شما زیر یوغ عواطف خود قرار ندارید-- مغزتان آنها را می‌سازد

آیا می‌توانید به چهره فردی نگاه کنید و از احساسات آنها آگاه شوید؟ آیا همه افراد شادی، غم و اضطراب را به یک شکل تجربه می‌کنند؟ عواطف اصلا یعنی چه؟ لیزا فلدمن بارئت، استاد روانشناسی ۲۵ سال گذشته را صرف ثبت حالات چهره، اسکنهای مغزی و تجزیه و تحلیل صدها تحقیق برای فهم حقیقت واقعی عواطف کرده است. او نتایج پژوهش اختصاصی خود را به اشتراک می‌گذارد و توضیح می‌دهد چرا ما احتمالا بیش از آنچه فکرش را می‌کنیم روی عواطف خود کنترل داریم.

تحقیقات آزمایشگاهی من در یک کیلومتری
محلی است که آنجا چندین بمب

طی ماراتن بوستون در ۲۰۱۳ منفجر شد.

بمبگذار زنده ماند،
«جوهر سارنایوف» از چچن،

محاکمه شد، گناه کار شناخته شد
و محکوم به مرگ شد.

حال وقتی هیات ژوری باید بین حبس ابد

و حکم مرگ تصمیم بگیرد،

پایه تصمیم آنها عمدتا بر این است
که متهم نسبت به اعمال خود حس

پشیمانی دارد یا خیر.

سارنایوف اضهار پشیمانی کرد،

اما وقتی اعضای ژوری به چهرهاش
نگاه کردند،

نگاه خیره بیاحساسی را دیدند.

حال در این که سارنایوف گناهکار است
هیچ شکی نیست.

او مردم بیگناه را کشت و نقص عضو کرد،

و من برای بحث درباره آن اینجا نیستم.

قلبم با همه آن مردمی است
که رنج کشیدند.

اما بعنوان یک دانشمند، باید به شما بگویم

که برای اعضای ژوری ممکن نیست
ندامت یا هیچ نوع عواطفی را در

هیچ فردی دیگری نیز تشخیص دهند.

من هم نمیتوانم، شما هم نمیتوانید،

و این بخاطر این است که عواطف
چیزی نیست که شما فکر میکنید.

آنها بطور جهانی ابراز و
تشخیص داده نمیشوند.

آنها واکنشهای مغزی سیمکشی شده نیستند

که غیرقابل مهار باشند.

ما برای مدت بسیار طولانی ماهیت عواطف

را به درستی درک نکردیم

و فهم این که واقعا عواطف چه هستند
پیامدهای مهم برای همه ما دارد.

بعنوان یک دانشمند عواطف
را بمدت ۲۵ سال بررسی کردم،

و در آزمایشگاهام، ما چهرههای انسانی
را از طریق نشانههای الکتریکی بررسی کردیم

که باعث منقبض شدن ماهیچههای چهره میشوند
تا حالات چهره شما ساخته شود.

ما جسم انسان را در هنگام
هیجانی شدن زیر نظر داشتیم.

صدها تحقیق روانشناسی با شرکت هزاران

سوژه آزمایشی انجام دادهایم.

صدها مغز را اسکن کردیم

و همه تصاویر اسکن شده
مغز هیجانی منتشر شده از

۲۰ سال قبل ر با دقت بررسی کردهایم.

و نتایج همه این تحقیقات بشدت بیتناقض است.

شاید اینطور حس کنید که عواطف شما
سیمکشی شده است

فقط کافی است جرقه بخورند و
در شما اتفاق بیافتند،

اما اینطور نیست.

شاید باور داشته باشید که مغز شما
با مدار عواطف از قبل سیمکشی شده باشد،

که شما با مدار عواطف متولد شدهاید
و اینطور نیست.

در واقع هیچ یک از ما در این اتاق
مدار عواطف در مغزش ندارد.

درواقع، مغز هیچ فردی در زمبن
مدار عواطف ندارد.

پس عواطف واقعا چه هستند؟

خب کمربندهایتان راببندید و آماده باشید چون

عواطف، حدسیات هستند.

حدسیاتی که مغزتان در لحظه میزند

جایی که میلیاردها سلول با هم کار میکنند،

و شما بیشتر از آنچه تصورش را میکنید

بر آن حدسیات کنترل دارید.

