αντιδρούν ήρεμα.

Και μέχρι σήμερα, λέει,
ότι ήμουν ο προπονητής

που άφησε το πιο σημαντικό σημάδι
στην καριέρα του.

(Γέλια)

Η αλήθεια είναι, όταν ξεκίνησα
να δουλεύω στο ινστιτούτο τυφλών,

ξαφνιάστηκα από πολλά πράγματα.

Πολλά από όσα έκαναν,
δεν φαντάστηκα ποτέ, ότι μπορούσαν:

κολυμπούσαν, γυμνάζονταν,
έπαιζαν τράπουλα.

Έπιναν μάτε, και το παρασκεύαζαν
χωρίς να καίγονται.

Αλλά όταν τους είδα
να παίζουν ποδόσφαιρο--

ήταν απίστευτο.

Είχαν ένα βρώμικο γήπεδο,
σκουριασμένα δοκάρια, και τρύπια δίχτυα.

Οι τυφλοί από το ινστιτούτο
έπαιζαν τα παιχνίδια τους εκεί,

όπως εγώ, στο χωράφι, κοντά στο σπίτι μου.

Αλλά έπαιζαν, χωρίς να μπορούν να βλέπουν.

Η μπάλα έκανε ήχο,
για τον εντοπισμό της.

Είχαν ένα οδηγό πίσω από
το τέρμα της αντίπαλης ομάδας.

ώστε να ξέρουν πού να κλωτσήσουν.

Και χρησιμοπούσαν μάσκες.

Υπήρχαν κάποιοι που μπορούσαν
να δουν λίγο,

και φορούσαν μάσκες
ώστε να είναι, όλοι, ίσοι.

Όταν ένιωσα οικεία μαζί τους,
ζήτησα μια μάσκα

τη φόρεσα, και προσπάθησα να παίξω.

Έπαιζα ποδόσφαιρο, όλη μου τη ζωή.

Τότε έγινε ακόμα πιο συναρπαστικό:

μέσα σε δύο δευτερόλεπτα,
δεν ήξερα πού στεκόμουν.

Είχα σπουδάσει φυσική αγωγή γιατί
αγαπούσα τις υψηλές επιδόσεις.

Δούλευα στο ινστιτούτο, τυχαία.

Η άλλη μου δουλειά ήταν με την
Εθνική ομάδα κωπηλασίας της Αργεντινής.

και ένιωσα ότι αυτό έπρεπε να κάνω.

Όλα ήταν πολύ πιο δύσκολα.

Ποτέ δεν θα ξεχάσω την πρώτη
προθέρμανση με την ομάδα,

τους έβαλα σε γραμμή, μπροστά μου

το έκανα και με την κωπηλατική ομάδα,

και είπα: «ΟΚ, σκύψτε όλοι»,
κάνοντας έτσι.

Όταν κοίταξα επάνω, δύο κάθοταν,

τρεις είχαν ξαπλώσει
και άλλοι έκαναν βαθύ κάθισμα.

(Γέλια)

Πώς θα μπορούσα να κάνω εδώ
όσα έκανα εκεί;

Μου πήρε λιγάκι χρόνο.

Έψαχνα εργαλεία, για να μάθω,

από τους δασκάλους που δούλεψαν μαζί τους.

Έμαθα, ότι δεν μπορούσα να εξηγήσω ένα
παιχνίδι, σε πίνακα, όπως οι προπονητες,

αλλά σε ένα πλαστικό δίσκο
με πλαστικά καπάκια

ώστε να με ακολουθούν με την αφή.

Έμαθα επίσης, ότι μπορούσαν
να τρέξουν στη σειρά

εάν έτρεχα μαζί τους,
κρατώντας ένα σχοινί.

Οπότε, αρχίσαμε να ψάχνουμε για εθελοντές
για να τρέχουν μαζί τους.

Το απολάμβανα,

και έβρισκα σκοπό και νόημα
σε αυτό που κάναμε.

Στην αρχή ήταν δύσκολο, ήταν άβολο,

αλλά αποφάσισα να το ξεπεράσω.

Και ήρθε η στιγμή

που έγινε η πιο συναρπαστική δουλειά
που είχα ποτέ.

Τότε αναρωτήθηκα:

Γιατί δεν μπορούμε να είμαστε
και ομάδα υψηλών επιδόσεων;

Φυσικά έλειπε ένα πράγμα:

Να μάθω τι ήθελαν,

οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της ιστορίας.

Τρεις ώρες προπόνηση,
παίζοντας ποδόσφαιρο σε αυτό το γήπεδο,

δεν θα ήταν αρκετά.

Θα έπρεπε να προπονηθούμε, διαφορετικά.

Ξεκινήσαμε σκληρότερη προπόνηση,
και τα αποτελέσματα ήταν υπέροχα,

ζήτησαν περισσότερο.

Κατάλαβα, ότι και εκείνοι
αναρωτήθηκαν γιατί

να μην μπορούν να πετύχουν
υψηλές επιδόσεις.

Όταν νιώσαμε έτοιμοι,
απευθυνθήκαμε στο CENARD.

Το CENARD είναι το Εθνικό κέντρο
για αθλήματα υψηλών επιδόσεων

εδώ στην Αργεντινή.

Ήταν δύσκολο να ακούσουν
αυτό που είχαμε να πούμε.

Αλλά ήταν πολύ πιο δύσκολο

να κάνουμε τους άλλους αθλητές που
προπονούνταν εκεί να μας δουν ως ίσους.

Πράγματι, μας έδωσαν ένα γήπεδο

μόνο όταν δεν το χρησιμοποιούσαν
άλλες ομάδες.

Και είμαστε γνωστοί, ως «οι τυφλοί».

Δεν ήξεραν όλοι, τι κάναμε εκεί.

Το Παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2006 ήταν
το σημείο καμπής, στην ιστορία της ομάδας.

Έγινε στο Μπουένο Άιρες, για πρώτη φορά.

Ήταν η ευκαιρία μας να δείξουμε σε όλους

τι κάναμε, όλο αυτό το διάστημα.

Πήγαμε στον τελικό.

Δυναμώναμε σαν ομάδα.

Στον τελικό, παίζαμε
εναντίον της Βραζιλίας.

Ήταν η καλύτερη ομάδα της διοργάνωσης.

Κέρδισαν κάθε παιχνίδι με σαρωτικές νίκες.

Σχεδόν κανένας δεν πίστεψε,ότι
θα μπορούσαμε να κερδίσουμε.

Σχεδόν, κανένας, εκτός από εμάς.

Σε συναντήσεις πριν από τον αγώνα,

στα αποδυτήρια,

σε κάθε προθέρμανση,

μύριζε νίκη.

Ορκίζομαι ότι υπάρχει η μυρωδιά.

Τη μύρισα πολλές φορές με αυτή την ομάδα,

αλλά θυμάμαι χαρακτηριστικά
την ημέρα πριν τον τελικό.

Η Ποδοσφαιρική ομοσπονδία της Αργεντινής
είχε ανοίξει τις πόρτες της.

Προπονούμασταν στην ΑΠΟ,

όπου προπονούταν ο Βερόν,
ο Χιγκουάν και ο Μέσσι.

Για πρώτη φορά,

νιώσαμε σαν αληθινή εθνική ομάδα.

Στις 7:30 μμ, την ημέρα πριν τον αγώνα,

ήμασταν στην αίθουσα αναμονής
και συζητούσαμε τη στρατηγική μας,

και ένα μικρό παιδί, κλώτσησε την πόρτα,
διακόπτοντας τη συζήτηση μας.

Μας πρότεινε να πάμε στην εκκλησία.

Ήρθε να μας καλέσει στην εκκλησία.

Προσπάθησα να τον ξεφορτωθώ,
λέγοντας ότι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή,

και ότι θα ήταν καλό,
να το αφήναμε για μια άλλη μέρα.

Επέμεινε, και με παρακάλεσε
να πάρει τους παίκτες στην εκκλησία,

γιατί εκείνη την ημέρα,
ο θαυματοποιός πάστορας θα ήταν εκεί.