الان شاید این خیلی به نظر شما مسخره یا
حتی دیوانهوار باشد،

من هم با شما موافقم، چون صادقانه بگویم
اگر به چشم خودم این شواهد را ندیده بودم،

نتیجه دهها سال تحقیق خودم،

مطمئنا من هم باور نمیکردم.

اما ختم کلام این است که عواطف
در زمان تولد در مغز شما ایجاد نمیشوند.

فقط ساخته میشوند.

برای فهمیدن منظورم به این نگاه کنید.

همین الان مغز شما دیوانهوار
در حال کار است.

نئورونهای شما دیوانهوار میسوزند تا یک
معنی از آن دربیاورند،

بنابراین شما چیزی غیر از اشکال نامعین
سیاه و سفید میبینید.

مغز شما از صافی از یک عمر تجربه میگذرد،

همزمان هزاران حدس میزند،

سبک و سنگین کردن احتمالات،

سعی در یافتن پاسخ این پرسش،

«بیشتر از همه مثل چیست؟»

نه این که « این چیست؟»

بلکه، «در تجربه گذشته من
بیشتر از همه مثل چیست؟»

و همه اینها در چشم بهم زدنی اتفاق میافتد.

حال اگر مغز شما هنوز در تقلای یافتن
جفت خوبی است

و شما هنوز این اشکال سیاه و سفید
نامعین را می بینید

بنابراین در حالت به اصطلاح
« بیبصیرتی آروینی» نام دارد.

و من قصد درمان شما را دارم.

رسیدیم به بخش محبوب من.
آیا مایل هستید درمان شوید؟

(هورا)

بسیار خوب. شروع میکنیم.

(نفس نفس زدن)

بسیار خوب.

خب الان بیشترشما یک مار را میبینید،

و چرا این اتفاق میافتد؟

چون مغز شما از صافی
تجربه گذشتهتان میگذرد،

دانش جدیدی در آنجا وجود دارد،

دانشی که از این عکس بدست آمد.

و نکته جالب این است که

آن دانش را که همین چند لحظه قبل کسب کردید

همین حالا نوع تجربه شما
از این اشکال نامعین را تغییر میدهد.

پس مغز شما درحالی تصویر مار را میسازد

که مار وجود ندارد،

و این شکل از توهم چیزی است

که دانشمندان عصبشناس امثال من
آن را «پیشبینی» مینامند.

پیشبینیها اساس نحوه
کارکرد مغز شما هستند.

کارکرد معمول مغز شما است.

پیشبینیها اساس همه تجربیات
شما هستند.

آنها مبنای همه اعمال شما هستند.

درواقع پیش بینیها چیزی هستند که
به شما اجازه میدهد حرفهایی را بفهمید

که از -- حضار: دهان.

لیزا فلدمن بارت:
دقیقا. از دهانم خارج میشوند.

پیش بینیها مهم هستند.

به ما کمک میکنند دنیا را به
شیوهای سریع و موثر بفهمیم.

بنابراین مغز شما به
جهان واکنش نشان نمیدهد.

با استفاده از تجربیات گذشته،

مغز شما پیشبینی میکند و تجربه شما

از جهان را میسازد.

روشی که عواطف را در دیگران میبینیم
عمیقا ریشه در پیشبینیها دارد.

برای ما، اینطور به نظر میرسد
که چهره فردی را نگاه میکنیم

و عواطف او را از حالات چهرهاش میخوانیم،

مثل خواندن کلمات از روی کاغذ.

اما در واقع، این مغز شما است
که به پیشبینی کردن مشغول است.

تجربیات قبلی را اساس موقعیتهای
مشابه قرار میدهد

تا از آن برای خودش مفهومی بسازد.

این بار، در پی یافتن مفهوم
در اشکال مبهم نیستید

دنبال یافتن معنی در حرکات چهره هستید

مثل انحنای لب یا بالا انداختن ابرو.

و آن نگاه خیره بیاحساس؟

که ممکن است متعلق به قاتلی باشد
که ذرهای پشیمان نیست،

اما شاید معنی دیگر آن فردی باشد

که با خویشتنداری پذیرای شکست میشود،

که در واقع در فرهنگ چچنی در
توصیف شخصی کاربرد دارد

که دقیقا در موقعیت
جوهر سارنایوف است.