Φοβόμουν λίγο να ρωτήσω,
τι είδους θαύματα εννούσε,

και απάντησε άνετα,

«Προπονητά, άσε με
να πάω την ομάδα στην εκκλησία,

και όταν θα επιστρέψουμε, εγγυώμαι
ότι οι μισοί θα μπορούν να δουν».

(Γέλια)

Μερικοί παίκτες, γέλασαν,

αλλά σκεφτείτε, να είσαι τυφλός
και κάποιος να σου λέει αυτό.

Δεν ήξερα τι να πώ.

Δεν είπα τίποτα.
Επικράτησε περίεργη σιωπή.

Δεν ήθελα να τον κάνω να νιώσει άσχημα

γιατί όντως πίστευε
ότι θα μπορούσε να συμβεί.

Ένας παίκτης με έσωσε,

όταν στάθηκε όρθιος και είπε με παρρησία,

«Χουάν» -- το όνομα του παιδιού--

ο Γκόνζα σου είπε ήδη ότι δεν είναι
η ώρα να πάμε στην εκκλησία.

Άλλωστε, να ξεκαθαρίσω ότι:

εάν πάω στην εκκλησία
και μπορώ να δω όταν θα επιστρέψω,

θα σε δείρω τόσο πολύ,
εάν δεν θα μπορώ να παίξω αύριο».

(Γέλια)

(Χειροκρότημα)

Ο Χουάν έφυγε, γελώντας,

και εμείς συνεχίσαμε
τη συζήτησή για τον αγώνα.

Εκείνο το βράδυ, όταν πήγα για ύπνο,

ξεκίνησα να ονειρεύομαι
για το παιχνίδι της επόμενης μέρας,

φανταζόμουν, τι θα μπορούσε
να συμβεί, πώς θα παίζαμε.

Και τότε πρόσεξα,
αυτή τη μυρωδιά της νίκης,

που ανέφερα πριν λίγο.

Και επειδή, τότε σκέφτηκα:

Εάν οι άλλοι παίκτες έχουν την ίδια
επιθυμία με τον Ντιέγκο

για να πάνε στον αγώνα,
θα ήταν απίθανο να μην κερδίσουμε.

Η επόμενη μέρα θα ήταν πανέμορφη.

Ξυπνήσαμε στις 9 το πρωί,
και ο αγώνας ήταν στις 7 το απόγευμα,

και θέλαμε ήδη να παίξουμε.

Αφήσαμε την ΑΠΟ, και το λεωφορείο
ήταν γεμάτο από σημαίες,

που μας είχε δώσει ο κόσμος.

Μιλούσαμε για το παιχνίδι,

και ακούγαμε τον κόσμο να ζητωκραυγάζει,

«Πηγαίντε Murciélagos! Σήμερα
είναι η μέρα! Η τελευταία πρόκληση!»

Οι παίκτες με ρώτησαν: «Μας ξέρουν;
Ξέρουν ότι παίζουμε;»

Κάποιοι ακολούθησαν
το λεωφορείο έως το CENARD.

Φτάσαμε και βρήκαμε μια απίστευτη σκηνή.

Στον διάδρομο που οδηγούσε
από το αποδυτήρια στον αγωνιστικό χώρο,

περπατούσα με τον Σίλβιο,

που με κρατούσε από τον ώμο,
ώστε να τον καθοδηγώ.

Ευτυχώς δεν υπήρχαν πύλες,
κατά μήκος του διαδρόμου.

(Γέλια)

Όταν φτάσαμε στο γήπεδο,
με ρώτησε για όλα.

Δεν ήθελε να χάσει
την παραμικρή λεπτομέρεια.

Είπε: «Πες μου τι βλέπεις,
πες μου ποιος παίζει ντραμς».

Προσπάθησα να του εξηγήσω, τι συνέβαινε,
με όσες λεπτομέρειες μπορούσα.

Του είπα: «Οι θέσεις είναι γεμάτες,
πολύς κόσμος δεν μπορούσε να μπει μέσα,

υπάρχουν άσπρα και μπλε μπαλόνια
παντού στο γήπεδο,

ανοίγουν μια τεράστια σημαία
που καλύπτει ολόκληρη την εξέδρα».

Ξαφνικά, με σταματάει και λέει:

«Βλέπεις μια σημαία
που γράφει "Σαν Πέδρο";»

Αυτή είναι η πόλη που ζει.

Άρχισα να ψάχνω στις εξέδρες

και βρήκα μια μικρή άσπρη σημαία

με γράμματα με μαύρο σπρέυ, που έγραφε:

«Σίλβιο, η οικογένειά σου,
και όλο το Σαν Πέδρο είναι εδώ».

Του το είπα, και απάντησε:

«Αυτή είναι η γυναίκα μου, πες μου
πού είναι, για να τη χαιρετήσω».

Του έδειξα τη σημαία

και του έδειξα με το χέρι του
που κάθονταν,

και κούνησε το χέρι του
σε αυτή την κατεύθυνση.

Περίπου 20 ή 30 άνθρωποι
σηκώθηκαν και τον χειροκρότησαν.

Όταν συνέβη αυτό,

είδα πώς άλλαξε το πρόσωπό του,
πόσο συγκινήθηκε.

Συγκινήθηκα και εγώ,

2 δευτερόλεπτα μετά
είχα έναν κόμπο στον λαιμό μου.

Ήταν περίεργο, ένιωσα
τον ενθουσιασμό του τι συνεβαινε,

και την ένταση και την αγωνία
που δεν μπορούσε να δει.

Μερικές μέρες μετά,
όταν του είπα τι είχα νιώσει,

προσπάθησε να με διαβεβαιώσει, λέγοντας,

«Γκόνζα, μην αισθάνεσαι άσχημα,
τους έβλεπα.

Διαφορετικά, αλλά ορκίζομαι
ότι τους είδα όλους».

Ο αγώνας ξεκίνησε.

Δεν μπορούσαμε να αποτύχουμε,
ήταν ο τελικός.

Το κοινό έκανε ησυχία, όπως εδώ,

γιατί στο ποδόσφαιρο για τυφλούς,

το κοινό πρέπει να είναι ήσυχο
ώστε οι παίκτες να ακούνε την μπάλα.

Μπορούν να πανηγυρίσουν,
μόνο με το τέλος του αγώνα.

Και ενώ ήμασταν οκτώ λεπτά πριν τη λήξη,

το πλήθος άρχισε να ζητωκραυγάζει,
δεν το έκαναν τα πρώτα 32 λεπτά.

Όταν ο ελαφροπόδαρος Σίλβιο
έριξε τη μπάλα στη γωνία,

πανηγύρισαν με όλη τους την καρδιά,

με απίστευτο τρόπο.

Σήμερα, αν πάτε στο CENARD,
θα δείτε μια τεράστια αφίσα στην πόρτα,

με μια φωτογραφία της ομάδας μας,
Los Murciélagos.

Είναι πρότυπο εθνικής ομάδας,
όλοι στο CENARD γνωρίζουν ποιοι είναι,

και αφού κέρδισαν
δύο παγκόσμια πρωταθλήματα

και δύο παραολυμπιακά μετάλια,

κανένας δεν αμιφιβάλλει ότι είναι
αθλητές υψηλών επιδόδεων.

(χειροκρότημα)

Είχα την τύχη να προπονήσω
αυτή την ομάδα για 10 χρόνια,

αρχικά σαν γυνμαστής
και μετά σαν προπονητής.

Νιώθω ότι μου έχουν δώσει
πολλά περισσότερα

από όσα τους έχω δώσει εγώ.

Την τελευταία χρονιά, μου ζήτησαν
να προπονήσω μια άλλη εθνική ομάδα,

την ομάδα Ευρωπαϊκού Ποδοσφαίρου

Είναι μια εθνική ομάδα, νέων ανδρών που
παίζουν ποδόσφαιρο σε αναπηρικά αμαξίδια.

Χρησιμοποιούν ηλεκτρικά αμαξίδια
που τα οδηγούν με χειρομοχλό,

γιατί δεν έχουν αρκετή δύναμη στα χέρια

να χρησιμοποιήσουν κοινά αμαξίδια.