پس درسی که میگیریم این است

که آن عواطفی که ظاهرا در بقیه کشف میکنید

در واقع منشا از آن از چیزی دارد
که در سر شما میگذرد،

و این نه تنها در دادگاه، بلکه در کلاس درس

و اتاق خواب

و اتاق هیئت رئیسه

نیز صدق میکند.

و حال نگرانی من این است:

کمپانیهای فناوری که باید بینام بمانند...

خب شاید هم نه.

میدانید گوگل و فیس بوک--

(خنده)

میلیونها دلار را صرف تحقیق برای ساخت
سیستمهای عواطفیاب میکنند

و اساسا پرسش اشتباهی را میپرسند،

زیرا سعی دارند عواطف را
در چهره و جسم شما کشف کنند،

اما عواطف در چهره و جسم شما نیست.

حرکات جسمی، معنای احساسی باطنی ندارد.

ما هستیم که باید به آنها معنا ببخشیم.

یک انسان یا چیز دیگری که باید بشود
آنها را به متن وصل کرد

و به آنها معنایی ببخشد.

بدین شکل است که میدانیم یک لبخند شاید
معنای غم بدهد

و قریادی که معنای آن شادی است

و یک چهره آرام و خویشتندار ممکن است

به این معنا باشد که با عصبانیت نقشه
نابودی دشمنتان را میکشید.

حال، اگر هنوز نتوانستم موضوع را روشن کنم

کمی پافراتر میگذارم و به شما میگویم

که این دقیقا همان روشی است که شما

عواطف خود را تجربه میکنید.

اساسا مغز شما
پیش بینی میکند و فرضیات میسازد،

این که در لحظه در همکاری

میلیاردها نورون شکل میگیرند.

حال مغز شما یکسری احساسات
ذاتی دارد،

احساسات سادهای که از فیزیولوژی
جسم شما ناشی میشود.

بنابراین وقتی متولد میشوید،

حسهایی مثل آرامش و آشفتگی، هیجان،

آسایش و ناراحتی داشته باشید.

اما این احساسات ساده
عواطف نیستند.

آنها در واقع در تک به تک
لحظات بیداریتان با شما هستند.

آنها شرح مختصر سادهای از چیزی هستند
که درون جسم شما اتفاق میافتد،

مثل یک هواسنج.

اما آنها جزییات خیلی کمی دارند،

و شما به آن جزییات برای
برداشتن گام بعدی خود نیاز دارید.

درباره این احساسات چکار میکنید؟

و مغزتان چطور آن جزییات را به شما میدهد؟

خب پیشبینیها برای همین کار هستند.

پیشبینیها شور و احساسات
را به جسم متصل میکند

که این احساسات ساده را از آنچه در

دنیای اطراف شما رخ میدهد را به شما دهد

تا بدانید چه کار کنید.

و گاهی اوقات

آن سازهها عواطف هستند.

برای مثال، اگر به یک نانوایی بروید،

مغز شما پیشبینی میکند
که شما با بوی خوشمزه کلوچههای شکلاتی

تازه از تنور درآمده مواجه شوید.

من میدانم که مغز من بوی خوشمزه

کلوچههای شکلاتی تازه از تنور درآمده
را حس خواهد کرد.

و مغز ما باعث میشود که
شکممان کمی ضعف کند

تا آماده خوردن این کلوچهها شویم.

و اگر اشتباه نکرده باشیم،

در صورتی که چندتایی کلوچه
از اجاق تازه بیرون در آمده باشد

آنوقت است که مغز گرسنگی را خواهد ساخت

و ما با ملچ ملوچ کردن آماده خوردن
آن کلوچهها شدهایم

و آنها را به بطرز موثری هضم میکنیم،

یعنی میتوانیم
کلی از آنها را بخوریم

که واقعا کار خوبی خواهد بود.

شما بحد کافی نمیخندید.
کاملا جدی گفتم.

(خنده)

اما نکتهای وجود دارد.

این ضعف کردن اگر در

موقعیت دیگری اتفاق بیافتد،

شاید معنای کاملا متفاوتی پیدا کند.

پس اگر مغز شما قادر به پیش بینی
دل ضعفه شما

برای مثال در جایی مثل اتاق بیمارستان بود
که منتظر نتایج آزمایش نشستید

آنوقت است که مغز چیزهایی
مثل اضطراب، نگرانی

یا هراس را پیش بینی میکند،

و شاید باعث شود که

دستهای خود را محکم درهم قلاب کنید

یا نفس عمیق بکشید یا حتی جیغ بزنید.

درسته؟ یک حالت فیزیکی مشابه،
همان ضعف رفتن شکم

اما تجربهای متفاوت.

و خب درسی که در اینجا میگیریم

این است که عواطفی که ظاهرا در شما
رخ میدهند

در واقع بدست شما ساخته میشوند.

شما بنده مدارهای عاطفی رمزآلودی نیستید

که در اعماق بخشی کهن از مغز شما
مدفون شده باشند.

شما بیشتر از آنچه که فکرش را میکنید

روی عواطف خود کنترل دارید.

منظورم این نیست که با یک
بشکن زدن میتوانید

حس خود را نسبت به لباستان تغییر دهید،

اما مغز شما سیمکشی شده است

در نتیجه با تغییر در مواد اولیهای
که مغز در ساخت عواطف بکار میبرد

میتوانید زندگی
عاطفی خود را دگرگون کنید.

پس اگر آن مواد اولیه را امروز تغییر دهید

در اصل به مغز خود میاموزید
چطور فردا را جور متفاوتی پیشبینی کند

و این چیزی است که آن را
معمار تجربیات شما مینامم.

یک مثالی در اینجا هست.

همه ما قبل از امتحان نوعی
حس عصبی را تجربه میکنیم، درست نیست؟

اما بعضیها دچار تجربه
اضطراب فلج کننده قبل از امتحان میشوند.

آنها اضطراب امتحان دارند.

بر پایه تجربیات قبلی خود از
امتحاناتی که داشتند

مغزشان تپش قلب کوبنده و
دستهای عرق کرده

را پیشبینی میکند،

طوری که باعث میشود
در واقع نتوانند امتحان بدهند.

آنها عملکرد موفقی ندارند

و گاهی نه تنها در امتحان رد میشوند بلکه
دانشکده را هم تمام نمیکنند.

اما نکتهای وجود دارد:

تپش قلب کوبنده لزوما
دلالت بر اضطراب ندارد.

میتواند اینطور باشد که جسم شما
در حال آماده شدن برای نبرد است

و در این آزمون پیروز میشود

یا که قرار است در برابر

چند صد نفر روی صحنه سخنرانی کنید،
در حالیکه از شما فیلم میگیرند.

(خنده)

جدی میگویم.

(خنده)

و تحقیقات نشان میدهد
وقتی دانشجویان یاد میگیرند

که از این نوع تصمیمگیری پرانرژی

بجای اضطراب استفاده کنند،

عملکرد بهتری در آزمونها دارند.

و آن جزم کردن عزم باعث میشود که
مغز در آینده پیشبینی متفاوتی داشته باشد

تا بتوانند اضطراب خود را مهار کنند.

و اگر بحد کافی آن را تکرار کنند،

نه تنها از پس یک آزمون برمیایند،

بلکه گذراندن دورهها نیز
برایشان آسانتر میشود،

و شاید حتی دانشکده را هم تمام کنند،

که تاثیری عظیم در پتانسیل
دستاوردهای آتی آنها دارد.

خب من این را هوش عاطفی فعال مینامم.

حال خود شما به پرورش
و استفاده این هوش عاطفی

در زندگی روزمره خود هستید.

خب الان فرض کنید که

صبح از خواب بیدار شدید.

مطئنم که این تجربه را دارید. من خودم دارم.

بیدار میشوید و همانطور که پا به
هوشیاری میگذارید،

این حس هولناک با شما است،

این حس واقعی درماندگی،

و فورا ذهن شما شروع به مسابقه دادن میکند.

شروع میکنید به فکر کردن درباره
چیزهایی که باید سرکار انجام دهید

و کوهی از ایمیلهایی که هرگز

قرار نیست از پس آنها بربیایید،

تلفنیهای که باید بزنید

و آن قرار ملاقات مهمی که در پیش دارید

و قرار است با ترافیک بجنگید، و نمیرسید

که بموقع دنبال بچهها بروید،

سگ شما بیمار است و
برای شام چی باید بپزیید؟

اوه خدای من.