Προσέθεσαν ένα προφυλακτήρα,
ώστε να προστατεύσουν τα πόδια τους,

αλλά μπορούν συγχρόνως,
να κλωτσήσουν την μπάλα.

Είναι η πρώτη φορά,
που αντί να είναι θεατές,

είναι τώρα οι πρωταγωνιστές.

Είναι η πρώτη φορά,
που οι γονείς τους, φίλοι και συγγενείς,

μπορούν αν τους δουν να παίζουν.

Για εμένα, είναι μια νέα προκληση,

με την ίδια δυσκολία,
ανασφάλεια, και φόβο που είχα

όταν ξεκίνησα να εργάζομαι
με τους τυφλούς.

Αλλά το προσεγγίζω όλο
με περισσότερη εμπειρία.

Γι' αυτό από την πρώτη μέρα,
τους αντιμετωπίζω σαν αθλητές

μέσα στο γήπεδο, και εκτός γηπέδου
προσπαθώ να τους καταλάβω

και να τους συμπεριφερθώ
χωρίς προκατάληψη,

γιατί το να τους συμπεριφέρεσαι
φυσιολογικά είναι καλύτερα για αυτούς.

Και οι δύο ομάδες παίζουν ποδόσφαιρο,
κάτι, που κάποτε ήταν απίθανο.

Έπρεπε να προσαρμοστούν στους κανόνες.

Και οι δύο οι ομάδες
παραβίασαν τον ίδιο κανόνα --

αυτόν που όριζε ότι δεν μπορούσαν
να παίξουν ποδόσφαιρο.

Όταν τους βλέπεις να παίζουν,
βλέπεις ανταγωνισμό, όχι αναπηρία.

Το πρόβλημα αρχίζει,
όταν τελειώνει ο αγώνας,

και αφήνουν το γήπεδο.

Τότε, αρχίζουν να παίζουν,
το δικό μας παιχνίδι,

σε μια κοινωνία, της οποία οι κανόνες,
δεν τους λαμβάνει υπόψιν

και δεν τους φροντίζει.

Έμαθα από τα αθλήματα

ότι η αναπηρία βασίζεται
στους κανόνες του παιχνιδιού.

Πιστεύω ότι αν αλλάξουμε κάποιους
από τους κανόνες των παιχνιδιών μας

θα κάνουμε τη ζωή τους, λίγο πιο εύκολη.

Όλοι γνωρίζουμε ότι υπάρχουν άνθρωποι
με αναπηρίες, τους βλέπουμε κάθε μέρα.

Αλλά επειδή δεν ερχόμαστε
σε επαφή μαζί τους,

δεν γνωρίζουμε τα προβλήματά
που αντιμετωπίζουν κάθε μέρα,

όπως , πόσο δύσκολο είναι
να ανεβούν στο λεωφορείο,

να βρουν δουλειά,

να πάρουν το μετρό

ή να περάσουν τον δρόμο.

Είναι αλήθεια ότι
η κοινωνική υπευθυνότητα αυξάνεται

όσον αφορά τον αποκλεισμό
ατόμων με αναπηρίες.

Αλλά νομίζω, δεν είναι αρκετό.

Νομίζω ότι η αλλαγή πρέπει
να γίνει από τον καθένα μας.

Αρχικά, αφήνοντας πίσω
την αδιαφορία για τα ΑΜΕΑ,

και μετά σεβόμενοι τους κανόνες
που τους αφορούν άμεσα.

Είναι λίγοι, αλλά ακόμα υπάρχουν.

Άνοιξα το κεφάλι ενός τυφλού --
το κεφάλι του Ελ Πούγκα.

Σας διαβεβαιώνω ότι αυτές οι δύο ομάδες
"άνοιξαν" το δικό μου κεφάλι.

Μου έμαθαν πρωτίστως ότι,

πρέπει να βγεις έξω,
να παίξεις κάθε παιχνίδι

σε αυτό το όμορφο τουρνουά,
που ονομάζεται ζωή.

Σας ευχαριστώ

(χειροκρότημα)