زندگی شما چه مشکلی دارد؟

زندگی من چه مشکلی دارد؟

(خنده)

این مسابقه ذهن، پیشبینی است.

مغز شما دنبال پیدا کردن توضیحی برای

آن دسته از غلغلههایی در جسم شما است
که بخاطرش درماندگی را تجربه میکنید

درست مثل این تصویر اشکال نامعین.

بنابراین مغز شما تلاش میکند
دلایل این غلغلهها را توضیح دهد

تا بدانید که با آنها باید چه کار کنید.

اما آن غلغلهها

شاید دلالت بر این نداشته باشد که
مشکلی در زندگی شما هست.

شاید منشایی صرفا فیزیکی داشته باشد.

شاید خسته باشید.

شاید خواب کافی نکرده باشید.

شاید گرسنه باشید.

شاید دچار کم آبی باشد.

دفعه بعدی که حس درماندگی شدید
به شما دست میدهد

از خودتان سوال کنید:

آیا میتواند صرفا منشا فیزیکی داشته باشد؟

آیا ممکن است آن رنج عاطفی را به

ناراحتی صرفا جسمی تغییر دهید؟

الان به شما پیشنهاد نمیکنم که

میتوانید یکی دوتایی «ترفند ذهنی جدی
(شخصیتی در فیلم جنگ ستارگان)» را

انجام دهید و خود را از شر افسردگی
یا اضطراب یا هر نوع

شرایط حاد دیگری خلاص کنید.

اما به شما میگویم که بیشتر

از آنچه که تصورش را میکنید
روی عواطف خود کنترل دارید،

و این قابلیت را دارید

که عقربه رنج عاطفی
و پیامدهای آن را

در زندگی خود کم کنید

با یاد گیری در ساخت تجربیات متفاوت.

و همه ما میتوانیم این کار را

انجام دهیم و با کمی صبوری، در آن واقعا
بهتر هم میشویم،

درست مثل رانندگی کردن.

در ابتدا، مستلزم تلاش فراوانی است،

اما سرانجام

الان شما را نمیدانم

اما بنظرم این پیغام واقعا الهامبخش
و توانمندساز هستند،

و واقعیتی است که دهها سال تحقیق
از آن حمایت میکند.

که من را بعنوان یک دانشمند خوشحال میکند.

اما باید همچنان به شما هشدار دهم
که با کمی محدودیت همراه است،

چون کنترل بیشتر به معنی
مسئولیت بیشتر است.

اگر زیر سلطه مدارهای عاطفی
تخیلی نیستید

که جایی توی مغزتان پنهان شدهاند

و بطور غیرارادی برانگیخته میشوند،

پس چه کسی مسئول است،

چه کسی مسئول وقتهایی است
که بدرفتاری میکنید؟

شما هستید.

نه به این خاطر که شما برای عواطف خود
ملامت میشوید

بلکه به این خاطر که اعمال و تجربیاتی که
امروز از خود بروز میدهید سازنده

پیشبینیهای مغزتان برای فردا هستند.

گاهی اوقات ما مسئول چیزی هستیم

نه به این خاطر که سرزنش شویم

بلکه ما تنها کسانی هستیم
که میتوانیم آن را تغییر دهیم.

مسئولیت واژه بسیار بزرگی است.

در واقع خیلی بزرگ است،

که گاهی اوقات مردم حس میکنند باید
در برابر این ادله علمی که عواطف

ساخته میشود و ذاتی نیستند مقاومت کنند.

هضم این ایده که ما مسئول عواطف خود هستیم

بسیار دشوار به نظر میرسد.

اما آنچه به شما پیشنهاد میکنم این است که
نگذارید این ایده شما را خفه کند.

فقط یک نفس عمیق بکشید،

اگر لازم بود یک لیوان آب بخورید

و آن را پذیرا شوید.

آن مسئولیت را پذیرا شوید،

چون مسیری است به جسمی سالمتر،

سیستم قضایی عادلتر و آگاهتر،

و زندگی عاطفی مفیدتر و با انعطاف بیشتر.

متشکرم.

(تشویق)